ตอนที่17หม่ามี๊น้ำหอมของฉัน

ต๭นที่17หม่ามี๊น้ำหอมของฉัน หน่วนหยางหมุนตัวกลับไปอย่างว่องไว ไม่มีอืดอาดยืดยาดเลยสักนิด รองเท้าส้นสูงสามนิ้วเหยียบลงไปบนพื้นส่งเสียงดังไปมาค่อยๆหายไปในความมืด คนมากมายกำลังรอ แต่นานแล้วที่เทพเจ้าไม่เคยกลับ สีหน้าของเกิ่งเซินหลินดูเศร้าหมองแย่มาก “หล่อนคือใคร？”ทันใดนั้นก็มีคนทำลายความเงียบด้วยเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความมีเกียรติเบาๆที่ไม่มีใครสามารถต่อต้านได้ เขาคือผู้ชายที่ยืนอยู่ที่แสงส่องไม่ถึง ความมืดนั้นปิดบังหน้าของเขาแต่ก็ไม่สามารถปิดบังอำนาจที่ยิ่งใหญ่นั้นได้ เกิ่งเซินหลินนับว่าเป็นหนุ่มวัยกลางคนที่หน้าตาดี รุปร่างหล่อเหลา หุ่นสูงเพรียว ในเมืองโล่เฉิงนี้ก็มีเรื่องที่สามารถครอบงำสิ่งธรรมชาติได้ แต่กลับปฏิบัติต่อผู้ชายคนนี้เหมือนระมัดระวังเป็นพิเศษ ตอนที่ตอบก็ไม่กล้าละเลย “เป็นเพื่อนของไห่วี่ ชื่อเวินหน่วนหยาง ปากร้ายแบบนี้เสมอ” “เวินหน่วนหยาง……”ผู้ชายพูดชื่อนี้ซ้ำอีกรอบ ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แต่กลับไม่ได้พูดอะไรต่อ หมุนตัวกลับไปที่รถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ข้างถนน เสื้อกันลมของเขาถูกลมพัดขึ้นตรงมุมเสื้อ เกิ่งเซินหลินงุงงง แม้ว่าจะรำคาญมากๆกับเรื่องที่เกิดเมื่อสักครู่ แต่สุดท้ายก็เป็นคนที่เคยชินในโลกธุรกิจเพราแป๊บหนึ่งก็กลับมาใจเย็นเหมือนเดิมแล้วจึงเดินก้าวเท้ายาวตามไป“ประธานลี่ รายการที่ผมเสนอไป ท่านพิจารณาอีกรอบได้ไหมครับ เกิ่งซื่อมีความจริงใจที่จะเชิญท่านมาร่วมลงทุน” คนข้างๆแสดงความตื่นเต้นกังวลออกมาตั้งใจฟัง คล้ายว่ากำลังรอคำตอบจากประธานลี่ท่านนี้ นิ้วมือของคนนั้นค้ำไว้ที่บนรถตีจังหวะไปมาเบาๆ มองสีหน้าไม่ออกแต่เหมือนเป็นอันตรายต่อในใจทุกคน “ประธานเกิ่ง ผมว่าท่านไปจัดการเรื่องครอบครัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วมาคุยเรื่องนี้ดีกว่า” พูดจบเข้าก็ขึ้นรถ ท่าทางสง่างามและห่างเหิน กระจกสีดำนั่นปกคลุมใบหน้าเขา รถแล่นออกไปด้วยความเร็ว คล่อยๆหายไปในความมืด เกิ่งเซินหลินที่เต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่สามารถระบายออกมาได้ หน่วนหยางกลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม ก่อนหน้านี้โทรบอกแล้วว่าจะกลับดึกหน่อย ให้พวกเขาไม่ต้องรอหล่อนกินข้าว ประตุถูกเปิดออก อานอานที่นั่งอยู่บนโซฟากระโดดขึ้นมาแล้วเข้าไปหาหล่อน“หน่วนหยางกลับมาแล้ว” หน่วนหยางก้มเอวลงกอดลูกสาวขึ้นมา แล้วจูบไปที่เด็กน้อยคนนี้พร้อมพูดว่า“ทำไมยังไม่นอนอีก？” แค่อยู่พ้รอมหน้ากับครอบครัวหล่อนก็รู้สึกผ่อนคลาย อานอานกอดคอหล่อน，“รอแม่ไง” หน่วนหยางสูดจมูกดมกลิ่น“เด็กแสบ แอบขโมยน้ำหอมหม่ามี๋มาฉีดอีกแล้วเหรอ？” มันคือสกินแคร์ที่ป้องกันผิวแตกในหน้าหนาว กลิ่นอ่อนๆแต่หอมมาก บางครั้งที่หน่วนหยางใช้ อานอานจะเรียกว่าหม่ามี๋น้ำหอม ยังไงซะลูกสาวเรียกหล่อนแต่ละทีไม่ซ้ำกันเลยก็พูดออกมาจากปากลูกสาว แต่ไม่ว่าจะเรียกยังไงหล่อนก็ชอบหมด คุณแม่เวินที่กำลังถักเสื้อให้อานอานนั่งอยู่บนโซฟายิ้มไปพูดไป“เด็กนี่ สวยแต่ทำตัวน่าอาย ไม่รู้เอามาจากใครตัวเหม็นมาก หน่วนหยางตอนลูกเด็กๆก็ไม่ใช่แบบนี้” อานอานหัวเราะแล้วเตะขาลงออกจากแขนหล่อน หน่วนหยางกลับงุนงง อาจจะเพราะว่าอานอานเป็นเด็กผู้หญิง ดังนั้นหน้าเลยเหมือนหล่อน แต่นิสัยตอนเด็กกลับไม่เหมือนหล่อน ถ้าหากวันนึงผู้ชายคนนั้นมาเจออานอาน ต้องนึกไม่ถึงแน่ๆว่านี่คือลูกสาวของเขา ไม่รู้น่ะดีแล้ว ได้ยินว่าเขากับคู่หมั้นเขาจะแต่งงานกันตรุษจีนนี้ ถึงจะอวยพรไม่ลงแต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดใจอะไรแล้ว