บทที่ 15 ฉันอยู่ที่ไหน

บ๗ที่ 15 ฉันอยู่ที่ไหน เมื่อตอนที่รินรดาลืมตาขึ้น เธอไม่คุ้นชินกับสิ่งแวดล้อมที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอใช้เวลานานมากเพื่อที่จะ นึกได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น และไม่นาน เธอก็นึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะสลบได้ พอนึกถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกปวดหัว จึงได้ใช้มือ จับไว้ตรงที่หน้าผาก รอถอนหายใจเบาๆ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่ เธอไม่คิดเลยว่าอธิชากับสศีชาจะทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้ในงานศพของพ่อ พอนึกถึงตรงนี้ เธอก็เกิดโกรธขึ้นมาจนกระทบกับหัวใจ กลางอกเหมือนกับมีไฟกำลังเผา ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ดับ ที่จริง กะว่าจะอดทนอีกนิด แต่ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เห็นได้ชัดเจนเลยว่าสองแม่ลูกนี้ กำลังจะฆ่าเธอ ถ้าหากเป็นแบบนี้แล้วก็ เธอก็จะไม่ไว้หน้าอีกต่อไป แต่ว่า แต่ว่าแค่กำลังลำพังตัวเองคนเดียว จะสามารถทำอะไรสองคนนั้นได้ ยิ่งแล้วตอนนี้สศีชามีชฎายุคุ้มหัว ตัวเองคงจะต้องขอกำลังช่วยจากผู้ชายลึกลับคนนั้นแล้วล่ะ...... หลังจากที่คิดทบทวนอย่างดีแล้ว เธอเลือกที่จะลืมผู้ชายคนนั้นที่จะให้เธอมีลูกให้เขา รับพร้อมกับมองไปตรงหน้าห้องที่ ไม่คุ้นชิน เธอจึงได้ลุกออกจากที่นอน อยากจะเดินเล่นๆรอบบ้าน เธออยู่คนเดียวในห้องนี้รู้สึกเหงามาก แต่พอเธอดันประตูออกเธอถึงรู้ว่าในห้องนี้ไม่เพียงมีแต่เธอคนเดียว ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูออก ก็ได้มีคนกำลังที่จะเปิดประตูเข้ามาเหมือนกัน รินรดามองแล้วมองอีกอย่างตั้งใจ เพื่อแน่ใจว่าตัวเองไม่รู้จักเธอ " สวัสดีค่ะ หนูมาอยู่ที่นี่ได้ไงหรอคะ?" รินรดาเริ่มที่จะพูดก่อน ผู้หญิงตรงหน้านี้ดูแล้วอายุไม่ต่ำกว่าสี่สิบห้าสิบปี รินรดาอยากรู้เต็มทนแล้วว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ " คุณหนูฟื้นแล้วหรอคะ" แต่ป้าคนนั้นดันไม่ตกใจเวลาเห็นเธอ พร้อมทักทายกันอย่างคุ้นชินกัน หลังจากนั้นก็ได้เอาอาหารเช้าวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง " คุณรู้ไหมว่าหนูคือใคร?" รินรดาเกิดมีความอึ้ง เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมช่วงนี้คนรอบข้างเธอแล้วเหมือนผิดปกติ คนลึกลับนั่น แล้วตัวเองก็มาโพสต์ในนี้ หรือว่าคนตรงหน้านี้ "ฮาๆ คุณหนูก็ว่าไป ป้าจะไม่รู้จักคุณหนูได้ยังไง" ป้านั้นได้มองเธอ ในตาไม่ได้มีสีอะไรปะปนอยู่ นี่ทำให้รินรดา ที่ช่วงนี้ถูกผู้คนจ้องมองกัน โล่งอกไปที " ป้าชื่ออะไรคะ?" " ป้ายชื่ออ้อย ต่อไปคุณหนูเรียกป้าว่าแม่อ้อยก็ได้จ้า" รินรดาได้ยินแล้วก็ใส่หัว "แม่อ้อย แม่อ้อยรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?" "นี่เป็นวิลล่าของคุณติณห์ค่ะคุณหนู คุณติณห์รับสั่งให้ป้าดูแลชีวิตประจำวันของคุณหนู จนกว่าคุณติณห์จะกลับมา" พอรินรดาได้ยินชื่อคุณติณห์จากปากแม่อ้อย จึงคิดได้ แล้วถาม "แม่อ้อยค่ะ หนูขอถามหน่อยได้ไหมคะ ว่าคุณติณห์เป็นใครกัน?" แม่อ้อยตกใจกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ ที่คุณศิงขรเพื่อนรักของคุณติณห์พากลับมาแต่ไม่รู้ว่าคุณติณห์เป็นใคน เลยอึ้ง " คุณหนูไม่รู้จักคุณติณห์จริงหรือคะ?" รินรดาได้ยินแล้วก็พยักหน้า เธอพอจะเดาได้ว่าคุณติณห์ที่กำลังพูดอยู่นี้ก็คือผู้ชายลึกลับที่บอกจะช่วยเธอ แต่ว่าเขาจะรู้ ทุกร่องรอยของเธอได้ยังไงกัน...... พอรินรดาคิดถึงตรงนี้ ก็มองรอบๆห้องนอน และไม่ช้าเธอก็ได้เห็นกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตรงบันได รินรดารู้สึกได้เลยทันทีว่าตัวเองถูกจับจ้อง เหมือนกับรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องตัวเองผ่านกล้องวงจรปิดนี้ทุกอย่าง ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ค่อยดี และแล้วในวินาทีต่อมา รินรดาก็ได้ลุกขึ้นปิดประตู ปิดเพื่อกลั้นไว้ให้กล้องวงจรอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้ใจหรืออะไร แต่มันทำให้รินรดารู้สึกสบายขึ้นมาหน่อยนึง และหลังจากนั้นเธอก็ได้สำรวจรอบห้องเธอต่อ ถึงแม้ว่าจะเป็นเตียงเดี่ยว แต่ว่ามันใหญ่มาก จะออกจากประตูบานนี้ก็ยังมีห้องนั่งเล่นเล็กๆ ในขนาดที่รินรดากำลังสำรวจห้องอยู่นั้น แม่อ้อยก็ได้บอกสำรวจคุณหนูตรงหน้านี้เหมือนกัน จากตอนแรกที่ดูแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอยิ่งดู แม่อ้อยก็รู้สึกว่าคุณรินรดานี้เหมือนคนเคยรู้จักคนหนึ่ง พอเธอนึกถึงตอนนี้ ในใจเธอก็ได้วิ่งไปสักพัก หลังจากนั้นก็รีบบอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าสายตาที่พึ่งนั้น กำลังล่องลอยอยู่บนตัวรินรดาไม่หยุด รินรดารู้สึกได้ว่าแม่อ้อยที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังสำรวจตัวเองอยู่ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะหันหันไป ทำได้เพียงแกล้งทำเหมือนสำรวจ พื้นที่นี้อยู่ และไม่นาน โทรศัพท์รินรดาก็ได้ดังขึ้น เธอได้มองไปที่เบอร์โทรศัพท์ ผู้ชายลึกลับนั้นเป็นคนโทรมา เธอก็ได้หยิบขึ้นมาแล้วรีบรับสาย เธอมีเรื่องมากมายที่อยากจะถามเขา " คุณใช่คุณติณห์หรือเปล่า?" รินรดาได้รีบรับสายแล้วก็ถาม อีกฝ่ายไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกเปิดเผยเร็วขนาดนี้ ตกใจสักแป๊บแล้วก็ตอบว่า "ครับ" " คุณให้คนพาฉันมาที่วิลล่าคุณทำไมค่ะ?" พอได้ยินคำถามนี้ ติณห์ที่อยู่อีกฝั่งทางโทรศัพท์ก็ได้ขมวดคิ้ว เขาก็เพิ่งเคยเจอผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรต่อหน้าเขาครั้งแรก " แน่นอนก็ต้องมีธุระถึงจะไปรับเธอมา หรือว่าเธออยากจะถูกแม่เลี้ยงเธอเรียกคนมา......" อีกฝ่ายยังไม่ทันได้พูดจบ รินรดาก็ได้เข้าใจความหมายของเขาแล้ว คนๆนี้ จับตาจ้องเธอทุกที่จริงๆ "หยุดพูดได้แล้ว" พอรินรดานึกถึงเรื่องนั้นก็รู้สึกอารมณ์เสีย จะทนไม่ไหวจึงได้ ตะโกนออกไปกับอีกฝ่าย ในเวลาที่เธอพูดคำนี้ก็ทำเอาแม่อ้อยตะลึงไปเลย ตัวเขาเองอยู่ที่วิลล่านี้มาตั้งนาน ไม่เคยเห็นมีผู้หญิงคนไหนใจกล้าที่จะ ตะคอกใส่คุณติณห์แบบนี้ตรงๆ และในเวลานั้นป้าก็ได้มีความรีบร้อน เพราะว่านิสัยของคุณติณห์ ชอบแปรปรวน ฉะนั้นเธอจึงรีบสะบัดมือให้กับรินรดา เพื่อส่งสัญญาณให้เธอว่าหยุดพูด หลังจากที่รินรดาตะคอกเสร็จเธอถึงพึ่งนึกได้ว่า คนอีกฝ่ายนั้นเป็นคนที่เธอ ไม่กล้าที่จะมีเรื่องด้วย เธอที่อ่อนแอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไง เพื่อที่จะชดเชยกับคำพูดเมื่อกี้ที่เธอพูดออกไป แต่ไม่คิดเลยว่าคุณติณห์ตอนนี้จะอารมณ์ดีขนาดนั้น ถูกตะคอกใส่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย เพียงแค่พูดด้วยเสียงเบาว่า " เอาโทรศัพท์ให้แม่อ้อย" หลังจากที่รินรดาได้ยิน โทรศัพท์ในมือก็เหมือนกับมันร้อน รีบเอามือถือให้กับแม่อ้อย แม่อ้อย:...... ""คุณติณห์ มีอะไรจะสั่งคะ" ต่อหน้าติณห์แม่อ้อยกลับยิ่งเคารพ แถมยังมีความรู้สึกระมัดระวัง รินรดากลิ้งลงบนเตียง มองดูสีหน้าแม่อ้อยที่เริ่มค่อยๆเข้มงวดขึ้น จึงได้เกิดความอยากรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน ไม่นาน แม่อ้อยก็ได้วางสาย และได้นำโทรศัพท์คืนรินรดา " แม่อ้อยคุณ......คุณติณห์ บอกอะไรกับแม่อ้อยหรอ?" สุดท้ายรินรดาก็กลั้นความอยากรู้ไม่ได้ จึงถามออกไป?" " คุณหนู คุณติณห์บอกว่าอีกไม่นานเขาก็กลับมาแล้วค่ะ เขาสั่งฉันไว้ว่าให้ฉันดูแลคุณให้ดีจนกว่าเขาจะกลับมาค่ะ" พอรินรดาได้ยินความหมายนี้แล้ว จึงรู้สึกว่าตัวเองถูกขังไว้ " หนูออกไปได้ไหมคะ? พ่อของหนูยังไม่ได้ฝัง บริษัทของเขาถูกสองคนที่ร้ายกาจนั้นจับชิงไว้ รินรดาพูดมีความไม่ต่อเนื่องกัน แต่ว่าแม่อ้อยเข้าใจความรู้สึกของเขาดี " คุณหนู ป้ารู้ว่าตอนนี้คุณรีบร้อนมาก แต่ป้าเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่สามารถที่จะ ผิดคำพูดนายจ้างได้" พอรินรดาได้ยินแบบนั้นแล้วก็ยิ่งรีบร้อนเข้าไปใหญ่ จับเสื้อของแม่อ้อยไว้" ขอละนะแม่อ้อย หนู...... ถ้ามันไม่ได้จริงๆหนูหนีออกไปก็ได้ แต่ขอแค่ป้าอยากบอกคุณติณห์ก็พอ" สีหน้าแม่อ้อยเหมือนเจอกับปัญหาใหญ่ " คุณหนู คุณหนูอย่าทำให้คนรับใช้อย่างป้าต้องหนักใจเลย ไม่มีใครที่จะสามารถขัดคำของคุณติณห์ได้ รินรดาเห็นว่าแม่อ้อยพูดถึงขนาดนี้แล้ว จึงรู้ว่าคำร้องขอตัวเองคงจะไม่สามารถเป็นไปได้ เธอปล่อยมือลงอย่างโศกเศร้า แม่อ้อยเห็นรินรดาเป็นแบบนี้ อยากจะพูดอะไรมาปลอบใจเธอสักหน่อย" คุณหนู คุณต้องเชื่อมั่นคุณติณห์ เรื่องที่เขาตกลงกับคุณเขาทำได้แน่นอน......" รินรดาไม่ได้พูดอะไร แค่เพียงใส่หัว หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แม่อ้อยเห็นว่าเธอ โศกเศร้าไม่มีความสุขเลย จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ปิดประตูแล้วเดินออกไป รินรดาเห็นว่าแม่อ้อยออกไปแล้ว ถึงเพิ่งจะกระดุกกระดิกไปมา เคยเห็นอาหารที่วางไว้บนโต๊ะ อยากออกไป ก็ต้องมีแรงที่เพียบพร้อม ดังนั้นเธอจึง ยกกับข้าวที่วางไว้บนโต๊ะ ขึ้นมากิน โดยไม่สนใจอะไร หลังจากกินเสร็จ เธอก็พิจารณาว่าจะ หนีออกจากทางไหน เธอยืนไว้ตรงหน้าต่างแล้วมองลงไป เห็นว่าที่ตัวเองอยู่นั้นคือชั้นสอง ข้างล่างเป็นพวกหญ้า ไม้ เธอลองนึกภาพตอนที่ตัวเองกระโดดลงไป เธอก็ได้กระโดดลงไป ในใจเธอมีความหวาดกลัว แต่พอนึกถึงว่าพ่อตอนนี้อาจจะถูกสองแม่ลูกนั้น...... ดังนั้นเธอจึงไม่มีความกลัวอีกเลย เธอได้นำผ้าปูเตียงมามัดไว้ตรงหน้าต่าง หลังจากนั้นม้วนเป็นก้อน กำลังเตรียมตัวจะไหลตามลงไป และเมื่อเธอกำลังนำขาดอีกข้าง ออกไปที่หน้าต่าง แม่อ้อยก็ได้รับสายอย่างกะทันหัน ในโทรศัพท์คือเสียงพูดของติณห์ที่ไม่ค่อยพอใจ " ป๋องให้ป้าดูคนไว้แค่คนเดียว ตอนนี้คนกำลังจะหนีแล้ว" พอหลังจากที่แม่อ้อยได้ยินเสียงคำพูดของเขาแล้ว ในใจเกิดกลัวขึ้นมา " คุณผู้ชาย คุณผู้ชาย ป้าไม่ดีเอง ป้าจะรีบไปดูคุณหนูตอนนี้ ค่ะ พอแม่อ้อยพูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสอง เปิดประตูเข้ามา ก็กำลังเห็นรินรดา เอาขาออกไป เธอจึงได้รีบวิ่งขึ้นไปห้ามเธอ " คุณรินรดา คุณรีบกลับมาเถอะ อย่าบังคับป้าเลย จริงๆ ถ้าถึงเวลานั้นคุณติณห์โกรธป้าขึ้นมา......" รินรดาเป็นคนใจบุญ เธอก็รู้ว่าทำไมแม่อ้อยถึงกลัวผู้ชายลึกลับคนนั้น ดังนั้นเธอจึงเอาขากลับมา แล้วก็ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น "แม่อ้อย แม่อ้อยอยากบอกคุณติณห์นะ แล้วจะอยู่ยังเชื่อฟัง" รินรดาบอกแม่อ้อยให้ แต่ในอีกด้านเธอกำลังหาเวลาที่จะหนีออกไปอยู่ แม่อ้อยเห็นเธอแบบนี้แล้ว ไม่กล้าที่จะบอกเธอว่าคุณติณห์รู้หมดแล้ว เพียงแค่ตอบตกลงไป"เห่อ" เห็นว่าอีกฝ่ายตอบตกลงแล้ว รินรดาก็ไปแกะผ้าปูที่มัดไว้บนหน้าต่าง หลังจากนั้นก็นั่งลงบนเตียงพร้อมกับเล่นมือถือ ยังเชื่อฟัง ไม่อ้อยไม่ได้เห็นว่าเธอมีอะไรที่แปลกไป จึงได้ลงจากชั้นสองอีกรอบ และรินรดาที่กำลังแกล้งทำนิ่งๆเหมือนเชื่อฟัง แต่ที่จริงในใจรีบร้อนมาก ทันใดนั้นเธอได้ นึกเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนขึ้นมา