บทที่ 12 คำตอบโต้ของไวทิน

บ๗ที่ 12 คำตอบโต้ของไวทิน คุณรินรดายังอยากจะพูดอะไรอีกมั้ยครับ ชายในโทรศัพท์วางสายเเล้ว เธอนั่งไว้บนเตียง ครู่หนึ่งคิดถึงพ่อของเธอเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เเล้วคำนวณอย่างละเอียดของสองเเม่ลูกนั้น สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพียงเเก้ไขได้ด้วยความสามารถของตัวเอง เเล้วไปสู้ได้หรอก เธอต้องการคนช่วยสักคนหนึ่ง เธอรู้สึกว่าชายลึกลับคนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถสิ่งนี้ได้ พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของพ่อเเล้ว อย่างไรก็ตาม เธอจะส่งพ่อไปเที่ยวสุดท้าย ในคืนนี้เธอพลิกตัวไปมา ดึกมากถึงจะหลับไป เช้ารุ่งวันที่2 เเล้วอยู่ในสภาวะที่มึนๆ และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระทบรุนแรงที่ประตู จากแล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้ เธอลุกขึ้น เธอใส่รองเท้าเเล้วรีบไปตรวจดูที่ประตู ก่อนเปิดประตูเธออึ้งไปเลย ก็เห็นไวทินคุกเข่าเเล้วพร้อมกับใบหน้าบวมที่ประตูของตัวเอง ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว เเล้วด้านหลังยังมีชายเสื้อดำยืนอยู่ข้างหนังอีกด้วย “คุณรินรดาครับ ขอล่ะ ขอล่ะครับคุณต้องให้อภัยผมน่ะครับ! “ไวทินขอร้องอ้อนวอนเเล้วก็ร้องไห้พูดไปด้วย “นี้ นี้มันตกลงว่าเป็นอะไรอันเเน่?” ถึงเเม้ว่าในใจของรินรดาจะเกลียดไวทิน เเต่ก็ยังคิดไม่ออกมาว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันเเน่ “คุณรินรดา ผมผิดเองครับ ผมมีความปรารถนาที่จะทำเองครับ เเล้วทำเรื่องทรยศ หากวันนี้คุณไม่ให้อภัยผม พวกเขาก็จะต่อยผมตายครับ!” รินรดาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ เเล้วเงยหน้ามองหลังคนใส่เสื้อดำสองคนนั้น ชายเสื้อดำสองคนนี้ ดูท่าทางเหมือนจะโหดร้าย เเต่กับตัวฉันเองเขาก็ค่อนข้างเคารพ “เขาเองทำเรื่องอะไรไม่ดี คุณให้เขาพูดเอง!” แล้วชายคนหนึ่งในเสื้อดำกระซิบ “พูดเถอะ! ถ้าคุณบอกเรื่องให้มันชัดเจน ฉันถึงพิจารณาว่าจะให้อภัยคุณหรือเปล่า” รินรดามองหน้าไปที่ไวทินอีกครั้ง “ใช่ครับ ใช่ผมเเต่งเรื่องของการสืบทอดสมบัติขึ้นมาครับ ตามความประสงค์ดั้งเดิมเเล้ว คุณเป็นทายาทของ บริษัท และอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมด เเล้วเเม่เลี้ยงเเล้วน้องสาวของคุณของคุณให้เงินฉันสิบล้านหยวน เเล้วสักครู่นั้นผมโลภมากเเล้วทำเรื่องที่ทรยศเเบบนี้ออกมา ตอนที่พูดเรื่องพวกนี้ ไวทินพูดเเบบติดๆขาดๆสะอื้น เเล้วจ้องมองไปที่รินรดาอย่าดื้อรั้น พยายามทำให้รินรดาคิดดูในใจ จากไวทินที่พูดออกมาสิ่งเหล่านี้ รินรดาทายได้ตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้ว เเต่ว่า ทั้งหมดนี้จากปากของไวทินจริงๆ เเต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจ “ดังนั้น พ่อของฉันถูกพวกเขาทำร้ายจนตาย?” รินรดาเก็บความโกรธไว้ในใจเเล้วถาม “ใช่ใช่ เเม่เลี้ยงของคุณอธิชา เธอไม่สามารถโน้มน้าวให้พ่อของคุณปรับเปลี่ยนการสืบทอดได้ ดังนั้นจึงเติมไฮโดรเจนคลอไรด์ลงในขวดของพ่อคุณ และยากที่จะตรวจเจอได้แม้ในศพด้วย” ฟังจบที่ไวทินพูดมา รินรดาเกลียดจนกัดฟันของตัวเอง “งูพิษสองเเม่ลูกนั้น เพื่ออยากได้การสืบทอดสมบัติของพ่อ มันจะทำเรื่องเเบบนี้ออกได้กัน?” ฟังถึงตรงนี้ ชายเสื้อดำที่อยู่ด้านหลังของไวทินทนไม่ไหว เเล้วเตะเขาเเรงๆอีกที “ทำไมรู้ทั้งรู้ คุณยังจะช่วยพวกเธออีก? เรื่องชั่วร้ายเเบบนี้คุณยังกล้าทำออกมาอีก?” “โอ๊ย อย่าตีเเล้ว คือทั้งหมดที่ผมสับสนอยู่” ไวทินหดตัว และร้องไห้อย่างเจ็บปวดจากการขอให้อภัย “หุบปากเสีย! จากนี้ทำอะไรต่อ! หากคุณไม่พูดอะไรเลยฉันจะตีคุณตายวันนี้! เชื่อหรือไม่ฉันจะทำให้คุณตายที่ใต้ก้นแม่น้ำ แล้วตำรวจก็ไม่สามารถหาร่องรอยเจอ?” “ไม่น่ะ ไม่ได้น่ะผมยังมีคนที่ต้องดูเเลอยู่ เเล้วยังมีเเม่ที่อายุ70ปีเเล้ว ขอพวกคุณล่ะ อย่าฆ่าผมเถอะ!” ไวทินร้องไห้ด้วยน้ำตา เเล้วพุ่งไปด้านหน้า นิ้วเตะโดนนิ้วเท้าของรินรดา เเล้วจ้องมองมองเธอด้วยความน่าสงสาร เขารู้อยู่ในใจว่า การขอการให้อภัยของรินรดา เขาถึงจะมีชีวิตรอดได้ สองคนนี้พวกเขาสามารถพูดได้เเล้วทำมันได้ รินรดามองไปที่ไวทินที่กำลังตัวสั่นเเล้วคุกเข่าอยู่ เขาไม่พอใจจริง ๆ กับตัวเอง มันเป็นเพียงความต้องการทางชั่วขณะหนึ่ง และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากที่จะแตะต้องกับคนที่ตายไปเเล้ว “พูดเถอะ! คุณจะเเก้ไขอย่างไรล่ะ?” รินรดาก็คิดที่ให้โอกาสเขาอีกครั้ง “ขอเเค่คุณรินรดาเปลี่ยนชีวิตผมไป เเล้วต่อไปผมจะรับการมอบหมายงานของคุณรินรดา เเล้วจะช่วยสืบค้นสองเเม่ลูกนั้นจากการฆ่าพ่อคุณตาย แล้วการปลอมหลักฐานสืบทอดสมบัติ ผมจะพยายามช่วยคุณรินรดาได้สิ่งที่ควรได้รับ!” ไวทินสัญญาคำสาบาน “นี้คุณเป็นคนพูดเองน่ะถ้าหากว่ามันมีสิ่งเเปลงปลอมเข้ามาเเม้เเต่หน่อยเดียว งั้นก็ไม่ต้องโทษฉันล่ะน่ะ!” รินรดาพูดอย่างโหดๆ เพื่อให้ในใจของไวทินมีภาพติดตาไว้ เเล้วตัวเองก็เป็นคนที่กล้าพูดออกมาเเล้วกล้าทำ เผื่อเขาจะได้ไม่ต้องเสแสร้ง “ครับๆ! ครับ!” ไวทินก็รับปากไปเเล้ว จากนั้นรินรดาก็เงยหน้ามองไปที่ชายเสื้อดำสองคนนั้น เเล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างงั้น พี่ทั้งสองคนก็ปล่อยชีวิตเขาไปเถอะค่ะ?” “ทั้งหมดก็จะฟังคุณรินรดาครับ พวกผมก็ทำตามคำสั่งทำงาน” ชายเสื้อดำสองคนนั้นก็เคารพในตัวของเธอเอง เเล้วทำให้รินรดานึกถึงทั้งหมดนี้เป็นชายที่ลึกลับทำขึ้นมา