已经是第一章了
ตอนที่28 ถูกเพื่อนร่วมงานต่อต้าน
ตอนที่28 ถูกเพื่อนร่วมงานต่อต้าน
เช้าวันที่สอง นัชชาพลาดรถไฟใต้ดินเที่ยวที่เช้าที่สุด ขึ้นแย่งไม่ทัน ถ้าไปช้ากว่านี้อีกแค่นาทีเดียวก็จะถือว่าสายแล้ว
ระหว่างทางเธอเอาแต่คิดเรื่องเอกสาร ในหัวคิดถึงภาพที่โดนเวทิดาด่า พอไปถึงไม่เพียงแต่เธอจะไม่โดนด่าแต่เขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นัชชาคิดว่าเธอรอดเพราะโชคช่วย แต่หลังๆเธอเพิ่งมารู้ว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด
ห้องเครื่องดื่มพนักงาน นัชชากำลังชงกาแฟ ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของพนักงานจากข้างห้อง
“เธอรู้จักเด็กมาใหม่ในแผนกเราที่ชื่อนัชชามั้ย”
“รู้จักสิ ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนดีเด่น”
“วันนี้.......” หนึ่งในนั้นกดเสียงให้เบากว่าเดิม “ตอนประชุมหัวหน้าเวทิดาจงใจพูดเรื่องที่มีคนหนุนหลัง คิดว่ามันจะหมายถึงเธอรึเปล่า”
“น่าจะใช่มั้ง เวทิดาพูดเจาะจงขนาดนั้น”
“แต่เท่าที่ดูแล้ว นัชชาก็ดูสวยเหมือนดาราเลย แลดูออนโยนดูก็รู้ว่าเป็นแบบที่ผู้ชายชอบ ไม่แน่อาจจะมีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้าคนใดคนหนึ่งก็ได้ อย่าไปมีปัญหาด้วยเลย”
“ก็ว่างั้นแหละ แต่มันก็ถือว่าเป็นคราวซวยของเราที่เป็นเพื่อนร่วมงานเธอ หลังจากนี้พวกเราคงไม่อะไรให้ทำแล้วแหละ เธอคงรับหน้าไปคนเดียวหมด”
“ใช่................”
ทั้งสองคนชงเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงนัชชาอยู่ในห้องคนเดียว นัชชากุมแก้วกาแฟไว้แน่น สติที่กำลังหลุดลอยทำให้น้ำร้อนลวกหลังมือจนแดง
เธอรีบปิดน้ำ ไม่สนใจมือที่โดนลวก เอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้
การประชุมเช้านี้ เหตุผลที่ให้บางคนอยู่ต่อเพราะแบบนี้เองหรอ
นัชชาขมวดคิ้ว คิดย้อนกลับไปเมื่อเช้า ไม่แปลกใจทำไมเทวิดาไม่ต่อว่าเธอเรื่องเอกสาร พอมาคิดๆดูแล้วสายตาที่เขามองเธอก็เปลี่ยนไปจากเดิม
หรือว่าเตชิตไปพูออะไรกับเวทิดาไว้
พอคิดได้แบบนี้นัชชายิ่งรู้สึกร้อนลนไม่สบายใจ เธอไม่ได้ต้องการที่จะได้รับการดูแลแบบพิเศษ และไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตชิต อย่าเอาเธอออกไปพูด แบบนี้ก็จะทำให้เตชิตดูไม่ดี
นัชชาเดินหลบไปทางบันได แล้วกดโทรหาเตชิต แต่คนรับสายคือตรัณ “ขอโทษนะครับคุณนัชชา คุณเตชิตกำลังประชุมอยู่ มีอะไรฝากผมไว้ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รอเขาประชุมเสร็จช่วยบอกเขาหน่อยนะคะว่าฉันต้องการพบเขา”
กดวางสาย นัชาเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทุกคนกำลังคิดเดา เธอรู้สึกได้ว่าพวกเขามองเธอด้วยสายตาไม่พอใจแปลกๆ
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้สิ่งที่นัชชาคิดมันถูก เพื่อนร่วมงานที่ชวยเหลือเธอเมื่อวาน พอมาวันนี้กลับไม่ช่วยเหลือเธอ ยิ่งไปกว่านั้นบางคนแถบจะไม่สนใจเธอเลย เธอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังไม่มีคนคบ
“นัชชาตารางตรงนี้มันผิดแล้ว” แก๋ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆยื่นมือมาชี้หน้าจอคอม
นัชชาบอกขอบคุณด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะ ฉันไม่รู้ว่ามันคิดยังไง”
แก๋ไม่ได้ใส่ใจ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันส่งต้นฉบับให้เธอตรวจตาม”
ทั้งวันนัชชามัวแต่ยุ่งจนลืมว่าเธออยากเจอเตชิต จนกระทั่งเตชิตโทรกลับมา “เธออยากเจอฉันหรอ”
นัชชาเดินไปหลบคุยในมุม “อืม ฉันอยากถามอะไรคุณหน่อย”
“ขึ้นมาพูดข้างบน”
“ไม่เป็นไร ฉันกำลังจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงาน หลังกินเสร็จ” นัชชากระซิบบอกเสียงเบา “เจอกันลานจอดรถใต้ดิน”
เตชิตยังไม่ทันได้ตอบตกลง เธอก็วางสายทิ้งไปเลย
ครั้งแรกที่มีคนกล้าตัดสายทิ้ง เขาโกรธ ตรัณถามแบบกล้าๆกลัวๆ “คุณเตชิต ข้าวกลางวันที่คุณจะสั่งสองชุด.....หรือชุดเดียว”
เตชิตมองด้วยสายตาเยือกเย็น “ฉันเคยสั่งสองชุดด้วยหรอ”
ตรัณบอก “แต่เมื่อกี้คุณ............”
“ว่าไงนะ” เตชิตถามด้วยน้ำเสียงกดดัน
“ไม่มีอะไร ผมฟังผิดไปเอง ฟังผิด...............”
“ออกไป”
“ครับ”
อีกฝ่ายหนึ่ง นัชชาที่กำลังไปกินข้าวกลางวันกับแก๋ที่โรงอาหารของบริษัท โรงอาหารของเตนัทสภาพแวดล้อมค่อนข้างดี อาหารก็ถือไดว่ามีระดับเป็นแบบบุฟเฟ่ มีทั้งแบบจีนและแบบยุโรป
แก๋แนะนำเมนูอาหารให้นัชชา เธอรู้สึกว่าค่อนข้างใช้ได้ อาหารทำให้อารมณ์ของเธอเริ่มเปลียนจากความเคลียดกลายเป็นความสบายใจ
“นัชชา คนในห้องทำงานว่าเธอ เธอรู้มั้ย” แก๋เป็นคนตรงๆ ไม่พูดอ้อมค้อม
นัชชาอึ้ง แล้วพยักหน้ารับ “รู้”
“เธอไปทำอะไรให้เวทิดาโกรธรึเปล่า เขาตั้งใจจะหาเองเธออย่างเห็นได้ชัด”
ขนาดแก๋ยังรู้สึกได้ ทำไมนัชชาจะไม่รู้
“มันช่วยไม่ได้ ก็เขาเป็นหัวหน้า” แต่เรื่องนี้นัชชาก็ไม่ได้ถูกหมด ถึงแม้ว่าเตชิตจะแยกงานกับเรื่อส่วนตัวแต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอสองคนมันเป็นเรื่องจริง
“เธอไม่ต้องคิดมาก แผนกเราใหญ่ขนาดนี้ มันจะไม่ได้มีแค่กลุ่มนี้กลุ่มเดียว หลังจากนี้เธออาจจะต้องเจอหัวหน้าอีกหลายแผนก เธอก็คอยหลบเวทิดาก็พอ เขาไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ”
นัชชายิ้มอย่างจริงใจ “อืม ขอบใจเธอมากนะแก๋”
กินข้าวเสร็จ นัชชาก็อ้างว่าจะไปซื้อของเลยออกมาคนเดียว นั่งลิฟท์ลงไปใต้ดินชั้นสอง นัชชาหารถของเตชิตเจอก็แอบเปิดประตูขึ้นไปบนรถ
ข้างหลังมีผู้ชายที่นังรอเธอก่อนอยู่แล้ว พอเธอขึ้นมาบนรถ เตชิตก็กดล็อคประตู
เสียง แกร็ก ทำให้นัชชาตื่นเต้นไปด้วย
เตชิตมองไปทางเธอแล้วถาม “มีเรื่องจะถามไม่ใช่หรอ”
นัชชาเพิ่งนึกออก “เรื่องเอกสารเมื่อวาน คุณไปหาหัวหน้ามาใช่มั้ย”
เตชิตตอบหน้านิ่ง “เปล่า”
แค่หัวหน้าแผนก เขาไม่จำเป็นต้องจำ
นัชชากำลังจะรู้สึกโล่งอก เตชิตก็พูดต่อ “ตรัณเป็นคนเตือน”
“…………….”
ไปพูดจริงๆด้วย
สีหน้านัชชาเริ่มเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก “ให้เลขาตรัณไปพูดได้ยังไง แบบนี้ก็ยิ่งดูเหมือนว่าฉันมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น.............”
“มีคนว่าอะไรเธอหรอ”
นัชชาตอบนิ่งๆ “เปล่า”
ตอนนี้ทุกคนกำลังเลี่ยงเธอไม่มีใครกล้ามาพูดอะไรกับเธอต่อหน้าด้วยซ้ำ
เตชิตไม่รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไร เขาเอื้อมมือไปดึงเธอแล้วก้มลงจูบตามซอกคอของเธอ
นัชชาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หันคอหนี “คุณอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวจะมีคนจับได้............”
“ถ้าเธอไม่ดื้อก็จะไม่มีใครจับได้”
เขาก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อเธอ นัชชายกมือไปกุมมือเขาไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง “เตชิต อยู่ในบริษัทคุณช่วยระงับอารมณ์หน่อย ”
ท่าที่ของเตชิตหยุดแปบนึง แต่ตาของเขาแสดงออกถึงความต้องการอย่างมาก “นี่มันเวลาพักเที่ยง”
“แต่ตอนเย็นฉันจะทำงานดีๆยังไง”
“นั่นมันปัญหาของเธอ”
นัชชาปฎิเสธไม่หยุดไม่ให้ความร่วมมือ เตชิตก็หมดความอดทนเลนดึงเน็คไทมัดมือเธอไว้ข้างหลัง มือหนาเอื้อมไปเปิดกระโปรงเธอขึ้นแล้วดันเข้าไป
เธออยู่บน เขาอยู่ล่าง
นัชชากัดปากเงียบ เสียงที่ออกจากปากกลายเป็นเสียงคราง
已经是最新一章了
加载中
