บทที่ 13 ฉันมันเป็นคนโมโหไม่มีเหตุผล

บ๗ที่ 13 ฉันมันเป็นคนโมโหไม่มีเหตุผล ในตอนที่ลอบมองดู มู่ซิงเหยวก็เปลี่ยนเป็นคนน่ารักในทันทีทันใด เป็นคนที่เห็นแล้วช่างน่าสงสาร เธอเดินเข้าไปใกล้เซียงชิงฉือ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปดึงแขนเสื้อเขาเบาๆ ราวกับเป็นหญิงสาวตัวเล็กๆก็มิปาน : “ชิงฉือ คุณเห็นแล้วใช่ไหมล่ะคะ มีแต่ฉันเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับคุณ เซี่ยเสว่ก็มีแต่ทำให้คุณโกรธ แต่พวกเราไม่ใช่แบบนั้น พวกเรายังมีความทรงจำมากมายและพวกเรายังคงมีความรักต่อกัน...” เดิมทีมู่ซิงเหยวคิดจะใช้การ์ดเห็นอกเห็นใจ อยากจะลองใช้อดีตที่ผ่านมาของพวกเขา “อาการโมโหโดยไม่มีเหตุผล” ของเซี่ยเสว่ ตรงกันข้ามกับความอ่อนโยนและละเอียดอ่อนของเธอ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเธอยังพูดไม่ทันจบเซียงชิงฉือก็สะบัดเธอออก ด้วยแรงนั้นถึงแม้ว่าเธอจะจับเสื้อไว้ที่มุมหนึ่งแต่ก็สะบัดเธอจนล้มลงไป หลังจากที่เธอยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมองเขาโดยมีน้ำตาคลอหน่วย เธอกัดฟันเบาๆ รู้สึกเสียใจอย่างมาก บางทีเซียงชิงฉืออาจจะถูกเซี่ยเสว่ทำให้โกรธ ดังนั้นตอนที่พูดกับมู่ซิงเหยวจึงเต็มไปด้วยความโมโห ยิ่งไปกว่านั้นเสียงก็ค่อนข้างสูง : “ คุณสร้างปัญหาพอหรือยัง!” มู่ซิงเหยวคิดจะก้าวไปด้านหน้า แต่เซียงชิงฉือก้าวถอยหลังเร็วกว่าเธอไปหนึ่งก้าว จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะเย้ยตัวเองเบาๆพร้อมกับบ่นอย่างอึดอัดใจเบาๆ : “ฉันสร้างปัญหาพอแล้วหรือยัง? ถ้าหากเป็นเรื่องที่ฉันรักคุณล่ะก็ บางทีถ้าฉันสร้างปัญหานี้ไปตลอดชีวิตก็คงจะไม่มากเกินไปหรอก” เธอมีความภาคภูมิใจในข้อนี้เสมอมา แต่เพราะเซียงชิงฉือที่อยู่ที่นี่ เธอก็ค้นพบได้โดยทันทีว่า ถ้าเธอยังคงภาคภูมิใจเช่นนี้ต่อไป เขาก็จะยิ่งปล่อยให้ตัวเองยิ่งไกลออกไป ทั้งหมดเป็นเพราะการปรากฏตัวของเซี่ยเสว่ ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงภัยคุกคามที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน การแต่งงานระหว่างพวกเขา การปรากฏตัวของเซี่ยเสว่และการเปลี่ยนไปของเซียงชิงฉือ...ทุกอย่างล้วนเป็นภัยคุกคามต่อเธอ ก่อนหน้านี้หากเขาได้ยินคำพูดนี้ เขาจะต้องมีความสุขมากๆอย่างแน่นอน แต่เพราะเมื่อกี๊นี้เขาเพิ่งจะทะเลาะกับเซี่ยเสว่ ตอนนี้เขาจะมีอารมณ์มาพูดเรื่องความรักได้อย่างไรกัน ความเดือดดาลที่มีอยู่เต็มหัวเขานั้น มันก็เป็นเพราะมู่ซิงเหยวเป็นคนเริ่มทำขึ้นมันมาทำให้ความเข้าใจผิดของเขากับเซี่ยเสว่รุนแรงมากยิ่งขึ้น “มู่ซิงเหยว ผมจะพูดอีกครั้งนะ! คุณฟังให้ดี ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว คุณก็ควรจะดูแลตัวเองให้พ้นจากปัญหานี้ด้วย ป้าจาง ส่งแขก!” หลังจากพูดอย่างรวดเร็วและเฉียบขาดจบแล้ว เซียงชิงฉือก็หมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน เขาไปแล้ว ทิ้งมู่ซิงเหยวเอาไว้กับใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อหันไปมองดูแผ่นหลังที่เด็ดขาดในขณะที่เขาเดินจากไป มือของเธอค่อยๆตกลงที่ข้างตัวอย่างช้าๆแล้วกำเป็นหมัด เธอแต่งหน้าอย่างประณีต สวมชุดกระโปรงเป็นพิเศษแต่กลับกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะไปแล้ว นี่ยังคงเป็นเซียงชิงฉือคนนั้นที่เธอรักและเขาก็รักเธออยู่ไหม? แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเรียกเธอเต็มยศแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรก และครั้งแรกนี้ก็เกิดขึ้นเพราะการปรากฏตัวของเซี่ยเสว่ ขณะที่คิดๆอยู่ ก็เกิดม่านหมอกขึ้นในดวงตาของเธอ โดยที่ลมไม่สามารถพัดพาไปได้ และความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเซี่ยเสว่ก็แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเช่นกัน เธอจ้องมองป้าจางที่เตรียมตัวเชิญเธอออกไปอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็หมุนตัวเดินย่างเท้าที่สวมส้นสูงออกไปอย่างเย่อหยิ่ง และที่บนชั้นสอง แน่นอนว่าเซียงชิงฉือถูกขังไว้ที่ด้านนอกประตู ใบหน้าของเขาหม่นหมอง เขาอดกลั้นแล้วเคาะประตู : “ เซี่ยเสว่ คุณเปิดประตู แล้วพวกเราออกมาคุยกันดีๆเถอะ” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ น่ากลัวว่าเขาคงจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไปเลย แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว จากประสบการณ์ที่โรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ เขาได้รู้ถึงน้ำใจของเซี่ยเสว่ ยังมีเรื่องที่เขาหลอกลวงเธอก่อน และมู่ซิงเหยวที่อยู่ด้านหลังเขาอีก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ควรจะอธิบายให้เข้าใจ ที่บานประตูกั้น เสียงของเซี่ยเสว่ตะโกนด้วยความร้อนรนอย่างหยุดไม่อยู่ว่า : “ พวกเราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันค่ะ ฉันเชื่อในสิ่งที่หูของฉันได้ยิน และที่ตาของฉันมองเห็น” เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่โดนหลอก เธอต้องระบายออกอยู่นานถึงจะบรรเทาลง ตอนนี้ยังมีมู่ซิงเหยวมาอีกคน ขอบเขตของเธอถูกแตะต้องโดยสมบูรณ์แล้วจริงๆ เมื่อคิดถึงมู่ซิงเหยวจูบบนใบหน้าของเซียงชิงฉือ เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว แม้แต่การมองเห็นเขา เธอก็รู้สึกว่าเขาสกปรกมาก สกปรกจริงๆ ในช่วงเวลานั้นก็รู้สึกว่ามีม่านหมอกกั้นระหว่างพวกเขาขึ้นมาทันใด ทำอย่างไรก็ไม่สามารถกำจัดไปได้ และในใจของเซี่ยเสว่ก็เหมือนกับมีหินก้อนใหญ่มากกำลังกดทับอยู่ทำให้หดหู่และอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง “เรื่องอุบัติเหตุเป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษคุณได้ไหม?” ณ บานประตูที่คั่นเอาไว้ เซี่ยเสว่เอนหลังพิงประตูหันหลังให้เขา และเขายืนเผชิญหน้ากับเธอ “คุณเซียงชิงฉือรู้ว่าทำผิดด้วยเหรอ” น้ำเสียงนั้นเย้ยหยัน ในความเป็นจริงที่เซี่ยเสว่กังวลใจมากขึ้นในตอนนี้ แทนที่จะเป็นเรื่องที่ถูกหลอกเรื่องอุบัติเหตุกลับเป็นมู่ซิงเหยว สำหรับการพูดถากถาง เซียงชิงฉือคิดว่าเป็นเขาที่หลอกลวงเธอสมควรแล้วที่เธอจะทำแบบนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่ทะเลาะด้วย เซียงชิงฉือลดการวางท่าลง แล้วพูดเสียงเบาลง : “เพราะคุณพูดว่าจะหย่าแล้วผมก็เลยโกรธจนนึกออกแค่วิธีนี้ ผมรู้นะเซี่ยเสว่ว่าคุณก็ใส่ใจผมอยู่ถูกมั๊ย?” หลังจากรู้ว่าเธอเองก็ใส่ใจเขาแล้วยังกลัวอย่างมากว่าเขาจะประสบอุบัติเหตุจริงๆ ในใจของเขาก็มีความสุขมากกว่าใคร ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นเซี่ยเสว่ก็เหมือนกับลูกบอลที่โดนปล่อยลมออก เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง ในตอนที่รู้ความจริงนั้นเธอโกรธมากจริงๆ โกรธที่เขาหลอกเธอ แต่ความเป็นจริงของความโกรธนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเธอใส่ใจเขา หรือกลัวว่าเขาจะเกิดเรื่องอย่างนั้นหรอกเหรอ ดังนั้นเรื่องนี้ สามารถสรุปได้สั้นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำอธิบายจากเซียงชิงฉือ “และเหตุการณ์ของมู่ซิงเหยวเมื่อกี๊นี้ ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด” เมื่อพูดถึงมู่ซิงเหยว เซี่ยเสว่ก็เหมือนวัตถุไวไฟ สามารถเข้าสู่สถานะพร้อมจะระเบิดได้ในชั่วพริบตา “คุณจะบอกว่าภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี๊นี้เป็นภาพลวงตาล่ะสิ? หรือว่าคุณไม่สามารถปล่อยให้เธอกลับบ้านหรือผลักเธอออกได้งั้นสิ? หรือว่าจากคิ้วไปที่ตาของพวกคุณมันเป็นของปลอม? เซียงชิงฉือ ฉันไม่ใช่คนโง่! คุณเองก็อย่ามาทำราวกับว่าฉันโง่นักเลยค่ะ!” เธอพูดออกมาเป็นชุดๆ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถควบคุมได้ คำพูดนั้น “ไหลออกมาเป็นน้ำก๊อก” คำพูดถูกพ่นออกมาไม่หยุด และความโกรธทั้งหลายก็สาดลงบนตัวเซียงชิงฉือ เซียงชิงฉือโดนคำพูดของเธอสาดใส่จนพูดไม่ออก เขานิ่งเงียบและปรับสภาวะอารมณ์ของตัวเอง เป็นเวลานาน เขาถึงจะลืมตาที่ปิดสนิท แล้วดวงตาของเขาก็เย็นเยียบลงไปอีกราวสองสามระดับ มันมืดมนเหมือนสภาพอากาศก่อนที่พายุไต้ฝุ่นจะมาถึงยังไงยังงั้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ; “อย่ามีปัญหานักเลย คุณออกมาได้แล้ว” เซี่ยเสว่ที่กำลังโมโหอยู่เป็นทุนเดิม แล้วเซียงชิงฉือพูดแบบนี้ ก็กลายเป็นน้ำมันราดบนกองไฟอย่างไม่ต้องสงสัย เธอตั้งใจพูดมากขนาดนั้น กลายเป็นว่าในใจของเขาคิดว่าเธอเป็นคนที่โมโหโดยไม่มีเหตุผลเลยหรือไง? จะมีอะไรที่ทำให้คนเจ็บปวดใจได้มากกว่านี้อีกมั๊ยนะ? เขาไม่มีคำอธิบายอะไรเลย แต่กลับมีข้อสรุปง่ายๆว่า : เธอมีปัญหา เพราะความโกรธจัด เซี่ยเสว่จึงเตะประตูอย่างแรงโดยทันที แล้วโยนคำพูดเพื่อระบายไม่ให้รู้สึกโกรธแค้นออกไปว่า : “ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันกำลังสร้างปัญหาอย่างไม่มีเหตุผล ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหามู่ซิงเหยวคนที่จะไม่ทำเรื่องไม่มีเหตุผลของคุณแล้วกัน!” หลังจากพูดจบ เธอก็วิ่งขึ้นไปบนเตียงโดยไม่สนใจอะไร คลุมตัวเองไว้อย่างแน่นหนา ภูตผีเท่านั้นที่รู้ว่าอารมณ์ของเธอตอนนี้แย่แค่ไหน เซียงชิงฉือที่อยู่ด้านนอกประตู ถูกคำพูดนี้กระแทกเข้าใส่ไม่เบาเลย