บทที่5 กฎการเเบ่งตามพินัยกรรม

บ๗ที่5 กฎการเเบ่งตามพินัยกรรม “ที่จะตบก็คือเธอเเหละ! นี่คือเเค่โทษเล็กๆเท่านั้น เเต่ว่าโทษของพวกเธอสองเเม่ลูกจะดุเดือดรุนเเรงกว่านี้!” รินรดาเชิดคางขึ้น มองที่สศิชา “รินรดา! เเกต้องรับกับผลกรรมที่เเกทำวันนี้!” หน้าที่บวมเเดงของสศิชา จ้องที่รินรดาอย่างเเรง ถึงเเม้สศิชาดูเหมือนจะกล้ามาก เเต่ว่ายังไงเธอก็มาเเค่คนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง เเละเธอเองก็กำลังท้องอยู่ ในสถานการณ์เเบบนี้ เธอไม่กล้าที่จะทำอะไรกับรินรดา เเต่ว่า ในใจของเธอก็มีเเผนการที่ชั่วร้ายกว่านี้ “สศิชา เธออยากให้ฉันเเลกกับอะไร?” นิสัยที่ดีของรินรดาถูกทำลายไปอย่างสะอาด ตอนนี้เธอเเค่อยากจะสั่งสอนเอาคือสศิชาให้สะใจ “รินรดา เเล้วคอยดูกัน!” สศิชารู้ดีว่าถ้าเสียเวลากับเธอต่อ เธอเองก็คงจะเสียเปรียบ เลยตะโกนคำนึงไว้ เเล้วก็รีบหันหลังเดินจากไปเลย รินรดารู้สึกว่าร่างกายอ่อนเเอ ก็ไม่ได้ไล่ตามไป ความเกลียดเเค้นของเธอที่มีต่อสองเเม่ลูกนี้ ไม่ใช่เเค่ตบกี่ทีก็สามารถจบลงได้เลย กลับไปถึงห้อง นั่งเงียบไปสักพัก เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ไม่ใช่กลัวว่าสศิชาจะเอาคืน เเต่เรื่องพวกนี้เธอควรที่จะพูดกับชฎายุให้เข้าใจ ในเมื่อความรักครั้งนี้ สูญเสียพื้นฐานของสามรักที่เคยมีต่อกันเเล้ว เธอเองก็ไม่ต้องที่จะยื้อต่อไปเเล้ว เพราะฉะนั้น เธอก็คิดว่าจะไปบริษัทของชฎายุทีเดียว จบเรื่องนี้ของทั้งสองคน เพราะเเต่งตัวอย่างเรียบง่ายเสร็จ ออกมาจากบ้าน ในขณะที่กำลังรอรถอยู่หน้าปากซอย รถยนต์สีดำคันนึงก็หยุดลงข้างๆเธอ เธอดูที่ทะเบียนรถสักครู่ ในใจก็เต้นเเรงขึ้น รถคันนี้คือรถของบริษัทคุณพ่อ หรือว่าเร็วขนาดนี้ สศิชาก็หาคนมาเอาคืนเธอได้เร็วขนาดนี้เเล้ว? ประตูรถเปิดออก คนที่เดินออกมากลับเป็นผู้ช่วยของพ่อเธอ “คุณหนูใหญ่ ท่านประธานให้ผมมาหาคุณ ท่านอยากเจอหน้าคุณ!”บนหน้าของเขามีรอยยิ้มประดับอยู่ “จะเป็นไปได้ยังไง ทำไมท่านถึงอยากจะเจอฉันกะทันหันเเบบนี้?” กลับมาหลายปีมานี้ พ่อของเธอไม่เคยถามไถ่เธอเลย ปล่อยให้เเม่เลี้ยงเเละน้องสาวคนละเเม่ของเธอทำร้ายเธอ วันนี้กลับอยากจะเจอเธอ ดูเหมือนจะมีเงื่อนงำ เพราะเรื่องของสศิชา? หรือว่าเป็นเเผนของสศิชา? “คุณหนูใหญ่ ความคิดของท่านประธาน ผมไม่ควรเเสดงความคิดเห็น เเต่ว่าท่านประธานก็เป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายเเล้ว ความหวังสุดท้ายของท่านประธานเเล้วคุณคงไม่ปฏิเสธนะ?” “มะเร็งตับ? ระยะสุดท้าย?” คำนี้ของธีรโรจน์ ทำให้ใจของเธออ่อนยวบ ทำให้เธอลืมเรื่องเมื่อก่อนว่าพ่อเคยทำอะไรไม่ดีต่อเเม่เเละเธอบ้าง “ใช่ หมอบอกว่า เหลือเเค่ไม่กี่วันเเล้ว ตอนนี้ท่านประธานอยู่โรงพยาบาลเเล้ว” เหมือนรินรดาจะเข้าใจเเล้ว ทำไมพ่อถึงไม่มาเข้าร่วมงานเเต่งของเธอ เเต่เพราะเเม่เลี้ยงเเละลูกของเธอปิดเรื่องนี้ไว้มิด ในนี้ต้องมีเเผนการเเน่? นึกถึงสถานการณ์ในงานเเต่ง การเเสดงตัวของเเม่เลี้ยงเเละน้องสาว คำถามในใจของเธอก็ยิ่งมากขึ้น “ได้ ฉันไปกับนาย!” รินรดาหยุดร้องเเล้วตอบ ธีรโรจน์ขับรถพารินรดามาโรงพยาบาล เเล้วให้คนพาเธอเข้าไปในห้องผู้ป่วยvipของพ่อเธอ เเล้วธีรโรจน์ก็ค่อยๆออกไปจากห้อง เเล้วปิดประตูลง เเล้วในห้องนั้นก็เหลือเเค่สองพ่อลูก สีหน้าที่ป่วยของทยากร ใบหน้าเหลือง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นพูด “รินรดา มาเเล้วหรอ” “พ่อคะ” นึกถึงพ่อของเธอที่ดุเเละใจร้ายในเมื่อก่อน เเละมองดูท่านในตอนนี้ พ่อที่คงอยู่ต่อได้อีกไม่นาน เสียงของรินรดาก็เรื่องสั่นเครือ “รินรดา เมื่อก่อนพ่อทำผิดกับลูกเเละเเม่มาก เป็นความผิดของพ่อ ทำให้เเม่เธอตาย ตอนนี้ในใจของพ่อคือรู้สึกผิดจริงๆ!” เสียงของทยากรเเสดงถึงความรู้สึกผิด “พ่อคะ ตอนนี้พ่ออย่าคิดอะไรมากเลย พักรักษาตัวให้หายก่อน” รินรดาเช็ดน้ำตาบนหน้าเเล้วพูด “พ่อเหลือเวลาไม่มากเเล้ว ในใจพ่อรู้ดี เเต่เเค่มีเรื่องอยากจะจัดการให้เข้าใจ” ทยากรสลึมสลือ นี่เป็นอาการของผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย จะอยู่ในลักษณะของการสลบไปบ่อยๆ “พ่อคะ พ่อพูดเถอะ! หนูฟังอยู่!” รินรดาพยายามเก็บอาการความเสียใจไว้ “พินัยกรรมพ่อเขียนไว้ที่ทนายไวทินไว้ก่อนเเล้ว หลังจากที่พ่อตายเเล้ว ทนายไวทินจะทำตามเนื้อหาข้างในพินัยกรรมเเบ่งสมบัติหลังจากที่พ่อตายไป สมบัติทางบริษัททั้งหมดเป็นของลูก พ่อจะไม่เหลือเงินสักบาทให้สองเเม่ลูกนั้น!” “พ่อคะ นี่” สำหรับการตัดสินใจของพ่อเธอเเล้ว เเม้เเต่รินรดาเองก็รู้สึกเเปลกใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไรกันเเน่ ถึงทำให้พ่อตัดสินใจเเบบนี้?