ตอนที่ 11 ฉันรังเกียจขนาดไหน

ต๭นที่ 11 ฉันรังเกียจขนาดไหน ซูหญิ๋งเวยรออยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งชั่วโมง รอจนกระทั่งเห็นลู่หยาวช๋วนเข้ามาในโรงพยาบาล และไม่รอให้โล่วเฉิงเฉิงถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน เพราะไม่คาดคิด หรือ ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรก แผนการล้มเหลว ลู่หยาวช๋วนก็กลับมาแล้ว ซูหญิ๋งเวยก็ไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลนานกว่านี้ ค่อยเดินไปที่หน้าลิฟ์อย่างเงียบๆ “หยุด!” มีเสียงอันเยือกเย็นของลู่หยาวช๋วนดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ซูหญิ๋งเวย เธอยังมาที่โรงพยาบาลอีกทำไมกัน” นิ้วมือของเธอกำเข้าหากันแน่น แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง รวมรวมสติและเอ่ยตอบ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” เธอรีบเร่งฝีเท้า เดินให้เร็วขึ้น “ซูหญิ๋งเวย!” ลู่หยาวช๋วนเรียกดังขึ้น เดินก้าวไปประชิดที่ตัวเธอ “เธอไปหาเรื่องเฉิงเฉิงอีกแล้วใช่ไหม ทำไมอยู่ดีๆเธอถึงได้ร้องไห้ขึ้นมา” ซูหญิ๋งเวยกัดฟันแน่น กลับหลังหันกลับมาอย่างมั่นใจ เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง “นายน่าจะถามเธอก่อน ว่าไปทำเรื่องอะไรผิดมาหรือเปล่า ถึงถูกผีตามหลอกหลอน จนตกใจร้องไห้!” ลู่หยาวช๋วนขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมอย่างน่ากลัว ซูหญิ๋งเวยรู้สึกได้ว่าภายใต้สายตาของเขานี้ซ่อนความรู้สึกอะไรบางอย่างไว้ แต่พอมองดีๆ ก็เป็นแค่ไฟแห่งความโมโหอย่างเยือกเย็น “ซูหญิ๋งเวย ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ เธอลืมไปแล้วหรอ ครั้งก่อนตอนที่เธอทำร้ายเฉิงเฉิง ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย ปล่อยให้เธอได้ใจเกินไปแล้ว” ดวงตาของเธอบังคับไม่ได้ที่จะไม่ให้แดง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา เธอพยายามรวบรวมพลังทั้งหมด จึงสามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้ “ลู่หยาวช๋วน ฉันสามารถไม่สนใจเรื่องที่โล่เฉิงเฉิงทำลายครอบครัวของฉัน แต่เรื่องที่เขาฆ่าน้องสาวฉัน ฉันไม่อาจปล่อยไว้ได้ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ฉันไม่มีทางให้เขาได้อยู่อย่างสงบแน่!” เอ่ยทิ้งท้ายเสร็จ ซูหญิ๋งเวยก็จากไปอย่างรวดเร็ว ลู่หยาวช๋วนจ้องตามแผ่นหลังของเธอ ดวงตาเปร่งประกายความไม่สบายใจออกมาไม่น้อย เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายถึงลูกน้อง และสั่งการอีกสองสามประโยค ไม่นานซูหญิ๋งเวยก็ออกมาจากตรงนั้นพ้น ในสมองสับสนวุ่นวายไปหมด คิดเรื่องไม่ถูกต้องต่างๆนานา อยากจะล้างแค้นโล่เฉิงเฉิง ขณะที่กลับไปถึงบ้านพ่อ เห็นของทุกอย่างระเกะระกะ ของใช้ในบ้านแตกกระจัดกระจาย แม่นั่งอยู่กลางห้องรับแขก กอดพ่อที่ตัวเต็มไปด้วยเลือดร้องไห้อย่างทุกข์ระทม “เกิดอะไรขึ้น” ซูหญิ๋งเวยตกใจ รีบพุงเข้ามาหา คุกเข่าอยู่ข้างๆและเอ่ยถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับบ้าน พ่อโดนใครทำร้าย” แม่ร้องไห้พลางเอ่ยตอบ “เมื่อครู่มีคนชุดดำกลุ่มหนึ่งมาที่นี่ จากนั้นก็ทำลายข้าวของในบ้าน จากนั้นก็บังคับให้เซ็นหนังสือสัญญา! ไม่เซ็นพ่อก็โดนทำร้าย แม่ทำอะไรไม่ได้ จึงจำต้องยอมซ็น....” “อะไรนะ” ความคิดเธอยิ่งวุ่นวายขึ้นกว่าเดิม คนชุดดำ... เธอนึกถึงบอดีการ์ดที่อยู่ข้างกายลู่หยาวช๋วน หรือว่า จะเป็นเขา ต้องใช่เขาแน่ๆ! ก่อนจะออกมาจากโรงพยาบาล เขายังขู่เตือนตนไว้! ลู่เฉิงเฉิงก็อยู่ที่โรงพยาบาล มีแค่ลู่หยาวช๋วนเท่านั้นที่ทำแบบนี้กับตน อีกอย่าง นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก! “เวยเวย ใช่ฝีมือไอ้คนไม่มีมโนธรรม ลู่หยาวช๋วนใช่ไหม” แม่เดาถูก แม่โมโหจนกระทั่งไปหยิบมีดหั่นผักออกมาจากในห้องครัว “แม่จะไปเอาเรื่องมันเดี่ยวนี้” “แม่!”ซูหญิ๋งเวยรีบไปห้ามไว้ “แม่ใจเย็นๆก่อน แม่พาพ่อไปส่งโรงพยาบาลก่อน เดี่ยวหนูจะไปคุยกับเขาเอง!” แม่จับข้อมือของซูหญิ๋งเวยแน่น ตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เอ่ยขึ้น “เวยเวย ลูกต้องไปคุยกับเขาให้ชัดเจน อย่าให้เขามารังควานพวกเราอีก ไม่เช่นนั้น พวกเราก็ย้ายไปจากที่นี่กัน และก็จะไม่กลับมาที่นี่อีก” “ค่ะ” ซูหญิ๋งเวยกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อมาคุยกับลู่หยาวช๋วนให้ชัดเจน ลู่หยาวช๋วนยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน โรคหัวใจของโล่เฉิงเฉิงเกิดกำเริบขึ้นอีกครั้ง และกำลังทำการผ่าตัดอยู่ ตอนที่ซูหญิ๋งเวยไปถึง สีหน้าของเขานิ่งสงบ มือกำรูปภาพเหล่านั้นแน่น จากนั้นโยนใส่หน้าของซูหญิ๋งเวย “นี่คือเป้าหมายที่เธอต้องการครั้งสุดท้ายก่อนหย่าใช่ไหม” เขาจ้องเธอด้วยสีหน้าที่ดุดัน เหมือนดั่งหมาบ้าที่โกรธหนัก ที่พร้อมจะทำลายซูหญิ๋งเวยให้สลายเป็นชิ้นๆ เธอกำมือแน่นและเอ่ยถามขึ้น “ดังนั้นนายจึงสั่งให้คนไปทำแบบนี้กับพ่อแม่ฉันอย่างนั้นหรือ” ลู่หยาวช๋วนโมโห “เธออย่ามานอกเรื่อง ฉันกำลังถามเธออยู่ สิ่งที่เธอทำครั้งสุดท้าย ก็เพื่อต้องการรูปพวกนี้ใช่หรือไม่!” นอกเรื่องหรอ สำหรับเขาแล้วนั้น เธอ รวมถึงพ่อแม่ของเธอ เป็นสิ่งที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยหรอ! “ใช่แล้วจะทำไม” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดุดันเช่นกัน “นายไม่รู้หรอ ว่าตอนที่นายแตะต้องฉัน ฉันรังเกียจขนาดไหน”