บทที่ 7 การแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก

บทที่ 7 การแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก นรวิทย์ พวกเขาลงเล่นเกมเซอร์ไวเวอร์สมจริง ในปีนั้นเกมเซอร์ไวเวอร์สมจริงยังไม่เป็นที่นิยม แต่กลุ่มคนรวยนี้ก็เล่นกันเป็น เป็นสถานบันเทิงขนาดใหญ่ที่น่าตื่นเต้น เมื่อนรวิทย์เปลี่ยนไปสวมเกราะป้องกันสีดำ ผู้หญิงหลายคนต่างเมียงมองมาทางเขา วัยรุ่นผมเงินสะดุดตา รูปร่างดี เขาตัวสูง และยังมีกล้ามน้อยๆอีกด้วย นรวิทย์พาดปืนไว้บนไหล่ ก่อนจะเดินนำเข้าสนามไป แซมเพิ่งจะเข้าไปได้แค่หนึ่งนาที ถูกยิงเข้าที่หัวใจพอดี บนหน้าจอใหญ่แสดงภาพวัยรุ่นชายผมเงินที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ ดวงตาสีดำของเขาฉายแววเลือดเย็น ทำให้ผู้หญิงที่มาดูต่างกรีดร้องระงม นรวิทย์ได้เลือดมา ก็ฆ่าดรุนนีไป ดรุนนีถอนหายใจ ยอมรับชะตากรรมแล้วออกจากสนามรบไป อรุณเดทได้ยินเสียงดังอยู่ตลอด กลัวจนวิญญาณแทบหลุด เขาไม่รู้ว่าใครตาย จึงพยายามที่จะซ่อนตัวอย่างเต็มกำลัง เหลือบสายตามองขึ้นก็เห็นเป็นนรวิทย์ที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง นรวิทย์ยกมือขึ้น อรุณเดทรีบกล่าว“อย่านะเว้ย พี่วิทย์พวกเราอยู่ทีมเดียวกันนะ” นรวิทย์ยิงรัวใส่เขา บนหน้าจอปรากฏอักษรสีแดงตัวโตๆว่า---died สุดท้ายดรุนนีก็สังเกตได้ถึงบางอย่างที่แปลกไป แซมเองก็กล่าว“พี่วิทย์อารมณ์ไม่ดีหรือ” ตอนที่ออกมาไม่ใช่ว่าดีดีอยู่เลยหรือ ทันใดนั้นดรุนนีก็นึกถึงเกวลินขึ้นมา เขาเดาได้ถึงสิ่งที่น่ากลัวอย่างหนึ่ง“นรวิทย์คงไม่ใช่...” “อะไร” “ไม่มีอะไร” ดรุนนีเปลี่ยนหัวเรื่อง“เขาเพิ่งเลิกกันแฟน คงรู้สึกไม่ดีอยู่” แซมลูบผมไปมา“เขาชอบพรพิมนต์คนนั้นจริงๆหรือ” ตอนที่อรุณเดทออกมาสภาพก็เหมือนคนใกล้จะพัง“ฉันไม่เล่นกับพี่แล้ว โดนยิงเลือดสาดก็น่าจะพอแล้ว นี่พี่วิทย์เล่นบ้าจนฆ่าแม้แต่เพื่อนร่วมทีม” ในตอนที่กล่าวจบ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เงยหน้ามองมาทางนี้ สายตาตกอยู่ที่อรุณเดท เธอยิ้มอ่อนๆด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ตอนที่อรุณเดทหันไปเจอก็รู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆ เขาเดินเข้าไปหา วางมือนาบไปกับบาร์“คนสวย มาเที่ยวเล่นหรือ” หญิงสาวพยักหน้า คุยกับเขาอยู่เพียงครู่ จึงได้ถาม“นรวิทย์ล่ะ” อรุณเดทคนโง่“เปลี่ยนเสื้อผ้า” ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเดินมา แซมเองก็ผิวปาก แล้วหันมากระซิบกับดรุนนี“เธอมาหาพี่วิทย์แน่ๆ” ดรุนนีมองเธอ“รูปร่างไม่แย่ สู้พรพิมนต์ไม่ได้ แต่ก็ได้อยู่” เพียงออกมา นรวิทย์ก็เห็นอรุณเดทกำลังโบกมือให้อยู่ เขานั่งลง มือเล็กขาวๆจากฝั่งตรงข้ามก็ส่งบุหรี่มาให้กับเขา เขาเหลือบมองอย่างเกียจคร้าน ก็เห็นสายตาที่รอคอยจากแอมมี่ แซมกล่าว“เฮ้ย สาวสวยกำลังทักทายนะ” นรวิทย์ใส่เสื้อคลุมเสร็จ แต่ก็ไม่ยื่นไปรับแต่อย่างใด ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกอับอาย แต่ก็รีบดึงตัวเองกลับมาอย่างไว“สวัสดีค่ะนรวิทย์ ฉันชื่อแอมมี่ ม.6ห้องหนึ่งโรงเรียนครีสเตียนพยาราม” โตกว่าเกวลินหนึ่งปี ถือว่าเป็นรุ่นพี่ของเธอ นรวิทย์พิงพนักโซฟาแล้วมองไปที่เธอ เขาที่ออกกำลังกายมาบนผมเงินนั้นจึงยังชื้นเหงื่ออยู่“โรงเรียนครีสเตียนพยารามหรือ” แอมมี่ไม่คิดว่าเขาจะสนใจเธอ จึงรีบพยักหน้า “ห้องหนึ่งโรงเรียนของเธอคือเด็กหัวกะทิของชั้นใช่ไหม” “ใช่แล้วค่ะ” ทันใดนั้นนรวิทย์ก็ยืนขึ้นแล้วเข้าไปใกล้เธอ เขาตัวสูงเมื่อเข้ามาเห็นแบบใกล้ๆก็ให้ความรู้สึกหล่อร้าย แอมมี่อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง “ห้องหนึ่งโรงเรียนครีสเตียนพยาราม คิดอย่างไรกับนักเรียนวิทยาลัยอโศกศิลย์แบบพวกฉัน” แอมมี่ชะงักไปชั่วครู่ แล้วกล่าว“ก็แค่คนละโรงเรียน ทุกคนต่างเท่าเทียมกันอยู่แล้วค่ะ” ทันใดนั้นนรวิทย์ก็หัวเราะ“ออกไป” โกหก เขากลับมายังที่นั่ง แอมมี่กัดปาก ไม่รู้ว่าตัวเองตอบอะไรที่ไม่ถูกใจเขากัน จึงทำได้แค่จากไป อรุณเดทมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วกระซิบกับดรุนนี“ฉันว่าแอมมี่ก็สวยแล้วก็ดูดีมากเลยนะ” สายตาของนรวิทย์มองไปที่พุ่มไม้ของเกม แต่ไม่รู้ว่ามองที่ตรงไหนเหมือนกัน ดรุนนีไม่ได้พูด แต่จำได้แม่น เกวลินเองก็อยู่ห้องหนึ่ง ม.5ห้องหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เริ่มกลัวกับการคาดเดาของตัวเอง ~ หลายวันแล้วที่เกวลินไม่ได้เจอนรวิทย์ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก สิ่งที่คิดอยู่ในใจเริ่มแตกต่างจากชีวิตครั้งที่แล้ว ชีวิตที่แล้วเรื่องที่เธอเป็นตัวแทนของอลิสาเกิดความแตก จนตัวเองย่ำแย่ไปหมด รอจนกว่าข่าวลือจะสงบลง ดวงตาของเธอดีมากแล้ว หมอบอกว่าเธอไม่ต้องใส่แว่นตาดำมาเรียนอีกแล้ว วันที่ดวงตาของเธอเริ่มดีขึ้น ก็เกิดเรื่องกับอลิสา โดนคนสาดสีน้ำมันใส่ร่างที่ห้องน้ำหญิง ตัวเกวลินจึงต้องรีบออกจากโรงเรียนตัวเอง เพื่อไปรับน้องสาวที่วิทยาลัยอโศกศิลย์ที่อยู่ข้างกัน เธอใช้เสื้อนอกคลุมอลิสา ตอนที่เดินออกก็โอบเธอไว้ แต่ดันเจอกับนรวิทย์พอดี ตอนนั้นอากาศกำลังเย็นสบาย ใบหน้าของหญิงสาวสวยสดใส ผิวขาวราวกับหิมะ เขาเห็นแค่ใบหน้าด้านข้างเท่านั้น สายตาเริ่มพร่ามัว รอจนเธอเดินผ่านเขา ทันใดนั้นนรวิทย์ก็หัวเราะขึ้นมา“เฮ้ย เธอคือคนที่ดีดเปียโนคนนั้นใช่ไหม” เธอเงยหน้า สบตาสีทึบคู่นั้นของเขา เกวลินรู้ว่าน้องสาวของเธอชอบเขา คิดว่าเขาน่าจะมาหัวเราะเยาะพวกเธอ จึงกล่าวเสียงแผ่ว“ขอโทษนะ เธอช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหม” เงียบไปนานก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างยิ้มๆ“ได้สิ” ความจริงนี่คือการพบกันครั้งแรกของพวกเขา เกวลินคิดมาตลอดมาเขาเป็นคนคุยเก่ง จนมารู้ในภายหลังว่าเขาเป็นโรคหวาดระแวง เธอถึงได้รู้ว่าเขาที่เธอรู้จักนั้นต่างจากความเป็นจริงมาก แต่ชีวิตครั้งนี้คงเจอกันเร็วเกินไป แถมตาของเธอยังไม่ดีอีกด้วย เกวลินรู้สึกว่า แท้จริงนรวิทย์นั้นเกลียดตัวเอง เธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก หลายวันมานี้เธอเตรียมตัวเพื่อการแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก พิมพ์ภาเห็นเธอทบทวนทันทีที่หมดคาบ ก็ถามเธออย่างอดไม่ไหว“เธอไม่เหนื่อยหรือลิน” เกวลินส่ายหน้า แปดพันหยวน ไม่เหนื่อยเลย นิครีนที่กำลังทานคุกกี้อยู่ข้างหลัง จึงเล่าสิ่งที่ได้ยินมาให้พิมพ์ภาฟัง“ถึงแม้ว่าเกวลินจะเก่งมาก แต่ได้ยินว่าแอมมี่ก็ลงด้วย เธอเป็นตัวเต็งในทุกปี” พิมพ์ภาเองก็รู้จักแอมมี่เช่นกัน“ม.6คนนั้นหรือ” “อือ คนที่สวยๆ” นิครีนเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา“ฉันได้ยินลูกพี่ลูกน้องบอกว่า เธอคบกับนรวิทย์แล้ว” ในห้องเรียนเสียงดังจอแจ พิมพ์ภาเบิกตาโต“ไม่น่าใช่หรอก จริงหรือหลอกกันแน่” “น่าจะหลอก แต่สองวันก่อนหน้านั้นมีคนเห็นพวกเขาเดินด้วยกัน” “บ้าจริงเชียว นรวิทย์เพิ่งจะเลิกกับพรพิมนต์เองนะ” ตอนนี้ที่ตรงนี้ทุกคนต่างเข้ามาคุยเล่นกัน พิมพ์ภาหันกลับมามองเกวลิน เกวลินใช้ไม้บรรทัดวาดเส้นบางๆบนกระดาษขาว ทิ้งตัวขนตาอันยาวของเธอ และไม่พูดแม้แต่คำ พิมพ์ภาบ่นพึมพำ“ลิน เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้หน่อยหรือ” เกวลินแย้มยิ้ม“อือ” การแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิกจัดในเดือนพฤศจิกายน ตรงกับวันขอบคุณพระเจ้าพอดี ทางโรงเรียนได้จัดการแข่งขันในรอบแรกไปแล้ว เกวลินก็ผ่านไปอย่างสบายๆ แต่การแข่งครั้งที่สองจัดที่ในตัวเมือง และเพราะช่วงนี้แอมมี่กำลังเป็นที่เลื่องลือ ดังนั้นจึงทำให้ทุกคนจึงให้ความสนใจการแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิกครั้งนี้มากขึ้น บางคนถึงกับพูดว่า แอมมี่นั้นเก่งกว่าพรพิมนต์ไปแล้ว ทั้งรอบรู้และหน้าตาก็ไม่เลว การแข่งขันโอลิมปิกระดับประถมและมัธยมทั้งประเทศนั้นยากมาก แต่ทุกปีแอมมี่ก็จะคว้ารางวัลที่หนึ่งมาเสมอ ทำให้คนไม่น้อยต่างก็ยกย่องเธอ แต่ปีที่แล้วดันมีคนทำการทุจริต ปีนี้ทางผู้จัดจึงบอกให้ทุกคนสอบในที่สาธารณะ เป็นครั้งแรกที่สอบกลางแจ้ง โดยตอบคำถามบนกระดานวาดภาพ สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใหม่ เกลียดที่ตัวเองไม่มีกำลังจะเข้าร่วมด้วย “ไม่ต้องบอกเลย ปีนี้แอมมี่ก็ต้องได้รางวัลที่หนึ่งอีกแน่ๆ เพื่อที่จะเด่นขึ้นเมื่ออยู่ต่อหน้านรวิทย์ เธอจะต้องดูดียิ่งขึ้น” เวลาไม่ถึงสองเดือน คนของโรงเรียนครีสเตียนพยารามต่างก็รู้จักนรวิทย์ที่อยู่วิทยาลัยอโศกศิลย์ข้างๆแล้ว หล่อ รวย และก้าวร้าว ทุกอย่างนั้นทำให้กลายเป็นจุดสนใจทันที เกวลินเองก็ได้ยินอะไรแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจ เธอฝึกฝนอยู่นาน ทุกวันนอกจากเข้าเรียน ทานข้าวและเข้านอนแล้ว เวลาทั้งหมดหายไปกับการเตรียมตัวแข่ง เพียงแค่อยากชนะเอาเงินรางวัล และรางวัลที่หนึ่งมันเยอะที่สุดก็เท่านั้น วันก่อนวันขอบคุณพระเจ้าคือวันศุกร์ เกวลินเจอนรวิทย์ที่ป้ายรถประจำทาง พวกเขาเหมือนจะโดดเรียนไปแข่งรถกันมา เขาขับรถเปิดประทุน ขับบนเส้นทางของรถประจำทาง นักเรียนที่มารอรถต่างก็หันไปมอง นรวิทย์มองไปจากตรงนี้ เกวลินยืนหลบอยู่ที่ป้ายข้างหลังตรงนั้น ตอนนั้นอรุณเดทก็ลดกระจกลงเช่นกัน โน้มหน้าออกมาผิวปากตรงข้างนอก“แอมมี่” เกวลินหันกลับไปมอง แอมมี่เองก็อยู่ตรงนั้น แอมมี่เดินเข้าไปทักทาย“อรุณเดท... นรวิทย์ สวัสดีค่ะ” อรุณเดทกล่าว“มาส่งเธอกลับบ้านแหละ” ตอนที่กลุ่มของพวกเขาไม่ได้มองเขม่นใคร ก็ดูดีกันทั้งนั้น แอมมี่มึนงงไปชั่วครู่“พรุ่งนี้ฉันต้องไปแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก แข่งตอนเช้ามาก ฉันจึงต้องจองที่พักใกล้ๆแถวนั้น” คนเรียนแย่อย่างอรุณเดทที่สอบคณิตศาสตร์ไม่เคยผ่าน สำหรับคณิตศาสตร์โอลิมปิกก็แค่หนังสือวาดรูปเท่านั้น ได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับได้เพียง“เก่งโคตร” สายตาของแอมมี่อดไม่ได้ที่จะมองไปที่นรวิทย์ เธอยิ้มอย่างสดใส“ฉันจะเอารางวัลที่หนึ่งมาให้พวกเธอดู” นรวิทย์ไม่ตอบกลับ แล้วมองเลยผ่านไปป้ายข้างหลังตรงนั้น เกวลินยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้น เหมือนกับเย็นนั้นที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาและพรพิมนต์ เธอรู้สึกอึดอัด แต่ไม่ใช่เพราะสนใจ แต่เพราะนิสัยที่ขี้อาย ที่อายเพราะเห็นคนแสดงความรักต่อกันก็เท่านั้น มือของเขาวางนาบไปกับกระจกรถ ดูเหม่อลอยอยู่ในที เขานึกถึงดวงตาอัลมอนด์คู่สวยที่ได้จ้องในคืนนั้นที่เมืองแกน รู้สึกตื่นเต้นในคราแรกที่ได้เห็น แต่เมื่อมานึกถึงในวันนี้ก็ใจสั่น เกวลินไม่ได้ใช้ไม้เท้าอีกแล้ว ดวงตาของเธอกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ปวด และไม่ต้องคอยหลับตาบ่อยๆอีกแล้ว ฤดูหนาวของเดือนพฤศจิกายน ข้างในเธอสวมเสื้อไหมพรมสีขาว ข้างนอกคือชุดนักเรียนตัวเก่าของโรงเรียนครีสเตียนพยาราม มองลงมาข้างล่างก็แค่รองเท้าธรรมดาๆ เชือกรองเท้าผูกสลับไปหมด เพราะสายตาของเธอไม่ดี ทุกคนรอบข้างต่างมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่เธอก็ไม่สนใจ ผมยาวของเกวลินถูกมัดเป็นหางม้า เพราะต้องรอรถเป็นเวลานาน ปล่อยให้ปอยผมพลิ้วไหวไปกับลมของฤดูใบไม้ร่วง ให้ความรู้สึกสง่างามและบริสุทธิ์ที่ยากจะกล่าวออกมาเป็นคำได้ เธอกอดหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง นรวิทย์เพราะไม่ได้สนใจเรียนมานานมาก สายตาจึงยังดีจนน่าประหลาดใจ เขามองเห็น บนนั้นเขียนไว้ว่า รอบรู้คณิตศาสตร์โอลิมปิก เกวลินรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา ไม่รู้ว่าเขามองอะไรอยู่เหมือนกัน จึงกอดหนังสือแน่นขึ้น ทันใดนั้นนรวิทย์ก็หันมาถามแอมมี่“เธอแข่งเมื่อไหร่” แอมมี่ชะงัก แล้วตอบกลับ“วันพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า” “ที่ไหน” “ตรงถนนคลองโซมใจกลางเมือง ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะค่ะ” นรวิทย์ส่งเสียงอือ ไม่ได้กล่าวอะไรอีก แล้วออกตัวรถไป อรุณเดทรู้สึกแปลกใจ“พี่วิทย์ จะไปดูหรือ” เขาหัวเราะ“ไปสิ” ไปเสนอหน้าสักหน่อย