บทที่ 3 ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ

บ๗ที่ 3 ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ไม่มีถาดสีภายใต้กระดานวาดภาพ แต่มีดินสอสีเทาหลายแท่งและในมือของเซี่ยเสว่มีอีกหนึ่งแท่ง บนกระดาษวาดเป็นภาพเหมือนของตัวละครที่วาดด้วยดินสอใบหน้าไม่ชัดเจนและดูเหมือนว่ายังไม่ได้รับการสรุปว่าจะออกมาเป็นรูปใคร การลงแปรงของเซี่ยเสว่เบามากจนเห็นได้ว่าเจ้าของไม่ได้ใส่ใจในภาพวาดดังนั้นการเขียนด้วยดินสอจึงเบามาก เซียงชิงฉือไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่จ้องไปที่ภาพวาดที่ยังไม่เสร็จและไม่มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าของเขา เซี่ยเสว่หันหัวของเธอแล้วหยิบดินสอวาดต่อไป เซียงชิงฉือมองดูเธอยกมือขึ้นบนกระดาษวาดรูปต่อ เมื่อเธอวาดภาพเธอดูสงบสุขุมและเหมือนจมอยู่กับบางอย่าง เช่นไข่มุกในทะเลลึกซ่อนตัวอยู่เป็นเวลานานและทันใดนั้นก็โผล่ออกมาจากทะเลเปล่งแสงนุ่มนวลออกมา หากมีคนอยู่ข้างเธอก็อดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดให้เข้ากับอารมณ์ของเธอตอนนี้ ตอนนี้เซียนชิงฉือเองยังตกลงไปในนั้นเช่นกัน เขามองไปที่เซี่ยเสว่ และดูภาพวาดของเธอ อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวระหว่างสองคนนี้ แต่ไม่มีใครพูดอะไร และดูเหมือนจะไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างพวกเขา เขาลืมสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอในตอนแรก เสียงของการเขียนที่ทำให้เกิดเสียงลากเบาๆ แล้วจู่ ๆ เซียงชิงฉือก็ถามเธอด้วยเสียงนุ่มลึก: "คุณรู้ไหมว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของชิงลี่?” เซี่ยเสว่ค่อนข้างงุนงง เธอคิดว่าประธานที่มีการศึกษาดีอย่าง เซียงชิงฉือจะไม่ขัดจังหวะกิจการของคนอื่นแบบนี้ บางทีเขาอาจจะเบื่อ และเธอไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ ขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ วันเกิดของชิงลี่ ... วันเกิดของน้องชายของเซียงชิงฉื่อที่ห่างกันกว่า7ปี พรุ่งนี้เป็นวันฉลองวันเกิดอายุ 18 ปีของเซียงชิงลี่แล้วหรอ? เซียงชิงลี่มาจากครอบครัวของตระกูลเซียงเมื่อเธอถือว่าเป็นคนที่ใกล้ชิด เธอควรเตรียมบางอย่างให้เขา "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะกลับไปที่บ้านเซียงกับคุณพรุ่งนี้" เซี่ยเสว่ตอบเบา ๆ กับเขาโดยไม่หันหลังกลับไปมอง เซียงชิงฉือมีสายตาที่เย็นชา เซี่ยเสว่ไม่รู้ว่าชายคนนั้นในเวลานี้มองเธอที่ไม่แยแสเขาอย่างไร "ทำไมวันนี้คุณถึงออกจากบริษัทเร็ว" "บริษัท อนุญาตให้พนักงานออกจากงานได้ตราบใดที่พวกเขาทำงานเสร็จในวันนั้น ฉันไม่ได้ละเมิดกฎนะคะ"เซี่ยเสว่สั่นเล็กน้อย เซียงชิงฉือขบกรามที่มั่นคงของเขาแน่น เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ถามเรื่องกฎอะไร เขาไม่ได้พูดถึงเหตุผลดังนั้นเธอจึงทำให้เขาสั่นเบา ๆ ด้วยความโกรธ เขาถามอย่างเย็นชาว่า "วันนี้คุณเห็นใครบ้างไหม" "... เห็นค่ะ" แสงในตาของเซียงชิงฉือบางเบาลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดประโยคต่อไปได้เซี่ยเสว่ยกหัวขึ้นและดวงตาของเขาก็ก้มลงไปบนภาพวาด เธอกระซิบเบาๆ "แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่คะ" เหมือนมีแสงประกายพุ่งเข้ามาในบ่อน้ำแห้งพยายามส่องแสง(มาแสงประกายจากดวงตา) แต่ก็หายไปทันที ที่มุมปากของชายผู้นั้นเย็นชาและเขาหันไปเดิน เซียงชิงฉือเดินออกไปแล้ว ... น้ำตารื้นขึ้นในดวงตาของเซี่ยเสว่ เธอไม่ค่อยได้มาที่นี่เพราะเธอรู้ว่าเซียงชิงฉือกำลังมา เธอต้องการที่จะหลีกเลี่ยงเขาสักพัก เธอถือพู่กันพยายามระบายอารมณ์ที่ปวดร้าว เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้นึกถึงจดหมายแปลก ๆนั้นอยู่ เธอหันไปรอบ ๆ อย่างช้าๆแล้วค่อยๆร่างใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งต่อ เซียงชิงฉือดูเหมือนจะถามประโยคอย่างจงใจ แต่เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะถามความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงกับเขา เธอกลัวว่ามันจะทำให้เขาเย็นชากับเธอมากไปกว่านี้ "มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน" ดังนั้นเธอจึงพูดก่อนอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องกังวล ว่าเขาจะให้ถ้อยคำเหน็บแนมกับเธอ ที่นอกประตูเซียงชิงฉือไม่ได้ออกไปไหน ท่าทางของเขาเหมือนเขาไม่แยแส แต่มีความโกรธที่มองเห็นได้ชัดเจนในดวงตาของเขา ผู้หญิงที่รู้ว่าสามีของเธออยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่น แต่เธอไม่สนใจ ความเฉยเมยนี้หมายความว่าเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขาเลยใช่ไหม? หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยเสว่ก็ดึงกระดาษรูปวาดออกมาอย่างขมขื่น ตัดไปในห้องนอนผ้าห่มบนเตียงนั้นแบนมากและ เซียงชิงฉือไม่ได้อยู่ในห้อง เขาไปทำงานแล้ว ... เซี่ยเสว่แตะผ้านวมเย็นและหลับตา ตอน 6 โมงเช้าเซี่ยเสว่ตื่นขึ้นแทนที่จะไปชั้นล่างเพื่อทานอาหาร เธอกลับหันมาทานอาหารง่าย ๆ ที่โต๊ะข้างเตียง หลังจากแต่งหน้าเบา ๆ เธอและวางของขวัญวันเกิดให้เซียงชิงลี่อย่างระมัดระวังในกระเป๋าถือของเธอ เธอเดินลงบันไดเบา ๆ เมื่อเซี่ยเสว่ลงมาเซียงชิงฉือก็นั่งลงบนโซฟาสีเบจที่ชั้นหนึ่งและเมื่อเขาได้ยินเสียงเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง คิ้วของเซี่ยเสว่กับการแต่งหน้าเบานั้นดูสวยงามมากขึ้น ผิวของเธอเป็นสีขาววาวแขนสองข้างของเธอเป็นสีขาว เธอมีสร้อยคอเพชรสีเงินรอบคอของเธอและเธอสวมชุดแขนกุดสีฟ้า เท้าของเธอใส่ส้นเข็มสีเบจเดินตรงมาหาเขา เขาแทบจะไม่เคยพักในวิลล่าเพื่อทานอาหารเช้ามาก่อน และโดยปกติเขาไม่สามารถมองเห็นสไตล์ของเธอแตกต่างจากเดิมที่ใส่ชุดดำและขาวในวันธรรมดา เซียงชิงฉือหรี่ตาของเขาแคบลง ตอนที่เขากำลังพูดตาของเขาก็เหลือบไปมองบนกระเป๋าในมือของเธอ ซึ่งบรรจุถุงขนมปังเปล่าและกล่องนม ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น ตาของเซี่ยเสว่มีความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมชายคนนี้ดูเหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ ทันใดนั้นก็กลับมาเย็นชาและเริ่มอึมครึม! หลังจากที่เซียงชิงฉือเข้าหาเธอ เขาก็พูดอย่างเย็นชาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก เซี่ยเสว่มองตามแล้วมองไปที่ซาลาเปาและโจ๊กลูกเดือยบนโต๊ะสี่เหลี่ยมหน้าโซฟาก่อนที่จะออกไปเธอก็แอบสงสัย: เขาเตรียมไว้ให้เธอหรอ เมื่อเขาไปถึงรถเซี่ยเสว่ก็นั่งลงถัดจากเซียงชิงฉือ ข้างเขานั้นเย็นชาและเธอก็ไม่ได้สารภาพเลย ไม่มีอะไรหรือใครพูดอะไรระหว่างทางจนมาถึงบ้านเซียง เมื่อเซี่ยเสว่มาถึงเซียงชิงฉือก็เดินนำเข้าไปโดยที่ใบหน้าของชายผู้นั้นเย็นชามาก ตัวเอกของวันนี้คือเซียงชิงลี่ ทันทีที่เขาเข้าประตูไปเสียงใสของเขาก็มาพร้อมกับรอยยิ้ม: "พี่ พี่สะใภ้ ผมรอของขวัญของพวกคุณมานานแล้ว" การปรากฏตัวของเซียงชิงลี่นั้นดีมาก ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับเซียงชิงฉือที่หล่อเหลาและเป็นผู้ใหญ่ที่มีเค้าโครงคล้ายกันเขาเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่บอบบางและสวยงาม "แน่นอนฉันเตรียมมาให้นายแล้ว" จากนั้น เซียงชิงฉือก็ส่งของขวัญวันเกิดที่เขาได้เตรียมไว้ล่วงหน้าไปยังเซียงชิงลี่ "สุขสันต์วันเกิด!" ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างปากของเซียงชิงฉือกระตุกและดวงตาของเขาหันไปทางด้านข้างของเซี่ยเสว่ "พี่สะใภ้ของนายก็เตรียมมาให้เช่นกัน" เขารู้ว่าเธอไม่มีเวลาเตรียมตัว แต่ความรู้สึกแปลกๆในตอนนั้นของเขาทำให้เขาต้องการล้างแค้นเธอเสียหน่อย เขามองเธอแบบนี้ราวกับว่าได้เห็นสายตาของเขา(รู้ความคิดของเขา) เซี่ยเสว่มองไปที่เซียงชิงฉือการแสดงออกของเขายังคงเป็นธรรมชาติมาก ยังไม่ทันที่จะได้เห็นสายตาที่ตื่นตกใจของเธอ เซียงชิงฉือก็รู้สึกเบื่อและเงียบไป ตายซะ เพื่อให้เธอเสียหน้าและดูว่าเธอจะร้อนรนจบเรื่องนี้ยังไง! "พี่สะใภ้ ของขวัญอะไรที่คุณเตรียมไว้ให้ผม?"เซียงชิงลี่ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาและเข้าหาเธอด้านข้างของเซี่ยเสว่ เมื่อได้เห็นว่ามือของเธอเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา ทันใดนั้นดวงตาของเซียงชิงฉือและเซียงชิงลี่ก็เปล่งประกาย