บทที่ 17 สวยงาม

บทที่ 17 สวยงาม ตอนที่เกวลินได้ยินชื่อของนรวิทย์ รู้สึกเข็งไปหมดทั้งตัว รู้สึกว่าเวลาค่อยๆเดินช้าลง เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่เร่าร้อนของลมหายใจของคนที่อยู่รอบกาย เธอตกใจจนไม่สนใจหยดน้ำที่ค้างอยู่บนขนตา เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างร้อนรน ตอนนั้นเป็นเวลาพลบค่ำ พระอาทิตย์กำลังส่องแสงเป็นเงาปกคลุม