บทที่ 16 เซี่ยเสว่รู้ความจริง

บ๗ที่ 16 เซี่ยเสว่รู้ความจริง เมื่อเก็บมือถือลงในกระเป๋าแล้ว เซี่ยเสว่ก็สาบานกับตนเองว่าจะไม่กังวลในเรื่องใดๆที่รบกวนจิตใจอีก ดังนั้นเซี่ยเสว่จึงลุกขึ้นและเดินทางต่อไป เมื่อมีหมวกแล้วก็มีน้ำ เธอก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่แล้ว บนถนนจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้าน ทันใดนั้นก็มองเห็นชื่อร้านค้าที่น่าสนใจ : ความปรารถนาของคุณคือความปรารถนาของฉัน ภายในร้านมีภาพที่แปลกตา บนกำแพงปกคลุมไปด้วยโพสต์อิทสีสันต่างๆ แม้แต่สีที่มีจุดด่างดำก็ยังเป็นภูมิทัศน์ที่สวยงาม เธอเดินเข้าไปใกล้ๆและมองดูอย่างตั้งใจ สิ่งเหล่านี้จะต้องเป็นความปรารถนาของใครบางคนที่ทิ้งเอาไว้ ในตอนที่เธอกำลังดูอย่างตั้งใจอยู่นั้น พนักงานที่หน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็เดินเข้ามาถามว่า : “คุณผู้หญิงท่านนี้ต้องการทิ้งความปรารถนาของคุณไว้ที่นี่มั๊ยคะ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะสามารถเป็นจริงได้หรือไม่ แต่การได้ทิ้งความปรารถนาเอาไว้ก็เป็นความหวังอีกอย่างหนึ่งเหมือนกันนะคะ” เซี่ยเสว่ถามว่า : “ฉันสามารถทิ้งความไว้ได้เหรอคะ?” หญิงสาวยิ้ม : “ได้แน่นอนค่ะ เพียงแค่คุณซื้อเครื่องดื่มหนึ่งแก้วก็สามารถเขียนโน้ตได้ 1 – 2 แผ่นค่ะ” ดังนั้นในท้ายที่สุดเซี่ยเสว่จึงสั่งน้ำส้มหนึ่งแก้ว และได้รับกระดาษโพสต์อิทสีชมพูรูปผลพีชมาสองแผ่น เมื่อหาที่นั่งและนั่งลงแล้ว เธอก็คิดถึงความปรารถนาของเธอ จากนั้นหญิงสาวคนนั้นก็นำน้ำส้มมาให้ : “คุณผู้หญิงคะนี่คือน้ำส้มที่คุณสั่งและยังมีเค้กเชอรี่ด้วยค่ะ” เซี่ยเสว่ประหลาดใจ : “แต่ฉันไม่ได้สั่งเค้กนะคะ?” “คืออย่างนี้ค่ะ วันนี้สำนักงานใหญ่ของทางร้านได้จัดกิจกรรม และเพราะว่าคุณเป็นผู้โชคดีได้รับเลือก ไม่เพียงแค่สั่งได้ฟรีเท่านั้น แต่ยังมีเค้กชิ้นหนึ่งมอบให้คุณด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ” สาวน้อยพูดจบก็ส่งยิ้มให้แล้วเดินจากไป เซี่ยเสว่คิดว่าวันนี้เธออาจจะกำลังจะโชคดี? ถ้าหากรีบไปซื้อลอตเตอรี่ตอนนี้ บางทีเธออาจจะทำเงินได้ด้วยโชคนี้รึเปล่า? ตั้งแต่เธอออกจากโรงแรมมาก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว แดดยามบ่ายนั้นดีมาก แสงสีทองกระจายไปทั่วทั้งเมือง เมื่อรู้สึกว่าใกล้จะถึงเวลา เธอจึงกลับไปที่เกสเฮ้าท์ที่เธอเข้าพัก แล้วตัดสินใจที่จะพักผ่อนแล้วหลังจากนั้นก็จะไปทานอาหารเย็นอีกที ในตอนที่เธอกำลังจะออกจากเกสเฮ้าท์นั้นเองก็มีเสียงเรียกให้เธอหยุดอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า “ขอถามหน่อยค่ะ คุณคือคุณเซี่ยเสว่ใช่ไหมคะ?” เซี่ยเสว่พยักหน้า “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “นี่คือของขวัญสำหรับคุณค่ะ” แล้วตามมาด้วยการมองอย่างประหลาดใจของเธอ ของขวัญ? ให้เธออย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร สาวน้อยตำแหน่งแคชเชียร์ยิ้มแล้วเอ่ยว่า : “ฉันแค่รับผิดชอบเอาของขวัญให้คุณค่ะ ดังนั้นสำหรับเรื่องอื่นๆฉันไม่สามารถออกความเห็นได้ ขอโทษด้วยนะคะ” เด็กสาวยัดของบางอย่างไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลังจากนั้นก็เริ่มทำงานของตัวเอง เดิมทีเซี่ยเสว่อยากจะถามให้แน่ชัด แต่เมื่อเจ้าตัวบอกว่าไม่สามารถที่จะออกความเห็นได้ เธอก็ละอายที่จะไล่ถาม ดังนั้นจึงหันกลับไป และในมือมีถุงของขวัญสีขาวอยู่ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? ไม่ใช่แค่สั่งฟรี แต่ยังเป็นเค้กที่ส่งมาให้ฟรีๆ แล้วตอนนี้ยังมีของขวัญที่ส่งมาให้โดยตรงอีก? ทั้งมึนงงว่าเป็นไปได้อย่างไรและรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เธอเปิดถุงของขวัญและเห็นสร้อยคอจี้ดอกกุหลาบเส้นนั้นอยู่ในกล่องเธอมองสร้อยคอกุหลาบอยู่นานแล้วยิ่งรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติมากขึ้น! มีคนคอยติดตามเธออยู่อย่างไม่ต้องสงสัย? ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้เธอตกหลุมรักสร้อยคอเส้นนี้? แล้วยังมีชุดสั่งซื้อฟรีวันนี้อีก ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอจะโชคดีขนาดนั้นได้อย่างไร? เมื่อคิดดู เซี่ยเสว่ก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง โดยยืนอยู่ที่ปากประตูของเกสเฮ้าส์ และอดไม่ได้ที่จะมองดูพระอาทิตย์ที่ค่อยๆตกลงไป แล้วแสงไฟถนนก็สว่างขึ้น เธอคิดว่าเธอจะต้องระวังตัวแล้ว ถ้าหากว่าต้องเจอคนคอยติดตามเธอแล้วจะทำยังไง! ดังนั้นในตอนที่มองหาสถานที่เพื่อกินข้าว เธอจึงอมองดูทุกอย่างแล้วก็มองหาร้านที่คนไม่เยอะด้วย ทั้งยังเป็นร้านเล็กๆที่เหมาะกับการหลบหนี แล้วเธอก็ต้องการจะดูว่าจะยังมีโชคดีตกลงมาจากฟ้าอยู่มั๊ย เธอเดินเข้าไปในร้านเล็กๆ จากนั้นก็นั่งในห้องส่วนตัวเล็กๆ หลังจากสั่งอาหารแล้วเรียกพนักงานเสิร์ฟที่รับออเดอร์มาถามว่า : “ที่ร้านนี้เมื่อเร็วๆนี้มีโปรโมชั่นอะไรหรือเปล่าคะ หรือมีของฟรีเป็นที่ระลึกหรือเปล่า?” พนักงานเสิร์ฟชายมองดูเธอ จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างประหลาดใจ : “ขอโทษด้วยครับ ช่วงนี้ยังไม่มีครับ” เซี่ยเสว่โล่งใจขึ้นมาทันทีแล้วกล่าวว่าขอโทษที่รบกวนก่อนจะปล่อยให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป แต่ถึงแม้จะถามเช่นนี้แล้วก็ตาม ในครั้งนี้เซี่ยเสว่ก็ไม่ได้เชื่อไปเสียทั้งหมด ดังนั้นในตอนที่เลือกที่นั่งเพื่อนั่งกินข้าว เธอจึงเลือกมุมที่อยู่ในตำแหน่งที่ดี สามารถมองเห็นแคชเชียร์ได้อย่างชัดเจน ภายในห้องส่วนตัว เธอเปิดม่านออก มันเป็นช่องเล็กๆที่สามารถคอยสังเกตแคชเชียร์หน้าร้านได้ทุกเวลา หรือคนอื่นภายในร้านที่มีพฤติกรรมผิดปกติ แต่ว่าน่าเสียดายที่จนกระทั่งเธอกินเสร็จแล้วก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่เพียงแค่ในตอนที่เธอไปจ่ายค่าอาหารกับแคชเชียร์ แคชเชียร์ก็พูดประโยคเดียวกันออกมาอีกครั้ง : “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะคุณเป็นลูกค้าผู้โชคดีของทางร้าน ดังนั้นคุณจะได้รับส่วนลดฟรีค่ะ” เซี่ยเสว่มองไปที่หล่อนอย่างตกตะลึง หลังจากนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ เธอเพิ่งจะถามพนักงานชายไปเมื่อกี๊นี้แล้วเขาตอบว่าไม่มีอยู่ชัดๆนี่นา…เธอจากมาโดยไม่พูดคำว่าขอบคุณ หลังจากออกมาจากร้าน เธอรีบเข้าไปซ่อนอยู่หลังกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มุมๆหนึ่งอย่างรวดเร็ว เธอมองทุกคนที่ออกมาจากร้าน และเธอก็มีลางสังหรณ์กับตัวเองว่า คนที่อยู่เบื้องหลังทำเรื่องทั้งหมดนี้จะต้องคอยติดตามเธออย่างแน่นอน แต่เมื่อเธอรออยู่ครึ่งนาที ก็ไม่มีคนที่น่าสงสัยออกมาเลย แต่ยกเว้นคนคนหนึ่ง เขาตัวสูง สวมเสื้อผ้าสีดำ และยิ่งไปกว่านั้นยังสวมหมวกเบสบอลสีดำและดึงขอบหมวกลงมาปิด ทั้งยังสวมแว่นกันแดด แล้วในตอนนี้เขาก็มองไปรอบๆ พฤติกรรมของเขาดูแปลกมาก พอเซี่ยเสว่มองดู ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาดูคุ้นเคยกับผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่ไม่สนแล้ว เซี่ยเสว่กระโดดออกไปแล้วตะโกนถามทันทีว่า : “คุณเป็นใครทำไมถึงได้คอยตามฉัน!” พูดแล้วก็วิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งดึงหมวกและแว่นตากันแดดของเขาออก ในทันใดนั้นเอง ดวงตาโตและดวงตาเรียวเล็กของคนทั้งสองต่างก็จ้องหน้ากันอย่างโง่ๆ เซียงชิงฉือคาดไม่ถึงว่าเซี่ยเสว่จะสงสัยจนถึงขั้นกระโดดขึ้นมาอย่างทันทีทันใด เหมือนกับ “คนบ้า” ที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แล้วตะครุบเขาเอาไว้ เซี่ยเสว่มองคนที่หายตัวไปจากบริษัทอย่างตกตะลึง ใครจะไปคิดว่าคนๆนี้จะกลายเป็นเซียงชิงฉือ และปฏิกิริยาตอบสนองที่ตามมาของเซี่ยเสว่ก็คือเธอเอาแว่นกันแดดและหมวกในมือกระแทกลงบนตัวเขา ในใจรู้สึกขุ่นเคืองที่ถูกคนมาล้อเล่นสนุกด้วย เซียงชิงฉือดึงเซี่ยเสว่ให้หยุดอย่างรวดเร็ว : “เซี่ยเสว่ เรามาดีกันเถอะนะ” เซี่ยเสว่ต้องการสะบัดเขาออก แต่ก็มีความแตกต่างกันมากระหว่างแรงของผู้หญิงกับผู้ชาย เธอจ้องมองเขาแล้วพูดเสียงสูง : “สนุกมากเลยใช่ไหม? เหมือนเอาฉันไปไว้ในที่มืดแล้วมองดูฉันโง่ ตลกขบขันมากใช่ไหม!” เธอขัดขืนอย่างหนัก โดยที่เซียงชิงฉือกอดเธอไว้ในอ้อมแขน : “ไม่ใช่นะ ในตอนที่ผมกลับไปที่บ้าน ผมเห็นคุณนั่งรถออกไปเลยแค่อยากรู้ว่าคุณจะไปที่ไหน หลังจากที่รู้ว่าต้องการหยุดพักผ่อน ผมเลยตามคุณอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าคุณจะเจออันตรายอะไรหรือเปล่า และก็ไม่ต้องการให้คุณโกรธผมอีกจะได้มั๊ย?” “ฉันต้องโกรธมากสิ! คุณปล่อยฉันนะ! แล้วรีบกลับไปเลย ทุกคนตามหาคุณอยู่นะ” “ถ้าคุณไม่ให้อภัยผม ผมก็จะตามคุณไปตลอดนี่แหละ” เซียงชิงฉือยืนกราน