บทที่ 4 ฉันคืออะไร

บ๗ที่ 4 ฉันคืออะไร มันเป็นเพียงผลิตภัณฑ์ของหยกขาวแกะสลักเป็นนกกระทาควรที่ถูกแกะไว้อย่างละเอียดอ่อนและดวงตาที่ทำจากออบซิเดียนเป็นประกายแสงสวยงาม เซียงชิงลี่วางของขวัญที่พี่ชายของเขาให้มาทันทีแล้วยื่นมือไปรับนกกระทาควรและสรรเสริญพี่สะใภ้ของเขาสำหรับความเฉลียวฉลาดของพี่สะใภ้ในการเลือกของขวัญให้กับเขาและรู้จริงว่าในบรรดานกทั้งหมดเขาชอบนกกระทาควร และเขาชอบมากที่สุดคือนกกระทาควรที่ดุร้ายและกล้าหาญของขวัญของเซี่ยเสว่ทำให้เขาพอใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเซี่ยฝูมองดูเขาก็ยิ้มอย่างชื่นชม นกกระทาควรนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ลูกชายคนเล็กของเขาเท่านั้น แต่ยังจริงใจในการแกะสลักด้วยมือของตัวเองเมื่อ เซี่ยเสว่ แต่งงานเข้าครอบครัวเซียง เขาได้ส่งรูปปั้นมือสองอันที่เป็นเอกลักษณ์ของ คุณพ่อเซียงและคุณแม่เซียง เซียงชิงฉือมองไปที่เซี่ยเสว่เธอก็ยิ้มให้เขาบางๆ ความงามที่เยือกเย็นและสวยงามดูเท่ของเซียงชิงฉือก็ดูเหมือนเธอ คุณแม่เซียงมีชื่อเสียงในด้านอารมณ์ที่เย็นชาของเธอเมื่อเธอยังเด็กเธอมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียงและเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สูงส่ง ครอบครัวของเซี่ยเสว่ไม่โดดเด่นควบคู่ไปกับอารมณ์สงบนิ่งของเธอ เธอไม่มีมารยาทและเธอยังไม่ได้ให้ลูกชายและลูกสาวให้กับครอบครัวเป็นเวลาสามปีแล้ว แม้แต่คนที่มีการแกะสลักหยกก็ไม่สามารถเข้าตา เซี่ยเสว่เพิกเฉยต่อความเย็นชาที่รังเกียจเธอในสายตาของ คุณแม่เซียง และทักทายกับเซียงชิงฉือ แล้วคุณแม่เซียงก็ดึงเซียงชิงฉือมาคุยด้วย เซียงชิงลี่เดินไปทักทายญาติบางคนที่ได้รับเชิญจากครอบครัวในวันนี้พิธีผู้ใหญ่ของครอบครัวได้เชิญสมาชิกในครอบครัวเท่านั้น เซี่ยเสว่ถามคนรับใช้ถึงไวน์ผลไม้เมื่อเธอนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์และรอเซียงชิงฉือก็มีร่างคนมาอยู่ตรงหน้าเธอ เซี่ยเสว่เงยหน้าขึ้นตาของเธอก็หรี่แคบลงหลังจากที่เห็นคนมา หญิงสาวผู้สง่างามและสวยงามแต่งกายด้วยชุดเดรสยาวสีม่วงที่มีเสน่ห์ถือไวน์พร้อมรอยยิ้ม ยกแก้วแชมเปญเพื่อส่งสัญญาณให้เธอ นี่คือ ... ผู้หญิงที่ไปพบเซียงชิงฉือเมื่อวานนี้! ข้อความที่เธอลบทิ้งในใจเธอ เซี่ยเสว่คิดว่าเธอลืมไปแล้ว แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็กลับเข้ามาในใจเธออย่างชัดเจน เซี่ยเสว่ยังมุ่งเน้นไปที่การเคลื่อนไหวโดยเจตนา ในสายตาของเธอและเขย่าแก้วไวน์คริสทัลในมือแล้วส่งมาให้เธอ คนที่เข้ามาหาเธอคือมู่ซิงเหยว ผู้มีนัยน์ตายิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเธอเห็นกระแสความประหลาดใจจากดวงตาใสซื่อนั้น จากนั้นก็หรี่ตาหลบเธออย่างรวดเร็ว เธอถือแก้วของเธอและเดินไปหาเซียงชิงฉือด้วยรองเท้าส้นสูงสีชมพูใส "คุณมาที่นี่ทำไม?" ใบหน้าของเซียงชิงฉือเข้มขึ้น เขาเหลือบมองไปที่เซี่ยเสว่ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ในระยะไกล เธอนั่งเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร "ชิงฉือ คุณถามฉันด้วยคำถามนี้อีกแล้ว" มู่ซิงเหยวมองเขาอย่างเจ้าเล่ห์ "แน่นอนว่าฉันต้องมาร่วมงานวันเกิดของชิงลี่สิค่ะ" เซี่ยเสว่มองไปทางร่างที่สวมชุดสีม่วงกลมกลืนกับรัศมีของเซียงชิงฉือมาก เธอมองดูจากด้านข้างทั้งสองดูเหมือนจะพูดคุยกัน คุณแม่เซียงมองดูพวกเขาจากด้านข้าง มู่ซิงเหยวไม่เปลี่ยนไปเลยใบแม้แต่หน้าที่อ่อนโยน เซียงชิงฉือเดินจากไปทันที มู่ซิงเหยวมองตามหลังของเขาด้วยความสงสัย ทิศทางนั้นทางไปหาเซี่ยเสว่! แสงพาดผ่านเข้ามาในดวงตาของเธอแล้วเธอก็เดินตามชายผู้นั้นไป เมื่อเซียงชิงฉือเดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเซี่ยเสว่ จู่ๆมู่ซิงเหยวก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาหันหลังกลับไปหามู่ซิงเหยวที่ตีหน้าซีดมือกุมข้อเท้าขวาของเธอไว้ ใบหน้าของเธอปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวด เซียงชิงฉือพูดกับเธอเบาๆ "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" “ มันเจ็บค่ะ ชิงฉือเท้าของฉันอยู่ๆมันก็เจ็บ” น้ำในดวงตาของมู่ซิงเหยวเปล่งประกายสดใสและหยดน้ำตาที่ปลายดวงตาของเธอดูเหมือนจะร่วงหล่นราวกับว่าช่วงเวลาต่อไปจะเป็นลูกแพร์ที่มีฝน(เปรียบเปรยว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมา) เธอกดมือของเธอแน่นกับพื้นปฏิเสธการช่วยพยุงของเขา คนรู้จักบางคนในครอบครัวมองไปรอบ ๆ แล้วดูประหลาดใจ มีคนน้อยมากที่ได้เห็นเซี่ยเสว่และรู้ว่าเธอเป็นภรรยาจริงๆของเซียงชิงฉือ แต่ตอนนี้บางคนยังจำได้ว่าเธอเป็นแฟนของเซียงชิงฉือ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขาคืนดีกันแล้ว? ความสนใจของคนที่นี่เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าที่เรียบนิ่งของเซียงชิงฉือนั้นเข้มขึ้นเล็กน้อย แล้วเขาก็อุ้มมู่ซิงเหยวขึ้นมา บางคนสังเกตเห็นว่าเซี่ยเสว่อยู่ไม่ไกลนักด้วยความสงสัย พวกเธอก็สักถามในจุดที่ดูน่าสังเวชของเธอหรือเธอกำลังโดนเมิน เซียงชิงฉือมองไปที่เซี่ยเสว่ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาขยับเล็กน้อย ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง การจ้องมองของเซี่ยเสว่นั้นกับตรงข้ามกับเขา แต่มองไปที่มู่ซิงเหยวมือของเธอวางอยู่บนคอของเซียงชิงฉือและรอยยิ้มที่มุมปากของเธอราวกับจะบอกเซี่ยเสว่ว่าเธอชนะ เซี่ยเสว่มองตามไปก็เกิดความเจ็บปวดที่น่าจะชินชา หากแต่ในหัวใจของเธอที่ไม่อาจเพิกเฉยได้ ดวงตาของเธอมีน้ำตารื้นขึ้นและการแสดงออกของเธอก็ผ่านออกไป เมื่อมองดูที่เซี่ยเสว่เช่นนี้ผมไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเซียงชิงฉือเหมือนว่าจะบิดไปด้วยเขาเดินไปที่เซี่ยเสว่อย่างไม่รู้ตัว ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาที่เซี่ยเสว่พูดกับเซียงชิงฉือ"เซียงชิงฉือฉันเป็นอะไรกับคุณ" ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอกบ้านเซียง เซียงชิงฉือยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาสับสนเสียงอันขมขื่นของเซี่ยเสว่ยังก้องอยู่ในหูของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้มีความหมายต่อเขาอย่างไร เขากำลังจะคิดต่อ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอันเจ็บปวดของมู่ซิงเหยว "ชิงฉือ เท้าของฉันมันเจ็บ ... " เซียงชิงฉือรีบช่วยพาเธอเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ข้างนอกห้องนั่งเล่นจากนั้นก็เรียกสาวใช้ให้ตามหมอมา มู่ซิงเหยวมองเขาอย่างอ่อนโยน ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอหลังจากที่คุยกับสาวใช้เสร็จ เซียงชิงฉือก็หันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนถึงขั้วหัวใจ: "ซิงเหยวเป็นเวลากว่าสามปีมันเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงเรา และเราจะไม่กลับไปเหมือนเดิม ... ผมไม่ต้องการทำให้คุณเข้าใจผิด " เซียงชิงฉือไม่ได้รอดูการตอบรับของมู่ซิงเหยว หลังจากพูดแล้วเขาก็ยังไม่ออกไปข้างนอก เขานั่งบนโซฟาอีกด้านอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าที่สวยงามของมู่ซิงเหยวเปื้อนด้วยน้ำสีใสที่ออกจากดวงตาของเธอเต็มไปหมด เมื่อถูกจ้องด้วยดวงตาที่แหลมคมอารมณ์ของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น น้ำตาของเซี่ยเสว่ไหลออกมาหลังจากที่เธอออกมาจากบ้านเซียง หลังจากออกจากงานนั้นมาได้แทนที่จะรีบออกไปข้างนอกเพื่อเรียกรถและออกจากบ้านนี้ไป เธอกลับยืนพิงอยู่ที่ผนังด้านนอกของประตูบ้านเซียง ลมพัดผ่านเธอไปน้ำตาก็ค่อยๆกลายเป็นร่องรอยหลังจากนั้นไม่นาน เซียงชิงฉือไม่ได้ตามเธอออกมา เซี่ยเสว่แตะหัวใจเย็นชาของเธอ เธอเช็ดรอยน้ำตาแล้วขึ้นรถขับออกไป ปล่อยให้คนขับวิ่งตามจนลับตา ในที่สุดก็มาถึงสวนสาธารณะใกล้บ้านเก่าของเซี่ยเสว่ ในเวลา 5.20 น. ที่กลางสวนสาธารณะดวงอาทิตย์ไม่ค่อยพราวแสงแล้ว ผู้สูงอายุและเด็กจำนวนมากจะมาที่นี่ สำหรับเซี่ยเสว่ ที่นี้เป็นที่ที่ช่วยเธอผ่อนคลายเวลาที่เธอรู้สึกท้อแท้ เซี่ยเสว่กลับไปที่บ้านพักหลังจากนั้นเป็นเวลานาน หลังจากร้องไห้มานานนั้นทำให้เปลือกตาของเธอก็เจ็บ เธอเลยหลับตาและหลับลึกไปเลย เมื่อเซี่ยเสว่ตื่นขึ้นมาปลอกหมอนที่รองเธอนั้นก็เปียก ในห้องเงียบสงัดเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้เธอมองมันอย่างว่างเปล่า หลังเซียงชิงฉือออกจากบ้านเซียง ลู่เย่นก็ได้โทรไปเตือนเขาถึงการประชุมผู้ถือหุ้นคืนนี้ ทันทีที่จบการประชุม เขาก็โทรหาเซี่ยเสว่โทรไปยังหมายเลขนั้น "คุณ ... กลับไปแล้ว?" "ทำไมไม่พูด?" "เซียงชิงฉือ" เสียงของเซี่ยเสว่นั้นแหบห้าวนั้นทำให้เขาว้าวุ่นใจ แล้วเซี่ยเสว่ก็ถามอย่างใจสลาย "คุณจะมีความสุขโดยปราศจากความรักไหม?