บทที่ 5 กลับไปดูแลน้องสาว

บ๗ที่ 5 กลับไปดูแลน้องสาว เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ ก็ทำให้ซ่งหมิงเยี่ยหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น ในจิตใต้สำนึกกลับอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยเช็ดน้ำตาให้ แต่ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร ที่ข้อพับของเขาก็มีร่างอ่อนนุ่มติดเข้ามา “หมิงเยี่ย” พร้อมกับเสียงเรียกหาของเสิ่นฉ่ายหมุย เขาจึงหันจิตใจกลับมา เริ่มสะถุยความคิดในใจของตนเองเมื่อกี้ คาดไม่ถึงว่าเขาอยากช่วยเช็ดน้ำตาให้เสิ่นฉ่ายเวย? สมองของเขาพังแล้วหรอ? ผู้หญิงคนนั้นเดิมทีก็ไม่คุ้มค่าที่เขาจะไปมองสักนิด! “ซ่งหมิงเยี่ย นายนี่หมายความว่าอะไร? ให้ฉันเอาหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน? งั้นทำไมนายไม่เอาฐานมาพิสูจน์ว่าฉันกับเวยเวยเรามีอะไรต่อกันล่ะ? ” ข่ายเจ๋ก็เริ่มโมโหแล้ว เขากับเสิ่นฉ่ายเวยใสสะอาดต่อกัน ราวกับถูกคนเอาน้ำในกะละมังมาสาดใส่ร้าย คนที่ใส่ร้ายตนเองยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา น่าขำจริงๆ “การอธิบายก็คือการปกปิด พวกเราเข้าใจชัดเจนอยู่แล้ว หลักฐานก็ช่างมันเถอะ มันจะเป็นการทำลายความสำพันพ์ของเรา สำหรับเรื่องที่คุณกับพี่สาวจะบริสุทธิ์หรือไม่ มีแค่พวกคุณรู้เท่านั้น ”คำพูดของเสิ่นฉ่ายหมุยแม้ว่าจะดูใสๆ แต่กลับยิ่งทำให้คนอื่นโกรธได้ “ฉันขอเตือนเธอ เสิ่นฉ่ายหมุย อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้!”ข่ายเจ๋อดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงใส่ “ฉันอยู่ต่างประเทศมาโดยตลอด หมิงเยี่ยนายควรจะเข้าใจชัดเจนนะ” เสิ่นฉ่ายหมุยไม่ได้สนใจ กลับพูดปรพโยคที่ทำให้คนเข้าใจผิดกันง่ายขึ้น “เดี๋ยวนี้วิธีติดต่อกันพัฒนาก้าวไกลมาขนาดนี้ ระยะห่างระหว่างประเทศก็........” “เธออย่ามากเกิน......เวยเวย? เวยเวยเธอไปอะไรไป?”ข่ายเจ๋มองปราดไปยังเสิ่นฉ่ายเวยที่หน้าซีดเซียวที่อยู่ข้างกายตน ทันใดนั้นก็เริ่มรู้สึกในใจเรื่องไม่ดีแล้ว คำที่เพิ่งพูดออกไป เสิ่นฉ่ายเวยก็ล้มพับลงไปกับพื้น เขารีบหันไปสั่งซ่งหมิงเยี่ยทันที “รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว!” เสิ่นฉ่ายเวยรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองหลับลึกไปอีกศตวรรษหนึ่ง ร่างกายหนักหน่วงจนน่ากลัว เพิ่งลืมตาขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงดีใจของข่ายเจ๋“คุณฟื้นมาแล้ว คราวนี้อันตรายมาก ถ้าไม่ใช่ว่าส่งมาโรงพยาบาลให้ทันเวลา ครั้งนี้จะต้องทำการผักตัดใหญ่แล้ว คุณนี่ช่วยรักษาตัวเองบ้างได้ไหม?” เมื่อเห็นเธอไม่พูดไม่จา สายตายังคงมองหาอะไรในห้อง ข่ายเจ๋ถอนหายใจหนัก รับฝีปากขยับพูด“เขาไม่อยู่ ฉันเป็นคนพาคุณมาเอง” เสิ่นฉ่ายเวยที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยยกยิ้มขึ้น ใบหน้าขาวซีดที่ดูเย็นชาแต่งดงาม ราวกับดอกไม้กำลังเบ่งบานมาจากชีวิตของตนเอง ข่ายเจ๋อดใจไม่ไหวที่จะดูอีกครั้ง เอ่ยถามเสียงแผ่ว“เรื่องระหว่างเธอกับหมิงเยี่ยฉันรู้หมดแล้วล่ะ......เพียงแค่เธอยินยอม ฉันก็จะพาเธอออกไปจากที่” “พูดแบบนั้นไปแล้วนะ พวกเธอจะให้ฉันเชื่อว่าระหว่างพวกเธอมันบริสุทธิ์อยู่ได้ยังไง?” น้ำเสียงดุร้ายของซ่งหมิงเยี่ยแทรกเข้ามาในห้อง ซ่งหมิงเยี่ยไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวจดจ้องไล่ต้อนทั้งสองคน “นายมาทำอะไรที่นี่?”ข่ายเจ๋ซักถามไปด้วยพลางขยับร่างมาช่วยสกัดกั้นบังจากสายตาอันดุดันของอีกฝ่าย ซ่งหมิงเยี่ยเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “โอ้? ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันจะมารับภรรยาของฉันกลับบ้าน จริงๆแล้วยังต้องการความอนุญาตจากคนอื่นด้วย” “นายยังรู้ว่าเธอคือภรรยาของนาย นายทำให้เธอต้องได้รับความอึดอัดมากขนาดไหน ในใจนายไม่เคยนับเลยหรือไง?!” ซ่งหมิงเยี่ยแสดงออกจากความเย็นชากลายเป็นความเกลียดชังอย่างลึกสุดใจ เขาเอ่ยสั่งหญิงสาวบนเตียงคนไข้“รีบลุกขึ้นมา กลับบ้านกับฉัน” ข่ายเจ๋คิดจะขวางเขาเอาไว้ “ไม่ได้ เธอเพิ่งจะ…..หมอบอกว่าช่วงนี้เธอต้องพักผ่อนดีๆ!ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก!” “นายคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? ต้องการจะเรียกร้องความสนใจจากฉันแค่นั้นเอง ตอนนี้ฉันมาแล้วไง”ซ่งหมิงเยี่ยก้าวข้ามมาหน้าเธอ ยื่นมือไปคว้าข้อมือของเสิ่นฉ่ายเวยแล้วคิดจะลากเธอออกไปด้านนอก “เรื่องที่เธอแกล้งป่วยทำนองนี้ ทำแล้วเธอไม่รู้สึกขายหน้าตัวเองบ้างหรอ” เขามองแบบนี้ต่อตนเอวแบบนี้หรอ แกล้งป่วย? หากเพียงแค่ซ่งหมิงเยี่ยมีใจไปตรวจสอบหา ก็สามารถหาประวัติการป่วยของเธอเจอ สรุปแล้ว ก็เป็นเพียงแค่เขาไม่ได้รักเธอเท่านั้นเอง “ไม่ได้ชอบ”สามคำนี้ก็เพียงพอที่จะทำลายความพยายามทั้งหมดของเธอรวมทั้งความรักทั้งหมดของเธอ เสิ่นฉ่ายเวยยิ้มเยาะอ่อนๆขึ้น และก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆ เพียงแต่ใช้สายตาเคลือบแคลงจ้องมองไปที่เขา แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณตั้งใจจะพาฉันไปไหน?” เมื่อถูกดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจ้องมองมา ความหงุดหงิดในใจของซ่งหมิงเยี่ยค่อยๆหายไป เขาเอ่ยเสียงแข็ง “ฉ่ายหมุยป่วยแล้ว ต้องการมีคนดูแล ฉันไม่ไว้ใจคนอื่นและเธอก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุด”