ตอนที่16คุณจะต้องเสียใจทีหลัง

ต๭นที่16คุณจะต้องเสียใจทีหลัง คืนเดือนธันวาคม ความหนาวกระทบเข้ามา ลมพัดเข้ามาในลูกตา เมืองแห่งแสงสีนี้กลับมองไม่เห็นดาวบนท้องฟ้า ความมืดครึ้มกดให้จิตใจคนเศร้าโศกตาม หน่วนหยางสวมเสื้อขมเป็ดให้แน่นๆขึ้น เอามือไปจับที่หูไม่หยุด เดินไปเดินมาตรงนั้นหวังว่าจะช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้นมาหน่อย หล่อนก็อยากหาที่หลบลมให้อุ่นๆ แต่ว่าสถานที่ครึกครื้นแบบนี้ รอบๆก็ไม่มีสถานที่ที่ให้สามัญชนแบบสามารถใช้จ่ายได้ เดินไปไกลก็กลัวว่าจะคลาดกัน รอมาสองชั่วโมงกว่าแล้ว ในที่สุดเกิ่งเซินหลินที่ถูกห้อมล้อมด้วยชายหญิงตรงนั้นก็เดินออกมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนดื่มมาเพราะเขาเดินโซเซหน่อยๆ ทันใดนั้นหล่อนก็ยืนอยู่หนาเขา กันไม่ให้เข้าไป เกิ่งเซินหลินจ้องมองอย่างช้าๆแล้วจึงพูดออกมาด้วยความสงสัย“คุณเวิน คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง？” หน่วนหยางก็ไม่กำกวม เปิดประเด็นตรงๆ“คุณเกิ่ง ขอโทษที่มารบกวนช่วงเวลาที่สวยงามของคุณ แต่ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยส่วนตัวกับคุณ” ผู้ชายสองสามคนที่อยู่ข้างๆตรงนั้นที่ได้ยินต่างยิ้มออกมาโดยไม่ต้องพูดอะไร มองสายตาของหล่อนที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามผู้หญิงดวงตากลมโตนั้นที่ประคองเกิ่งเซินหลินนั้นกลับจ้องด้วยความโกรธ คล้ายว่ากำลังเจอคู่แข่งหัวใจ เสียงแหลมเล็กนั้นเหมือนใช้เล็บขูดแก้ว “เซินหลิน ผู้หญิงคนนี้คือใคร？” ในที่สุดหน่วนหยางก็อยู่ใกล้พอที่จะมองเห็นผู้หญิงที่ทำเรื่องออกนอกลู่นอกทางได้ชัดๆ ดูอายุยังไม่มากน่าจะไม่เกินสิบแปด หน้าตาดีไม่น้อยไปกว่าไห่วี่ อีกอย่างเขาดูเด็กกว่าไห่วี่เยอะเลย ผู้ชายทั้งโลกต่างก็ชอบเด็กสาวๆทัง้นั้น ส่วนคนเคยรักก็กลายเป็นภรรยาที่เคยร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันหรือเรียกอีกอย่างว่าหญิงแก่ ส่วนผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังคล้องแขนเกิ่งเซินหลินนั้นตัวที่ชิดกันจนแทบจะกลืนเป็นคนเดียวกัน ไม่พูดถึงความสนิทกับความคลุมเครือออกมา แต่เหมือนกับกำลังประกาศอำนาจให้หล่อนรู้ หน่วนหยางรู้สึกไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี คนที่เป็นชู้ยังสามารถวางมาดหยิ่งยโสพูดได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้เหรอ？แล้วภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายนั้นจะอดทนได้อย่างไร？ ผู้ชายสองสามคนตรงนั้นมีไหวพริบดี ต่างเดินออกไป เกิ่งเซินหลินพูดต่อ“ไม่ต้อง ผมกับคุณเวินคนนี้รู้จักกันห่างๆ มีเรื่องอะไรก็พูดตรงๆตรงนี้เถอะ” หน่วนหยางเงียบไปแป๊บหนึ่ง“คุณแน่ใจเหรอ？” “พูดเถอะ”เกิ่งเซินหลินพูดเบาๆอย่างเหยียดหยาม ที่จริงแล้วแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ดูถูกเพื่อนจนๆคนนี้ของไห่วี่มาตลอด เหมือนตอนนี้หน่วนหยางก็ไม่ไว้หน้าเขาเลย หล่อนยืนตรงประชันหน้ากับเขา แม้ว่าสายตาจะเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ไม่แสดงถึงความต่ำต้อยและโอหัง เหมือนจะให้เขาเห็น “ฉันรู้ว่าคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องสามีภรรยา แต่เหมือนว่าคุณเกิ่งจะลืมคำสาบานตอนนั้นไปแล้วและไม่รักษาชีวิตแต่งงานเลย ฐานะของคุณไม่แย่เลย ยังไม่แก่ ครอบครัวก็ร่ำรวย ใช้เงินฟุ่มเฟือย มีผู้หญิงสวยๆเข้าหาไม่หยุดเพื่อให้คุณชอบ ถ้าคุณไม่มีควสมคิดที่จะรักษางานแต่งงานของคุณตอนนั้นก็ไม่ควรไปขอไห่วี่แต่งงาน คุณพูดขอหย่าได้อย่างสบายใจ ทำร้ายผู้หญิงที่รักคุณมากอย่างไร้ความรับผิดชอบ ฉันเคยคิดว่าคุณจะไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ แต่คุณทำให้ฉันผิดหวัง ยิ่งไปกว่านั้นทำให้ไห่วี่ผิดหวังมากกว่า คุณหย่ากับหล่อนได้และให้แม่คุณดูถูกหล่อนได้ ให้ไล่หล่อนออกจากบ้าน ยังไงฉันก็ให้หล่อนมาอยู่กับฉันไ ม่ปล่อยให้หล่อนเร่ร่อนแน่ แต่ว่า……” หน่วนหยางหยุดพูด ความโกรธที่อยู่ตรงหน้าอกนั้น หล่อนกำลังควบคุมน้ำเสียงให้สงบและมีเหตุผล ก็แค่ลมเย็นๆในหน้าหนาว แล้วจึงค่อยๆกำมือสองข้างที่สั่นเย็น หล่อนอยากจะต่อยไปที่ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า แต่ทำไปก็ไม่สามารถระบายความโกรธได้ “แต่ว่า ต่อไปก็ขออย่าให้มีผู้หญิงที่รักคุณอย่างบริสุทธิ์ใจ คุณอาจจะเพลิดเพลินอยู่กับช่อดอกไม้จนเคยชิน เกี่ยวกับเรื่องความรักนี้คุณอาจจะหัวเราะเยาะมัน คิดว่าเรื่องความรักคือสิ่งที่ไม่มีอยู่และชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท แต่ไห่วี่คิดว่าความรักคือสิ่งที่มีอยู่จริง อยากจะได้เป็นคุณนายตระกูลเกิ่ง ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็หมดคำพูดกับคุณจริงๆ คุณเหยียบย่ำความรักที่แท้จริงของผู้หญิงคนหนึ่ง ต่อไปก็อย่าได้รับรักที่แท้จริงไปมากกว่าที่หล่อนเคยให้คุณเลย คุณมันไม่คู่ควรที่จะมีของล้ำค่าอย่างหล่อนตั้งแต่ต้น เสียหล่อนไป มันจะคือความสูญเสียของคุณทั้งชีวิต ลาก่อน”