บทที่ 10 สวยมาก

บทที่ 10 สวยมาก “กินลูกอมอันนี้ บางทีเธออาจจะดีขึ้น” เธอกล่าวเสียงแผ่ว“ฉันกลับบ้านก่อน” นรวิทย์มือหนึ่งกำลูกอม อีกมือดึงตัวเธอไว้“เกิดอะไรขึ้นกับตาเธอ” เกวลินเริ่มตื่นตระหนก กลัวว่าเขาจะยื่นมือมาหยิบแว่นตาของเธอ เธอรีบกล่าว“เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ได้รับบาดเจ็บ เลยสูญเสียการมองเห็น นรวิทย์ เธอปล่อยฉัน” เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด“แล้วตอนนี้มองเห็นหรือยัง” เกวลินพยักหน้า“แต่มองแสงสว่างมากๆไม่ได้” “ขอฉันดูหน่อย เธอหลับตาก่อน” ใจเกวลินสั่นสะท้าน ให้เขาดูไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้ตาของเธอบวมมาก ธรรมดาจะไม่แตกต่างจากคนปรกติหรอก แต่ถ้าใช้ดวงตานานเกินไปก็จะเริ่มปวดทันที เธอรนจนอยากจะตีเขาเสีย“ไม่ได้ ตาของฉันมันแปลกมาก” เขาเห็นใบหน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ ก็อดหัวเราะไม่ได้“แปลกขนาดไหนเชียว” เกวลินโกหกคนไม่เก่ง เธอเงียบไปครู่แล้วก็กล่าวเสียงเบา“เหมือนบนบัตรนักเรียนเลย” เธอเสริมอีกอย่างระมัดระวัง“น่าเกลียดมาก” ดังนั้นเธออย่าดูเลย นรวิทย์หัวเราะลั่น เขาเชื่อความพยายามของเธอจริงๆ แล้วเมื่อลูกอมในมือเริ่มอ่อนตัว เขาจึงปล่อยเธอ“เธอกลับบ้านไปเถอะ” เธอตื่นกลัวราวกับกระต่ายที่ถูกจับ ท้ายที่สุดก็ไม่เดินช้าๆอีกแล้ว วิ่งไปข้างหน้าอย่างโซเซ เขาโยนลูกอมเม็ดนั้นเข้าปากไป รสเปรี้ยวๆหวานๆกระจายไปทั่วปาก นรวิทย์ยืนพิงป้ายรถประจำทาง ท้องฟ้าเมืองHสว่างโล่งไปทั้งผืน ในสายตาของเขาที่นี่คือบ้านนอกที่ห่างไกล แต่แล้ว ก็รู้สึกว่ามันได้เปลี่ยนไป เขาเอาเปลือกห่อลูกอมใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ช่างมัน ไม่ดูก็ไม่ดู คงไม่ได้สวยเทียมฟ้าหรอก ~ เกวลินกลับถึงบ้าน ก็เอาบัตรให้กับพล พลมองเธอด้วยความแปลกใจ เธอจึงรีบอธิบาย“รางวัลแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก พ่อเก็บไว้นะคะ” พลฟังเธอพูดถึงที่มา ก็ยิ้มอย่างตื้นตัน“ลินเก่งมากจริงๆ เงินนี้หนูเก็บไว้เถอะ เอาไปซื้อเสื้อสวยๆกับของกินอร่อยๆนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องที่บ้าน พ่อจะไม่ทำให้หนูลำบากเด็ดขาด” เกวลินตาเริ่มร้อน และรู้สึกอึดอัดที่จมูก“หนูมีเงินค่าขนมแล้ว พ่อเก็บไว้เถอะ” เธอวางบัตรไว้บนโต๊ะแล้วเลือกจะกลับเข้าห้องไป พลหัวเราะลั่น“อย่างนั้นพ่อเอาไปฝากไว้ในบัญชีลินนะ ได้ดอกเบี้ยไม่น้อยเลย หากมีอะไรที่ลินต้องการก็ไปถอนเอานะ” อลิสาออกมาจากห้อง เธอหลับจนถึงเที่ยง และยังคงสวมชุดนอนอยู่ “พ่อ บัตรนี่ได้มาจากไหนกัน” เมื่อเห็นเธอจะยื่นมือไปหยิบ พลก็รีบเข้าไปชิงมาซะก่อน“อลิสา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทานข้าว นี่คือของพี่สาวลูก อย่าจับส่ง”　 อลิสาเมื่อโดนว่า ก็เริ่มไม่พอใจ“หนูแค่จะหยิบขึ้นมาดูเอง ทำไมพ่อลำเอียงแบบนี้ หนูไม่ได้ซื้อชุดใหม่มานานมากแล้วนะ” พูดถึงตรงนี้เธอก็เริ่มโมโห โรงเรียนเฉพาะทางวิทยาลัยอโศกศิลย์กับโรงเรียนครีสเตียนพยารามนั้นไม่เหมือนกัน นักเรียนโรงเรียนครีสเตียนพยารามห้ามทำตัวนอกระเบียบ ต้องใส่ชุดนักเรียนเท่านั้น แต่โรงเรียนเฉพาะทางนั้นไม่ใช่ ถึงแม้พวกเขาจะมีชุดนักเรียน แต่โรงเรียนก็ไม่ได้บังคับให้ใส่ อลิสานั้นไม่เคยใส่ชุดนักเรียนเลยสักครั้ง เธอใส่ชุดของตัวเอง แต่เพราะฐานะที่บ้านไม่ค่อยดี เสื้อผ้าของเธอไม่ได้ดูสวยทันสมัยเหมือนกับของเพื่อนคนอื่นๆ ในวัยนี้มักจะถูกเปรียบเทียบเสมอ ทุกครั้งที่อลิสาเห็นคนอื่นใส่ชุดดีๆกันก็รู้สึกทรมานเหมือนจะตาย เกวลินเองก็ใส่แต่ชุดเก่าโทรมๆตลอดทั้งปี ทุกครั้งที่อลิสาเดินเข้าโรงเรียนไป เหมือนทุกคนมองมาด้วยสายตาดูถูก เธอกระทืบเท้าเดินด้วยอารมณ์โกรธ ผิดขนาดนั้นเลยหรือที่เธอแค่อยากได้เสื้อผ้าใหม่ นรวิทย์ชอบผู้หญิงเหล่านั้น ไม่ใช่เพราะพวกเธอแต่งตัวมากกว่าตัวเธอหรือ หากเธอมีเงิน จะต้องดูดีกว่าคนเหล่านั้นแน่ เกวลินกลับมาในห้อง คิดอยู่นาน จึงได้ลากกล่องสีเทาออกมา เธอเปิดกล่องออก ในนั้นมีชุดเต้นรำสวยๆอยู่ไม่กี่ชุด และมีรองเท้าเต้นสีขาวอีกหนึ่งคู่ นิ้วเรียวขาวของเธอลูบพวกมันไปมาอย่างแผ่วเบา สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่สวยที่สุดในชีวิตของเธอ น่าเสียดายที่พอแม่เสียไป เธอก็ไม่เคยใส่มันอีกเลย เกวลินรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีตราบาปโดยตลอด เธอเคยเป็นดาวที่โดดเด่นมากๆ ไปทางไหนก็ดึงดูดสายตาผู้คนให้มองมาเสมอ เธอที่อยู่บนเวที สวยงามและโดดเด่น ปีนั้นตอนมัธยมต้น เดินไปตามทาง เด็กชายหลายๆคนต่างก็แอบเมียงมองเธอ “นั่นเธอไง เธอดูดีมากจริงๆ ฉันได้มาจากแชมป์ว่าเธอชื่อเกวลิน” “ฉันเคยเห็นเธอเต้น สวยมากจริงๆ”　 “เสียงตอนเธอพูดก็นุ่มน่าฟัง น่ารักกว่าน้องสาวของฉันอีก” “เข้าไปคุยสิ” ..... แม่ของเกวลินชื่อคฤนาท์ เมื่อเห็นว่าลูกสาวเป็นที่ชื่นชอบก็อดที่จะยิ้มไม่ได้“แม่เห็นนะ วันนี้มีหลายคนเลยที่ตามมาส่งหนู” เธอหันมองไปข้างหลัง เด็กชายกลุ่มนั้นก็รีบหนีไปอย่างตื่นตระหนก เกวลินเริ่มโมโห“แม่” คฤนาท์เริ่มหุบยิ้ม“หน้าบางเสียจริง ถ้าทีหลังโดนแกล้งมาจะทำอย่างไรกัน” เกวลินเมื่อนึกถึงตรงนี้ น้ำตาก็คลออย่างอดไม่ได้ เธอมองไปในกล่องยังมีเหรียญทองที่สียังสดอยู่ หยิบมันขึ้นมาแล้วแกะสิ่งที่ติดอยู่ข้างหลัง ในนั้นมีรูปถ่ายคู่กันใบสุดท้าย ภายใต้แสงไฟบนเวที เธอนั่งอยู่ที่หน้าเปียโน คฤนาท์ยืนยิ้มอยู่ที่ข้างหลังของเธอ แล้ววางมือลงบนผมของเธอ เด็กสาวอายุสิบสี่ปี ทัดผมนุ่มไว้ที่หลังใบหู สวยจนไม่อาจหาคำมาบรรยายได้ นั่นคือตัวเธอในที่ผ่านมา เกวลินในชีวิตที่แล้วจนถึงตอนตาย ก็หลีกเลี่ยงสิ่งนี้มาโดยตลอด ไม่เคยเปิดกล่องขึ้นมาอีกเลย หากไม่ใช่เพราะต้องไปรับเธอกลับบ้านที่สนามแข่ง แม่ก็คงไม่ประสบอุบัติเหตุทางรถ ช่วงเวลาที่เหตุการณ์เกิดขึ้น คฤนาท์กอดเกวลิน หลังจากที่คฤนาท์จากไป เป็นเวลานานมาก ที่เกวลินไม่ยิ้มออกมา ช่วงเวลาที่สวยงามที่สุด กลายเป็นความเจ็บปวดที่ไม่มีทางหายไป เบื้องหน้าสายตาของเธอเป็นสีดำ ไม่ได้เต้นรำอีกแล้ว และได้ลืมตัวตนในวันวานไปหมดแล้ว　 ความสวยที่ดึงดูดสายตา นั้นสร้างความภาคภูมิใจในตัวเองเล็กน้อย เกวลินจากเด็กสาวที่มีพรสวรรค์มากความสามารถกลายเป็นคนที่ธรรมดามากที่สุดคนหนึ่ง และตอนนี้ เพื่อให้พลปลอดภัย เธอจะเอาชนะอุปสรรคทางจิตใจนี้ไปได้อย่างไรนะ ~ วันจันทร์ตอนเข้าเรียน ทุกคนต่างรู้เรื่องที่เกวลินได้อันดับหนึ่งของการแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิก พิมพ์ภาเองก็ตกใจ“ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย เธอได้ที่หนึ่งมาจริงๆ แล้วแอมมี่ล่ะ” เกวลินกำลังหาหนังสือวิชาเคมี ได้ยินแล้วก็ตอบเธอไป“ที่สอง” พิมพ์ภาอ้าปากกว้าง“ฉันตกใจจริงๆนะ” ลินเก่งเกินไปแล้ว ทุกคนในห้องต่างก็พูดถึงเรื่องนี้ นั่นเพราะนางฟ้าแอมมี่ของชั้นม.6 ฐานะที่บ้านของแอมมี่ดีมาก ได้รับการสอนมาอย่างดี ดูแล้วเหมือนกับนางฟ้านางสวรรค์ที่ไร้รอยมลทิน แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะมาแพ้ให้กับที่ดูด้อยกว่าอย่างเกวลิน เด็กสาวในห้องกล่าวขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว“เกวลินเทพไปแล้ว IQสูงเท่าไหร่กันนะ” เด็กชายกล่าวอย่างขบขัน“ชนะไปก็เท่านั้น แอมมี่สวยกว่าอีก คะแนนดีแล้วอย่างไร” เด็กสาวกระซิบเสียงเบา“ถึงแม้เกวลินจะดีมาก แต่ตาของเธอนั้นน่าเสียดายมากจริงๆ ไม่เอาไม่พูดแล้ว พวกเธอได้ยินเรื่องของแอมมี่กับนรวิทย์ไหม เหมือนว่าเธอกำลังคบกับนรวิทย์อยู่ด้วย” “ไม่จริง” “เป็นความจริงเถอะ...” หัวเรื่องค่อยๆเปลี่ยนไป พิมพ์ภาโกรธมาก เห็นชัดว่าลินชนะ แต่กลับถูกคนเห็นใจแทน เธอโกรธจนเกือบเหมือนปลาปักเป้า และในโรงเรียนครีสเตียนพยาราม พูดได้ว่านรวิทย์กลายเป็นคนดังของที่นี่ไปแล้ว เขาคือคนของวิทยาลัยอโศกศิลย์ เวลาเลิกเรียนคนกลุ่มนั้นมักมาสูบบุหรี่ที่ใต้ต้นแปะก๊วย ครูและผู้อำนวยการของโรงเรียนพวกเขาไม่กล้าทำอะไรเขา ได้ยินว่าเขาไม่เข้าเรียนเลย เขารวย พูดได้ว่ารวยมากๆ ถึงแม้จะโดนตระกูลเพษภากุลไล่มา แต่อำนาจในมือของเขายังคงกว้างขวาง ปีนั้นครอบครัวที่มีกำลังจะซื้อรถคันเล็กนั้นมีน้อยมาก ยิ่งไปกว่านั้นนรวิทย์ได้ขี่มัน เกวลินเองได้ยินอะไรเช่นนี้แต่ก็หาได้ใส่ใจไม่ เธอยังคิดวิธีหาเงินอยู่ กี่ปีให้หลังราคาบ้านจะพุ่งสูงขึ้น แต่พ่อได้ขายบ้านไปนานแล้ว ตอนนี้ก็อยู่บ้านเช่าในเขตใหม่ จนมากจริงๆ...　 แล้วธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเพษภากุล กี่ปีให้หลังก็รวยอย่างไม่ลืมหูลืมตา เธอเข้าใจดี อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันเลย พอได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่งถึงจะได้เข้าใจ สิ่งที่สำคัญที่สุดของการมีชีวิตคือความสงบสุขและความแข็งแรง พอถึงเวลาเลิกเรียน หน้าประตูวิทยาลัยอโศกศิลย์ที่อยู่ข้างก็มีเสียงโหวกเหวกวายวาย พิมพ์ภาและเกวลินที่เดินมาด้วยกัน เพิ่งจะได้รู้ว่าพวกเขากำลังโหวกเหวกเรื่องอะไร พรพิมนต์กำลังรอนรวิทย์ แต่เดิมเธอคิดว่าพอเวลาผ่านไปสักพัก นรวิทย์จะต้องมาหาเธอแน่ กลับกลายเป็นมีข่าวลือของนรวิทย์กับแอมมี่แทน เธอจึงไม่ทน และเริ่มออกตัวทันที นรวิทย์หยิบไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วจุดบุหรี่ที่คาบไว้ เขาจงใจจุดบุหรี่ขึ้น เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้ามองเธอ“เธอมาทำอะไร” พรพิมนต์กล่าว“นรวิทย์ พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ทีหลังฉันจะไปไม่เอาแต่ใจแล้ว จะเชื่อฟังเธอแต่โดยดีเลย” นรวิทย์กระดกลิ้นมาหนึ่งเสียง“ใครสนใจ หลบไป” เกวลินกลัวว่าคนในกลุ่มของนรวิทย์จะเห็นตัวเอง เธอจึงก้มหน้าต่ำ แล้วลากพิมพ์ภาเดินไป พิมพ์ภากลับเข้าใจผิด“ลิน เธอเองก็ตื่นเต้นใช่ไหม นั่นพรพิมนต์เลยนะ เธอมาขอคืนดีกับนรวิทย์แต่กลับโดนปฏิเสธ เขาไม่มองพรพิมนต์เลย ไม่รู้ว่าภายหลังเขาจะชอบใครกัน หรือว่าจะชอบแอมมี่จริงๆ” เกวลินเม้มปากแน่น“พวกเรารีบไปกันเถอะนะ” พิมพ์ภาเกลียดจนอยากร่วมดูความสนุกไปจนจบ“ลินอย่าเพิ่งพูดนะ” ดวงตาของพรพิมนต์เริ่มแดง“เธอชอบแอมมี่จริงหรือ เธอมีดีแค่ที่คะแนนเท่านั้นเองนะ ด้านอื่นเทียบกับฉันไม่ได้เลยสักนิด นรวิทย์ เธอไม่รู้สึกอะไรกับฉันจริงๆหรือ” นรวิทย์เริ่มรำคาญ ได้ยินเช่นนั้นก็ขยี้บุหรี่ลงพื้น“ไม่ใช่ว่าเธอคิดไปเองหรือว่าตัวเองดีมาก” เขาตบเข้าที่ไหล่ของอรุณเดท“รูปเมื่อบ่ายที่แกได้มาอยู่ไหน” อรุณเดทชะงักนิ่งไป เพียงชั่วครู่ถึงได้เข้าใจว่าพี่วิทย์พูดถึงอะไร เขาดึงเหรียญทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หันรูปที่ติดอยู่ข้างหลังให้พรพิมนต์ดู น้ำเสียงของเขาดูเจ้าเล่ห์“พรพิมนต์ พี่วิทย์ไม่อยากให้เธอมารังควานอีก เขาชอบแบบนี้ เธอเทียบไม่ติดเลย” คนที่มาดูความสนุกตาโตแล้วมองผ่านเข้าไป แต่เหรียญทองนั้นเล็กมาก มองไม่เห็นอะไรเลย ทุกคนที่กำลังแปลกใจต่างก็นิ่งไป พรพิมนต์ที่อยู่ใกล้ จึงเห็นได้ชัด รูปนี้ดูเก่ามาก ไม่ค่อยคมชัดด้วย เหมือนว่าจะถ่ายเมื่อนานมาแล้ว รูปที่ใหญ่ไม่ถึงสองนิ้ว เด็กสาวในรูปใส่ชุดกระโปรงยาวสีทองนิ้วมือวางอยู่บนเปียโน เธอมองมาที่กล้อง ด้วยรอยยิ้มที่ดูหวานและเขินอาย รูปภาพสีจางไปมาก แต่ความงดงามยังคงไม่หายไปไหน ในตอนนั้นพรพิมนต์นิ่งไปนาน และไม่พูดอะไรเลย คนนอกอย่างเกวลินก็ชะงักไปเช่นกัน เพียงครู่ใบหน้าของเธอก็ซีดลง เธอย่อมคุ้นกับเหรียญทองนั่น เมื่อวานมันยังอยู่ในกล่อง เหตุใดวันนี้มันถึงมาอยู่ในมือของอรุณเดทกัน อรุณเดทยิ้มหยัน“เธอสวยไหม อยากจะดูอีกสักรอบไหม” เขาชอบแอมมี่ และไม่ชอบพรพิมนต์ ดังนั้นจึงพูดอย่างไม่เกรงใจ พรพิมนต์ตอบกลับมาอย่างโมโห“เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง พวกเธอประสาทหรือไง” นรวิทย์เริ่มไม่ทน“เธอจะหลบไม่หลบวะ” พรพิมนต์เองก็กลัว เดินจากไปด้วยตาแดงๆ ทุกคนต่างแยกกันไปคนละทาง เกวลินไม่รู้ว่าจะต้องโกรธหรือกลัว เธอกัดฟัน ใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง มองเหรียญทองนั่น และเดินจากไปกับพิมพ์ภา อรุณเดทสุขสันต์“พี่วิทย์จะไม่ดูหน่อยหรือ เธอดูดีมากจริงๆนะ” เมื่อบ่ายเด็กสาวที่ดีดเปียโนเมื่อครั้งที่แล้ว ชื่ออะไรนะ อ๋อใช่ อลิสา นี่คือเหรียญทองของเธอ ไม่คิดว่าข้างหลังเองก็ติดรูปถ่ายเอาไว้ เขามองอย่างตื่นตะลึง ครั้งแรกที่ได้เห็นก็กล่าวว่า“บัดซบ ไม่ใช่ว่าฉันกำลังมองนางฟ้าตัวน้อยๆอยู่หรือ” น่ารักจนอยากตาย ดรุนนีเข้ามาดู และก็นิ่งไป“สวยมากจริงๆ แต่มองน่าจะยังเด็ก” แซมฟังพวกเขาเถียงกัน และเริ่มสนุก รวมทั้งประหลาดใจไปด้วย มีเพียงนรวิทย์ที่นอนหลับอยู่บนโต๊ะ เขาเริ่มรำคาญ“หุบปาก” ตอนที่พรพิมนต์มารังควาญ ไม่รู้ว่าทำไม ก็นึกไปถึงรูปนั่นขึ้นมา อรุณเดทส่งให้ นรวิทย์ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเหลือบตามอง เมื่อได้มอง เขาเองก็ชะงักไป “พี่วิทย์ก็รู้สึกว่าเธอดูดีมากใช่ไหมล่ะ” ทั้งยังดูสง่าและดูบริสุทธิ์ ท้องฟ้าเดือนสิบเริ่มสดใส นรวิทย์พิงกับต้นไม้ อมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มกล่าวล้อเล่น“หากได้พบเธอก่อนหน้านี้ กูเองก็ไม่แน่ใจ...” เขาไม่ได้พูดต่อ แต่ผู้ชายทุกคนต่างเข้าใจ ในใจของอรุณเดท พี่วิทย์ถึงกลับกลายเป็นสัตว์ร้ายเลยทีเดียว