ตอนที่ 2

ตอนที่ 2 ถ้าให้หญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานในจิงดูเลือกชายที่อยากแต่งงานด้วย ที่ 1 คงไม่พ้นมือขุนนางตำแหน่งหยู้ซื๋อไต้ฟูเชี้ยวเฟิงหลินหรอก ฐานะของเชี้ยวเฟิงหลินถือว่าสูงศักดิ์พอควร บรรพบุรุษทั้ง 3 รุ่นต่างก็เป็นขุนนางทั้งนั้น บิดาของเขา'เชี้ยวเจิ้น'เป็นคนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนไว้เนื้อเชื่อใจให้ดูแลฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอีกด้วย มิหนำซ้ำเชี้ยวเฟิงหลินเองก็เป็นถึงผู้ควบคุม 1 ใน 3 ของราชวัง ได้รับความเชื่อใจจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเป็นอย่างมาก เชี้ยวเฟิงหลินเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนและมีมารยาท ทำให้เหล่าคนเฒ่าคนแก่ต่างก็อยากยกลูกสาวให้ หวังจะให้เขาเป็นลูกเขยให้ได้ ปู่ทียนกลับรู้สึกว่าเชี้ยวเฟิงหลินรักษาระยะห่างจากผู้คนได้พอดิบพอดี ดูเหมือนเข้าใกล้แต่ก็เหมือนถอยห่าง อู๋เทียนหยุไม่อยากที่จะยุ่งกับคนเจ้าแผนการณ์อย่างเขา แม้ทั้งคู่จะเป็นขุนนางที่อยู่ในราชวังมานาน อู๋เชี้ยวทั้งสองพรรคก็ขัดแย้งกันไม่เลิก อู๋เทียนหยุกับเชี้ยวเฟิงหลินก็แค่คนรู้จักทั่วไปเท่านั้นเอง แต่หลังจากนี้คงต้องเกิดเรื่องมากขึ้นเป็นแน่ อู๋เทียนหยุเดินออกจากประตูห้องโถงแล้วยืนมองหาเงาของเชี้ยวเฟิงหลินในกลุ่มขุนนาง "เดี๋ยวก่อนท่านเชี้ยว" เชี้ยวเฟิงหลินหันกลับมาถาม "ท่านอู๋มีเรื่องอะไรหรือ?" "อืม" อู๋เทียนหยุเดินเข้าไปใกล้ "แค่มีเรื่องที่คิดว่าควรบอกกับท่าน" "เรื่องอะไร?" อู๋เทียนหยุสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วยื่นมือไปกุมมือของเชี้ยวเฟิงหลินไว้ "ท่านยอมฟังข้าจริงๆหรอ?" "ยอมหรือไม่ยอมท่านก็เล่ามาเถอะ" เชี้ยวเฟิงหลินชักมือกลับ แต่กลับถูกกุมแน่นขึ้น เชี้ยวเฟิงหลินมองชายที่ยืนจับมือเขาแล้วพูดว่า "ไม่นานมานี้ข้าได้ข่าวว่าท่านชื่นชอบไม้ป่าเดียวกัน ข้าว่าข้าต้องถอยห่างจากท่านซะแล้ว" "ถอยห่างข้า?" อู๋เทียนหยุทำหน้าเศร้าไปพักนึงแล้วยิ้มหน้าบานเลื่อนมือไปกุมมือเชี้ยวเฟิงหลินไว้ทั้ง 2 ข้าง "เชี้ยวเฟิงหลินข้าแอบชอบท่านมานานแล้ว" เหล่าขุนนางต่างพากันหยุดชะงัก "......" เชี้ยวเฟิงหลินยืนอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วตอบด้วยรอยยิ้มว่า "เรื่องนี้ไม่ควรเอามาล้อเล่นนะ ท่านอู๋……" "ท่านไม่เชื่อข้าเหรอ?" อู๋เทียนหยุพูดตัดคำของเขาแล้วกุมมือแน่นกว่าเดิม พร้อมกับทำหน้าจริงจัง "ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าอู๋เทียนหยุจะมีแค่ท่านเพียงผู้เดียว ท่านจะยอมรับข้าไหม?" "ไม่!" เชี้ยวเฟิงหลินตอบอย่างมั่นใจ "ข้ารู้ดี เพราะนี่ก็เป็นเหตุผลที่ข้าไม่กล้าบอกท่านตั้งแต่แรก" อู๋เทียนหยุพูดด้วยสีหน้าปกติ "แต่ตอนนี้ข้าคิดดีแล้ว แม้จะไม่ได้ใจท่านแต่ข้าก็พร้อมจะเสี่ยง" "ท่านอู๋ทักผิดคนหรือเปล่า?ข้าคิดว่าข้าและท่านเป็นเพียงเพื่อนขุนนาง ถ้าไม่เคยคิดแบบนั้นกับท่านเลยสักนิด" เชี้ยวเฟิงหลินพูดด้วยรอยยิ้ม อู๋เทียนหยุมองไปที่เชี้ยวเฟิงหลิน "ท่านพูดแบบนี้หมายความว่าเมื่อก่อนข้าทำไม่ดีกับท่านไว้งั้นรึ?" "ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ท่านคิดมากไปแล้ว" เชี้ยวเฟิงหลินรีบดึงมือกลับ "ตอนนี้ท่านยังไม่เชื่อข้า แต่จากนี้ข้าจะทำให้ท่านเห็นถึงความจริงใจของข้า" อู๋เทียนหยุซ่อนมือเข้าไปหยิกตัวเองในแขนเสื้อแล้วพูดจาลึกซึ้งกินใจ เชี้ยวเฟิงหลินยิ้มแล้วมองไปที่อู๋เทียนหยุ "นี่ท่านบ้าไปแล้วหรือไง?" "ถึงจะบ้าก็บ้าเพราะรัก" อู๋เทียนหยุตอบ "ข้าขอตัวล่ะ!" เชี้ยวเฟิงหลินหันหลังเดินหนี "ข้าจะรอวันที่ท่านเปลี่ยนใจ" อู๋เทียนหยุมองเชี้ยวเฟิงหลินจากไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรัก อู๋เทียนหยุไม่สนใจสายตาและคำนินทาของเหล่าขุนนางที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ แล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เขารู้สึกว่าการแสดงของเขาเวอร์ไปนิดแต่ก็ได้ผลที่น่าพอใจไม่เบา วันนี้อู๋เทียนหยุเดินออกจากพระราชวังด้วยฝีเท้าที่เร็วเป็นพิเศษ ฤดูร้อนที่แสนสบาย คนคุมประตูตำหนักตระกูลเชี้ยวเลยน่ารักแสงแดดอย่างสบายใจ สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหู เขาถึงรีบเข้าไปดักไว้ "ใครน่ะ?" คนที่ถูกดักเงยหน้าขึ้นด้วยความรีบร้อน ทำให้เห็นใบหน้าอันงดงามราวกับผู้หญิงของเขา เชี้ยวหลันปาดเหงื่อบนหัว "ข้าเอง!" พอคนเฝ้าประตูเห็นว่าเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณชาย ถึงได้เก็บอาวุธแล้วก้มหัวขอโทษ "ใยเจ้าถึงได้รีบร้อนเช่นนี้?เจ้าทำคุณชายน้อยหายหรือไง?" "ไปให้พ้น" เชี้ยวหลันพูด "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!คุณชายอยู่ไหน?" "เมื่อกี้ข้าเห็นคุณชายเดินไปหอตำรา ป่านนี้น่าจะยังอยู่" เชี้ยวหลันรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูหอตำรา แล้วพูดขึ้นว่า "คุณชาย!เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!" ชายทั้งสองในห้องต่างก็หันหน้ามามอง พเชี้ยวหลันเห็นชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างคุณชาย ก็รีบหุบปากทันที พ่อบ้านเชี้ยวไขหันไปก้มหน้าให้เชี้ยวเฟิงหลิน "ถ้างั้นกระผมก็ลาล่ะครับ" พอเชี้ยวเฟิงหลินพยักหน้า ใครจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเชี้ยวหลัน "ไม่มีมารยาท รีบร้อนอะไรนักหนา!" เชี้ยวหลันก้มหน้าแล้วพูดว่า "ท่านพ่อ……" พอเห็นว่าเชี้ยวเฟิงหลินอยู่ข้างๆ เชี้ยวไขจึงไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่มองเอ็ดเชี้ยวหลันแล้วจากไป เชี้ยวเฟิงหลินหัวเราะอยู่ข้างตู้หนังสือ "ก่อนมาก็ไม่ถามให้ดีซะก่อนว่ามีใครอยู่บ้าง สุดท้ายก็โดนด่าอีกแล้ว!" เชี้ยวหลันเงยหน้า "มีคุณชายก็ดีแบบนี้แหละ" เชี้ยวหลันเดินเข้าไปหาเชี้ยวเฟิงหลินที่ถือซองไว้ซองหนึ่ง "นี่คืออะไรขอรับ?" "ใบรับเชิญงานฉลองของซูเหิน" เชี้ยวเฟิงหลินวางซองลง "ค่าสังเกตเห็นเขาในตอนที่เข้าสอบต่อหน้าฮ่องเต้ ถ้าคิดว่าเขาเป็นคนซื่อตรงคบไว้ก็คงไม่เสียหาย" "ขอรับ" เชี้ยวหลันพยักหน้า "เมื่อกี้เจ้ามีเรื่องอะไรจะพูดรึ?เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" เชี้ยวเฟิงหลินถาม "อ้อ!" เชี้ยวหลันรีบพูด "มีข่าวหรือว่าอู๋ไท่เว่ยชอบท่าน!" เชี้ยวเฟิงหลินดื่มน้ำชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เรื่องไร้สาระ" "แต่…...แต่ที่โรงน้ำชาต๋องก็เล่าว่าท่านอู๋กำลังรวบรวมความชอบทั้งหมดของท่าน ที่ที่ท่านเคยไปเขาก็ต้องการข่าวสาร แถมนางสนมในตำหนักของเขาก็ถูกสั่งให้แยกย้ายกลับบ้าน" เชี้ยวหลันทำหน้าครุ่นคิด "กระผมว่า…...เหมือนท่านอู๋จะชอบท่านจริงๆนะขอรับ" "ข้ากับเขาแทบจะไม่รู้จักกัน อยู่ดีๆมาบอกชอบข้าเจ้าเชื่อหรอ?" เชี้ยวเฟิงหลินเงยหน้ามองเชี้ยวหลัน เชี้ยวหลันพยักหน้าแต่พอเห็นสายตาของเชี้ยวเฟิงหลินจึงรีบส่ายหน้าทันที "ก็แค่ข่าวลือ ปล่อยมันไปเถอะ ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งดูมีพิรุธรอให้เรื่องมันเงียบไปเองดีกว่า" "ไม่ได้นะขอรับคุณชาย!" เชี้ยวหลันรีบพูด "ถ้าเรื่องยังคงดำเนินต่อไปจะมีผลกระทบต่อท่านในภายหลังนะขอรับ!จนป่านนี้แล้วท่านเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน แล้วยังมาเจอเรื่องนี้อีก แม้คนอื่นจะไม่กล้าสงสัยในตัวท่าน แต่ดูจากการกระทำของท่านอู๋แล้วคงไม่มีหญิงใดกล้าแต่งงานกับท่านแน่!" "......เหมือนว่าประเด็นของเจ้าจะไม่ตรงจุดนะ" เชี้ยวเฟิงหลินถอนหายใจแล้วหยิบยกในแขนเสื้อให้เชี้ยวหลัน "งั้นเจ้า……" "ท่านแค่ไม่รู้ว่าผู้คนเหล่านั้นเขาพูดไปถึงขั้นไหนกันแล้ว!" เชี้ยวหลันพูดตัดบทด้วยสีหน้าหนักใจ "พวกเขาพูดว่าท่านเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน ถ้ามีเรื่องบนเตียงกับท่านอู๋...ท่านคงเป็นได้แค่ฝ่ายรับ" "......" เชี้ยวเฟิงหลินเก็บหยกกลับเข้าไปในแขนเสื้อแล้วจิบน้ำชาอย่างสบายใจ "อืม!" ตอบรับด้วยเสียงเบาแล้วพูดว่า "นี่ถือว่าเป็นคำชม ก็แค่เขาลือไม่ต้องไปใส่ใจ" เชี้ยวหลันทำหน้าตกใจและสับสน สักพักก็ทำหน้าสบายใจตาม "สมกับที่เป็นท่านจริงๆ" "ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว" เชี้ยวเฟิงหลินตัดบท "คนที่ข้าสั่งให้เจ้าไปรับล่ะ?" "เจอแล้วขอรับ กำลังตามหลังมา ป่านนี้ก็น่าจะถึงแล้วขอรับ"