บทที่ 16 กลับมาเจอกันอีกครั้ง

บ๗ที่ 16 กลับมาเจอกันอีกครั้ง ครั้งนี้รินรดาได้ตั้งใจ แอบมองดูว่าประตูปิดแน่นแล้วหรือยัง แม่อ้อยกำลังยุ่งอยู่ใช่หรือเปล่า หลังจากที่แน่ชัดแล้ว เธอจึงได้กดเบอร์โทรศัพท์นั้นออกไป "ธีรโรจน์ใช่มั้ยค่ะ?" ตอนนี้ธีรโรจน์กำลังถูกสองแม่ลูกนั้นบังคับให้เก็บข้าวของออกจากห้องทำงานของตัวเอง และแล้วสองคนนี้ก็คานขึ้นต้นเหมือนกัน จับทุกโอกาสไว้เพื่อการแกล้งคนอื่น อธิชาจับพัดแล้วพัดให้ตัวเอง อีกด้านกลับเยาะเย้ยธีรโรจน์ "เห่อ บางคนอ่ะน่ะ นี่แหละคือผลที่ยืนผิดทีม" พอธีรโรจน์ได้ยิน มือที่กำลังเก็บของอยู่สะดุดขึ้นมา หลังจากนั้นก็กลับไปเป็นปกติ เขาได้หยิบของแต่ละอย่างแต่ละอย่างเข้าในกล่องกระดาษ " คุณผู้หญิงหลีกทางหน่อยครับ" หลังจากที่ธีรโรจน์เก็บของเสร็จ เขาก็ไม่อยากจะสนใจอธิชา จัดกล่องกระดาษไว้แล้วก็ไป แต่ว่าอธิชาจะให้เขาเดินจากไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง เธอได้เดินอ้อม และอ้อมมาอยู่ตรงหน้าธีรโรจน์" หากว่าเวลานี้นายขอร้องฉัน ฉันก็อาจจะเอาโอกาสนี้ให้นาย" ธีรโรจน์เห็นหน้าอธิชาแล้ว ในใจเกิดมีความรู้สึกเกลียดแค้นโผล่ออกมา ต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้ปกปิดอะไรอีก และพูดกับอธิชาด้วยสีหน้าที่ขรึม " คุณผู้หญิง ทำอะไรลงไปรู้ตัวเอาเองเถอะครับ" พูดจบ เขาก็ได้ก้าวขาเดินออกไป นายภายใต้สายตาที่โกรธของอธิชา เพิ่งเดินออกจากประตูบริษัท เขายังไม่ทันได้รายงานกับติณห์ รินรดาก็ได้โทรเข้ามา " คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" รินรดาเห็นว่าเขารับสาย จึงถอดหายใจ "ไม่ เราก็แค่อยากจะถามว่า งานศพพ่อต่อจากนี้จะทำยังไงต่อ" ธีรโรจน์ฟังแล้วถอนหายใจเบาๆ " คุณหนู วันนั้นที่คุณหนูตกอยู่ในมือของผู้ร้ายนั้น ก็ทุกคนลึกลับช่วยเอาไว้ พวกเขาพาคุณหนูหนีไปจากที่นี่" " สมบัติทุกอย่างของพ่อตอนนี้อยู่ในมือของอธิชาสองแม่ลูกนั่นหรอค่ะ?" ธีรโรจน์ใส่หัว แต่ก็นึกได้ว่าตอนนี้เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ดังนั้นจึงตอบกลับไปว่า"ใช่ครับ" " แล้วคุณรู้ไหมว่าพ่อฉันถูกฝังไว้ที่ไหน?" " ผมรู้ครับ อยู่ที่สุสานแซซาน"ครับ รินรดาลองนึกภาพย้อนกลับไป เท่าที่ตัวเองรู้ ที่นั่นคือสุสานที่ถูกที่สุด ไม่ว่ายังไงพ่อตัวเองก็ดีกับเขามาตั้งหลายปี คิดไม่ถึงเลย พอรินรดาคิดถึงตรงนี้ ความโกรธแค้นที่มีต่ออธิชากับสศีชาก็เพิ่มขึ้น เธอแค้นจนอยากจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเธอตอนนี้ แล้วลงโทษพวกเธออย่างสาสม แต่รินรดารู้ดีว่า สิ่งที่แม่อ้อยพูดก็ถูก ตอนนี้ตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน แม้แต่จะเข้าใกล้เธอสองคนก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ยิ่งแล้วอย่าบอกว่าลงโทษพวกเธอเลย ธีรโรจน์รู้สึกได้ทันทีว่ารินรดากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้รีบ เพียงแค่ถุงมือเบาๆ และรอรินรดาพูดอีกครั้งอย่างเงียบๆ ไม่นาน รินรดาก็ได้สติกลับคืนมา"ธีรโรจน์ นายมีวิธีที่จะทำให้ฉันมีออกไปจากที่นี่ได้ไหม?" ธีรโรจน์รู้ รินรดาก็ต้องมาขอร้องเขา แต่ไม่คิดเลยว่าเธอเริ่มขอก็จะ ขอความช่วยเหลือที่ยากขนาดนี้ " คุณหนู คุณหนูอยู่ที่ไหน ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้"ธีรโรจน์แค่คิดว่าให้เธอเงียบสงบไปก่อน แล้วค่อยถามที่อยู่ที่ชัดเจน หลังจากนั้นเขาก็ได้รีบโทรหาติณห์ หลังจากที่ติณห์ได้ข่าวนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ธีรโรจน์ จึงได้รีบแจ้งข่าวกับเขาว่าตัวเองลาออกจากงานแล้ว อีกฝ่ายที่อยู่ทางมือถือก็หัวเราะเบาๆ " นายทำได้ดีมาก ต่อจากนี้ ฮาๆ" ธีรโรจน์จับมือถือไว้แน่น หลังจากที่คุยโทรศัพท์อย่างเคารพเสร็จก็โล่งใจไปที ติณห์ คนที่เคยเห็นตัวจริงเขาก็คงจะตกใจกับความแกรงของเขา ถึงแม้ว่าตัวจริงเขาจะยิ้มไว้ตลอด แต่นั่นก็เป็นแค่เพียงรอยยิ้ม ธีรโรจน์ไม่กล้าไม่เคารพ พูดสั้นๆและง่ายๆคือ ไม่ยิ้มเลยจะดีกว่า แต่หลังจากที่ติณห์ได้วางสายลง สีหน้าที่ถูกคนกล่าวหาว่าไม่ยิ้มยังจะดีกว่าเลย ก็ได้เปลี่ยนไป และใช้นิ้วจะไปที่แหวนอย่างเคยชิน เหมือนกับกำลังคิดวิเคราะห์อยู่ ทางนี้หลังจากที่รินรดากับธีรโรจน์ก็" เจรจา "กันตามลำพัง ก็ได้เริ่มตามหาโอกาสอีกรอบ กระโดดทางหน้าต่างก็คงจะเป็นไปไม่ได้ แม่อ้อยรู้แล้วครั้งหนึ่ง ที่นี่ก็คงจะจับตาจ้องหน้าต่างไว้อย่างดี ตัวเอง สามารถหาโอกาสที่ตามปกติได้ พอนึกได้แล้ว รินรดาก็รู้ว่าต่อจากนี้ตัวเองควรทำอะไร หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จก็ลงจากชั้นสอง แม่อ้อยกำลังถูพื้นอยู่ เห็นว่ารินรดาเดินลงมา จึงรีบเข้าไปถามว่า" คุณหนู นี่คุณหนูกำลังจะไปที่ไหนคะ?" "อ๋อ แม่อ้อย หนูแค่อยากจะไปเดินเล่นรอบๆวิลล่านี้ อยู่แต่ในห้องตลอดก็ไม่สบายเอา" แม่อ้อยก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ว่าเธอก็ได้นึกถึงคำสั่งของคุณติณห์ และแล้วเธอก็ได้เช็ดมือ" คุณหนู งั้นป้าไปเดินเป็นเพื่อนนะ พอดีว่าป้าก็ไม่มีอะไรทำเหมือนกัน" พอรินรดาได้ยินแบบนี้ในใจแน่นอนว่าเธอปฏิเสธ ให้ตายสิ ก็ป้าไปกับฉัน แล้วฉันจะหนียังไง? แต่ไม่ว่าในใจจะคิดยังไง แต่บนตัวข้ามมีลักษณะพิรุธโผล่ไป และแล้วเธอก็ได้ฝืนยิ้มที่ดูดีให้แม่อ้อย " มีแม่อ้อยเดินเป็นเพื่อนด้วยก็คงดีมากค่ะ ไม่อย่างนั้นวิลล่าใหญ่ขนาดนี้ หนูเกรงว่าหนูจะหลงทาง" แม่อ้อยเห็นลักษณะเธอแบบนี้แล้ว ก็เริ่มแอบคิดในใจว่าตัวเองคิดมากเกินไปหรือเปล่า ยังไงเตียงของคุณติณห์ ก็เป็นความฝันที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันกัน และแล้วทั้งสองคนก็ได้เดินรอบวิลล่า ด้วยต่างคนต่างมีความคิดในใจ เมื่ออยู่ที่สวนดอกไม้หลังบ้าน รินรดาสังเกตเห็นว่าที่นี่ปลูกดอกไม้บอลลูนเยอะมาก ด้วยความที่สงสัยเธอก็เลยถามแม่อ้อย " แม่อ้อยคะ ทำไมที่นี่ปลูกดอกไม้บอลลูนไว้เยอะมากค่ะ เป็นเพราะว่ามีความหมายพิเศษหรอคะ?" แม่อ้อยทำหน้าบึ้งไว้ ทำไมคุณรินรดา ทำไมชอบถามถึงของที่ต้องข้ามด้วย " คุณรินรดาคะ นี่เป็นดอกไม้ที่คุณหนูของเราปลุก แต่คุณห้ามถามเขาต่อหน้านะ เพราะว่าเขาจะโกรธ" รินรดาใส่หัว เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายลึกลับคนนี้ จะมีเรื่องราวเกี่ยวพันกันเยอะมาก แต่ว่าตอนนี้ทุกคนก็ต่างได้ข้อดี แค่นั้น พระนึกถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มออกมาเบาๆ เธอพึ่งนึกได้ขึ้นมาว่า สิ่งที่เธอต้องตอบแทนจากคนที่เขามาช่วยเธอคืออะไรน่ะ--คลอดลูก แม่อ้อยเห็นว่านี้ก็มาเดินได้พอสมควรแล้ว ฉะนั้นจึงได้หาข้อแก้ตัวไปเตรียมกับข้าว แม่อ้อยเดินจากไป รินรดาก็ติดใจมาก เธออยู่หลังสวนเดินเล่นอย่างชิวๆ พร้อมกับหาโอกาสหนีออกไปจากที่นี่ ธีรโรจน์นี่ก็จริงๆเลย ยังไม่โทรมาหาอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามาถึงหรือยัง แต่จะว่าไปดอกไม้บอลลูนนี้ก็สวยนะ รินรดารู้สึกดูแล้วชอบมาก จับไม่ปล่อยมือเลย เดี๋ยวจับดอกนี้เดี๋ยวดมดอกนั้น จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นและห้ามเธอไว้ " นี่เธอทำอะไรอยู่?" รินรดาตกใจหมด รีบลุกขึ้นยืนแล้วมองไปทางที่เสียงดังมา แต่แล้วก็เห็นผู้ชายคนนึงปิดหน้ากากไว้ ใบหน้าของเขามีหน้ากากที่ปรานีปิดไว้ และปิดตรงช่วงอวัยวะตาลได้พอดี ทำให้คนเห็นได้เฉพาะแค่จมูกและปากท่อนล่างของเขา และที่สำคัญปากนั้นยังยิ้มไว้ งอจนเป็นเส้นโค้งที่แปลกประหลาด รินรดาตกใจหมด ผ่านไปพักใหญ่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ผู้ชายคนนั้นเห็นเธอไม่พูดอะไร สีหน้าก็ดูเหมือนยิ่งไม่มีความสุขขึ้นมา แล้วอ้าปากถาม" เธอทำอะไรอยู่?" ครั้งนี้ รินรดาได้ยินอย่างชัดแจ๋ว เสียงของผู้ชายที่ใส่หน้ากากนี้ไว้ เหมือนจะเป็นผู้ชายลึกลับคนนั้นที่ร่วมมือกับตัวเองเพื่อที่จะแก้แค้น " คุณคือคุณติณห์นหรอ?" คำพูดมึงได้ออกไปจากปาก แต่มันยิ่งทำให้คนตรงหน้านี้ยิ้มแบบพิเรนทร์ขึ้น" แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ?" รินรดาพูดในใจ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ว่าต่อหน้าเพื่อนทีมแล้วเธอก็ยังคงมีรอยยิ้มพ่อออกมาให้" ฉันคิดว่าคุณใช่" ผู้ชายที่ใส่หน้ากากนี้มองรินรดาที่อยู่ตรงหน้าใบหน้ายิ้มแย้มแล้ว ตรงหน้าก็ได้สั่นสะเทือน เหมือนว่าเมื่อก่อนก็มีคนนึงยืนไว้ที่ถ้ำกลางดอกไม้บอลลูนนี้ เรายิ้มให้กับตัวเองแบบนี้ ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาได้กระโดดลงมาจากผนัง แต่ว่าผนังนี้ไม่ต่ำเลยนะ รินรดาเห็นว่าเขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยแล้วกระโดดลงมาจากข้างบน ทันใดนั้นในใจก็สั่นสะเทือนไปหมด แต่ว่ายังดี ดูเหมือนว่าชายคนนี้กระโดดลงมาแล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น รินรดาถึงโล่งอกไปที ต่อมาหลังจากที่ชายคนนี้กระโดดลงมาแล้ว เขาก็ได้เดินหลายก้าวเข้าไปหารินรดา " ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่เป็นเวลานานขนาดนี้?" รินรดากลับตกใจอีกครั้ง หรือว่าคนนี้สังเกตถึงความผิดปกติอะไรหรือเปล่า? "ฉัน ฉันรู้สึกว่าดอกบอลลูนนี้มันสวยดี เมื่อก่อนฉันไม่เคยเห็นมันเยอะมากขนาดนี้ ก็เลยรู้สึกสงสัย" และในขนาดเวลาที่รินรดากำลังพูดอยู่ เขาก็ได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้สึกตัว เว้นระยะห่างไว้กับคนข้างหน้านี้ "สวย?" พอได้ยินประโยคนี้ ผู้ชายคนนั้นงง ดอกไม้ที่เขาปลูกเอง เขายังไม่รู้สึกเลยว่าสวยมากตรงไหน ผู้หญิงตรงหน้านี้ลืมตาพูดมั่วจริงๆ "ก็สวยดีน่ะ ดอกไม้เล็กๆสีขาว หลังจากที่ออกดอกแล้วก็จะกลายเป็นสีม่วง ไม่รู้สึกว่ามันสนุกหรอ?" ผู้ชายไม่พูดอะไรอีกครั้ง แค่จ้องรินรดาไว้ รินรดาถูกเขาจ้องจนรู้สึกขนลุก หลังจากนั้นเธอก็ได้ก้าวถอยหลังไปยังไม่รู้สึกตัวอีกครั้ง " เธอดูเหมือนกลัวฉันมากนะ?" ใจที่ลึกลับคนนั้น ได้หยอกเขาเล่นเหมือนกับกระต่าย เขาก็ได้เดือนหน้าขึ้นหนึ่งก้าวช้าๆ จนรินรดาไม่มีที่ให้ถอยหลัง ความกล้าที่อยู่ในตัวเธอหน่อยนิดนั้น ได้โผล่ออกมา "นายอย่าเข้าใกล้มาอีกน่ะ!" พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนไป รินรดารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามุมปากของเขาหย่อนลงมา " เธอมันตัวอะไรกัน กล้าสั่งฉัน?" จากเดิมความกล้าของรินลดาก็เล็กอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นชายคนนี้หน้าบึ้งแล้ว เธอก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่ถอยหลังไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงร้องของแม่อ้อยดังขึ้น "คุณหนูทั้งสองค่ะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ" แม่อ้อยพูดอย่างเคารพกับผู้ชายลึกลับคนนั้น หลังจากที่อีกฝ่ายได้ตอบกลับ เธอก็ได้นำตัวรินรดาเข้าไป รินรดาถูกแม่อ้อยดึง เราเดินไปข้างหน้าอย่างรีบ ทันใดนั้นก็ได้นึกอะไรออก จึงได้ให้รีบหันหน้ากลับ ชายลึกลับคนนั้นกำลังเดินตามมาข้างหลังอย่างชิวๆ ณ ตอนนั้นเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ผู้ชายลึกลับคนนี้ ก็คือคนที่เป็นข่าวไม่ดีกับเธอ และคนที่กำลังจะร่วมมือแก้แค้นกับตัวเองคุณติณห์ รินรดาได้แอบถามแม่อ้อยด้วยเสียงเบาๆ "ชื่อเต็มของคุณติณห์คืออะไรคะ?" หลังจากที่แม่อ้อยได้ยินแล้วก็จ้องตาไปที่รินรดา และหลังจากนั้นเธอก็ได้แอบหางหลัง มองแล้วมองอีก เห็นติณห์ตอบตกลงแล้วเธอถึงพูดให้กับรินรดา "นี่คือคุณหนู ชื่อติณห์ คุณผู้หญิงเป็นคนตั้งชื่อให้"