已经是第一章了
บทที่ 13 ในสายตาของเขามีแต่ฉัน
บ๗ที่ 13 ในสายตาของเขามีแต่ฉัน
เสิ่นฉ่ายหมุยที่ยืนอยู่ปากประตู ถ้วยที่เธอถือไว้ในมือหล่นลงไปเสียงเครื่องกระเบื้องเคลือบที่ตกแตกก็ดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มได้สำเร็จ
หยดน้ำตาใสราวคริสตัลไหลร่วงลงมาเป็นสายไม่หยุด ซ่งหมิงเยี่ยรีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วลุกขึ้นมาเกลี้ยกล่อมเธอ น่าตลกเสียจริง เธอและสามีของเธออยู่ด้วยกัน ในขณะที่เสิ่นฉ่ายเวยกำลังโหวกเหวกโวยวาย กลับกลายเป็นเหมือนว่าชู้ถูกจับได้ที่เตียง
เสียงร้องไห้ เสียงโวยวาย เสียงเกลี้ยกล่อม ราวกับคณะซิมโฟนีกำลังบรรเลงอยู่ก็ไม่ปาน
เสิ่นฉ่ายเวยค่อยๆปีนลุกขึ้น ในใจมีหลายรสชาติปนกัน ยิ่งซ่งหมิงเยี่ยเกลี้ยกล่อม ใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกหนาวเหน็บ
“คุณกับพี่เพิ่งจะกลายเป็นสามีภรรยา ฉันรู้......แต่ว่าฉัน........”
ชายหนุ่มมือไม้สะเปะสะปะ “คุณอย่าร้องไห้สิ ระวังลูกในท้องหน่อย” เธอคิดว่าเขายอมสัมผัสเธอเพราะเปลี่ยนใจแล้ว ทว่าในความเป็นจริงกลับตบหน้าเธอ ได้รับประสบการณ์จากเรื่องมามากมาย หัวใจของเสิ่นฉ่ายเวยก็ควรตายไปเช่นกัน
ตั้งแต่ที่พวกเขาได้สัมผัสเนื้อหนังกันมาแล้ว จิตใจของเสิ่นฉ่ายหมุยก็ไม่สงบนิ่ง เธอเริ่มตระหนักว่าการมีอยู่ของผู้หญิงคนนี้เป็นภัยคุกคามต่อเธอ ถึงแม้ว่าตนจะสกัดกั้นซ่งหมิงเยี่ยออกไปแล้ว แต่ก็ยังสกัดกั้นพวกเสี้ยนหนามที่คอยจะมาเข้าใกล้หัวใจของซ่งหมิงเยี่ยไว้ไม่ไหว
หากเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ เธอจะต้องคว้าโอกาสนี้ไว้กำจัดเสี้ยนหนามออกไปให้หมด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสิ่นฉ่ายหมุยมองไปรอบกายอย่างระมัดระวังแล้วค่อยรับสาย “ไม่ได้เคยบอกแล้วหรอว่าอย่าโทรมาหาฉันโดยพลการ?”
“คุณผู้หญิงเสิ่น ฉันออกจะใจดี”อีกฝ่ายเอ่ยเตือนขึ้น “สรุปแล้วคุณคิดเสร็จหรือยัง ถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบนี้ คุณที่ควรจะตั้งครรภ์อยู่นี้ถ้าถึงเวลาจะปิดบังไม่ได้นะ”
เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง แม้ว่าซ่งหมิงเยี่ยจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี หากท้องของเธอไม่ป่องขึ้นมาจะต้องดึงดูดความสงสัยของชายหนุ่มแน่นอน
“งั้น.....ฉันควรจะทำอย่างไรดี?”
หมอคนที่ช่วยเธอปลอมแปลงเอกสารการตั้งครรภ์ให้เธอเอ่ยแนะขึ้น “ถ้าต้องการคนให้ตอบคำถามนี้ แล้วเงินนั่นคุณตั้งใจจะให้ผมเมื่อไหร่ล่ะ? ช่วงนี้ผมค่อนข้างขาดมือ คุณจะสามารถ.......”
“ของคุณไม่ขาดตกหล่นหรอก”เสิ่นฉ่ายเวยพูดจบก็วางสาย เธอขบกัดนิ้วของตัวเอง ในใจกระวนกระวายราวกับคลื่นทะเล ในที่สุดก็นึกแผนการร้ายออก
เพราะวันนี้เป็นวันพักผ่อน ผู้คนในห้างสรรพสินค้าค่อนข้างมาก เสิ่นฉ่ายเวยไร้ซึ่งอารมณ์ที่ต้องถูกเสิ่นฉ่ายเวยที่เสียงดังลากมือของตนไว้ไม่ปล่อย เธอไม่รู้ว่าเสิ่นฉ่ายหมุยสรุปแล้วต้องการซื้อยาอะไร จึงทำได้แค่เพียงมาส่งเธอซื้อของเป็นเพื่อน
“พี่ ดูสิสร้อยเส้นนี้สวยหรือเปล่า?”เสิ่นฉ่ายหมุยยืนส่องกระจกมาแล้วครึ่งวัน สุดท้ายก็ยังไม่ยอมกลับสักที “ช่างเถอะ อันที่ซ่งหมิงเยี่ยมอบให้สวยกว่านี้ตั้งเยอะ เขาไม่ให้ฉันซื้อของถูกๆแบบนี้หรอก”
เฮ้อ เสิ่นฉ่ายเวยหัวเราะเยาะในใจ แต่งงานกันมากี่ปี เธอไม่เคยได้รับของขวัญจากซ่งหมิงเยี่ยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอในสายตาของเขาก็คงเป็นแค่ผนังกับอากาศ
เสิ่นฉ่ายหมุยเดินซื้อของสักพักรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว จึงอยากกลับ ทว่าหน้าลิฟท์คนต่อแถวเต็มไปหมด เธอจึงเปลี่ยนพร้อมลากแขนของเสิ่นฉ่ายเวยมาที่บันไดตั้งใจจะเดินลงไป
เสิ่นฉ่ายเวยยืนอยู่หน้าบันไดครู่หนึ่งจึงเดินลงตาม จ้องมองเธออย่างระแวง “สรุปแล้วเธอต้องการทำอะไร?”
“ไม่ได้จะทำอะไรหนิ”เธอกระพริบตามองอย่างไร้เดียงสา
“ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอก”เสิ่นฉ่ายเวยเอ่ยเสียงแข็ง เธอเคยลิ้มรสฝีมือของน้องสาวตัวเองมามากแล้ว รอยแผลนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้น
“เสิ่นฉ่ายเวย เธอรู้อะไรมั้ย?”หญิงสาวที่ถูกจับได้กลับเผยรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยมเปิดโปงขึ้นมา “เธอโต้กลับฉันไม่ได้หรอก ชั่วชีวิตนี้เธอแพ้ให้กับฉันแล้ว!ซ่งหมิงเยี่ยจะเป็นผู้ชายของฉันแค่คนเดียว!”เธอไม่ได้พูดอะไร ทว่ากำปั้นนั้นบ่งบอกถึงอารมณ์ในใจเธอในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
เสิ่นฉ่ายหมุยลดระดับเสียงหัวเราะลงเล็กน้อย นัยน์ตามีแววแห่งความบ้าคลั่ง ให้เธอต้องกดเก็บความประหลาดใจเอาไว้ “ในสายตาของเขาจะต้องมีแค่ฉันเท่านั้น!”ต่อมา ในสายตาของเสิ่นฉ่ายเวยก็ฉายแววหวาดกลัง เมื่อ เธอก็ถอยกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวลอยตกลงไปจากบนบันได!
ร่างบอบบางราวกับใบไม้ที่ถูกลมพัดปลิว บินลอบไปในอากาศสักครู่ก่อนจะตกลงสู่พื้น ชั้นล่างเงียบสงัดได้เพียงไม่กี่วินาที ก็มีคนตะโกนเรียกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น! มีคนถูกผลักลงมา!”
“รีบเรียกรถพยาบาล!”
เหล่าฝูงชนที่ค่อยๆรวมตัวกันรอบๆบันได เสิ่นฉ่ายเวยที่ยืนอยู่สูงกว่าจึงเห็บใบหน้าที่มีเลือดออกเล็กน้อยยืนยิ้มให้เธออย่างชัดเจน
已经是最新一章了
加载中
