บทที่ 4 เขาไม่เชื่อเธอ

บ๗ที่ 4 เขาไม่เชื่อเธอ บนรถ อากาศอบอุ่นอัดแน่นไปทั่วตัวรถ เปิดเสียงเพลงฟังสบายคลอเบาๆ เทียบกับอากาศหนาวเหน็บด้านนอก ต่างกันมาก หญิงสาวที่เหมือนกับนกน้อยกำลังคลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอเอ่ยด้วยความกลัดกลุ้ม“หมิงเยี่ย ด้านนอกหนาวขนาดนี้ คุณให้พี่สาวอยู่ที่นั่นคนเดียวจะทำยังไงดีล่ะ” “เธอ? คนแบบนั้นต้องให้ได้ลิ้มรสของความลำบากสักหน่อย คุณดูสิ เธอทำท่าทางแบบไหนใส่คุณ เธอยังเป็นพี่สาวสุดที่รักของคุณอยู่หรอ!” “คำพูดคำจาจะพูดแบบนี้ไม่ได้”เสิ่นฉ่ายหมุยแสดงท่าทางหมองมัวลงในชั่วพริบตา มองไปที่ฝ่ายชายแล้วโทษตัวเองด้วยความปวดใจ“ฉันเทียบกับพี่ไม่ได้ตลอด” “คุณพูดอะไรน่ะ? คุณดีที่สุดแล้วนะ หล่อนน่ะสิที่เทียบคุณไม่ได้!” ฟังจบ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงใส“ฉันรู้ว่าหมิงเยี่ยดีกับฉันที่สุดแล้วล่ะ…...ไม่ได้ ฉันยังกังวลถึงเธอ พวกเรากลับรถเถอะ อากาศหนาวแบบนี้ถ้าหนาวตายขึ้นมาจะทำยังไง?” ชายหนุ่มไม่ปริปากพูด เสิ่นฉ่ายหมุยกอดแขนของเขาเอาไว้ ทั้งเขย่าแขนทั้งออดอ้อน “คุณก็ฟังฉันหน่อยดีมั้ย? จริงๆแล้วพี่สาวเธอก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ!” น้ำเสียงของซ่งหมิงเยี่ยเย็นชา “หรือว่าคุณจะลืมไปแล้วว่าเธอทำอะไรกับคุณไว้? ทำให้คุณต้องอยู่ในโรงพยาบาลนานขนาดนั้น ผมเกลียตเธอจนอยากจะแล่เนื้อเอาเกลือทาเธอเลยล่ะ!” เสิ่นฉ่ายหมุยซบลงบนไหล่กว้างของซ่งหมิงเยี่ย ในบริเวณที่ชายหนุ่มมองไม่เห็น รอยยิ้มลำพองใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ แต่แสร้งทำน้ำเสียงน่าสงสาร “คุณพุดแบบนี้ไม่ได้นะ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่เลย........” “เธอจิตใจดีเกินไปแล้ว” แม้ว่าคำพูดจะพูดออกมาแบบนี้ ซ่งหมิงเยี่ยก็ยังบอกให้คนขับรถเลี้ยวกลับไปที่สนามบิน ใครจะคิดล่ะว่าจะมาเจอฉากนี้! เสิ่นฉ่ายเวยเธอกล้าขึ้นรถของผู้ชายคนอื่น หน้าไม่อายจริงๆ! เสิ่นฉ่ายหมุยเองก็คิดไม่ถึงว่าตนเองไม่ต้องเสียกำลังก็ได้รับผลดีๆแบบนี้ เห็นสภาพนี้แล้วก็รับเดินไปข้างหน้า แกล้งช่วยพี่สาว“พี่ แม้ว่าฉันจะรู้ว่าพี่ไม่ชอบฉัน แต่ว่าฉันก็จะพูดคำนี้ ตอนนี้พี่เป็นคุณผู้หญิงซ่ง อยู่ด้านนอกจะทำอะไรก็ช่วยคิดฐานะของพี่ด้วยสิคะ!” เสิ่นฉ่ายเวยจ้องมองเสิ่นฉ่ายหมุยด้วยสายตาเย็นยะเยือก ใครจะพูดแบบนี้ก็ได้หมด เสิ่นฉ่ายหมุยต่างหากล่ะที่ไม่มีสิทธิ์! อาจจะเป็นเพราะสายตาของเสิ่นฉ่ายเวยเย็นยะเยือกเกินไป เสิ่นฉ่ายหมุยจึงค่อยๆหยุดพูด แล้วรีบเปลี่ยนทางทันที“แม้ว่าฉันกับพ่อแม่จะขายหน้าก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะพี่เป็นพี่สาวคนที่สำคัญที่สุดของฉัน” ข่ายเจ๋เข้าใจสถานการณ์ของบ้านตระกูลเสิ่น เขาก็ไม่ค่อยชอบน้องสาวของเสิ่นฉ่ายเวยเท่าไหร่ เจอเธอมากับซ่งหมิงเยี่ยด้วยกัน ก็เข้าใจเหตุผลของเรื่องอย่างรายละเอียด เขาฟังคำพูดที่เมื่อกี๊ ก็ยิ่งเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ “สำคัญงั้นหรอ? เธอรู้สภาพร่างกายของพี่เธอรึเปล่า? ถ้าเขา.....” “พอแล้ว! ข่ายเจ๋ คุณไม่ต้องพูดแล้ว!”เสิ่นฉ่ายเวยก็ไม่ได้อยากจะพูดตัดบทเขา ถึงแม้ว่าหากซ่งหมิงเยี่ยรู้ว่าเธอเคยผ่าตัดโรคหัวใจแล้วจะเป็นไงล่ะ? เขาจะต้องเกลียดจนอยากให้ตนตายในห้องผ่าตัดน่ะสิ “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณรู้เรื่องร่างกายของพี่สาวฉันเลย?!”เสิ่นฉ่ายหมุยกลอกตากว้าง ตกใจจนเอามือปิดปาก“คุณ คุณอย่ามาใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของพี่สาวฉันนะ!” ข่ายเจ๋ก็พูดถึงโรคหัวใจของเสิ่นฉ่ายเวยอยู่ชัดๆ แต่กลับถูกบิดเบือนให้กลายเป็นเรื่องนั้น บรรยากาศรอบตัวของซ่งหมิงเยี่ยเย็นขึ้น เขาหรี่ตาลง “ฉันก็นึกแล้วว่าคนที่ไร้ยางอายขนาดนี้อย่างเธอจะยืนอยู่ที่เดิมได้อย่างไร แต่ฉันไม่คิดว่าคนที่เธอหาเป็นเขาจริง ๆ เพื่อนสมัยเด็กฉัน! เธอรู้หรือไม่" “ฉันก็เป็นคน ฉันก็รู้สึกหนาวเป็น มีความรู้สึกเสียใจเป็น”เสิ่นฉ่ายเวยค่อยๆพูดออกมาทีละคำ ตอนที่สายตาของเธอมองไปถึงร่างกายสูงยาวของผุ้ชายนั้น เธอตาแดงขึ้น นี่มันหมายความว่าอะไร? จะหาก็ต้องมา จะทิ้งก็ต้องไป ตอนนี้ยัง้องให้เธอรอเขาอยู่ที่เดิม ตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาหรือไง? “หมิงเยี่ย ไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด!”ข่ายเจ๋ที่เริ่มรู้ตัวว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ จึงรีบพูดอธิบาย“ระหว่างฉันกับเวยเวยมันไม่มีอะไรทั้งนั้น!” “แกบอกว่าระหว่างพวกแกมันไม่มีอะไรทั้งนั้น หลักฐานล่ะ?”น้ำเสียงของซ่งหมิงเลี่ยแฝงไปด้วยความโกรธเคือง สายตาของเขาที่มองไปยังเพื่อนสมัยเด็กและภรรยานั้น ความโกรธนั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้น ข่ายเจ๋คาดไม่ถึงว่าเขาจะถามแบบออกมา สักพักก็กลับมางุนงงอยู่ที่เดิม เสิ่นฉ่ายเวยทนต่อไปไม่ไหวแล้ว หยาดน้ำตาไหลรินลงมาราวกับเม็ดไข่มุก “สรุปแล้ว คุณไม่ก็ยอมที่จะเชื่อฉัน ใช่ไหม?”