บทที่ 19 ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง

บ๗ที่ 19 ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง เซียงชิงฉือเดินตามเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็วเพื่อจะไปอธิบายกับเซี่ยเสว่ ในใจก็ยังคาดหวังอยู่นิดๆว่าบางทีเธออาจจะยังไม่ได้ไปไกลมากนัก หลังจากวนหาอยู่รอบๆบริษัท แต่ก็ไม่เห็นเงาของเซี่ยเสว่ เซียงชิงฉือก็กลับมาที่ออฟฟิศด้วยความผิดหวัง อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซี่ยเสว่วิ่งออกมาแล้ว ก็ตัวสั่นเทาด้วยความผิดหวังและเจ็บปวดใจอยู่บนถนน ราวกับว่าสูญเสียจิตวิญญาณความเป็นมนุษย์ไปแล้ว ไหล่ทั้งสองข้างเหี่ยวลงไปอย่างหนักอึ้ง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามาก แสงอาทิตย์ก็อบอุ่นอย่างยิ่ง แต่ในใจของเซี่ยเสว่กลับเย็นเยียบ ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ยังคงอยู่ในใจไม่สามารถลืมได้ เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเซียงชิงฉือต้องทรมานและหลอกลวงตัวเองขนาดนี้ ถ้าไม่รักแล้วก็ปล่อยเธอไปไม่ได้เหรอ? มู่ซิงเหยวแสดงละครได้เลวร้ายปานนั้น เขามองไม่ออกหรือไง เซี่ยเสว่หัวเราะเยาะออกมาสองครั้ง เขาอาจจะถูก “ความรักทำให้ตาบอด” ไปแล้วจริงๆ! ในที่สุดเซี่ยเสว่ก็เข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น จึงตัดสินใจที่จะไปจากเซียงชิงฉือ เธอรีบร้อนกลับมาที่คฤหาสน์ ป้าจางเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม : “คุณนายกลับมาเร็วมากเลยค่ะ ทำไมไม่อยู่ที่บริษัทอีกสักพักล่ะคะ คุณผู้ชายทานอาหารที่คุณทำอย่างมีความสุขมั๊ยคะ?” มุมปากของเธอปรากฏขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กๆ “อื้ม ฉันเหนื่อยนิดหน่อยค่ะ เลยอยากจะกลับมาพักผ่อนก่อน พูดจบเธอก็รีบร้อนขึ้นไปชั้นบนราวกับว่าด้านหลังมีคนตามเธอมา หลังจากกลับมาที่ห้อง เซี่ยเสว่หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วโยนเสื้อผ้าที่มักจะใส่ในชีวิตประจำวันลงไปในกระเป๋า เสียงของไม้แขวนเสื้อกระทบกับราวผ้าดังต่อเนื่องจนเกิดเสียงดังเป็นพิเศษ จากนั้นก็เป็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิวบางจำนวนหนึ่ง ทั้งขวดและกระปุกถูกเธอโยนลงในกระเป๋าเดินทางอย่างรีบร้อน ตอนนี้เธอเหมือนกับแมลงวันไร้หัว คิดเพียงแค่การไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปจากทุกสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เซี่ยเสว่ที่อยู่ในห้องทำเสียงดังเป็นอย่างมาก ป้าจางจึงรู้สึกเป็นกังวลใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเคาะประตูพร้อมกับตะโกนถามว่า : “คุณนาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” เซี่ยเสว่ได้ยินเสียงป้าจาง มือของเธอจึงหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ จากนั้นก็ทำต่อ ในครั้งนี้ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งการตัดสินใจของเธอที่ต้องการจะจากไปได้ เธอม้วนเก็บข้าวของของเธอใส่ลงในกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็วราวกับพายุทอร์นาโด แล้วเปิดประตูห้องเพื่อจะออกไป ข้างนอกประตู ป้าจางมองเห็นเธอเปิดประตูออกมาแล้ว จึงเก็บมือที่ต้องการจะยื่นไปทุบประตูห้องเอาไว้ทันที เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางในมือของเธอและจ้องมองไปในตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่าและยังเตียงที่ยุ่งเหยิงอีก ป้าจางตะลึงดวงตาเบิกกว้าง : “คุณนายกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?” “ป้าจางคะ หนูมีเรื่องนิดหน่อยต้องไปก่อนนะคะ” ในใจของเซี่ยเสว่อ่อนล้า แม้แต่จะพูดเธอก็ยังไม่มีเรี่ยวแรง และครั้งนี้เซียงชิงฉือทำให้เธอรู้สึกกลัวมากจริงๆ คฤหาสน์นี้ก็เป็นของเขา คนที่ควรจะเป็นฝ่ายจากไปคือเธอเซี่ยเสว่ ทำไมเธอถึงต้องอยู่เพื่อสร้างความลำบากให้ตัวเองล่ะ? ป้าจางมองดูเซี่ยเสว่ถือกระเป๋าเดินทางเดินผ่านเธอไปแล้วสังหรณ์ใจว่าจะต้องมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้น จึงดึงมือของเซี่ยเสว่เอาไว้โดยไม่รู้ตัวและเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : “คุณนายคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็รอให้คุณผู้ชายกลับมาพูดคุยกันดีๆก่อนเถอะนะคะ หรือจะให้ฉันโทรหาคุณผู้ชายตอนนี้เลยดีไหมคะ?” เซี่ยเสว่รีบหยุดไว้ทันที : “ป้าจางคะ พวกเราไม่ได้มีเรื่องอะไรค่ะ หนูเพียงแค่มีเรื่องด่วนต้องรีบไปเท่านั้น ไม่ต้องบอกเขาหรอกค่ะ” จะบอกเขาด้วยเจตนาอะไร เขายินดีให้ “คนที่รัก” ทิ้งเขาไปมั๊ยงั้นเหรอ? เมื่อพูดจบ โดยที่ป้าจางยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอก็ถือกระเป๋าเดินทางลงไปชั้นล่างด้วยเสียงดังตึงตังแล้วออกจากคฤหาสน์ไปราวกับสายลม ถ้าเธอยังอยู่ต่อไป เธอจะต้องหายใจไม่ออกจริงๆ เมื่อมองเห็นเซี่ยเสว่ออกไปจากคฤหาสน์ แล้วตัวเองกลับไม่สามารถหยุดไว้ได้ ป้าจางรีบโทรหาเซียงชิงฉือทันที “คุณผู้ชายคะ คุณรีบกลับมาเร็วๆเถอะค่ะ คุณนายถือกระเป๋าเดินทางออกไปแล้วค่ะ!” โดยไม่รอให้ป้าจางตอบกลับมา เซียงชิงฉือก็วางสายไปแล้ว และรีบออกจากบริษัทไปคฤหาสน์ “เซี่ยเสว่! เซี่ยเสว่!” ทันทีเข้าไปในคฤหาสน์ เซียงชิงฉือก็ตามหาเซี่ยเสว่ไปทั่วบ้านอย่างบ้าคลั่ง หาอยู่จนทั่วก็ไม่พบตัว จึงกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เมื่อมองไปที่ห้องนอนอันว่างเปล่า เซียงชิงฉือก็โทรหาเซี่ยเสว่ไม่หยุด และเป็นเสียงที่เยือกเย็นไร้อารมณ์?ใดๆตอบเขากลับมาเสมอ : “สวัสดีค่ะ สายที่คุณโทเรียกนั้นได้ปิดอยู่” เขาจ้องมองเฟอร์นิเจอร์อย่างตะลึงงัน เซียงชิงฉือรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกควักออกไปในพริบตา จนกระทั่งลู่เย่นโทรมา วิญญาณของเซียงชิงฉือถึงจะคืนกลับมา “ลู่เย่น รีบตรวจเช็คดูว่าเซ่ยเสว่ไปที่ไหน!” “ได้ครับ ประธานเซียง ส่วนคุณมู่…” ลู่เย่นพูดไม่ทันจบ เซียงชิงฉือก็วางสายไปแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีความคิดที่จะคิดถึงผู้หญิงคนอื่นเลย หลังจากรอจนถึงช่วงบ่าย ลู่เย่นถึงค้นพบว่าเซี่ยเสว่อยู่ที่ไหน โดยที่เซี่ยเสว่นั้นพักอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เมื่อได้รับข้อมูล เซียงชิงฉือก็ขับรถตรงไปหาเซี่ยเสว่ แต่เมื่อถึงปากประตูโรงแรม กลับลังเล เขาจอดรถไว้บนถนนตรงข้ามกับโรงแรมที่เซี่ยเสว่พัก ลดหน้าต่างรถลง เขามองไปที่ประตูของโรงแรม กลับไม่มีความกล้าที่จะลงรถไปหาเซี่ยเสว่ ควรจะพูดยังไงดีเมื่อเจอหล่อน?จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ว่าเป็นการเข้าใจผิดงั้นเหรอ? แต่เขาก็กอดมู่ซิงเหยวจริงๆ… หลังจากนั้นไม่นาน เซียงชิงฉือก็ถอนหายใจและขับรถออกไป ในวันต่อ เซียงชิงฉือคิดว่าเซี่ยเสว่จะต้องหลบหนีเขาต่อไปแต่คิดไม่ถึงว่าจะเห็นเซี่ยเสว่ที่บริษัท “เซี่ยเสว่…” ทันทีที่เซียงชิงฉือจะไล่ตามเข้าไป ประตูลิฟต์ก็ปิด ลงแล้ว “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…” แล้วมองไปที่เงาด้านหลังของเซี่ยเสว่ ในค่ำคืนที่รู้สึกหดหู่ใจก็มีความรู้สึกเกิดขึ้นมากมาย เดิมสิ่งที่ทำให้รู้สึกคันอยู่ในใจก็ถูกวางลง เมื่อกลับไปที่ออฟฟิศ ตอนแรกเซียงชิงฉือต้องการให้ลู่เย่นเรียกเซี่ยเสว่ขึ้นมา แต่หลังจากที่ลองคิดดูก็รู้สึกว่าการไปหาด้วยตัวเองจะดีกว่า เขาจึงควบคุมใจของตัวเองไว้ นั่งฝืนตัวเองอยู่ในห้องทำงานตลอดช่วงเช้า จนในที่สุดก็รอจนถึงช่วงเวลาพักกลางวัน เซียงชิงฉือก็รีบลงไปหาเซี่ยเสว่ เมื่อเซียงชิงฉือออกมาจากมุมลิฟต์ก็เห็นเซี่ยเสว่ยังทำงานอยู่ คิ้วขมวดอย่างไม่พอใจ และเซี่ยเสว่เองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างในบรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิม ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นซียงชิงฉือเดินเข้ามา “ทำไมไม่ไปกินข้าว?” เซี่ยเสว่สีหน้ามืดครึ้ม วางงานในมือลง และลุกออกไปทันที “เซี่ยเสว่ พวกเราคุยกันดีๆเถอะ” เซียงชิงฉือพยายามจะดึงมือเธอไว้ กลับถูกเธอหลบอย่างรู้ทัน “ที่นี่เป็นที่สาธารณะ ขอให้ท่านประธานใส่ใจกับภาพลักษณ์ด้วยค่ะ” ที่บริษัทผู้คนต่างช่างพูดซุบซิบ เธอไม่อยากจะตกเป็นหัวข้อการพูดคุยในช่วงเวลาพักผ่อนของผู้อื่นเช่นนั้น พูดจบเธอต้องการจะหลบออกด้านข้างเขาแต่กลับถูกเขากั้นเอาไว้ “คุณจะไม่ฟังผมอธิบายถึงเรื่องเมื่อวานสักหน่อยเหรอ?” เซียงชิงฉือขมวดคิ้ว และตอนนี้เซี่ยเสว่เหมือนกับเป็นเม่นตัวหนึ่ง “จำเป็นด้วยเหรอคะ? บางทีพวกเราอาจจะสงบสติอารมณ์ในเรื่องนี้ แล้วดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้วล่ะค่ะ” เซี่ยเสว่เงยหน้ามองเขา อธิบายเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ เธอได้ยินมามากพอแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคืนนี้เธอก็คิดมามากแล้วว่า เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการยอมเสียงานที่ทำอยู่ไปเลย ดังนั้นวันนี้เธอจึงมาทำงานตามปกติ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเล่นเกมนี้กับเซียงชิงฉือต่อไป “เซี่ยเสว่!” เซียงชิงฉือพยายามกดทับความโกรธของตัวเองเอาไว้ เขาเพียงแค่ต้องการที่จะอธิบายดีๆเท่านั้น แต่เซี่ยเสว่กลับทำให้ความโกรธเคืองของเขาลุกโชนขึ้นอย่างง่ายดาย เซี่ยเสว่มองดูกับความโกรธที่แย่ลงของเขาจนดูเหมือนจะระเบิดออกมาตรงหน้า แล้วก็รู้ว่าช่างน่าขำมากจริงๆ มุมปากมีรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม แล้วเดินออกมาจากด้านข้างเขาอย่างรวดเร็ว