บทที่ 7 เธอท้องแล้ว

บ๗ที่ 7 เธอท้องแล้ว ในช่วงฤดูหนาว เสิ่นฉ่ายหมุยสวมเพียงแค่เสื้อคลุมขนแกะตัวเดียว ช่วยขับให้เธอดูโดดเด่นสวยงามมากยิ่งขึ้น การแสดงออกของเธอก็ดูอ่อนหวานเสียจนปิดไม่มิด “คุณมาทำไมล่ะ?แถมยังใส่เสื้อแค่นิดเดียวอีก”ซ่งหมิงเยี่ยเดินเข้าไปกุมมือเธอไว้ ใช้น้ำเสียงเชิงบ่นถามหญิงสาว “ฉันเพิ่งตรวจเสร็จ หมอบอกว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรงมาก”เธอพูดด้วยความอ่อนหวาน “คุณจะลูบดูไหม?” พูดแล้ว เสิ่นฉ่ายหมุยก็จูงมือของชายหนุ่มมาวางไว้ที่หน้าท้องของตน แสดงได้เห็นถึงความรักอันมากมายของแม่ ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มสวยงาม ทว่าหัวใจของเสิ่นฉ่ายเวยกลับตะลึงงึงงัน คิดไม่ถึงมาก่อนว่าทั้งสองคนจะมีเงื่อนงำต่อกันลับหลัง! ถ้าหากว่าซ่งหมิงเยี่ยไม่สองใจแบ่งใจไป คงจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้หรอก! “พี่?”เสิ่นฉ่ายหมุยเพิ่งจะตระหนักว่าเธอก็อยู่ แล้วตีหน้าหน้าผากตัวเองไปทีหนึ่ง “ฉันลืมได้ยังไงเนี่น ได้ยินมาว่าพี่แกล้งป่วยจนถึงกับต้องหามส่งโรงพยาบาลเลย ฉันก็เลยรีบมาเร็วเป็นพิเศษ......เมื่อกี้ฉันไปตรวจร่างกายมา หมอบอกว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรงมาก พี่อยากจะลูบสักหน่อยมั้ย?” ลูบ? เธอรู้สึกขยะแขยงจนแทบเก็บอาการไว้ไม่ทัน เสิ่นฉ่ายหมุยยิ้มอ่อนโยนเดินมาที่ข้างกายเธอ จูงมือของเธอตรงไปหมายจะวางไว้ที่หน้าท้องของตน เสิ่นฉ่ายเวยตั้งสติเอาไว้ได้ทัน จึงรีบดึงมือของตัวเองกลับมา แล้วใช้น้ำเสียงเสียดสีประชดเอ่ยขึ้น“ให้ฉันลูบ? เธอไม่ได้เกลียดฉันที่สุดหรอกหรอ? ไม่กลัวว่าถ้าฉันลูบแล้วจะแท้งหรอ?” เสิ่นฉ่ายหมุยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงหันตัวกลับไปซบหน้ากับอ้อมกอดของซ่งหมิงเยี่ย ตัวสั่นประหนึ่งกับเป็นหนูน้อยที่โดนขู่ให้กลัว “ฉัน.......ฉันก็แค่หวังดีอย่างแบ่งปันความสุขให้พี่บ้าง” ซ่งหมิงเยี่ยรีบร้อนกอดเธอเอาไว้ ใช้มือลูบผมหญิงสาวเพื่อปลอบประโลม “ไม่ใช่ความผิดเธอ” เขาอ่อนโยนอย่างชัดเจนขนาดนั้น จ้องมองไปยังหญิงสาวในอ้อมอกก็ดูอ่อนโยนราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ผลิ อย่างไรก็ตามในยามที่ดวงตาสีดำคมเยือกเย็น ยามก้มมองลงไปบนร่างของเธอ ก็ราวกับว่าเป็นธารน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย และไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันมีชีวิตจิตใจขึ้นมาได้ “พี่…...ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบฉัน แต่ แต่ว่าฉันก็ยังหวังว่าพี่จะสามารถอวยพรให้ฉันกับเขาได้” “อวยพรให้เธอ เพ้อฝันอยู่หรอ! ก่อนที่เธอกับเขาจะขึ้นเตียงด้วยกัน เคยคิดบ้างไหมว่าเขาเป็นพี่เขยของเธอ? เคยคิดบ้างไหมว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอ? พวกเธอทำแบบนี้แล้วจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร?”เสิ่นฉ่ายเวยตะโกนพูดออกมาจนแทบสุดเสียง เธอพยายามที่อยากจะเอาความกลัดกลุ้มในใจทั้งหมดระบายออกมาให้เต็มที่ ทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับเยือกเย็นยิ่งกว่า “ถ้าไม่เป็นเพราะเธอ ภรรยาของฉันก็คือฉ่ายหมุย แต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็นแค่โจร เป็นหัวขโมย ” เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เกราะป้องกันของหญิงสาวเดิมทีนั้นแข็งแกร่งกลับพังทลายลงทันที ราวกับเขาเอามีดมาทิ่มแทงหัวใจเธอไม่หยุด แม้ว่าจะเปลี่ยนหัวใจตนเองเป็นเหล็กแล้ว ทว่าก็ยังถูกเขาหั่นเป็นชิ้นๆอยู่ดี ถ้าหากว่าชาติหน้ามีจริง เธอขอไม่แต่งงงานกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด อย่างเด็ดขาด! “ซ่งหมิงเยี่ยอย่าพูดกับพี่แบบนี้ ฉันเชื่อ เพราะเธอรักคุณ ฉันก็เหมือนกัน เพียงแค่ได้ให้กำเนิดลูกของคุณมันก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันแล้วล่ะ”เสิ่นฉ่ายเวยปิดหน้า น้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาตามนิ้วมือ เธอไม่อยากจะจมอยู่ที่นี่อีกต่อไปแม้ครู่เดียว เธอไม่สนใจร่างกายที่กำลังป่วยหนักของตน ก็กระโดดลงมาจากเตียง แล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที แต่ทว่าคนที่เดินข้ามมาข้างกายเสิ่นฉ่ายเวยนั้น เป็นเสิ่นฉ่ายหมุยไม่แม้แต่จะป้องกันตัวเลยสักนิด กลับเดินถอยหลังจนตกลงไป โชคดีที่ซ่งหมิงเยี่ยหูตาเร็วมือไว ดึงเธอไว้ได้ทันการ แม้จะแบบเช่นนี้ ทว่าชายหนุ่มก็ตกใจจนเหงื่อท่วมตัวเช่นกัน “พี่ พี่ พี่ผลักฉันทำไม?”เสิ่นฉ่ายหมุยเสิ่นฉ่ายหมุยพูดสะอื้นออกมาเป็นคำๆ เธอก้มงอห่อท้องของตนไว้ “ถึงแม้ว่าพี่จะไม่ให้อภัยฉัน แต่เด็กไม่ได้มีความผิดนะ” “ฉัน ฉันไม่ได้ทำ”เสิ่นฉ่ายเวยได้สติกลับมา ก็อ้ำๆอึ้งๆพูดอธิบาย เมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นฉ่ายหมุยที่นำพาพายุมาให้เธอ คำพูดนี้ดูขาวใสจนราวกับว่ากำลังพยายามปกปิดอยู่ ใครจะนึกถึงว่าล่ะว่าวิธีการล้าสมัยอย่างในละครแบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับตัวเธอ? “ดูแล้วฉันคงเกรงใจเธอมากเกินไป”เงาดำพาดผ่านหัวไป ปลายคางถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตา ดวงตาใสขยับไปจ้องตาที่คุกครุ่นของชายหนุ่ม “ขนาดอยู่ต่อหน้าฉันยังกล้าใช้วิธีแบบนี้อีก” นั่นเหมือนกับสัตว์ป่า ดุร้าย ที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่ฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ “เรียกคนมา พาเธอกลับกับฉัน ถ้าต่อต้านก็มาให้ฉันตี!”