บทที่ 12 ระดับลมในฤดูใบไม้ผลิ

บ๗ที่ 12 ระดับลมในฤดูใบไม้ผลิ หลังจากที่พ่อแม่ของบ้านเสิ่นกลับไป เพียงครู่เดียวเสิ่นฉ่ายเวยถือขวดเหล้าหลายขวดจากห้องเก็บเหล้าใต้ดินเดินกลับมายังห้องของตนเอง คำพูดกำชับของหมอที่ว่าห้ามดื่มเหล้านั้นถูกเธอโยนทิ้งออกไปหมดแล้ว ถึงแม้ว่าจะเมาตายในห้องนี้แล้วจะกลายเป็นยังไงกัน ถ้าหากว่ามันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้เธอได้ จะยังมีอะไรที่ดีไปกว่าเหล้าล่ะ? ฝาจุกไม้โอ๊คถูกเปิดออก ภายในห้องถูกกลบตลบอบอวลเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า แม้แต่แก้วเธอก็ไม่ใช้ เพียงแต่เงยหน้าดื่มเหล้าจากขวดกรอกลงปาก เหล้าที่พร่องลงไปครึ่งขวด หญิงสาวที่อ่อนหัดในเรื่องการดื่มเหล้า ตอนนี้จึงเมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนที่ซ่งหมิงเยี่ยเดินเข้ามาแล้วก็เห็นฉากนี้เข้า หญิงสาวพิงอยู่ที่ข้างเตียง ใบหน้าหลังจากเมามายแดงระเรื่อ ดูสวยสดงดงามราวกับดอกท้อ จึงทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้ ครั้นเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เสิ่นฉ่ายเวยก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น สายตาที่มองไปสะเปะสะปะใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็กลับมารวมตัวเข้าด้วยกัน “.........คุณมา......ทำอะไร?” คิ้วของเขากระตุก สายตาพลางกวดมองไปยังขวดเหล้าที่กองยุ่งเหยิงระเกะระกะ “ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันอยากจะไปที่ไหนฉันก็ไปได้” หญิงสาวยืนขึ้นเซไปเซมา เกาะที่วงกบประตูแล้วจะปิดประตู ทว่าเขากลับใช้รองเท้าแทรกขวางกันบานประตูเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย เสิ่นฉ่ายเวยใช้แรงผลักอย่างรุนแรง จากนั้นก็หกคะเมนเซถลาไปข้างหน้า โผเข้าไปในอ้อมกอดของซ่งหมิงเยี่ยพอดิบพอดี “เสแสร้งแกล้งดัดจริต”ชายหนุ่มแสยะหัวเราะเยาะ เล็บมือบีบไปที่ปลายคางของเธอ “คิดจะใช้วิธีนี้มาล่อลวงฉันหรอ?” หญิงสาวยกมือฟาดไปที่มือของเขา “ใครจะ…...คุณแล้ว......ออกไปซะ” มือของหญิงสาวนำพาอุณหภูมิความอบอุ่นมา ยามที่ถูใส่ผิวของชายหนุ่ม ช่างอ่อนนุ่มจนพูดไม่ถูก สายตาของซ่งหมิงเยี่ยเริ่มดำดิ่งลึกลง เขากลับหันไปล็อคประตู แล้วอุ้มร่างบางโยนไปบนเตียง “เป็นเพราะเธอยั่วฉันเอง” มือใหญ่ของร่างหนาจับข้อมือบอบบางของเสิ่นฉ่ายเวยเอาไว้ ทั้งยังรั้งศีรษะเล็กเอาไว้ หญิงสาวใต้ร่างที่เริ่มรู้สึกตัวก็พยายามที่จะหลบหลีก ครางเอ่ยเสียงต่ำออกมา “ไม่เอาคุณ หลีกไปให้พ้น........” ซ่งหมิงเยี่ยหรี่ตาลง มือข้างที่ว่างก็บีบคางเล็กบังคับไม่ให้พูด แล้วบังคับให้เสิ่นฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้น “ไสหัวไล่ฉันไป? ไม่เจอกันแค่วันเดียว ความกล้าหาญของเธอนับวันก็ยิ่งเยอะขึ้นไปแล้วนะ” มือหนาใช้แรงฉีกกระชากเสื้อจนขาดออก มือหยาบของชายหนุ่มคลำไปทั่วร่างบาง ลูบไล้ไปทั่วร่างทุกบริเวณอันงดงามของร่างบางตามแรงอารมณ์ เสียงปฏิเสธในลำคอยังไม่ทันจะเอ่ยออกไป เสิ่นฉ่ายเวยก็ถูกร่างหนาทาบทับลงมาด้วยความป่าเถื่อน ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ร่างกายยังแห้งฝืดก็ถูกเขากระทำราวกับชีวิตจะแตกแยกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆก็ไม่ปาน เธอราวกับเป็นเพียงเรือลำเล็ก ที่กำลังถูกพายุฝนซัดกระหน่ำโจมตีใส่ พายุไฟของซ่งหมิงเยี่ยเร่าร้อนจนเธอแทบจะละลาย มือของเสิ่นฉ่ายเวยคว้าเข้ากับผ้าปูที่นอนไว้แน่น ทำไมเธอถึงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรกันนะ? การกระทำของซ่งหมิงเยี่ยไร้ซึ้งความเมตตาสงสาร เพียงแค่มองไปยังขนตาที่สั่นระริก ถึงได้อ่อนโยนลงไปครู่หนึ่ง หยาดเหงื่อบนใบหน้าของร่างหนาไหลหยดลงบนร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว กลับทำให้เธอสั่นสะท้านขึ้น ซ่งหมิงเยี่ยคาดไม่ถึงว่าร่างกายของพวกเขาทั้งสองจะเข้ากันได้ดี รสชาติที่เขาได้ลิ้มรสจากร่างบางทำให้เขามัวเมาจะอยากจะร้องขอมากขึ้นอีก เธอเป็นเพียงกระดาษขาวบางอันบริสุทธิ์ กลับถูกชายหนุ่มใช้สีของตัวเองมาแปดเปื้อน ทุกๆครั้งที่เขาได้รับความรักอย่างลึกซึ้งแล้ว ก็จะทิ้งร่องรอยแห่งความสดใสเอาไว้ เสิ่นฉ่ายเวยก็รู้สึกสนุกเล็กน้อยไปตามอารมณ์ กัดริมฝีปากของตนเองเอาไว้และพยายามไม่ส่งเสียงออกไป แต่ทว่าก็ยังมีเสียงครางเล็ดลอดออกมา ซ่งหมิงเยี่ยชะงักไป แต่ก็ทำต่อไปทั้งยังป่าเถื่อนยิ่งขึ้นไปอีก …… เสิ่นฉ่ายเวยสลบไป เมื่อเธอตื่นขึ้นก็พบว่าซ่งหมิงเยี่ยนอนอยู่ข้างกายพอดี ร่องรอยแห่งความเป็นชายที่เขาทิ้งไว้ให้บนผิวเธอ ทำให้รู้สึกคันๆ นี่มันสถานการณ์อะไรกัน? เธอไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย ร่องรอยที่ทิ้งไว้จนแทบไม่มีสักนิ้วที่เห็นผิว ขวดเหล้าระเกะระกะมากมายบนพื้น ทำให้ความทรงจำของเมื่อคืนฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสิ่นฉ่ายเวยเบิกตาโต เธอคาดไม่ถึงว่าตัวเองกับซ่งหมิงเยี่ยเพิ่งจะมีความเป็นสามีภรรยากันจริงๆ นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? เขาไม่ใช่ว่ารังเกียจตัวเองขนาดนั้นหรอกหรือ? แล้วทำไมต้องทำอย่างนี้? ช่วงเวลาครู่เดียว หญิงสาวที่จิตใจกำลังฟุ้งซ่าน ก็รีบปิดตาแกล้งหลับ บางทีเมื่อวานเธอคงใช้แรงมากเกินไป ในแสงสลัว เธอได้ยินเสียงไกลๆจากนอกประตูเป็นเสียงหัวเราะดีใจของผู้หญิงดังขึ้น ห้องของเธอถูกคนใช้กุญแจไขเปิดออก และตามมาด้วยเสียงกรีดร้อง “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!”