บทที่ 11 เธอคือความผิดพลาด

บ๗ที่ 11 เธอคือความผิดพลาด “หย่า? คือในความหมายของเธอ หรือในความหมายของเขา?”คุณแม่เสิ่นรู้ถึงจุดนิสัยอันรุนแรงนี้ดี จึงรีบเอ่ยถาม “ในความหมายของหนูค่ะ”เสิ่นฉ่ายเวยเช็ดน้ำตาทิ้งพลางพูดต่อ “เขาอยากแต่งงานกับฉ่ายหมุย ไม่ใช่หนู ตอนนี้หนูกำลังจะช่วยให้พวกเขาสมหวังกัน” “จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ตอนนั้นหมิงเยี่ยก็ยังพูดซะดิบดี ว่าคนที่เขาอยากแต่งให้เป็นภรรยาก็คือเธอนะ เธอกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่? แม้แต่น้องของเธอยังต้องหึงหวงอีกหรอ? ”หญิงสาวร้อนใจจนกระทืบเท้า เอ่ยขึ้นต่อ “คุณแม่ รู้หรือเปล่า? ว่าเสิ่นฉ่ายหมุนท้องแล้ว ท้องลูกของเขา” คุณแม่เสิ่นกลับคาดไม่ถึงว่ายังจะมีเรื่องนี้เกิดขึ้น พูดพึมพำออกมาเบาๆ “ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?” “ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงต้องกลับมา! ทำไมถึงกลับจากต่างประเทศ อีกทั้งยังไม่ไปที่บ้านแต่กลับมาที่นี่ คุณแม่ไม่เคยนึกถึงจุดนี้เลยหรอ?” น้ำเสียงของเสิ่นฉ่ายเวยยิ่งพูดยิ่งหวั่นไหว มารยาทของสุภาพสตรีอันน่าภาคภูมิใจของเธอในตอนนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย “ดังนั้น แม่คะ หนูจะหย่าหนูผ่านมันไปไม่ไหวแล้วจริงๆ!”เดิมทีเธอคิดว่าถ้าพ่อแม่ฟังจบแล้วจะต้องเห็นด้วยกับความเห็นของตนเอง แต่ทว่าหญิงใหญ่ที่ผ่านการแต่งงานมาแล้วกลับเอ่ยขึ้นว่า “นี่มันเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องโอเว่อร์เกินไปถึงขั้นที่จะต้องหย่ากัน” เรื่องเล็ก ดวงตาของเธอเบิกกว้างจะแทบจะแยกขาดออกจากกัน นี่เป็นเรื่องเล็กขาดนั้นเชียวหรือ? เธอคงจะถูกหักหลังแล้วล่ะ! “เธอออกไปดูสิว่าผู้ชายสมัยนี้จะมีสักแค่กี่คนที่ไม่นอกรีตออกนอกลู่นอกทาง ฝ่ามือของฉันสามารถควบคุมผู้ชายที่ไม่บริสุทธิ์ที่อยู่ด้านนอกออกจากกันได้ ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งหมิงเยี่ยที่อยู่ในฐานะนี้ล่ะ ข้างกายเขาต้องไม่ว่างเปล่าสิ ”คุณแม่เสิ่นพยายามโน้มน้าว “แม่ แม่พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? นั่นมันเป็นการทรยศนะ!” เสิ่นฉ่ายเวยมองไปที่แม่ของตนด้วยสายตาอันเหลือเชื่อ ในใจเริ่มอึดอัด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าแม่ของตนที่ได้รับการอบรมศึกษามาอย่างดีจะเป็นเช่นนี้ ทั้งยังกล่อมให้เธอไม่ต้องหย่า นี่มันน่าตลกเกินไปแล้ว “ฟังคำแม่ประโยคหนึ่งนะ ตอนนี้ผู้หญิงที่หย่าร้างแล้วมันดูไม่ดี เบื้องหลังของครอบครัวเรายิ่งเป็นแบบนี้ หรือเธออยากโสดตัวคนเดียวไปตลอดชีวิตหรอ? นั่นถึงจะเป็นกรงขังจริงๆ อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังทำให้เธอได้อยู่ดีกินดี” คุณแม่เสิ่นพูดเอาพูดเอาจนน้ำเสียงเริ่มลังเลใจ เธอจึงจ้องเสิ่นฉ่ายเวยด้วยแววตาสงสัยแล้วเอ่ยถาม “เธอรู้เรื่องราวชีวิตของน้องสาวที่เคยประสบพบเจอมาหรือยัง? ดังนั้นถึงได้พุ่งเป้าชี้ไปที่เธออย่างนี้” “หมายความว่ายังไง?” หญิงรุ่นใหญ่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดอธิบายขึ้น “ความจริงแล้วฉ่ายหมุยไม่ใช่ลูกที่ฉันให้กำเนิดมาเอง แต่เป็นลูกของเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันทิ้งเอาไว้ ฉันเห็นแล้วรู้สึกสงสารมากจึงมาปรึกษากับพ่อของเธอ จนสุดท้ายจึงรับมาเลี้ยง” เสิ่นฉ่ายเวยคิดไม่ถึงว่าเสิ่นฉ่ายหมุยแท้จริงแล้วจะเคยมีเรื่องราวแบบนี้ในชีวิต บางทีอาจเป็นเพราะคุณพ่อคุณแม่ปกปิดความลับนี้ไว้ดีเกินไป เธอถึงไม่เคยรู้สึกตัวมาก่อน “เวยเวย ลูกก็ดูสิว่าเธอถูกพ่อแม่บังเกิดเกล้าทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ ลูกก็หลีกให้เธอสักก้าวเถอะ เชื่อแม่” “การที่เธอถูกพ่อแม่บังเกิดเกล้าทิ้งไว้ตั้งแต่เด็กๆเป็นความผิดของหนูหรอ?”หญิงสาวกล้ำกลืนน้ำตาไว้แล้วถามบีบให้ตอบ “ทำไมหนูจะต้องหลีกทางให้สามีของตัวเองให้ไปหาหาคนอื่นด้วยล่ะ? คุณแม่รู้อะไรไหม? ตอนที่ได้ยินมาว่าเธอท้อง ในใจหนูมันเสียใจมากขนาดไหน? นั่นเป็นสามีหนูนะ!” ตอนที่เห็นว่าเสิ่นฉ่ายหมุยกับชายหนุ่มสนิทชิดเชื้อกัน หัวใจของเธอก็ตายไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นั่นเป็นเพราะรักมากจนเกินไป ดังนั้นความเจ็บปวดที่เธอได้รับก็มากที่สุดเช่นกัน ซ่งหมิงเยี่ยคือคนที่เธอรักมาตั้งนานหลายปี พอพูดว่าจะปล่อยเขาไป ก็เหมือนกับว่ากำลังหลอกตัวเอง “แทนที่จะได้สบายแล้วเรื่องจุกจิกเล็กน้อย น้องสาวของลูกไม่ได้ดีกว่าหรอกหรือ? เจ้าลูกโง่คนนี้”คุณแม่เสิ่นกลับเอ่ยขึ้นเช่นนี้ “แม่คะ หนูสงสัยจริงๆว่าหนูเป็นลูกแม่จริงๆหรือเปล่า?” “เพี๊ยะ”สิ้นเสียงใบหน้าของเสิ่นฉ่ายเวยก็ถูกตบจนหันไปอีกทาง บนใบหน้ามีร่องรอยแดงชัดเจน คุณแม่เสิ่นก็เริ่มโกรธแล้ว ใบหน้าของเธอดุร้ายและเอ่ยถามเสียงแข็ง “น่ารำคาญจริงๆ ฉันเลี้ยงแกมาตั้งนาน แกกลับเป็นหมาขี้ขลาดตาขาวหรอ? ฉันพูดไปตั้งกี่ครั้งแล้ว น้องสาวแกน่าสงสารขนาดนั้น แกก็หลีกทางให้น้องแกเถอะ” หญิงสาวปิดสีหน้ายากที่จะเชื่อไว้ไม่มิด ก้าวถอยหลังไปไม่กี่ก้าว พลา’นึกอย่างคาดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลายเป็นแบบนี้ ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเธอเป็นคนผิดล่ะ? ทำไมไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ถูกกลุ่มคนรุมตำหนิประณามทุกอย่าง เธอเพียงแค่อยากใช้ชีวิตต่อไปชัดๆ เธอเพียงแค่อยากจะใช้ชีวิตต่อไป การที่เธอเลือกแต่งงานกับซ่งหมิงเยี่ยก็เป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง แต่ทว่าการที่เธอกำเนิดมาบนโลกใบนี้กลับกลายป็นเรื่องที่ผิดมหันต์!