บทที่ 5 มาหย่ากันเถอะ

บ๗ที่ 5 มาหย่ากันเถอะ รูม่านตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วก็เสียงเรียกเข้าซ้อนเข้ามาขัดจังหวะ เซียงชิงฉือบอกว่าจะโทรมาอีกครั้ง เซี่ยเสว่จ้องที่หน้าจอที่มืดลงอย่างช้า ๆ เธอหัวเราะกับตัวเอง เธอคาดหวังอะไร เธอเคยคิดว่าเขาจะไม่มีคนรัก มันกลับกลายเป็นว่าเขาจะเปิดวิดีโอตอนดึกเพื่อรอการมาเยือนของผู้หญิงคนนั้น แม้แต่อุ้มคนนั้นไว้ ต่อหน้าเธอโดยไม่คำนึงถึงเธอเลย ... นั่นไม่พอหรอที่จะแสดงว่าเขาไม่มีความรักต่อเธอเลย แม้เพียงเล็กน้อยในใจของเขาก็คงไม่มี? เมื่อหญิงคนนั้นเข้ามาหัวใจของเธอก็บีบรัด คำพูดที่เธอส่งทำให้เธอรู้สึกเสียใจและหวั่นใจ เซี่ยเสว่แตะที่หัวใจของเธอ เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้น ใช่เธออิจฉา! เธอตกหลุมรักเซียงชิงฉือแล้วใช่ไหม? โทรศัพท์มือถือสั่นและเสียงร้องของมันก็ถูกปิดไปด้วยมือของเซี่ยเสว่ด้วยความไม่ตั้งใจ ปลายนิ้วนวลของเซี่ยเสว่หยุดบนหน้าจอเป็นเวลานานเธอก็ยิ้มและกดปุ่มตอบรับ "คุณเซี่ย ฉันจะเรียกคุณแบบนั้นได้ไหมฉันคือซิงเหยว" เซี่ยเสว่เงียบ "คุณเซี่ยฉันเคยส่งข้อความมาก่อนจำได้ไหม" "คุณไม่กลัวว่าฉันจะอัดเสียงเหรอ?" "... แน่นอนคุณสามารถทำได้และเอาให้ชิงฉือฟังได้" เสียงของมู่ซิงเหยวนิ่งไปเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่สนใจด้วยความรังเกียจ "ฉันจะทำได้อย่างไร คุณมู่จะไม่กลัวที่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์เรื่อง" เสียง "ของคุณที่โทรมาคุยกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วใช่ไหม?” เซี่ยเสว่ฟังเสียงขบฟันแน่และการกลั้นหายใจของอีกฝ่าย แต่ไม่นานมู่ซิงเหยวก็สงบลง "คุณเซี่ยคุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงถูกแยกจากชิงฉือเมื่อสามปีที่แล้ว แต่เขาไม่ได้ตัดขาดจากฉันหลังจากที่เขาแต่งงานกับคุณ? เขาไม่ได้เป็นคนที่มีสไตล์แบบคุณ เขาคอยปกป้องฉันตลอดและเราจะไม่รบกวนคุณ เขาไม่รักคุณใช่มั้ย " “ เมื่อเขาพูดกับคุณเขาดูใส่ใจไหม? หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเมื่อเขากอดคุณ คุณรู้สึกถึงความรักของเขาเมื่อเขาจูบคุณไหม?” เสียงของมู่ซิงเหยวนั้นเรียบนิ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าทุกประโยคนั้นทำให้ใจของเซี่ยเสว่นั้นสั่นสะท้าน ไม่เลย เธอหลับตาและปฏิเสธไม่ได้ ยิ่งเซี่ยเสว่เงียบมากเท่าไรซิงเหยวก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอพ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดายและเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ต้องพูดด้วยรอยยิ้ม แต่พูดกับเธออย่างอบอุ่น: "คุณเซี่ยวคงจะอยากพักฉันจะไม่รบกวน" หน้าจอมืดดับไป หัวใจของเซี่ยวเสียวก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในหุบเขาลึกมาก แม้แต่ท้องฟ้าก็หายไป หลังจากวางหูโทรศัพท์ เซียงชิงฉือก็ถูกรบกวนอย่างมาก เขารีบกลับบ้านเปิดประตูอย่างเร่งรีบแล้วมองไปรอบ ๆ หลาย ๆ ที่ ในที่สุดเขาก็ผลักห้องน้ำออกมาอย่างแรงและสายตาที่อยู่ตรงหน้าเขาทำให้หัวใจของเขาสั่น ร่างกายของเซี่ยเสว่แช่อยู่ในน้ำร้อนเธอยืนพิงขอบอ่างอาบน้ำแล้วพับผ้าเช็ดตัวสีขาวบนหน้าผากของเธอ ไอน้ำทำให้เหมือนร่างทั้งหมดของเธอติดอยู่ในความฝันที่เงียบงัน เธอเปิดตาของเธอขึ้นมาดวงตาของเธอยังไม่ได้โฟกัสอะไรมากแต่แล้วและเธอก็ตกใจ หัวใจของเซียงชิงฉือนั้นหล่นวูบ เซี่ยเสว่นั้นแปลกและสงสัยกับท่าทางของเขา เขาสงบใจของตัวเองลงแล้วเดินไปที่ไหล่เปลือยของเธอ "เซี่ยเสว่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" เซี่ยเสว่วักน้ำขึ้นมาลูบหน้าเธอเบาๆ แล้วริมฝีปากแดงของเธอก็ขยับเบาๆ "เรามาหย่ากันเถอะ" หลังจากได้ยินเซี่ยเสว่กล่าวถึงเรื่องการหย่าร้าง ซียงชิงฉือก็จับไหล่สีขาวของเธอโดยไม่รู้ตัว จับไหล่เธอด้วยดวงตาสีดำขลับ ใต้ตาของเธอนั้นดำคล้ำ เซี่ยเสว่ต้องการหย่ากับเขา เธอต้องการที่ะทิ้งเขาใช่ไหม ความรู้สึกนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการสูญความรู้สึกในตอนที่มู่ซิงเหยวจากเขาไป เขาสับสนกับความสับสนและความโกรธที่อธิบายไม่ได้ ต่อนหน้ารูปเหมือนของพระเจ้า เซี่ยเสว่เดินข้ามฟากเข้ามา ในตอนแรกแม้ไม่มีคำสาบานของการแต่งงานแต่ชายคนนั้นเพิ่งพูดอย่างชัดเจนว่าเรากำลังจะแต่งงานกันและเธอกำลังจะกลายเป็นนางไม่ใช่นางสาวอีกแล้ว แต่ตอนนี้เซี่ยเสว่ก็ยังอยากให้เขาปฏิบัติต่อการแต่งงานนั้นเหมือนเป็นความฝัน เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโกหกตัวเอง เธอหลบสายตาของชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว เซียงชิงฉือปล่อยมือจากไหล่ของเธอบีบคางเล็ก ๆ ของเธอด้วยมือข้างหนึ่งและดึงแขนของเธอที่ซ่อนอยู่ในน้ำกับอีกมือเขาจูบเธออย่างดุเดือดเสียงของเธอปะปนกัน ผ่านอย่างชัดเจน: "ผมจะไม่หย่าคุณ!" เซี่ยเสว่ปล่อยน้ำตาของเธอไหลลงอย่างว่างเปล่าและปล่อยให้เขาจูบอย่างอิสระ น้ำตาของเธอทำให้ เซียงชิงฉือหยุดอย่างประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าตราบใดที่เขาไม่เห็นด้วยการแต่งงานครั้งนี้จะไม่สามารถยุติลงได้ แต่ทำไมเขาถึงอยากลบความคิดของเธอนั้นทิ้งไป? "เซียงชิงฉือ คุณก็ไม่รักฉัน คุณจะเป็นอิสระถ้าคุณหย่า ทำไมคุณถึงปฏิเสธ" หากคำถามนี้โผล่ขึ้นมาในความคิดของเขาเมื่อสามปีก่อนเขาสามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายว่าทำไมเขาถึงแต่งงานกับเซี่ยเสว่ ในตอนแรกแน่นอนไม่ใช่จากความรัก ... เขาอ้าปากของเขาแต่เขาก็ไม่ตอบ "การหย่าร้าง ... ผมขอคิดดูหน่อย" เซียงชิงฉือหันกลับออกไป เขารีบเร่งวุ่นวายเล็กน้อยก่อนออกจากห้องน้ำราวกับว่าเขากำลังหนีไป เซี่ยเสว่เปิดน้ำอาบ เธอปิดตาของเธอแล้วเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของเธอก็เปิดออกเล็กน้อยและน้ำอุ่นไหลผ่านใบหน้าของเธอลงไปในอ่างอาบน้ำหลังจากน้ำท่วมพื้นก็เปียก เจ็ดวันติดต่อกันของฤดูใบไม้ร่วง ฝนนำเอาความร้อนที่เหลือจากสภาพอากาศก่อนหน้านั้นและพริมโรสสีเหลืองสดใสเริ่มเติบโตบนขอบของวิลล่าหลังจากสภาพอากาศที่ดีขึ้น ในฤดูใบไม้ร่วงเซี่ยเสว่สร้างกระดานวาดภาพบนระเบียงบนชั้นสองและสายัณห์ของพระอาทิตย์ตกที่อยู่บนกระดาษจิตรกรรมที่เต็มไปด้วยต้นพริมโรสเย็นที่มีสีเหลืองสลัว เซี่ยเสว่กลับไปที่ห้อง ก่อนจะพบว่าโทรศัพท์มือถือของเธอถูกทิ้งไว้ที่ระเบียง เธอกลับไปหยิบมันขึ้นมาและเห็นรถสีเงินจอดอยู่ชั้นล่าง ... เซี่ยเสว่รู้สึกประหลาดใจ ทำไมเขาถึงกลับมาตอนนี้ เซียงชิงฉือจะไม่มาที่นี่ทันทีทันใดเว้นแต่จะมีบางสิ่งที่เขาต้องการให้เธอทำ แม้ว่าจะไม่ค่อยเกิดขึ้นก็ตาม จากนั้นไม่นานเซี่ยเสว่ก็รู้เหตุผลที่เซียงชิงฉือเข้ามา เขาพูดเพียงประโยคเดียว: "ผมจะค้างคืนที่นี้ แม่ของผมเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและเราจะไปเที่ยวด้วยกันในวันพรุ่งนี้" เมื่อเซี่ยเสว่ถูกจับมือจากเซียงชิงฉือ เธอก็พยายามไม่ใส่ใจกับคลื่นที่เกิดจากพฤติกรรมที่ใกล้ชิดของชายคนนี้ หลังจากเซียงชิงฉือปล่อยมือของเธออย่างระวัง โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่น หลังจากจ้องเซี่ยเสว่สักพักเขาตอบว่า "โอเคฉันจะไปแล้ว"เซียงชิงฉือวางสายแล้วบอกเธอว่าเขาจะออกไปสักพัก ในวอร์ดเซี่ยเสว่ดูใบหน้าที่ง่วงนอนของคุณแม่เซียงคนเดียวและจู่ๆก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างยิ้มแย้ม คุณแม่เซียงป่วยแบบนี้บางคนอดไม่ได้ที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคุณพ่อเซียง คว่มคิดของเซี่ยเสว่ยังไม่ทันหายไปไหน ก็มีเสียงฝีเท้าก็เริ่มเข้ามาใกล้ ๆ ในวินาทีต่อมาประตูของวอร์ดก็เปิดออก ... ผู้มาเป็นคู่ของแม่และลูกสาวที่มีใบหน้าที่ดีเมื่อพวกเขาเห็นเซี่ยเสว่ซึ่งนั่งอยู่คนเดียวทั้งสองก็ยกปากของพวกเขาขึ้นอย่างดูหมิ่น เซี่ยเสว่ไม่ได้หันไปมองคนอย่างกะทันหัน "นี่เหรอ?"