บทที่6 เเม่เเละลูกก็ชอบเป็นเมียน้อย

บ๗ที่6 เเม่เเละลูกก็ชอบเป็นเมียน้อย “รินรดา พ่อก็เเค่อยากจะขอให้ลูกยกโทษให้ ถ้าลูกไม่ยกโทษให้พ่อ ถ้าฉันตายไปก็คงไม่มีหน้าไปสู้หน้าเเม่ของลูก!” ก่อนที่ทยากรจะตาย ก็เพิ่งจะยอมรับกับสิ่งที่เคยทำผิดในเมื่อก่อน มีความรู้สึกที่ผิดต่ออดีตภรรยามาก มองพ่อที่อยู่ตรงหน้า ที่กลับตัวได้ตอนก่อนตาย รินรดาก็เสียใจมาก การพบเจอของพ่อเเละเเม่ ก็เหมือนกับควาทรักสาวๆทั่วไป ครึ่งเเรกคือสิ่งที่สวยงามเหมือนดั่งนิยาย เเต่ครึ่งหลังกับเหมือนละครชีวิตที่โศกเศร้า พอพวกเขาเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มคบกัน เเม่ของเธอไม่สนใจคำคัดค้านของครอบครัวเเต่งงานผู้ชายคนจนๆนี้ เเต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับจับปลาสองมือ ก็เเอบมีอะไรกับเพื่อนสนิทของเเม่ลับหลัง ผู้ชายที่จนๆคนนี้อาศัยความพยายามเเละโอกาส บริษัทก็ยิ่งใหญ่ขึ้น เเต่เหมือนความสุขจะค่อยๆห่างเเม่ไป ต่อมา พ่อก็พาลูกสาวอีกคนเข้ามาในบ้าน เเละก็เป็น เพื่อนสนิทของเเม่ เเม่เลี้ยงของเธออธิชา “พ่อคะ ความทุกข์ที่ทนมาหลายปีนี้ไม่เป็นไรเลย เเต่ว่า หนูไม่สามารถตัดสินใจเเทนเเม่ได้” “รินรดา รินรดา พ่อเเค่หวังว่าสิ่งที่พ่อทำทั้งหมด จะสามารถทดเเทนอะไรได้บ้าง ลดความรู้สึกผิดในใจของพ่อบ้าง” “พ่อคะ หนูไม่รู้ว่าควรยอมรับทุกอย่างนี้รึเปล่า!” รินรดาคิดว่า ของบางอย่างไม่ใช่ใช้เงินมาตีค่า บาดเเผลก็ใช้เงินทองมาซ่อมไม่ได้ เธอให้อภัยพ่อของเธอจากใจเเล้ว เเต่ว่า เธอคงจะเป็นตัวเเทนของเเม่ไม่ได้ “รินรดา ยอมรับทุกอย่างนี้! ให้ใจของพ่อได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย!” ทยากรพูดขอร้อง “พ่อคะ พ่อให้หนูตั้งสติก่อน!” รินรดาพยายามจะไม่ให้น้ำตาไหล หันหลังออกจากห้องผู้ป่วย อยากจะไปสงบสติที่ระเบียงก่อน ต่อหน้าของเธอคอยเเสดงถึงเเต่หน้าของเเม่เธอ เเละใบหน้าที่ป่วยของพ่อ ใบหน้าที่เจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเอาอะไร ตัก ๆ ๆ เสียงเท้าที่มีจังหวะ ห่างจากเธอใกล้มาก รินรดาเงยหน้าขึ้นมอง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอก็คือเเม่เลี้ยงอธิชา ผู้หญิงคนที่ทำให้เเม่ของเธอตาย บนตัวเธอใส่ชุดเเพงทั้งตัว ใบหน้าที่ดูเเลอย่างดี จ้องหน้าของรินรดาไว้ มีสีหน้าเเละท่าทางเหมือนกับสศิชามาก “นังหน้าไม่อาย มาทำอะไรที่นี่? ใครให้เเกมา?” เเม่เลี้ยงของเธออธิชาชี้หน้าด่าเธอ ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งเเต่เมื่อไหร่ คำว่าผู้หญิงหน้าไม่อายก็กลายเป็นคำที่อธิชาใช้เรียกเธอ “ฉันมาดูพ่อ เหมือนจะไม่ต้องได้รับการอนุญาติจากเธอนะ?” รินรดาตอบเธอ “นังหน้าไม่อาย! ยังกล้าเถียง? คนที่รังเเกสศิชาก็คือเเก? ถ้าวันนี้ฉันไม่สั่งสอนเเก เเกก็คงจะเหิมเกริมกว่านี้?!” อธิชาเหมือนสิงโตตัวเมียที่กำลังโมโห ตะโกนใส่รินรดา “พวกเธอสองเเม่ลูกสิที่เรียกว่าต่ำ ชอบเป็นเมียน้อย ชอบเเย่งผู้ชายของคนอื่นเหมือนกัน!” รินรดาตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวเลย “นี่ นี่ นี่ นังหน้าไม่อาย! วันนี้ฉันจะฉีกปากเเกให้เสียเน่าไปเลย!” ร่างที่อวบของอธิชาก็สั่นเพราะความโกรธ รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่เเค่เนื้อกำลังสั่น เเต่ใจก็สั่นด้วย ตั้งเเต่เล็กจนโต รินรดาก็ถูกเธอตีไม่น้อย คิดไม่ถึงว่ารินรดาที่ถูกเเกล้งจนชินเเล้ว วันนี้จะกล้าเถียงเธอ! อธิชาดูจะกล้ามาก โดดเข้าหารินรดาที่เดียว เธอคิดว่าตัวเองจะเหมือนกับเมื่อก่อน สั่งสอนนังเด็ดนี่ก็คงจะง่ายมาก รินรดาเองก็ไม่ถอย พอนึกถึงเเม่ของตัวเอง เเละตัวเองที่ถูกรังเเกมาทั้งหมด ก็โมโหมาก ผู้หญิงทั้งสองคนที่กำลังตบตีกันอยู่ รินรดาเองก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไร ยังเตะอธิชาไปสองที “โอ๊ย ๆๆนี่เเกมีปัญญาเเล้วหนิ วันนี้ฉันจะทำให้เเกตาย!” อธิชาที่ไม่ได้เปรียบอะไรเลย นิสัยก็เปลี่ยนเป็นรุนเเรงขึ้น ใช้สายตาที่เอาเป็นเอาตายจ้องที่รินรดา เสียงของผู้หญิงสองคนตบตีกัน ก็ทำให้มีหมอเเละพยาบาลมาดู พวกเขามุงดูทั้งสองเเละซุบซิบกัน เเต่ว่าคนที่เดินออกมาจากที่นั้น เเบกรับความกดดัน ไปเเยกพวกเธอเองกลับเป็นธีรโรจน์ “พอเเล้ว พวกคุณอย่าตีกันเลย! ท่านประธานเหลือเวลาอีกเเค่ไม่กี่วันเเล้ว พวกคุณยังจะตีกัน?!” พอได้ยินเสียงของธีรโรจน์ รินรดาก็ปล่อยอธิชาเอง อยู่ในสถานที่สถานการณ์เเบบนี้ เธอก็ไม่สมควรที่จะมีปัญหากับเเม่เลี้ยงของเธอ “ผู้ช่วยธีรโรจน์ นายมาก็ดีเเล้ว ช่วยฉันจัดการนังผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้หนักๆ!”อธิชาก็ไม่ได้เปรียบอะไร เเต่ก็ยังตะโกนอย่างไม่ยอม “คุณผู้หญิง ที่นี่คือโรงพยาบาล ควรเกรงใจหน่อย!” “นาย ตกลงนายอยู่ฝั่งไหนกันเเน่? นายต้องเลือกดีๆล่ะ?!” อธิชาชี้หน้าธีรโรจน์เเล้วตะโกนเสียงดัง “คุณผู้หญิง ผมอยู่ในฝั่งที่มีเหตุผลตลอด” ผู้ช่วยธีรโรจน์พูดอย่างเป็นมิตร เเละพูดเสียงชัด