บทที่ 3 เธอทรยศฉัน

๚ทที่ 3 เธอทรยศฉัน สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อยซึ่งไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของซ่งหมิงเยี่ย เขาถามด้วยความเป็นห่วงอย่างมากกว่า“ฉ่ายหมุย คุณรู้สึกไม่สบายหรอ?” เสิ่นฉ่ายหมุยแสร้งส่ายหัวอย่างเข้มแข็ง สายตามองไปยังคนที่พูดถึงในรถแล้วรีบหันกลับมา “ไม่.....ไม่มี ไม่มีอะไร” ทว่าในชั่วพริบตาเขาก็เข้าใจ แน่นอนว่าเป็นเพราะยังผู้หญิงสารเลวคนนั้นนั่นเองที่ทำให้เสิ่นฉ่ายหมุยไม่สบายใจ ซ่งหมิงเยี่ยหงุดหงิดไปครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าตนเองจะประมาทจนลืมไปว่าก่อนหน้านี้เธอทำร้ายฉ่ายหมุยไว้อย่างไร! ชายหนุ่มพูดปลอบขวัญเสิ่นฉ่ายหมุยไปไม่กี่ประโยค ทันใดนั้นประตูรถก็เปิดออกด้วยความแรงอย่างรวดเร็วแล้วพูดกับคนในรถเสียงเย็นว่า“ลงรถ” เสิ่นฉ่ายเวยรู้สึกลังเลใจจึงไม่ยอมขยับตัว ใครจะคิดว่าซ่งหมิงเยี่ยจะจับข้อมือของเธอแล้วดึงออกจากรถกัน “ซ่งหมิงเยี่ยคุณจะทำอะไรน่ะ!”เธอไม่สนในภาพลักษณ์อีกต่อไปแล้วตะโกนออกมาสุดเสียง ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย“ฉ่ายหมุยเห็นหน้าเธอแล้วไม่สบาย รีบไสหัวไปได้แล้ว” “ซ่งหมิงเยี่ยคุณมันจะมากเกินไปแล้วนะ! คุณสั่งให้ฉันมาก็มา จะสั่งไล่ให้ฉันไปก็ต้องไปอย่างนี่หรอ?”เสิ่นฉ่ายเวยเอ่ยขึ้นเสียงเย็น ดวงตาคมจ้องมองไปยังน้องสาว ราวกับจะแทงให้พรุน “เธอทำไปได้ยังไง เขาเป็นพี่เขยของเธอ!” “ฉัน….....”เสิ่นฉ่ายเวยยืนก้มตัวลงด้วยความหวาดกลัว ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความน่าสงสารมากขึ้นไปอีก เธอเม้มปากแล้วเริ่มส่งเสียงสะอื้นร้องไห้ “พี่คะ ก็เข้าใจชัดเจนอยู่แล้วว่าหมิงเยี่ยและฉันเรามาก่อน......” “น้ำเสียงแบบนี้ของเธอพี่สาวคงรับไม่ได้”ชายหนุ่มมองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก มีเพียงอารมณ์เกลียดชังและรังเกียจยิ่งขึ้น เสิ่นฉ่ายเวยจ้องไปที่ใบหน้า แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป! ซ่งหมิงเยี่ยรีบพาเธอเข้ารถและกอดเธอไว้ นัยน์ตาลึกกำลังมีพายุก่อตัวขึ้น “ถ้าหากฉ่ายหมุยเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ฉันก็มีวิธีที่จะทำให้เธอรู้จักความเจ็บปวดมันเป็นยังไง!” แผ่นหลังของหญิงสาวรู้สึกแข็งชะงักไปชั่วครู่ รถเคลื่อนตัวออก ไม่สนอกสนใจแล้วยังไปแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย! เสียงลมหวีดร้องเสียงแหลม หนาวเย็นไปถึงกระดูก เสิ่นฉ่ายเวยยืนโดดเดี่ยวในอาคารสนามบิน ร่างกายสวมเพียงชุดอยู่บ้านบางๆ กลางดึกในฤดูหนาวนั้นลมแรงจนทำให้ตัวสั่น เธอเพิ่งนึกได้ว่าจะโทรศัพท์หาทางบ้านของตัวเอง แต่ทว่าเมื่อคลำไปทั่วร่างแล้ว อย่าพูดถึงโทรศัพท์เลย แม้แต่เศษเหรียญสักเหรียญยังไม่มีเลยแม้กระทั่งรองเท้าทั้งสองข้างของหญิงสาวยังไม่เหมือนกันเลย รอบทิศต่างมีสายตามองมาด้วยความประหลาดใจ ประหนึ่งว่าเธอกำลังเปลือยกายเข้ามาอยู่ต่อหน้าสาธารณะชนอย่างไรอย่างนั้น ช่างน่าอัปยศอดสูที่สุด! ในขณะที่เสิ่นฉ่ายเวยไม่รู้จะทำยังไงต่อไป รอบดวงตาก็เริ่มแดงขึ้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเล็กๆอันคุ้นเคยมาจากด้านข้าง “เวยเวย?” ชายหนุ่มในชุดสูทรีดเรียบกริบกำลังใช้แววตาไม่น่าเชื่อมองมาที่เธอ หญิงสาวที่เริ่มรู้สึกตัวก็รีบจัดการกับสภาพของตัวเอง “ข่ายเจ๋....ทำไมเธอกลับมาแล้วล่ะ?” ข่ายเจ๋คือเพื่อนสมัยเด็กของหมิงเยี่ย เป็นหมอที่เก่งกาจฉลาดหลักแหลม คิดไม่ถึงว่าในเวลาที่เธอจนตรอกขนาดนี้ไม่นึกเลยว่าจะเจอกับคนคนนี้ “เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน? แล้วหมิงเยี่ยล่ะ?”เขารีบโยนสัมภาระทิ้งไป เร่งเดินเข้ามานำเสื้อคลุมของตนคลุมร่างให้เธอ เสื้อตัวนี้ยังมีกลิ่นกายของข่ายเจ๋ติดมา “ฉันจะโทรหาเขา” “ไม่! ไม่เอา!”หญิงสาวเอ่ยห้าม สายตาของชายตรงข้ามเต็มไปด้วยคำถาม แล้วพูดโกหกยัดเหตุผลไปว่า“คือฉันโมโหจนวิ่งออกมาเองน่ะ” ข่ายเจ๋ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“สรุปแล้วเธอรู้สภาพร่างกายของตัวเองหรือเปล่า? อากาศเย็นขนาดนี้ยังสวมมาแค่นิดเดียว หากป่วยหนักขึ้นมาอาจถึงชีวิตของเธอเลยนะ!” เสิ่นฉ่ายเวยเม้มปากไม่พูดไม่จา ชายหนุ่มเสียความมั่นใจไปครู่ใหญ่ แล้วพูดเสียงดังขึ้น “งั้นเธอไปบ้านฉันก่อนเถอะ รถฉันเป็นอยู่ด้านนอก อยู่ใกล้สนามบินนี้พอดี” หญิงสาวสูดจมูกขึ้น ท่าทางหมดอารมณ์และจนตรอกค่อยๆพยักหน้า ข่ายเจ๋ออกไปขับรถเข้ามา ขณะที่เสิ่นฉ่ายเวยกำลังจะก้าวขึ้นรถนั้น ทันใดนั้นข้างๆหูก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น “เสิ่นฉ่ายเวยฉันดูเธอไม่ผิดจริงๆ! ฉันไปนานเพียงแค่เท่าไหร่ เธอก็ก้าวขึ้นรถคนอื่นแล้วหรอ?” เธอหันกลับไปทันที ซึ่งพอดีกับที่สายตาดุร้ายของชายหนุ่มกำลังจ้องมา รวมถึงเสิ่นฉ่ายหมุยที่ยืนอยู่ข้างๆเขา แต่เพียงแค่เจอเสิ่นฉ่ายหมุยใช้มือปิดทาบอก คิ้วเล็กๆก็ขมวดปมเข้าหากัน ดวงตาที่ยังมีน้ำตาคลอกระพริบถี่ “พี่ ฉันไม่คิดเลยว่าตอนที่พี่อยู่ต่อหน้าคุณพ่อเขาพี่ก็แสดงให้ตัวเองน่าเอ็นดู แต่ส่วนตัวจริงๆแล้วกลับเป็นคนแบบนี้ พี่ ทำไมพี่ถึงทรยศหมิงเยี่ยล่ะ!”