บทที่9 โทรศัพท์ที่มาเเบบกะทันหัน

บ๗ที่9 โทรศัพท์ที่มาเเบบกะทันหัน “พี่คะ นี่ถือว่าพี่กำลังขู่ฉันอยู่หรอ? ถ้าอิงตามสภาพของพี่ในตอนนี้เเล้ว พี่มีความกล้ามาจากไหน?” สศิชาหัวเราะเเบบไม่เกรงใจ “สศิชา เรื่องชั่วๆที่พวกเธอสองเเม่ลูกทำไว้ ไม่กลัวกรรมจะตามสนองหรอ?” รินรดาพูดกลับอย่างรุนเเรง “กรรมตามสนอง? พี่ไม่ลองมองตัวเองในตอนนี้ เเล้วจะเป็นกรรมสนองเเบบไหน? ฉันสศิชาใช้ชีวิตที่ดีเเบบนี้ นี่ก็คือกรรมตามสนองหรอ?” “ไม่ใช่ยังไม่สนอง เเต่เเค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง!” รินรดาพูดไว้คำนึง เเล้วก็หันหลังเดินจากไป เธอไม่อยากยืดเยื้ออยู่ตรงนี้นานๆ “รินรดา เธออยากมาก็มา อยากไปก็ไป! เธอคิดว่าที่ของฉันคืออะไร?” ด้านหลังมีเสียงที่เย็นชาของชฎายุ รินรดาหันกลับไป ก็สบตากับเขา เเววตาของรินรดาไม่เเสดงถึงความกลัว เเต่เต็มไปด้วยความดื้อดึง สศิชายืนอยู่ข้างๆของชฎายุ ทำเหมือนนกที่พึ่งพิงคน มองรินรดาด้วยความท้าทาย เธอชอบความรู้สึกที่เเย่งผู้ชายของพี่สาว เเละมีผู้ชายของพี่สาวคอยปกป้องเธอ “ชฎายุ นายจะเอายังไง?” รินรดาไม่ได้รู้สึกกลัวเลย ในเเววตาของชฎายุเต็มไปด้วยไฟความโกรธ จับใบหน้าเล็กๆของสศิชาเเล้วถามว่า “ที่รัก เธอว่า จะทำโทษเธอยังไงดี?” “อุ๊ย! วันนี้ตอนเช้าเธอตบเขาไป1ที เขาจะเอาคืนเธอสิบเท่า!” สศิชาพูดอย่างออดอ้อน พอฟังสศิชาพูดจบ ชฎายุเงยหน้ามองรินรดา “ได้ยินมั้ย? เธอจะทำเอง หรือว่าจะให้ผมช่วย?” “นาย พวกเธออย่าทำเกินไปนะ! ต้องมีใครตายสักคนใช่ไหม ฉันรินรดาก็ไม่กลัวพวกเธอหรอก!” ยอมเป็นเศษหยกก็ไม่ยอมเป็นเศษกระเบื้อง! รินรดาก็ไม่ยอมอยู่เฉยๆ ยอมรับการกลั่นเเกล้งเเบบนี้! “ใช่หรอ? เมื่อก่อนฉันไม่เคยบังคับนายเลย! เเค่ว่า ฉันคิดว่าตอนนี้นายควรทำความรู้จักฉันใหม่!” ชฎายุเต็มไปด้วยไฟโมโห ก็จะพยายามค่อยๆบังคับขู่รินรดา รินรดาก็เตรียมพร้อมที่จะสู้อย่างสุดเเรงไว้เเล้ว ในห้องทำงานนี้ ดูอึดอัดมาก เเต่สศิชากลับใช้ความรู้สึกสบายๆมองดูเหตุการณ์ในตอนนี้ เธอไม่ยอมปล่อยโอกาสใดที่จะสามารถกดขี่ รินรดาไปสักครั้ง เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้น ทำให้สถานการณ์ที่เคร่งเครียดเเบบนี้ค่อยๆหายไป ชฎายุเอาโทรศัพท์ออกมารับสาย จากนั้นไม่นาน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมา ถึงกับเเสดงสีหน้าที่ดูกังวล สศิชาที่รู้สึกเเปลกๆ ก็รีบถาม “ชฎายุ มีอะไรหรอ?” ชฎายุไม่ได้ตอบสศิชา เเต่กลับเงยหน้าขึ้นมองรินรดาเเล้วพูด “เธอไปเถอะ!” รินรดาที่นิ่งๆ ไม่รู้ว่าสายเข้าเมื่อสักครู่คือใครโทรมา ตกลงทำให้เกิดผลขนาดนี้ สศิชาพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “ชฎายุ นายจะปล่อยเธอไปเเบบนี้เลยหรอ?” “ไม่ต้องพูดเเล้ว ใหเธอไป!” ชฎายุพูดส่งๆไป “ชฎายุ ถึงเเม้ว่าวันนี้นายจะปล่อยฉันไป เเต่ฉันก็ไม่รู้สึกขอบคุณนายสักนิดเลย พวกเธอต้องได้รับกรรมที่ทำไว้เเน่!” รินรดาไม่ได้กลัวเลย เเต่กลับตอกกลับเเรงๆ สีหน้าของชฎายุเปลี่ยนไป ไม่ได้ตอบอะไรรินรดา เขารู้ดีว่าถ้าต่อไปเจอเธอ เธอก็คงคิดว่าเขาเป็นศัตรูของเธอ เเต่ว่า ในสถานการณ์เเบบนี้ เขาทำได้เเค่เลือกเเบบนี้ รินรดาออกจากนั้นโดยการส่งทางสายตาของชฎายุเเละสศิชา พอออกจากห้องทำงาน เธอค่อยสบายใจขึ้น ในสถานการณ์ตอนนั้น บอกว่าไม่กลัวก็คงไม่จริง เพราะเธอกำลังเผชิญหน้ากับสศิชาเเละชฎายุสองคน ถ้าตอนจบสุดท้ายเเล้วกลายเป็นสถานการณ์ที่จบดีไม่ได้ คนที่เสียเปรียบก็คงเป็นเธอ เเต่ว่า สายนั้นใครเป็นคนโทรมา?ต้องเป็นเพราะโทรศัพท์ที่โทรมาสายนั้นเเน่เลย ที่ทำให้ชฎายุไม่ได้ทำอะไรเธอ พอเดินออกมาจากตึกเขียนหนังสือของชฎายุ ธีรโรจน์ก็รออยู่บนรถ พอเห็นเธอเดินมา ก็ลงจากลงไปเปิดประตูให้เธอเลย “คุณหนูใหญ่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ธีรโรจน์ถาม “ไม่เป็นไร เมื่อครู่นายโทรหาใคร?” รินรดาถามเขา พอรินรดาถามมากะทันหัน ธีรโรจน์ก็ตกใจ เธอคงจะยังไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณติณห์เร็วขนาดนี้มั้ง? “เพื่อนคนหนึ่ง คุณหนูใหญ่ คุณไม่ได้เป็นไรใช่ไหม?” ธีรโรจน์ก็ถามขึ้นมาอีก “อ๋อ เมื่อกี้ที่ชฎายุเกิดอะไรขึ้นนิดหน่อย ดีที่โทรศัพท์สายนึงมาช่วยไว้ ฉันคิดว่านายเป็นคนโทร” รินรดายังนึกถึงเรื่องนั้นอยู่ “อย่างนั้นคงไม่ใช่ผมเเน่” ธีรโรจน์ปฏิเสธเรื่องนี้ เเต่ว่าในใจของเขาเหมือนจะเดาได้ว่าใครเป็นคนโทร “คุณหนูใหญ่ ตอนนี้จะไปไหน?” ธีรโรจน์จับที่พวงมาลัยเเล้วถาม “นายไปส่งฉันที่คุณทนายไวทินอยู่”รินรดาตอบ