已经是第一章了
ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
อู๋เทียนหยุคลายมือออกจากเชี้ยวเฟิงหลินแล้วดึงธนูที่ปักอยู่บนไหล่ออก ใบหน้าของเขาขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด อู๋เทียนหยุมองไปที่ไหล่ที่เต็มไปด้วยเลือดแล้วพูดว่า "ยังดีที่ธนูไม่มีพิษ" พูดจบอู๋เทียนหยุก็รีบสกัดจุดห้ามเลือดทันที "ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนี้จะพูดไปเรื่อยไม่ได้จริงๆ เพิ่งพูดประโยคหยกว่าจะเป็นโล่ให้ท่านก็กลายเป็นโล่ไปในทันที"
"จะว่าไปแล้วในเมื่อมีกับดักถ้างั้นก็แปลว่าเรามาถูกทางแล้ว" อู๋เทียนหยุพูดพร้อมมองไปที่กองธนูที่ตกอยู่บนพื้น แต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากเชี้ยวเฟิงหลิน เขาถึงรีบหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
อู๋เทียนหยุหันไปเห็นหลานจานเหยียบไปยังแผ่นกระเบื้องนั้นอีกรอบ แถมยังเอื้อมมือไปแตะคมเพลิงที่ไม่มีไฟดวงนั้นด้วย อู๋เทียนหยุจึงรีบดึงมือของเชี้ยวเฟิงหลินกลับมาทันที "ยังจะไปแตะอีก!?"
เชี้ยวเฟิงหลินมองอู๋เทียนหยุแล้วดึงมือออกจากมือของอู๋เทียนหยุ เชี้ยวเฟิงหลินดึงอู๋เทียนหยุมายืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้โดนแผลที่ไหล่ของอู๋เทียนหยุ แล้วยืนบังตัวของอู๋เทียนหยุพร้อมยกมือตบไหล่ปูเทียนเบาๆ "วางใจเถอะ"
อู๋เทียนหยุไม่เข้าใจคำว่าวางใจของเชี้ยวเฟิงหลินหมายความว่าอะไร จะหมายความว่าเขาจะบังธนูให้ตนหรือหมายความว่ามีวิธีนี้จากที่นี่กันแน่
เชี้ยวเฟิงหลินเอื้อมมือไปขยับโคมไฟที่ไม่มีไฟดวงนั้นอีกรอบ โคมไฟนั้นค่อยๆขยับ กำแพงที่เต็มไปด้วยกับจากนั้นเลื่อนขึ้นช้าๆเผยให้เห็นทางลับแคบๆขึ้นอีกทางหนึ่ง
เชี้ยวเฟิงหลินถามอู๋เทียนหยุ "แผลที่ไหล่ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?"
อู๋เทียนหยุตอบพร้อมยิ้มให้กับเชี้ยวเฟิงหลินไปเบาๆ "ไม่ถึงกับตายหรอก"
เชี้ยวเฟิงหลินหันไปมองทางลับงั้นแล้วพูดว่า "ท่านอู๋ท่านว่าควรเดินฝั่งไหน?"
อู๋เทียนหยุหยิบธนูขึ้นมาดอกนึงแล้วพูดว่า "ไม่รู้สิ"
เชี้ยวเฟิงหลินถอนหายใจแล้วหัวเราะเบาๆ "ท่านอู๋……"
อู๋เทียนหยุโยนธนูออกไปอย่างเต็มแรงจนไปปักอยู่ข้างกำแพงในมุมลับมุมหนึ่ง "ถามดูเดี๋ยวก็รู้" อู๋เทียนหยุกล่าวพร้อมกับทำเสียงดุไปว่า "ออกมา!"
มีเงาคนออกมาจากมุมมืดนั้นเราพุ่งตรงมาทางพวกเขาทั้งสองด้วยความเร็ว อู๋เทียนหยุยืนมองอยู่ที่เดิมอย่างนิ่งๆ ก่อนที่คนคนนั้นจะเข้าถึงตัวของอู๋เทียนหยุ อู๋เทียนหยุก็เอื้อมมือไปบีบคอคนคนนั้นก่อนเรียบร้อย
เชี้ยวเฟิงหลินมองการกระทำของอู๋เทียนหยุอย่างนิ่งๆ เหมือนกำลังอดทนกับอะไรบางอย่างอยู่ สักพักก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาปกติ
ดูออกว่าคนที่มาคือหนึ่งในผู้คุมกลุ่มเมื่อกี้ เพราะว่าบนใบหน้ามีรอยดำจางๆจากพิษของเชี้ยวเฟิงหลิน นักฆ่าคนนี้ถูกอู๋เทียนหยุบีบคอจนหน้าแดงก่ำ วิทยายุทธของเขาก็แค่ระดับกลาง สงสัยคงโดนพิษไม่เยอะถึงคิดจะหนีเอาตัวรอดอย่างลับๆ แต่กลับโดนจับได้อย่างง่ายดาย
"รู้ทางออกใช่ไหม?" อู๋เทียนหยุถาม
ผู้คุมคนนั้นมองจ้องไปที่ภูเทียนอย่างไม่วางตา
"นี่!" อู๋เทียนหยุบีบคอแรงขึ้นแล้วพูดว่า "รู้สึกว่าจะเป็นคนไม่กลัวตายซะด้วย งั้นข้าก็จะไม่เกรงใจละนะ?"
"ท่ายจู" เชี้ยวเฟิงหลินจับแขนอู๋เทียนหยุ
"หืม?" อู๋เทียนหยุหันไปมองหน้าเชี้ยวเฟิงหลิน
"อะไรที่เจรจาได้ก็อย่าใช้กำลังเลย"
อู๋เทียนหยุปล่อยมือแล้วหัวเราะเบาๆ "ถ้างั้นยกให้ท่านจัดการเองละกัน"
ผู้คุมไอค๊อกแค๊กๆแล้วมองไปที่ชายชุดขาว เชี้ยวเฟิงหลินกล่าวเตือนอย่างมีเหตุผล "ถ้าเจ้าไม่กลัวตายจริง เจ้าคงไม่อดทนหนีขนาดนี้หรอก ในเมื่อเจ้าอยากมีชีวิตรอด งั้นเราก็มาแลกเปลี่ยนกัน เจ้าพาพวกข้าออกไป พวกข้าก็จะปล่อยเจ้าไป เจ้าคิดว่าไง?"
ผู้คุมมองแล้วตาที่อ่อนโยนของเชี้ยวเฟิงหลิน และรู้ว่าเขาเป็นคนโปรยาพิษพวกนั้น ถึงตอบด้วยน้ำเสียงแหบๆไปว่า "ข้าจะเชื่อพวกเจ้าได้อย่างไร?"
เชี้ยวเฟิงหลินครุ่นคิดไปครู่นึงแล้วหยิบขวดยาออกมาขวดนึง ยื่นให้กับผู้คุมคนนั้น "เจ้าเป็นคนนำทางถ้าเจ้าไม่ไว้ใจพวกข้า งั้นพวกข้าก็ไว้ใจเจ้าก่อนละกัน" เชี้ยวเฟิงหลินวางยาไว้บนมือผู้คุม "ยานี้เจ้าเก็บไว้ให้ดีล่ะ"
ผู้คุมกำยานในมือแล้วคิดอยู่สักพักใหญ่ "ได้"
อู๋เทียนหยุมองอยู่ห่างๆ เชี้ยวเฟิงหลินจึงเดินมาพูดว่า "ไปกันเถอะ" พร้อมกับยื่นมือไปพยุงอู๋เทียนหยุ
อู๋เทียนหยุยิ้มแล้วพูดว่า "ท่านจะพยุงข้าออกไปแบบนี้หรอ?" อู๋เทียนหยุมองเชี้ยวเฟิงหลิน "ข้าว่าท่านอุ้มข้าเลยจะดีกว่า"
เชี้ยวเฟิงหลินมองไปที่อู๋เทียนหยุแล้วเครื่องมือไปอุ้มตัวอู๋เทียนหยุ แต่กลับถูกอู๋เทียนหยุห้ามไว้ก่อน "ช่างเถอะข้าล้อท่านเล่น ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอก"
"ไม่เป็นไรจริงหรอ?" เชี้ยวเฟิงหลินมองหน้าอู๋เทียนหยุ
อู๋เทียนหยุส่ายหน้า ผู้คุมมองชายทั้งสองด้วยความสงสัย เชี้ยวเฟิงหลินเดินปิดท้ายมองอู๋เทียนหยุเดินไปได้สักพักจึงได้วางใจและเดินต่อไป
ผู้คุมพาทั้งสองเดินกลับทางเดิม อู๋เทียนหยุถามเกี่ยวกับเรื่องทางเดินที่เต็มไปด้วยกับดัก แต่ผู้คุมก็ก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปยังไม่สนใจ
ผู้คุมภาระทั้งคู่เดินไปสักพักใหญ่ สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ห้องลับห้องนึงที่ไม่มีทางออกใดๆทั้งสิ้น อู๋เทียนหยุจึงถามขึ้นว่า "กับดักอีกแล้วหรอ?"
ผู้คุมมองไปยังอู๋เทียนหยุแล้วตอบว่า "ใช่" สักพักก็เดินไปอยู่ด้านหลังของทั้งคู่แล้วหาปุ่มรับข้างกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นก็เจอเข้ากับสายตาอันน่ากลัวของเชี้ยวเฟิงหลินทันที ผู้คุมจึงรีบกดปุ่มแล้วหนีกลับทางเดิม
แม้ว่าชายชุดขาวจะน่าเชื่อถือ แต่ใช้ชุดฟ้าที่อยู่ข้างเขามีวิทยายุทธที่แข็งแกร่ง เขารู้ว่าเขาต้องไม่รอดแน่ถึงวิ่งหนีอย่างรวดเร็วไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
ประตูหินปิดตายในทันที
ก่อนที่ประตูหินจะปิดลงอู๋เทียนหยุได้ออกแรงทำลายไปรอบหนึ่ง แต่กลับไม่สามารถทำอะไรประตูนั้นได้เลย
"หึ!" อู๋เทียนหยุวางมือลงด้วยความโกรธ แล้วหันไปมองเชี้ยวเฟิงหลิน เห็นเพียงใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา อู๋เทียนหยุนั่งลงกับพื้นแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ "ไม่คิดว่าคนอย่างท่านเชี้ยวจะมองคนผิดไป จึงทำให้หมอนั่นน่ะเอาชีวิตรอดไปได้"
เชี้ยวเฟิงหลินมองสังเกตกำแพงหินอย่างเงียบๆ "ทุกครั้งอยู่ในที่แบบนี้คงจะหิวตายภายใน 3 วัน แต่เขาคงอยู่ได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมงหรอก"
"ท่านให้ยาถอนพิษไปแล้วไม่ใช่หรือ?" อู๋เทียนหยุถาม
"ถ้าจะพกยาถอนพิษติดตัวไปทำไมกัน?" เชี้ยวเฟิงหลินมองไปที่อู๋เทียนหยุแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถ้าเพียงแต่เอายาพิษอีกขวดบนตัวข้าให้เขาไปแล้วรับปากจะไม่ฆ่าเขาเท่านั้นเอง แต่เขาดันนึกว่านั่นคือยาถอนพิษเองข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้"
"นี่หรอที่ท่านเรียกว่าเชื่อใจ?" อู๋เทียนหยุถาม
"ก็ข้าไม่เคยบอกว่านั่นคือยาถอนพิษ" เชี้ยวเฟิงหลินยิ้มอ่อน "แต่ข้าไม่เคยเชื่อใจใครอยู่แล้ว ถ้าเชื่อสิ่งที่ข้าเห็นสิ่งที่ข้ารู้เท่านั้น"
อู๋เทียนหยุนั่งมองเชี้ยวเฟิงหลินแล้วพูดว่า "สมแล้วที่เป็นเชี้ยวเฟิงหลินที่ใครก็ให้นามว่าผู้อ่อนน้อมถ่อมตัว"
"ท่านก็ชมเกินไป" เชี้ยวเฟิงหลินกลับพร้อมกับสำรวจกำแพงหินอย่างละเอียด
การออกแรงทำลายประตูหินเมื่อกี้ทำให้แผลบนไหล่ของอู๋เทียนหยุฉีกขาดเลือดไหลไม่หยุดอีกรอบ เขาจึงรีบสกัดจุดห้ามเลือดทันที "ถ้าหากตายในที่นี้ข้าว่าภายใน 10 ปีก็คงไม่มีใครหาเจอหรอก แต่หากมีชัยหน้าตางดงามอย่างท่านตายเคียงข้าง ข้าว่าก็ไม่เลวนะ ไม่แน่อาจจะถูกฝังที่เดียวกันอีกด้วย"
"ข้าว่าอย่าเลย" เชี้ยวเฟิงหลินเดินเข้าไปใกล้กำแพงแล้วเคาะซ้ำไปซ้ำมา "จากการกระทำของท่าน ข้าว่าแพตายไปคงไม่ได้สงบสุขหรอก ข้าไม่อยากให้ใครมาทำลายความสงบของข้า" เชี้ยวเฟิงหลินกล่าว และเหมือนว่าจะเจอทางออกแล้ว "ถ้าพักผ่อนพอแล้วก็ลุกขึ้นไปต่อกันเถอะ เราควรไปจากที่นี่แล้ว"
"ขอพักอีกสักหน่อย ข้าว่าตอนนี้ข้ายังขยับไปไหนไม่ได้" อู๋เทียนหยุพูดเสียงแหบ
เชี้ยวเฟิงหลินตกใจแล้วเดินไปนั่งสังเกตข้างกายอู๋เทียนหยุ สีหน้าของอู๋เทียนหยุซีดกว่าเมื่อกี้มาก
อู๋เทียนหยุสังเกตเห็นเชี้ยวเฟิงหลินถอดเสื้อตัวนอกออกจึงพูดล้อขึ้น "ท่านเชี้ยว ท่านคิดจะทำอะไรข้าน่ะ!?"
เชี้ยวเฟิงหลินไม่สนใจคำพูดของอู๋เทียนหยุ รีบฉีกชายเสื้อตัวในแล้วมาทำแผลให้อู๋เทียนหยุ "ปกติแล้วค่าใช้ธูปของประเภทที่ทำให้สมองผ่อนคลาย มันคงจะช่วยลดอาการปวดของท่านได้บ้าง"
"ท่านเชี้ยว ท่านเองก็ชอบไม้ป่าเดียวกันเหมือนข้าใช่ไหม?" อู๋เทียนหยุถามด้วยรอยยิ้ม "ท่านมอบของประจำกายของท่านให้กับข้าเช่นนี้ แถมยังมีการแตะเนื้อต้องตัวข้าอีก ท่านทำลายความบริสุทธิ์ของข้าเช่นนี้ ท่านจะรับผิดชอบข้าหรือไม่?"
เชี้ยวเฟิงหลินเงยหน้าขึ้นมามองชายที่กล้าใช้คำว่า 'ความบริสุทธิ์' กับตัวเอง แล้วก้มหน้ากลับไปทำแผลต่อ "ถ้าเกิดท่านยังจะพูดไปเรื่อยแบบนี้ ข้าว่าท่านคงอยู่ไม่ทันรอให้ข้ารับผิดชอบท่านหรอก"
เชี้ยวเฟิงหลินสังเกตเห็นแผลธนูนั้นอย่างชัดเจน แผลลึกกว่าที่เขาคิดลึกจนแทบจะฝังเข้ากระดูก ไม่รู้ว่าอู๋เทียนหยุล้อเล่นออกมาได้ยังไง เชี้ยวเฟิงหลินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า "ที่จริงแล้วท่านไม่ต้องรับลูกธนูแทนข้าก็ได้"
อู๋เทียนหยุนั่งให้เชี้ยวเฟิงหลินทำแผลอยู่นิ่งๆ ตอนที่เชี้ยวเฟิงหลินเข้ามาใกล้อู๋เทียนหยุได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายของเขา เป็นกลิ่นหอมที่ทำให้คนที่สูดดมคลายความเจ็บปวดไปได้มากเลยทีเดียว อู๋เทียนหยุมองใบหน้าอันงดงามของเชี้ยวเฟิงหลินแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าเพิ่งสารภาพว่าชอบท่าน คนทั้งเมืองก็รู้ว่าข้าชอบท่าน ท่านคงไม่ลืมหรอกนะ?"
เชี้ยวเฟิงหลินยิ้ม "ที่นี่มีเพียงท่านและข้าเพียง 2 คน ท่านไม่ต้องเสแสร้งหรอก ท่านกับข้าต่างก็เป็นขุนนางในวังมานาน ไม่เคยพูดคุยกัน ความเห็นในวังก็ต่างกัน ข้าเอ็งก็รู้ว่าข้าขวางทางท่านมาตั้งหลายเรื่อง ถ้าหากท่านชอบข้าจริงท่านคง……" เชี้ยวเฟิงหลินพยายามดึงเสื้อที่ติดแผลนั้นออก "แผลที่ติดกับเสื้อมันแห้งไปแล้ว ถ้าดึงออกก็จะเจ็บนิดหน่อย ท่านทนหน่อยละกัน"
"ข้าคงทำไม?" อู๋เทียนหยุถามด้วยความอยากรู้
"ท่านคงจะเป็นบ้าแล้วจริงๆ"
อู๋เทียนหยุหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า "ถึงจะบ้าก็บ้าเพราะรัก"
เชี้ยวเฟิงหลินมองอู๋เทียนหยุแล้วยิ้ม "กัดฟันให้ได้ด้วยล่ะ!"
"หืม?"
'แคว๊ก!!!' เสียงฉีกเสื้อที่ติดแผลดังขึ้น เผยให้เห็นแผลบนไหล่ของอู๋เทียนหยุ
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง เชี้ยวเฟิงหลินทำแผลเสร็จแล้วจึงสวมเสื้อให้อู๋เทียนหยุกลับไปตามเดิม อู๋เทียนหยุจึงพูดขึ้นว่า "......ท่านอ่อนโยนกับข้าหน่อยไม่ได้หรือไง?เรื่องแค่นี้ท่านก็จะเอาคืนให้ได้เลยหรือไงกัน?"
เชี้ยวเฟิงหลินอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย ยกมือปาดเหงื่อบนหน้าแล้วพูดขึ้นว่า "เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะ?พอดีข้าได้ยินไม่ชัดน่ะ"
已经是最新一章了
加载中
