บทที่ 9 เอาแต่ใจ

บทที่ 9 เอาแต่ใจ “ผู้ชนะอันดับที่หนึ่งในครั้งนี้” พิธีกรนิ่งไป“ได้แก่ เกวลิน ได้คะแนนไป 142คะแนน” เกวลินยืนขึ้น เธอเองก็ไม่คิดว่าจะสำเร็จจริงๆ หัวใจเธอเต้นรัว แปดพันหยวนจ๋า... อรุณเดทที่อยู่ข้างล่างถึงกับตะลึง“บัดซบ... เธอชนะหรือ” ดรุนนีและแซมเองก็ชะงักไป อรุณเดทกล่าว“แหม ฉันนี่มันเก่งจริงๆ ฟ้ามาโปรด” นรวิทย์ก็หัวเราะขึ้นมาเสียเฉยๆ แซมกล่าว“พี่วิทย์ พี่จะไปไหนกัน” นรวิทย์ไม่ได้ตอบเขา แล้วเดินออกไปข้างนอก พิธีผ่านไปอย่างเรียบง่าย เรียกผู้ชนะทั้งสามขึ้นมารับรางวัลที่เวทีข้างหน้า ทุกคนได้รับใบประกาศนียบัตร และบัตรธนาคารหนึ่งใบ แอมมี่ยืนข้างๆเกวลิน สีหน้าดูย่ำแย่ เธอได้ที่หนึ่งมาตลอดหลายปี ปีนี้เองก็คิดว่าคงได้มาอย่างสบายๆ แต่ไม่คิดว่าจะโดนเกวลินคว้าไปเสีย คิดว่าเป็นเพราะปัญหาในใจของแอมมี่ ใจเธอคิดถึงแต่นรวิทย์ จึงอ่านหนังสือแบบผ่านๆ ปีก่อนๆยังสอบได้ถึง 140คะแนน ปีนี้ได้เพียง 136คะแนน เพราะยังอายุไม่มาก ความในใจจึงสังเกตเห็นได้ชัด เมื่อขึ้นไปบนเวทีแอมมี่ก็รีบปรับสีหน้าให้ดีๆ มองเกวลินอย่างยิ้มๆแล้วกล่าว“ยินดีกับรุ่นน้องด้วยนะ” เกวลินเองก็พูดอะไรที่เป็นทางการไม่เก่ง ได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับแผ่วเบา“ขอบคุณค่ะ ยินดีกับรุ่นพี่แอมมี่เช่นกันค่ะ” แอมมี่ยิ้มเย็นในใจ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พบเจอนี่ คนอย่างเกวลิน เธอเห็นมามากตั้งแต่เด็ก ยากจนและเรียบๆ เหมือนกับเศษฝุ่นที่ลอยไปเรื่อยๆ นอกจากคะแนนดีแล้วก็ไม่มีอะไรเลย และแอมมี่ เธอทั้งสวย ทั้งมีครอบครัวที่ยอดเยี่ยม คะแนนดีนั้นเป็นเพียงดอกไม้ประดับของเธอเท่านั้น เธอมีทุกอย่าง ที่ทั้งชีวิตนี้ของเกวลินก็ไม่มีทางมี แต่มีสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ เพิ่งจะพูดต่อหน้านรวิทย์ไปว่าจะเอารางวัลที่หนึ่งมาให้พวกเขาดู ตอนนี้กลับได้ที่สองมาแทน เมื่อถ่ายรูปรวมเสร็จ นักเรียนต่างก็ทยอยกันกลับบ้าน ผู้ปกครองส่วนมากกำลังปลอบใจลูกของตัวเองที่พลาดรางวัลไป แล้วก็เดินออกจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะไปทางเดียวกัน เกวลินเดินอยู่ข้างหลังสุด เธอสะพายกระเป๋าหนังสือสีฟ้าไว้ที่ข้างหลัง ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว แดดอยู่ตรงเหนือหัวแล้ว แดดแรงมาก เธอหลุบตาลง และยกมือขึ้นมาบังที่หน้าผาก ข้างนอกนั้นประดับด้วยลูกโป่งหลากหลายสี เทศกาลขอบคุณพระเจ้าได้มาถึงแล้ว มือที่ยาวและแข็งแรงโผล่ขึ้นที่ตรงหน้าของเธอ วัยรุ่นชายที่สวมถุงมือหนังสีดำ เขายื่นไอศกรีมสีชมพูมาหนึ่งอัน“เกวลิน” เธอตกใจจนสะดุ้ง เงยหน้ามามองเขา เขาหัวเราะ“มองกูทำไม รับไป” เกวลินไม่อยากเจอเขา ไม่อยากรับของจากเขา เธอมองไปที่ปลายเท้าของตัวเอง“ฉันไม่เอาได้ไหม” “ลองพูดอีกครั้งสิ” เขาโหดเสียจริง เกวลินไร้หมดทาง ต้องยื่นมือไปรับ ปีนั้นไอศกรีมที่หรูหราเช่นนี้ยังไม่ได้เป็นที่นิยมภายในประเทศ โตขึ้นมาหลังจากแม่ก็จากไป เธอก็ไม่เคยซื้อขนมอีกเลย ในส่วนลึกของความทรงจำ ไอศกรีมที่เธอจำได้ต่างก็อยู่ในถุงที่เหมือนๆกัน บางอันหนึ่งหยวน บางอันก็ห้าเหมา แต่ในมือเธอไม่ใช่ มันคือดอกไม้ช่อเล็กๆ ไอศกรีมที่หรูหราของอิตาลี เธอได้เห็นในภายหลัง หนึ่งอันหนึ่งร้อยหยวน ข้างๆน้ำพุที่ใสราวกับคริสทัล เธอถูกบังคับให้ถือมัน จนเธอรู้สึกสับสน ความจริงเกวลินกลัวว่าเขาจะชอบเธอเหมือนกับชีวิตครั้งก่อน จึงลองใช้ความกล้าถามเขาดู“เธอซื้อมาให้ฉันทำไมหรือ” นรวิทย์ก้มหน้ามองเธอ มองสำรวจจนเธอเริ่มอึดอัด เขายิ้มอย่างซุกซน“ทำไมหรือ แพ้พนันไง ให้กินก็กินไปเถอะ จู้จี้อะไรมากมาย” เกวลินถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน“ขอบคุณนะ” เธอตัวหอมมาก แค่ยืนใกล้ๆก็ได้กลิ่น เหมือนกับดอกพุดซ้อนที่ออกดอกครั้งแรกในหน้าร้อน ทั้งสดใสทั้งบริสุทธิ์ “เกวลิน คะแนนเธอดีมากเลยหรือ” เกวลินรู้สึกไม่ดีที่จะตอบกลับไป“ก็แค่พอประมาณนะ” นรวิทย์หัวเราะลั่น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอายขึ้นมา“เธอหัวเราะอะไรกัน” “ขำความซื่อของเธอ ดีก็บอกว่าดี จะยังมาพอประมาณอะไร” แต่โลกของเธอ ตั้งแต่เล็กจนโตก็ได้รับการสอนเช่นนี้มาตลอด เป็นคนต้องอ่อนน้อม อ่อนโยน และไม่ถือดี แต่ตัวตนของนรวิทย์ไม่ใช่ ดื้อรั้น แตกต่าง และไร้ซึ่งความอ่อนน้อม เกวลินใบหน้าแดงก่ำ เห็นชัดว่าไร้ทางโต้ตอบแล้ว “ฉันจะกลับบ้านแล้ว” เธอถอยเท้า เพื่อออกห่างจากเขา นรวิทย์แย้มยิ้ม“ให้ฉันไปส่งเธอเถอะ” เกวลินกลัวจะตายแล้ว รีบส่ายหน้าทันที“ไม่เป็นไร มีรถประจำทาง” รอยยิ้มบนใบหน้านรวิทย์เริ่มหายไป แต่เกวลินหันหลังเดินจากไปแล้ว เธอเดินอย่างเชื่องช้า นรวิทย์จึงเห็นเพียงแผ่นหลังของเธอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่อยากจะหน้าด้านขึ้นมาซะแล้ว อรุณเดทมองอยู่ห่างๆด้วยอาการอ้าปากค้าง พี่วิทย์ไม่ได้ร่วมพนันไม่ใช่หรือ นรวิทย์เดินเข้าไป โยนกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ให้กับเขา“เอารถฉันกลับไปให้หน่อย” “อือๆ” เมื่อเห็นว่าเขามอบให้เสร็จ และกำลังจะไป ทันใดนั้นแอมมี่ก็เรียกเขา “นรวิทย์คะ” นรวิทย์หันกลับไปอย่างหงุดหงิด“อะไร” “ที่เธอมาวันนี้ ความจริงไม่ได้มาให้กำลังฉันใช่ไหม” นรวิทย์หัวเราะ“เธอพูดเองทั้งนั้น” ดวงตาของแอมมี่เริ่มแดงระเรื่อ“เธอมาดูมัน... แต่ทุกคนในโรงเรียนของฉันต่างก็รู้ว่าตาของมัน...” นรวิทย์จ้องเธออย่างเย็นเยียบ“พูดจบแล้วใช่ไหม” แอมมี่รู้สึกตกใจ เธอรู้สึกคับข้องใจนัก ทุกคนต่างรู้ดีว่านรวิทย์นั้นคือใคร แต่เดิมเธอคิดว่าเขาเลิกกับพรพิมนต์ไป ตัวเองจะมีโอกาสขึ้นมา แต่มาดูตอนนี้ มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น แท้จริงเขามาหาเกวลิน แต่ตาของเกวลินมีปัญหานี่ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าสายตาของนรวิทย์ แอมมี่พูดอะไรไม่ได้สักอย่าง เธอทำได้เพียงมองนรวิทย์จากไป　 แซมนิ่งไปนาน“ฉันรู้สึกว่า พี่วิทย์ เขาเริ่มรู้สึกอะไรๆกับเกวลินแล้วแน่ๆ” อรุณเดทมองกุญแจรถในมือ รู้สึกเหมือนโลกกำลังจะถล่ม“เขาชอบแบบนี้จริงๆหรือ” จนถึงวันนี้เขายังจำหน้าบนบัตรนักเรียนของเกวลินได้อยู่เลย ดรุนนีเองก็ไม่มั่นใจ เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว“อย่าคิดอะไรมาก นรวิทย์ไม่จริงจังหรอก” ~ เกวลินกลับบ้านด้วยรถประจำทางสาย382 มีทุกๆสิบนาที ค่อนข้างไว ตอนที่เธอขึ้นรถกลับนั่นเป็นเวลาเดียวกับจังหวะเลิกงาน บนรถจึงแน่นขนัด คนขับรถใช้ภาษาท้องถิ่นตะโกนให้ทุกคนขยับไปข้างหลัง เกวลินแตะบัตรโดยสาร ยื่นมือขึ้นไปจับราวที่อยู่เหนือหัว วินาทีสุดท้ายก่อนที่ประตูรถจะปิด นรวิทย์ก็ขึ้นรถมา นี่คือครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ได้ขึ้นรถประจำทาง มองไปเห็นแต่หัวคน ก็สบถออกมาอย่างทนไม่ไหว คนขับรถใช้ภาษากลางเรียกเขา“เด็กน้อย จะจ่ายเงิน หรือแตะบัตร” “เท่าไหร่” “หนึ่งหยวน” นรวิทย์ลูบกระเป๋าเสื้อ ชั่วครู่เขาก็เงยหน้ามองมาที่เกวลินด้วยรอยยิ้มร้ายๆ“ลุง ฉันไม่มีเงินกับบัตรเลย” บนรถต่างเงียบไป คนขับรถเองก็ชะงัก แล้วอย่างไร เธอจะนั่งรถฟรีๆหรือ “อย่างนั้นก็ลงไป” เกวลินเองก็มองตาม สายตาของทุกคนต่างมองกดดันไปที่เขา แต่เขาหาได้สนใจไม่ เกวลินใจเต้นรัว เธอหวังว่าเขาจะลงไป “นี่นักเรียนดีเด่น เดินมาแตะบัตรให้ฉันหน่อยสิ” เกวลินสบตาดำของเขาคู่นั้น แล้วกล่าวออกไปอย่างใจกล้า“เธอก็ขี่รถกลับบ้านสิ” นรวิทย์หัวเราะอย่างอดไม่อยู่“เธอใจร้ายชะมัด” เมื่อเขาเห็นว่าเกวลินไม่ยอมช่วยแน่ๆ จึงหยิบแบงก์หนึ่งร้อยหยวนสีแดงหยอดลงไปส่งๆ คนขับชะงักไป“นี่เธอ...” หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไร แล้วออกตัวรถทันที เกวลินคิ้วขมวด บนรถประจำทางไม่มีเงินทอน ดังนั้นนรวิทย์จึงได้นั่งรถประจำทางในราคาหนึ่งร้อยหยวน เธอรู้สึกเสียใจขึ้นมา หากไปช่วยเขาแตะบัตร เขาคงไม่ต้องอนาถแบบนั้น ปีนี้การคมนาคมยังไม่สะดวกสบาย บนรถประจำทางจึงแออัดไปด้วยผู้คน นรวิทย์ตัวสูง สำหรับเขามันคงจะแคบมากๆ รถมักจะกระตุก เกวลินเกือบจะไปกระแทกกับหนุ่มรุ่นใหญ่ข้างหน้าอยู่หลายครั้ง มือที่สวมถุงมือหนังสีดำคว้าเข้าที่ข้อมือของเธอ แล้วดึงเธอเข้าไปหา “นรวิทย์” “หือ” เกวลินกล่าว“เธอปล่อยฉันนะ” “ปล่อยเธอไป เธอจะยืนได้ใช่ไหม” เธอหน้าแดงระเรื่อ“ฉันยืนได้” เขาหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวอย่างเอาแต่ใจ“ไม่อนุญาตให้พูด” หลังจากนั้นก็หันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง“ชิดฉิบหายแล้ว ลองชนกูอีกสักรอบสิ” เขาช่างพูดตามใจปาก ไม่ได้สนด้วยว่าจะหยาบไหม ชายคนนั้นที่ทำท่าจะด่ากลับ เมื่อเห็นนรวิทย์ก็ต้องเงียบไป วัยรุ่นตัวสูง ผมเงินต่างหูสีดำ ท่าทางช่างเหมือนกับพวกนักเลง เขาไม่กล้ากล่าวอะไร ทำได้แค่เดินเข้าไปข้างใน น้ำเสียงที่ดุร้ายของนรวิทย์ทำให้เกวลินรู้สึกกลัว เธอทำได้แค่ออกห่างจากเขาเท่านั้น นรวิทย์เห็นเธอเป็นเช่นนั้น ก็แสยะยิ้ม“เธอกลัวอะไร ไม่ได้จะฆ่าเธอสักหน่อย” เกวลินหน้าแดง แต่ว่าเขาดูโหดจริงๆนี่ เธอกำราวเหล็กข้างๆไว้แน่น แล้วไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นรอบข้างก็เริ่มมีพื้นที่มากขึ้น รถประจำทางขับไปอย่างง่อนแง่น ป้ายสุดท้ายอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเกวลินนัก เธอลงรถมาถึงได้เห็นว่าสีหน้าของนรวิทย์ไม่ดีเลย เขาขบปากแน่น หน้านิ่วคิ้วขมวด เขาเมารถ เกวลินหลุบตา ก้าวขาเดินไปตามทางกลับบ้าน นรวิทย์ด้วยเพราะอาการคลื่นไส้ที่น่ารังเกียจนี่ ในใจจึงรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน “เกวลิน” เธอหันหลังกลับ “ทำไมไม่กินของที่ฉันซื้อให้เธอ” ไอศกรีมในมือของเธอละลายไปแล้ว เธอไม่กล่าวสักคำ เมื่อเห็นเกวลินยังเงียบ ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา แล้วเดินเข้าไปใกล้“ได้ ดูถูกกันนักนะ” เขาแย่งไป แล้วโยนมันลงถังขยะที่อยู่ข้างๆ เสียงดังตึง เธอเงยหน้ามองเขา พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ด้านหลังเลนส์แว่นดำนั้น ดวงตาใสราวกับน้ำของเธอดูคับข้องใจ ทำไมเขาถึงเอาแต่ใจจังนะ อยากให้ก็ให้ อยากโยนก็โยน ช่างมัน... เธอคงไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเขาไปทั้งชีวิตหรอก ดังนั้นอย่าต่อปากต่อคำกับเขาเลย เธอคิดอยู่นาน ก่อนจะกล่าว“ยื่นมือมา” ผมของเธอนุ่มสลวย เมื่อกระทบกับแสงอาทิตย์ก็อ่อนขึ้นไปอีก นัยน์ตาของนรวิทย์เย็นชา เกวลินกล่าวเสียงแผ่ว“ขอโทษนะ ฉันผิดเอง” นิ้วของเขาสั่นเล็กน้อย แล้วยื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว นั่นคือช่วงหน้าหนาวแรกของเดือนพฤศจิกายน อากาศช่างสดชื่น เขาหลุบตาต่ำ กลางถุงมือดำนั้น มีลูกอมรสมะนาววางไว้อยู่