บทที่ 14 ตบหน้าตัวเองก่อนหนึ่งที

บ๗ที่ 14 ตบหน้าตัวเองก่อนหนึ่งที ในขนาดนี้คนที่โผล่ออกมาในห้องโถงคือ คนใส่ชุดดำไว้ห้าหกคน และข้างๆยังมีธีรโรจน์ยืนไว้ อธิชาไม่นึกเลยว่า หลายคนที่อยู่ข้างนอกเมื่อกี้นี้ ไม่ได้จัดการธีรโจรน์ แถมยังดึงดูดพวกคนที่ไม่รู้จักนี้มาอีก หรือเป็นเพราะรินรดาวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว? แต่ว่า เห็นปฏิกิริยาของรินรดาเมื่อตะกี้นี้แล้ว ไม่เหมือนกับคนมีการเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่แรก หรือว่านางนี้มีคนคุม? ในใจอธิชามีข้อสงสัยเยอะมาก และแน่นอนในใจก็มีความหวาดกลัวอยู่ สศีชาที่อยู่ข้างๆ ในขณะนี้กำลังแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรแล้วพูดว่า:" คุณบุกเข้าบ้านโดยไม่ได้รับการอนุญาต? ในใจไม่มีกฎหมายแล้วใช่ไหม?" หัวหน้าทีมชุดดำ จับแว่นตาที่ใส่ไว้ออกมา บนใบหน้ามีความรู้สึกแค้นปรากฏขึ้น สายตาที่เขามองรินรดา เหมือนกับใบมีดที่คม และพูดว่า": ตอนนี้คุณบอกกับผมว่ากฎหมายหรอ? หลี่เวย บอกกับเธอซิว่าอะไรหรือกฎหมาย!" พูดเสร็จไม่ทันขาดคำ ก็ได้มีผู้หญิงคนนึงเดินหน้าขึ้นมาจากข้างๆเขา และได้ตบหน้าสศีชาซ้ายขวา ปั๊ปๆ สศีชาอึ้งทันทีที่โดนตบ แทบจะไม่มีแรงโต้เถียงกลับเลย และไม่กล้าที่จะต่อต้านเลยแม้แต่นิดเดียว เพียงแค่รู้สึกว่าหน้ามืดตามัว ตาทั้งสองข้างเบลอไปหมด การตบนี้ก็ได้ดับความซ่าของเธอลง ทำให้เธอไม่กล้าที่จะพูดมากอะไรเลย และในขนาดเวลาเดียวกัน ผู้ชายสองคนที่จับคุมตัวรินรดาไว้ ก็ได้ดูไว้อย่างหวาดกลัว เพราะตัวพวกเขาเองก็เรร่อนในวงการนี้ สำหรับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ไม่มีใครไม่รู้จัก ศิงขร เป็นคนที่ทุกคนรู้จักกันดีในวงการนี้ หากว่าการที่เขามาไม่ใช่เพราะว่าเรื่องตัวเอง และปกติแล้วคนที่จะสามารถจ้างเขาทำงานได้ก็คงจะเป็นพวกคนใหญ่คนโตกันทั้งนั้น " นางผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตอนนี้รู้หรือยังว่ากฎคืออะไร?" หัวหน้าชุดดำได้หัวเราะเยาะใส่ และในขณะเดียวกันเขาก็ได้จ้องไปที่ ผู้ชายแข็งแกร่งสองคนนั้นพร้อมกับพูดว่า:" ฉันมาเพราะเพื่อนขอ มาเอาคน! ถ้าพอรู้เรื่องหน่อยก็ใส่หัวให้พ้น!" คำพูดนี้ของศิงขร ทำให้ชายสองคนที่คุมตัวรินรดาไว้หวาดกลัวไม่หยุด เหมือนกับเสือที่จับคุมยาก "ทำไม? ไม่อยาก? อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือ!" "ได้ครับ!ได้ครับ! คนที่คุณศิงขรอยากได้ ไม่มีหรอกครับที่พวกผมไม่กล้าให้! พวกผมปล่อยตัวเดี๋ยวนี้ครับ! พวกผมจะใส่หัวไปเดี๋ยวนี้ครับ!" ผู้ชายที่มีรอยแผลตรงหน้าได้ส่งสัญญาณสายตาให้กับเพื่อน นั่นหมายความว่ากลับ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่พวกเราไม่อยากจะมีปัญหา และไม่กล้าที่จะมีปัญหาด้วย ใช้ทั้งสองคนได้รีบปล่อยตัวรินรดา แต่ว่า รินรดาตอนนี้กำลังตกอยู่ใน อาการกึ่งสลบ ร่างกายมีความอ่อนนุ่ม สศีชาได้ส่งสัญญาณทางสายตาให้ลูกน้องที่ยืนอยู่สองข้าง ทั้งสองจึงได้รีบเดินหน้าเข้าไปเพื่อที่จะรับรินรดา ที่ถูกปล่อยลงมาจากมือสองคนนั้น แล้วปกป้องข้างตัวเธอ ธีรโรจน์ได้เรียกเสียงๆอยู่ข้างๆหูรินรดา:" คุณหนู คุณหนูครับ คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ" รินรดาไม่มีการตอบรับ หรือมีปฏิกิริยาอะไรทั้งสิ้นกลับมา นี่มันทำให้ในใจธีรโรจน์ยิ่งรีบร้อนเข้าไปใหญ่ เพราะว่าการปกป้องเธอให้ดีเป็นคำสั่งของคุณติณห์ หากว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ตัวเองจะกลับไปรายงานกับคุณติณห์ยังไงกัน? " ไม่เป็นไรหรอก เพียงแค่เป็นลมไป รอสักครู่เดี๋ยวก็คงดีขึ้น!" หลังจากที่ได้จ้องดูชายสองคนนั้นวิ่งล้มออกไปอย่างกระวนกระวาย ศิงขรได้ดูอาการของรินรดา แล้วพูดปลอบใจธีรโรจน์ " หวังว่าคุณหนูจะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นต่อให้ฉันตายก็ยากที่จะหนีพ้น!" ธีรโรจน์พูดด้วยความรู้สึกผิด ศิงขรไม่ได้ตอบรับกับคำพูดธีรโรจน์ แต่หันหลังไปมองสศีชากับอธิชาที่มีความ เกรงกลัว และเขาก็ได้ใช้สายตามองไปที่ทั่วตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า และสุดท้ายสายตาของเขาก็ได้นิ่งอยู่ตรงของสศีชา " จบในเมื่อกี้นี้เจ็บไหม?" ศิงขรถามด้วยเสียงอ่อนเบา "เจ็บ"สศีชาพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ถูกทำร้าย และหลังจากนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองสายตาที่แหลมคมของเขาอย่างใจกล้า เราได้พยักหน้าอย่างรุนแรง"ไม่เจ็บ! ไม่เจ็บ!" " ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่ยึดกฎ แต่ผมเป็นคนที่พูดด้วยเหตุผล เมื่อกี้ลูกน้องผมได้รุนแรงไปหน่อย ออกมือหนักไปหน่อย" คนๆนี้เวลาพูดหนังหัวเราะแต่เนื้อไม่หัวเราะ แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าทุกคำที่พูดนั้นเต็มไปด้วยมีดคม ทำให้สศีชาหวาดกลัวไม่หยุด " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ความผิดของฉันเอง เขาทำถูกแล้ว!" สศีชาฝืนตอบกลับ ในใจคิดแค่เพียงว่ารีบส่ง เทพหลายองค์นี้ให้กลับไป. แบบนั้นในใจก็จะโล่งขึ้น " ในเมื่อคุณยอมรับผิดเอง ยังงั้นก็แสดงว่าผมตบไม่ผิด?" ศิงขรถามด้วยหัวเราะ "ไม่ผิดๆ!"สศีชารีบตอบใช่ " ที่จริงมีคนร้องขอให้ผมมา เพื่อที่จะมารับผู้หญิงคนนี้ แต่ว่ามันขวางตามากเหลือเกิน ถ้าหากไม่มีปัญหาอะไร เธอสองคนก็ตบปากตัวเองร้อยที!" ศิงขรจ้องสศีชากับอธิชาด้วยความโกรธ พอได้ยินแบบนี้ สศีชากับอธิชาก็อึ้งจนตาค้าง จะตบก็ไม่ใช่ไม่ตบก็ไม่ใช่ และในเหตุการณ์ตอนนั้น เธอทั้งสองคนไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้เลย จึงต้องจำใจ เริ่มตบตัวเอง และในเวลาที่เขาตบหน้าตัวเอง ก็ได้มีคนเสื้อดำยืนคุม นับเลขอยู่ ตบไม่ถึงหนึ่งร้อยทีก็ไม่ได้ เสียงไม่ดังก็นับใหม่ พอหลังจากที่ตกไปสิบกว่าที หน้าของสศีชากับอธิชาก็บวมเหมือนกับซาลาเปา ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น ต่อให้ร้องขอแค่ไหนก็ไม่มีคนเห็นใจและปล่อยพวกเขาไป ถ้าหากเวลานี้รินรดาได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ ไม่รู้ว่าในใจเธอจะรู้สึกยังไง? สศิชาก็ยังคงหัวเราะเยาะเย้ยดูเหมือนเดิม และนายเวลาเดียวกันก็ได้สั่งลูกน้อง นำตัวรินรดาส่งไปยังวิลล่าของตนเอง ตามที่คุณติณห์ได้สั่งเอาไว้ เพราะว่า ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ที่นั่นคงจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับรินรดา