บทที่ 12 ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว

บ๗ที่ 12 ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เมื่อวางสาย เซียงชิงฉือก็ลูบตรงจมูกของตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัว ยังคิดอยู่เลยว่าเรื่องมันดูสงบราบเรียบเกินไป แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นอีก เขาโทรอีกครั้งหนึ่ง เพื่อเรียกให้ลู่เย่นเข้ามาจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล แล้วตัวเขาก็ขับรถกลับไปยังคฤหาสน์เพื่อไปอธิบายกับเซี่ยเสว่ หลังจากจอดรถในโรงรถแล้ว ก็เห็นมู่ซิงเหยวอ้อยอิ่งอยู่หน้าคฤหาสน์อย่างไม่คาดคิด มู่ซิงเหยวสวมชุดกระโปรงสีเหลืองสดใส ผิวขาวราวหิมะ บนศีรษะสวมที่คาดผมประดับมุก ที่หูก็ใส่มุกแบบเดียวกัน มองแล้วดูดีและสง่างาม เมื่อมู่ซิงเหยวมองเห็นเซียงชิงฉือ ดวงตาก็เป็นประกาย “ชิงฉือฉันกำลังตามหาคุณอยู่พอดีเลยค่ะ” เซียงชิงฉือเอ่ยปากอย่างสุภาพว่า “มีธุระอะไรหรือเปล่า?” “ไม่มีธุระอะไร มาหาคุณไม่ได้เหรอคะ?” มู่ซิงเหยวตอบด้วยท่าทางหยอกเย้า วันนี้เธอแต่งตัวมาเป็นพิเศษเพื่อให้เซียงชิงฉือเห็นว่าเธอสวยแค่ไหน คาดหวังว่าจะได้เห็นสายตาประหลาดใจของเซียงชิงฉือ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอต้องผิดหวัง เพราะเซียงชิงฉือไม่ได้หวั่นไหวเลยสักนิด แต่เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าก่อนหน้านี้เซียงชิงฉือชอบที่เธอสวมชุดนี้มากที่สุด “ถ้าหากไม่มีธุระ ผมว่าพวกเราจะติดต่อกันน้อยลงจะดีกว่า เพราะยังไงผมก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วน่ะครับ” เซียงชิงฉือยกมือขึ้น แหวนแต่งงานที่หรูหราบนนิ้วกลาง เป็นการบอกทุกคนอย่างชัดเจนว่าเขามีภรรยาแล้ว มู่ซิงเหยวกำหมัดแน่นไว้ที่ด้านหลัง ปลายเล็บแหลมจิกเป็นเครื่องหมายพระจันทร์บนมือ แต่บนใบหน้ากลับไม่มีอารมณ์ใดๆ “ชิงฉือ คุณต้องการให้เป็นแบบนี้จริงๆใช่มั๊ย? พวกเราเองรู้จักกันมาหลายปีแล้ว ถ้าจะให้พูดถึงความรู้สึกมันย่อมลึกซึ้งนะคะ” เซียงชิงฉือไม่ตอบ และหันกลับมา “มาหาผมมีธุระอะไร?” “ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ได้เจอคุณมาสองสามวันแล้ว เลยอยากจะทานข้าวด้วย” มู่ซิงเหยวเห็นเขายืนนิ่งไม่ขยับ และไม่คิดที่จะเปิดประตู จึงรีบเปลี่ยนท่าทางเป็นชวนให้สงสารและเห็นอกเห็นใจแทน : “ฉันมาถึงบ้านคุณแล้ว คุณจะไม่เชิญให้ฉันนั่งเหรอคะ” เซียงชิงฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย เซี่ยเสว่ต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ ถ้าเซี่ยเสว่เห็นมู่ซิงเหยวจะต้องไม่พอใจ และเซี่ยเสว่เองก็เข้าใจผิดเขาไปแล้ว เขาไม่อยากจะให้เข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก “เรื่องทานข้าว แล้วผมกับเซี่ยเสว่จะเชิญอีกทีแล้วกัน ตอนนี้ยังไม่สะดวกจะให้คุณเข้าไปน่ะ” มู่ซิงเหยวคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่เซียงชิงฉือปฏิเสธคำขอร้องของเธอ สีหน้าของเธอเริ่มมีความอับอาย “ถ้าอย่างนั้นคุณให้ฉันเข้าไปล้างมือก็พอแล้วล่ะค่ะ” มู่ซิงเหยวกัดฟันกรอดแล้วยกมือของเธอขึ้น ทำให้เห็นรอยเปื้อนเล็กน้อยบนมืออันบอบบาง เมื่อพูดกันมาจนถึงส่วนนี้แล้ว ถ้ายังไม่ให้มู่ซิงเหยวเข้าไปอีก เขาก็จะดูเป็นผู้ชายตัวโตที่จิตใจคับแคบมากเกินไป “ห้องน้ำอยู่ห้องสุดท้ายทางด้านขวามือ” “ฉันรู้ค่ะ คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันเคยมาที่นี่?” มู่ซิงเหยวพยยามทำให้ชายหนุ่มนึกถึงความทรงจำที่เคยมีของพวกเขา เซียงชิงฉือหลบสายตาและไม่ตอบคำถาม “คุณผู้ชายกลับมาแล้ว” ป้าจางลงมาต้อนรับ และรู้สึกแปลกใจที่คุณผู้ชายพาผู้หญิงคนหนี่งมาด้วย “อืม” เซียงชิงฉือถอดเสื้อโค้ทออกแล้วส่งให้ป้าจาง “คุณนายล่ะ?” “คุณนายอยู่ในห้องวาดภาพค่ะ เข้าไปตั้งแต่บ่ายยังไม่ออกมาเลย” เซียงชิงฉือม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนอันแข็งแกร่ง แล้วมองดูอาหารที่เพิ่งจะจัดเตรียมเสร็จบนโต๊ะ “ไปเรียกคุณนายให้ลงมากินข้าวเถอะ” เซี่ยเสว่มักจะกินข้าวไม่ตรงตามเวลา ในระยะยาวกระเพาะอาหารจะเกิดปัญหาได้ มู่ซิงเหยวล้างมือเสร็จแล้วก็ออกมา พลางมองออกไปด้านนอกของคฤหาสน์ ลืมไปแล้วว่ามาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่มา ทั่วบริเวณของคฤหาสน์เต็มไปด้วยพรรณไม้สีเขียวและดอกไม้ที่สดใสมีชีวิตชีวา โซฟาที่แข็งกระด้างในห้องทำงานก่อนหน้านี้ก็ถูกแทนที่ด้วยโซฟาสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ มีเบาะรองนั่งอย่างหรูหราสองสามอัน โดยเฉพาะพื้นที่ของสวนกุหลาบขนาดใหญ่ทางด้านซ้ายมือ มันช่างทิ่มแทงสายตาของมู่ซิงเหยวจริงๆ ดูเหมือนว่าเซี่ยเสว่จะเปลี่ยนเขาไปแล้วจริงๆ ดวงตาของมู่ซิงเหยวเกิดประกายชั่วร้ายขึ้นมา แล้วหายวับไปอย่างรวดเร็ว “ซิงเหยว” เซียงชิงฉือเดินเข้ามาเห็นมู่ซิงเหยวที่ก้มหน้าไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ “ฉันล้างมือเสร็จแล้วล่ะค่ะ ควรจะไปได้แล้ว” มู่ซิงเหยวเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาว่าต้องการจะออกไป ทำให้เซียงชิงฉือไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรไปชั่วขณะ แล้วที่หางตาของมู่ซิงเหยวก็มองเห็นร่างผอมเพรียวบางกำลังเดินลงบันไดวนลงมา ก้นบึ้งหัวใจของเธอยิ้มอย่างเย็นชา “ชิงฉือ…” มู่ซิงเหยวตะโกนเรียก จงใจหาตำแหน่งที่จะทำให้เซี่ยเสว่หันมาเห็นได้อย่างชัดเจน และใช้ประโยชน์ในขณะที่ชายหนุ่มไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง จูบลงไป เซียงชิงฉือเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว จูบของมู่ซิงเหยวตกไปที่อยู่ใบหน้าด้านข้างของเขา ถึงแม้ว่าเป้าหมายจะเบี่ยงเบนไปจากเดิม แต่ก็คือบรรลุตามเป้าหมาย มู่ซิงเหยวกอดแขนของเซียงชิงฉือไว้แล้วมองเซี่ยเสว่อย่างยั่วยุ เซี่ยเสว่ได้ยินป้าจางบอกว่าเซียงชิงฉือกลับมาแล้ว ในตอนแรกก็ไม่อยากจะสนใจ แต่พอคิดว่าอยากจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอจึงได้ลงมาที่ชั้นล่าง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นฉากนี้ เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก! เซี่ยเสว่จ้องมองอย่างเย็นชา และพยายามเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดในใจ “ป้าจาง นี่คืออาหารเรียกน้ำย่อยเหรอคะ?” ป้าจางเองก็สะดุ้งตกใจ เธอต้องชักกแม่น้ำทั้งห้าออกมาหว่านล้อมจนคุณนายยอมลงมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น! “เซี่ยเสว่ คุณฟังผมนะ!” เซียงชิงฉือหันกลับไปมองมู่ซิงเหยวด้วยสายตาเย็นชา แล้วผลักหล่อนออก ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆไปด้านหน้าเซี่ยเสว่เพื่ออธิบาย ทันทีที่แขนสัมผัสตัวเซี่ยเสว่ ก็ถูกเธอเบี่ยงตัวหลบ “อย่ามาแตะตัวฉัน ฉันรู้สึกสกปรก!” “สกปรก?” มือของเซียงชิงฉือที่ยื่นออกมาก็แข็งค้างอยู่กลางอากาศ เขาไม่เคยถูกใครรังเกียจขนาดนี้มาก่อน ใจที่เร่งร้อนต้องการจะอธิบายค่อยๆเย็นชาลงไป “ใช่ค่ะ! มันสกปรก! ฉันไม่สนใจหรอกว่าตอนอยู่ข้างนอกคุณกับเธอจะคอยส่งสายตาหยอกล้อกันหรือไม่ แต่ถ้าคุณพาหล่อนกลับมาที่บ้านด้วยก็แปลว่าก้าวก่ายขอบเขตของฉัน!” เซี่ยเสว่ตะโกนอย่างร้อนรน คฤหาสน์นี้เป็นป้อมปราการสุดท้ายของเธอ เมื่อได้รับบาดเจ็บเธอสามารถซ่อนตัวเพื่อรักษาอาการ แต่ว่าตอนนี้แม้แต่ที่นี่ก็ยังโดนผู้หญิงคนนี้รุกราน เธอย่อมที่จะไม่สามารถสงบใจไว้ได้ “ชิงฉือ เซี่ยเสว่ดุร้ายเกินไปแล้วนะคะ..” “คุณหุบปากไปเลย!” ทั้งสองสามีภรรยาด่ามู่ซิงเหยวพร้อมกัน มู่ซิงเหยวสะดุ้งตกใจและไม่กล้าพูดอะไรอีก “ตอนแรกผมคิดว่าจะกลับมาอธิบายให้คุณฟัง แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าคุณตัดสินผมไปแล้ว!” เซียงชิงฉือรู้สึกว่าเรื่องเมื่อกี๊นี้ตัวเขาบริสุทธิ์ น้ำเสียงจึงมีความไม่พอใจ เซี่ยเสว่ก็ฟังออกเช่นกัน และเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่ร้อนใจยิ่งทำให้เลือกใช้คำพูดไม่ถูก “ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณมาอธิบายอะไรกับฉัน คำอธิบายของผู้ชายก็ดีแต่เล่นลิ้นเถียงข้างๆคูๆ ฉันยอมให้คุณหลอกไปครั้งหนึ่งแล้วยังคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ!” เซี่ยเสว่อ้างถึงเรื่องอุบัติเหตุ ขนาดเรื่องอุบัติเหตุยังหลอกเธอได้ แล้วจะอะไรที่หลอกลวงไม่ได้อีกล่ะ! ตอนนี้ท่าทางของเซียงชิงฉือกำลังพูดอย่างชัดเจนว่าเธอกำลังโมโหอย่างไร้เหตุผล เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นความผิดของเขา แต่กลับเอาความผิดนั้นมาวางใส่บนหัวเธอ เซี่ยเสว่เจ็บปวดใจจนเป็นทุกข์ “เซี่ยเสว่ แล้วคุณจะเอายังไงกันแน่!” เซียงชิงฉือโมโห “คุณและเธอ!”เซี่ยเสว่ชี้ไปที่มู่ซิงเหยวที่ยืนดูฉากนี้อยู่อีกด้าน “ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลย!” พูดจบเซี่ยเสว่ก็หันกลับไปที่ห้อง แล้วปิดประตูเสียงดังลั่น เซียงชิงฉือขว้างแจกันลงพื้นด้วยความโมโห มู่ซิงเหยวที่อยู่อีกด้านมองดูด้วยสายตาเย็นชา วุ่นวายเข้าไปเถอะวุ่นวายเข้าไป ยิ่งมีปัญหายิ่งใหญ่ยิ่งดี เธอไม่เชื่อว่าคนที่ภูมิใจในตัวเองอย่างเซียงชิงฉือถูกเซี่ยเสว่ตบหน้าต่อหน้าสาธารณะจะทนเฉยอยู่ได้ ชิงฉือ มีแต่ฉัน มู่ซิงเหยวคนนี้เท่านั้นแหละถึงจะเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับคุณที่สุด