บทที่ 6 ท้ายที่สุดแล้วเธอยังมีใจอยู่ไหม

บ๗ที่ 6 ท้ายที่สุดแล้วเธอยังมีใจอยู่ไหม “ซ่งหมิงเยี่ย ทุกๆครั้งที่ถึงเวลาแบบนี้ฉันสงสัยมาโดยตลอดว่าคุณยังมีใจอยู่ไหม”เสิ่นฉ่ายเวยเอ่ยถามแผ่วเบา ข่ายเจ๋เห็นสถานการณ์แบบนี้จึงเอ่ยชักชวน “เวยเวยไม่ต้องฟังเขา เธอต้องพักอยู่ที่นี่ ฉันเป็นหมอ ก็ถือว่าฉันรักษาอาการป่วยของเสิ่นฉ่ายหมุยไม่ได้ แต่ฉันสามารถหาคนมาช่วยรักษาได้” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน ไม่ได้เกรงกลัวต่อสายตาที่มองมาของซ่งหมิงเยี่ยเลยแม้แต่น้อย ชี้ไปยังประวัติคนไข้ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วพูด “นายดูดีๆสิ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าพวกเราสนิทสนมกันมานานหลายปีขนาดนั้น ฉันก็อยากจะต่อยนายจริงๆ”ชายหนุ่มคลายมือที่บีบเสิ่นฉ่ายเวยไปแล้ว เขาหันไปสบาดมือแล้ว บอดี้การ์ดหลายคนที่รีบเข้ามาจากด้านนอก ดูท่าทางน่าเกรงขาม ทำให้คนหวาดเกรง “พาเขาออกไป”ซ่งหมิงเยี่ยสั่ง ข่ายเจ๋คิดไม่ถึงว่าที่เขาจะทำเช่นนี้ เพียงครู่เดียวก็รู้สึกโมโหจนต้องเอ่ยสกัดกั้นเอาไว้“ซ่งหมิงเยี่ยสรุปแล้วนายมันเกิดอะไรขึ้น? ตอนแรกที่เวยเวยแต่งงานกับนายก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ นายดูสิเธอตอนนี้ถูกนายทรมานจนกลายเป็นแบบนี้! ถ้านายไม่ชอบเธอแล้วก็ปล่อยเธอไปซะสิ!” “ฉันจะทำอะไรกับเธอแล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย?”ซ่งหมิงเยี่ยหรี่ตาลง พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอันตราย “เธอคือภรรยาของฉัน เป็นสิ่งของของฉัน” ใช่แล้ว เธอเพียงสิ่งของของเขา เสิ่นฉ่ายเวยที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยได้ยินเขาพูดเช่นนี้ มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะคว่ำลง ลำคอคล้ายกับมีของมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่จนพูดไม่ออก ตั้งแต่ต้นจนจบซ่งหมิงเยี่ยไม่เคยเห็นเธอเป็นคนที่มีเนื้อมีเลือด เธอเป็นนกขมิ้น ตนเองกลับเอาตนเองไปผูกมัดไว้กับฐานะคุณผู้หญิงซ่งในกรงขัง ทุกๆวันที่ร้องจนคอเสียหาย ก็ยังไม่ได้รับการเหลียวมองจากเจ้าของกรงอยู่ดี ไม่ว่าข่ายเจ๋จะต่อสู้ดิ้นรนยังไง ก็ไม่มีทางต่อต้านกลุ่มบอดี้การ์ดผู้กล้าหาญไปได้ สักพักหนึ่งภายในห้องพักผู้ป่วยก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็เงียบลง “ฉันจะไม่กลับกับคุณ”เสิ่นฉ่ายเวยก้มมองไปที่ปลอกผ้านวมสีขาว “คุณให้ฉันดูแลเสิ่นฉ่ายหมุย คงไม่กลัวแล้วว่าฉันจะทำร้ายเธอ?” “เธอกล้า?” คำง่ายๆเพียงสองคำก็ทำให้จมูกของเธอเริ่มแสบขึ้นมา ซ่งหมิงเยี่ยพูดขึ้นเบาๆ“ฉ่ายหมุยกลับมาครั้งนี้เป็นเพราะเธอตั้งครรภ์ คือลูกของฉัน” หญิงสาวรู้สึกงงงันจนต้องเงยหน้าขึ้นมา ปากอ้าค้างด้วยความตะลึงจนไม่มีท่าทีว่าจะปิดเข้าหากัน “หมอบอกว่าสภาพของครรภ์ยังไม่ค่อยมั่นคง ต้องมีคนคอยดูแล ฉ่ายหมุยยังไว้ใจเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าฉันจะยอมให้ผู้หญิงโหดร้ายอย่างเธอมาดูแลเขาหรอ? อย่าเพ้อฝันไปหน่อยเลย ฉันจะเตือนเธอไว้ก่อนนะ ฉันส่งคน.....” ประโยคหลังที่เขาพูด เสิ่นฉ่ายเวยก็ไม่ได้ยินแล้ว ทั้งสมองของเธอเหลือไว้เพียงแค่คำคำนั้น---เสิ่นฉ่ายหมุยมีลูกของเขาแล้ว บนใบหน้าของเธอนั้นทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะในเวลาเดียวกัน ราวกับเป็นคนบ้าเสียสติ พวกเขาทั้งสองทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร?! ความเจ็บปวดของเธอแทบทำให้เธอหายใจไม่ได้ ในคอทำได้เพียงแค่ส่งเสียงกระซิกสะอื้นออกมา หัวสมองเต็มไปด้วยความสับสน “คุณทำเรื่องบ้าบออย่างนี้ให้ใครดูกัน?”ซ่งหมิงเยี่ยพบว่าเธอต่างออกไปจากเดิม ขมวดคิ้วพูดใส่เธอ ในที่สุดน้ำตาของเสิ่นฉ่ายเวยก็ไหลรินออกมา เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “ซ่งหมิงเยี่ย ทำไมคุณถึงทรยศฉัน? ทำไมถึงให้เสิ่นฉ่ายหมุยท้องลูกของคุณ? ฉันเป็นภรรยาของคุณนะรู้หรือเปล่า!” “เธอมันไม่คู่ควร!”ซ่งหมิงเยี่ยตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล เส้นเลือดบนขมับเต้นโป่งขึ้น “ตอนที่ปู่ของฉันจากไป เธอทำอะไรเอาไว้เธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจ!” พ่อแม่ของเขาจากไปตั้งแต่ก่อนแล้ว มีเพียงคุณปู่ซ่งเลี้ยงเขามาจนโตด้วยตัวเอง หลังจากที่คุณท่านซ่งจากไปก็ได้ทิ้งจดหมายฝากฝังเอาไว้ ด้านในเขียนไว้ว่า ถ้าหากว่าซ่งหมิงเยี่ยอยากได้คุณสมบัติของตระกูลซ่ง ก็ต้องแต่งงานกับเสิ่นฉ่ายเวย ในตอนนั้นเขายังตกอยู่ในภวังค์ของความเจ็บปวดนั้นจึงไม่ได้คิดให้รอบคอบ หลังจากแต่งงานผู้หญิงคนนี้แล้ว จึงได้รู้ความจริงจากเสิ่นฉ่ายหมุย เสิ่นฉ่ายหมุยเป็นผู้ก่อกวนทั้งสิ้น! เป็นเธอที่บังคับให้คุรปู่เขียนจดหมายฉบับนั้นลงไป! พอนึกถึงตนเองที่ใกล้จะเดินทางก็ยังไว้วางใจฝากคุณปู่ให้เธอดูแล ซ่งหมิงเยี่ยก็ตบตนเองของสองที่แล้ว นี่คือผู้หญิงที่เขาเคยไว้วางใจมาก่อน! เสิ่นฉ่ายเวยบนเตียงผู้ป่วยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกล่าวถึงเรื่องของคุณท่านซ่ง แล้วถามขึ้น “คุณปู่ซ่ง......” เสียงโหวกเหวกของผู้หญิงดังขั้น “หมิงเยี่ย คุณยังอยู่ที่นี่หรอ?” คนที่ยืนอยู่ปากประตูนั่นไม่ใช่เสิ่นฉ่ายหมุยหรอ?