บทที่ 8 การดูแลแม่สามี

บ๗ที่ 8 การดูแลแม่สามี แน่นอนหลังจากที่เซี่ยเสว่ได้ยินประโยคต่อไปนี้ใจของเธอก็โล่งใจแล้วเธอก็กล่าวลาและไปทำงาน บริษัทเซียงซื่อเป็นกลุ่มองค์กรที่รวมอสังหาริมทรัพย์การเงินการท่องเที่ยวและการค้าปลีกเข้าด้วยกันตั้งอยู่ในย่านธุรกิจกลางที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของหลินโจว อาคารกลุ่มสูงห้าสิบชั้นและห้องทำงานของเซี่ยเสว่ตั้งอยู่ในอาคารชั้นที่สี่สิบห้า งานของเซี่ยเสว่นั้นไม่ยุ่งหรือยุ่งและบางครั้งก็ต้องทำงานล่วงเวลา ในขณะที่เธอกำลังพิมพ์ไฟล์โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เซี่ยเสว่หยิบมันขึ้นมาและเห็นคำว่าแม่สามีบนหน้าจอเซี่ยเสว่ลังเล คุณแม่เซียงมักจะไม่ชอบเธอแม้ว่าเธอจะกลับมาที่ บ้านเซียง เธอก็ไม่ค่อยได้คุยกับถึงแม้ว่ามันจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดถึงว่าเธอจะเรียกเธอว่า เซี่ยเสว่เป็นคนที่มีความผิดเล็กน้อยและคิดว่า ตอนนี้ คุณแม่เซียงอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เกิดอะไรขึ้น เซี่ยเสว่นึกถึงความเป็นไปได้นี้และเปิดปุ่มคำตอบทันที "คุณแม่คะเกิดอะไรขึ้น" หูฟังได้ยินเสียงของคุณแม่เซียงที่ทำให้เธอใจเย็นลงอย่างสมบูรณ์ "คุณแม่ต้องการให้หนูทำอะไรหรือไหมคะ" เซี่ยเสว่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดพลาดและขอโทษอย่างรวดเร็ว: "ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้หมายความอย่างนี้ ... " “ โอเคไม่ใช่แค่คุณที่รู้ใจของตัวเองมาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เมื่อมาถึงจุดนี้เพื่อนร่วมงานของหยางหลิ่วเข้ามาและดูเธอเซี่ยเสว่ลดเสียงของเธอ "แม่คะ หนูทำงานอยู่ คุณแม่มีอะไรกับหนูหรอคะ" "คุณไปเรียนอะไรคลาสสิกไม่ใช่หรอ ชิงฉือที่จ่ายเงินให้คุณมันไม่เหมือนคลาสนี้มาเร็ว!" หลังจากพูดแล้ว คุณแม่เซียงก็วางหูโทรศัพท์โดยไม่รอการตอบรับของเซี่ยเสว่ เซี่ยเสว่มองที่โทรศัพท์มือถืออย่างไร้ประโยชน์ในช่วงสามวันนี้เธอละอายใจที่จะขอลา แต่นี่เป็นแม่สามีอีกคนหนึ่งที่ขัดไม่ได้ "มีอะไรผิดปกติหรอแม่บุญธรรมของเธอให้เธอกลับไป?" หยางหลิ่วถามขณะที่คัดแยกข้อมูล เมื่อเห็นใบหน้าของเซี่ยเสว่อย่างเชื่องช้าหยางหลิ่วพูดอีกครั้ง "คุณสามารถไปก่อนได้ถ้ามีบางอย่างฉันจะเปลี่ยนให้ แต่คุณจะต้องกลับมาเร็ว ๆนะหลังจากที่คุณทำ นี้เสร็จ" เซี่ยเสว่ยิ้มให้เธออย่างสุดซึ้ง "แต่ผู้จัดการจะรอเอกสารนี้ ... " “ ฉันจะเอาไปส่งให้เธอเอง ยังไงก็ตามฉันไม่ได้ทำงานมันโอเค แต่เธอต้องระวังเมื่อคุณเข้าและออกอย่าให้ผู้จัดการจับได้ละ” "ขอบคุณ" เซี่ยเสว่ไม่หยิ่งเธอจะจำความรู้สึกนี้ได้ ต่อมาเซี่ยเสว่ยังรู้สึกว่าเป็นการดีกว่าที่จะออกไปหลังจากนั้นเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ คุณแม่เซียงที่เรียกเธอและนานแค่ไหนที่เธอต้องยุ่ง เมื่อรีบไปที่โรงพยาบาลคุณแม่เซียงก็อ่านนิตยสารบนเตียงของเธอ แม้ว่าเธอจะป่วยเธอก็ยังไม่ได้สร้างความเสียหายต่ออารมณ์ของคุณแม่เซียง เซี่ยเสว่ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ประตูเงยหน้าขึ้นมองและพูดอย่างไม่พอใจ: "คุณดูแลผู้ป่วยยากไหม?” ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีจากเวลาที่โทรศัพท์วางสายการลาและแท็กซี่มา เซี่ยเสว่ไม่ตอบอย่างฉลาดอย่างไรก็ตามคุณแม่เซียงไม่ได้มองเธออย่างพอใจนัก "แม่คะ แม่บ้านละคะ?" เซี่ยเสว่ไปล้างแอปเปิ้ลและวางแผนจะหั่นมันให้คุณแม่เซียง แต่หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอไม่เห็นคนรับใช้ที่ดูแลคุณแม่เซียง "มีเรื่องบางอย่างในบ้านของเธอ ฉันเลยบอกให้เธอกลับไปก่อน" "โอ้ ... " เซี่ยเสว่ตอบและตัดแอปเปิ้ลอย่างเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับ คุณแม่เซียงได้อย่างไร ดวงตาของคุณแม่เซียงนั้นเหมือนมีดที่คมและเหยียดหยามเธอไม่เคยมองเธอด้วยการสัมผัสที่อ่อนโยนดังนั้นเธอจึงไม่อยากที่จะอึดอัด เซี่ยเสว่โกรธเมื่อคุณแม่เซียงมองเธอด้วยคิ้วที่ต่ำกว่า ลูกสะใภ้ของคนอื่นไม่ได้พูดว่ามันจริงใจ แต่ใครจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่สามีของเธอ คุณต้องการให้แม่สามีพูดกับเธอไหม ลองดูที่ท้องแบนของเธอไม่มีความเคลื่อนไหวเลย ภรรยาของ Li’s Enterprise ลูกชายของเธอเพิ่งจะแต่งงานและลูกชายของเธอก็ตั้งท้องคู่แฝดทันที "รอให้คุณไปพบดร. หลี่เพื่อตรวจร่างกาย" คุณแม่เซียงกล่าว เซี่ยเสว่ตกใจและมีดคมตัดนิ้วของเขา คุณแม่เซียงโกรธและผู้ป่วยในโรงพยาบาลมองไม่เห็นเลือด "บอกว่าฉันจะให้เธอตรวจร่างกายของเธอเธอจะตกใจอะไร!" “ ถ้าหนูไปตรวจร่างกาย เซียงชิงฉือก็ต้องไปด้วยมันไม่จำเป็นว่าจะต้องถามใคร” ผู้หญิงตั้งครรภ์ไม่ได้ปัญหาส่วนใหญ่ก็คือผู้ชาย เพียงต้องตรวจสอบด้วยกัน แต่การแต่งงานของพวกเขาจะไม่นานจำเป็นต้องตรวจสอบ? เซี่ยเสว่เหวี่ยงแอปเปิ้ลเปื้อนเลือดลงในถังขยะ “เธอพูดอะไร!" มันเป็นปัญหาของลูกชายของเธองั้นหรอ เธอหายใจแรงจับหน้าอกของแม่และจับหน้าอกของเธอ เซี่ยเสว่ดุตัวเองเกือบลืมไปว่าคุณแม่เซียงมีอาการหัวใจวายและเธอก็ไม่สามารถรับกระตุ้นเธอมากเกินไป "หนูหมายความว่า หนูจะหาเวลาตรวจสอบเองค่ะ แม่ไม่ต้องกังวลนะคะ" เซี่ยเสว่กล่าวอย่างรวดเร็วคุณแม่เซียงจ้องที่เธออย่างเย็นชา "ทำไมเธอถึงทำให้คุณป้ารำคาญ" หญิงสาวอ่อนโยนที่มีเสียงเบา ๆ และอ่อนโยนเข้ามาด้านหลังด้วยน้ำหอมที่สง่างาม คือ ... มู่ซิงเหยว! เซี่ยเสว่นิ่งงัน มู่ซิงเหยว ด้วยการแสดงออกของสายลมแห่งความภาคภูมิใจจากมุมมองของคนนอกรอยยิ้มที่สง่างาม วันนี้มู่ซิงเหยวไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงและเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอม "คุณป้าโอเคไหมไม่ต้องตื่นเต้นเซี่ยเสว่ ทำไมเธอไม่ดูแลคุณป้าให้ดี" มู่ซิงเหยวจงเพิกเฉยต่อเตือนของเซี่ยเสว่และข้ามเตียงของเธอไป "คุณยังมีเหตุผลอยู่" "คุณป้าคงเบื่อข้าวต้มแล้ว ข้างนอกหนูไปร้านเซียงหมั่นโหลวที่คุณป้าชอบเพื่อนำมาให้คุณหมอบอกว่าคุณต้องการที่จะกินอาหารที่มีกากใยมากขึ้นดังนั้นหนูจึงมอบเห็ดหลินจือให้คุณป้ามีกลิ่นหอม "มู่ซิงเหยวเปิดกระเป๋าและกระจายกลิ่นหอมไปทั่ววอร์ด "หนูบอกว่าทำไมคุณถึงอยู่ที่นั่นมานานแล้ว แต่เดิมหนูวิ่งไปที่ร้านเซียงหมั่นโหลวหนูขอให้เธอปรุงอาหารโดยที่ไม่มีมันอยู่ไกลมากแล้วเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งไปมา" คุณแม่เซียงเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาแล้วดึงเบา ๆ นั่งลงด้วยมือของ มู่ซิงเหยวรูปภาพแม่ลูกกตัญญู คนที่ไม่ทราบคงคิดว่ามู่ซิงเหยวเป็นลูกสะใภ้ของเธอ เซี่ยเสว่ก็ยิ้มเยาะไปทางด้านข้าง “ นั่นไม่เป็นไรเซี่ยเสว่คงไม่ทราบ หนูไม่ต้องกังวลดังนั้นหนูจึงวิ่งไปที่นั่นตราบใดที่คุณป้ายังไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้หนูจะวิ่งไปหาร้านเซียงหมั่นโหลวทุกวันและหนูจะทำให้นะคะ” ฉันคงต้องบอกว่าปากของ มู่ซิงเหยวนั้นหวานจริงๆในสองสามคำเธอเกลี้ยกล่อมคุณแม่เซียงให้หันหลังกลับและแยกเซี่ยเสว่ซึ่งเป็นลูกสะใภ้ที่แท้จริงตามวิธีที่แสดงว่าทั้งสองเป็นครอบครัวเดียวกัน เซี่ยเสว่ไม่พูดอะไรเลยเนื่องจากคนอื่นต้องการทำให้ประจบประแจง ให้เธอทำจนพอเถอะ เธอนำกระดาษหนึ่งชิ้นออกจากกระดาษที่ปั๊มแล้วกดนิ้วที่บาดเจ็บ คุณแม่เซียงได้ยินเสียงของรองเท้าส้นสูงอย่างรุนแรงมองดูรองเท้าของเซี่ยเสว่อย่างไม่พอใจและมองไปที่รองเท้าของมู่ซิงเหยว ไม่รู้จริงๆ! ทำไมมู่ซิงเหยวถึงไม่ใช่ลูกสะใภ้ของเธอ ...