บทที่ 25 ไม่สบาย

บ๗ที่ 25 ไม่สบาย นึกถึงเรื่องในอดีต ดวงตาของติณห์ก็ปกคลุมไปด้วยน้ำค้างบางๆ เหมือนมีต้อกระจกที่กำจัดไม่ออกชฎายุที่มองก็รู้สึกสั่นสะท้านแบบไม่มีเหตุผลซะอย่างนั้น ที่น่ารำคาญใจที่สุด ก็คงหนีไม่พ้นสศิชา ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงแล้วแต่ก็ยังจะดึงแขนเสื้อคุณหมอ แล้วพูดว่า “ คุณหมอคุณต้องช่วยลูกของฉันนะ ขอร้องล่ะ” คุณหมอที่โดนวอแวเสียจนช่วยไม่ได้ดึงแขนข้างนั้นของเธอ “พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ที่สุด” “ คุณหมอพอจะช่วยตรวจให้หน่อยได้ไหมคะว่าทำไมอยู่ๆก็เป็นแบบนี้เมื่อตอนกลางวันยังดีๆอยู่เลย” อธิชา อยู่ๆก็ถามขึ้น สายตามั่นคงและจับจ้องไปที่รินรดา รินรดาได้ยินดังนั้นในใจก็ตกใจ ถึงแม้ว่าติณห์ พูดว่ามันเป็นการดื่มเหล้า แต่ถ้าตรวจสอบขึ้นมา ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้สานมาถึงตัวพวกเขา คุณหมอที่กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจ ได้เจียดเวลาออกมาต่อได้เจียดเวลาออกมาตอบ “ แท้งครั้งนี้อาจจะมีสาเหตุหลายสาเหตุ ตอนนี้พวกเราคงยังตอบไม่ได้ จำเป็นต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอย่างละเอียดอีกที “ “ แต่ว่า “ คุณหมอพูดค้างแล้วหันไปมองสศิชา ในชุดเจ้าสาวที่เต็มไปด้วยคราบเลือด “ วันนี้เจ้าสาวได้ดื่มเหล้าหรือเปล่าครับ” อธิชางงงวย ” ดื่ม แต่ไม่น่าเป็นเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่า” ดื่มเหล้าทำให้เป็นแบบนี้หรอ คุณหมอพยักหน้า “ มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นเพราะดื่มมากเกินไป” ชฎายุได้ยิน ตาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ผู้หญิงคนนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ วันแต่งงานเธอเองแท้ๆยังหาเรื่องให้ตัวเองได้มากขนาดนี้ คิดได้อย่างนี้ เขาก็ใจร้อนอยากที่จะลงรถ ”จอดรถ” เขาพูดออกมาหนึ่งประโยค ประโยคนี้ทำให้ทุกคนบนรถหันมาสนใจที่เขา เขากลับไม่รู้เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น “เสี้ยนบุหรี่ อยากสูบสักมวน คงไม่ให้ฉันสูบที่นี่หรอกใช่มั้ย” คุณหมอไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ผ่านไปนานสักพัก สศิชาจึงพูดเอง “ให้เขาลงไป” คนที่กำลังมีเรื่องเองแท้ๆยังพูดแบบนี้ คนอื่นก็ว่าอะไรไม่ได้แล้ว จึงได้แต่จอดรถ แล้วปล่อยให้คนวุ่นวายคนนี้ลงไป “เดี๋ยวสักพักฉันจะกลับมาเอง” พูดจบเขาก็ปิดประตูรถ มองไฟของรถแอมบูแลนซ์ค่อยๆขับไกลออกไป รอจนลงรถแล้ว ชฎายุถึงได้รู้สึกว่าสายตาแปลกประหลาดที่มองมาที่เขานั้นหายไปแล้ว เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย “นายติณห์คนนี้นี่มันน่ารำคาญเอาเสียจริงๆ” ติณห์รำคาญที่จะยุ่งกับเขา เขามองชฎายุลงจากรถ ตัวเขาเองก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเหมือนกัน ที่สำคัญก็คือจะไม่มีคนมานั่งจ้องหน้ารินรดาแล้ว อ่อ ไม่ใช่ ยังเหลืออีกคนหนึ่ง อธิชา เธอเอาแต่มองหน้ารินรดาอย่างเอาจริงเอาจัง ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่าเรื่องนี้รินรดาเป็นคนทำ แต่มันติดอยู่ที่เธอไม่มีหลักฐาน ไม่อย่างนั้นก็คงจะเรียกร้องเอาผิดดำเนินคดีกับนังคนนี้ได้แล้ว แต่สศิชากลับขอร้องอ้อนวอนคุณหมออย่างทุกข์ทรมาณ ให้ช่วยชีวิตลูกของเธอ คุณหมออดไม่ได้ที่จะหลุดถามออกมา “คุณผู้หญิง คนเมื่อกี้ใช่แฟนคุณหรือเปล่า” สศิชาตอบกลับอย่างยากลำบาก “นั่นเป็นสามีของฉัน” คุณหมออยู่ที่โรงพยาบาลมาตั้งนานมีอะไรที่เขาไม่เคยพบ แต่ว่าครั้งนี้เจอสามีแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกงงงัน “คุณผู้หญิง อย่าถือสาที่ผมพูดเลยนะ แต่ผมว่าสามีคุณคนนี้ไม่ค่อยเข้าท่าเลย” ภรรยาตัวเองจะแท้งอยู่แล้ว เขายังจะคิดหาเวลาไปสูบบุหรี่อยู่อีก “เพราะฉะนั้น ฉันจึงขอร้องคุณหมอ ให้ช่วยลูกของฉันด้วยนะคะ” รินรดาก็รู้สึกทุกข์ใจแต่ก็พูดออกมาไม่ได้ วันนี้ชฎายุดูแปลกไป การกระทำของเขาวันนี้ทำให้เธอแปลกใจเหมือนกัน แต่เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าจะจับผู้ชายคนหนึ่ง อาศัยแค่ข้อผูกมัดมันไม่พอ ต้องมีการยืดหยุ่น เรื่องนี้แบบนี้เธอค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงพอควร แต่ว่าในตอนนี้ บนรถพยาบาลกลับมาเสียงหัวเราเยาะเบาๆเกิดขึ้น อธิชาคิดว่าคือรินรดาที่อยู่ตรงข้ามเธอ แต่เมื่อมองให้ดีกลับพบว่าเป็นติณห์ ตอนนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกโกรธ “คุณติณห์ ถ้าฉันไม่ได้จำผิดล่ะก็ คุณก็เป็นแค่ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทกระดองหอยทากนั่นใช่ไหม แล้วคุณไปเอาความมั่นใจจากไหนมาหัวเราะเยาะคนที่จะมารับช่วงต่อ” ติณห์สนใจแค่ที่ตัวเองยิ้ม เขายิ้มไปด้วย ขอโทษไปด้วย “ขอโทษนะ คุณอธิชา ก็ที่คุณผู้หญิงคนนี้พูดมันตลกจริงๆน่ะสิ” ต่อให้สศิชาจะโง่กว่านี้เธอก็ดูออกว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังแย่ เธอตอกกลับไปตั้งนานแล้ว ไม่ดูสถานะตัวเองเลย ยังจะมากล้าหัวเราะเยาะเธออีก แต่รินรดากลับเงียบสุขุม เธอด้านหนึ่งก็ห้ามติณห์ไม่ให้หัวเราะน้องสาวตัวเองที่เสียทั้งลูกและสามีไป อีกด้านหนึ่งก็เยาะเย้ยถากถางใส่ อธิชาได้ฟังสีหน้าก็เปลี่ยนไป นี่ถ้าไม่ได้อยู่บนแอมบูแลนซ์ล่ะก็ เธอคงจะอดไม่ไหวแล้วล่ะ “บทเรียนที่รินรดาได้ ก็คือฉันไม่ได้พิจารณาให้มากพอ” เธอยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว แต่แววตาของเธอกลับเย็นชาเป็นอย่างมาก ทำให้อธิชารู้สึกตัวสั่นอย่างหวาดกลัว ลางสังหรณ์ของเธอบอกเธอว่าครั้งนี้เหมือนเธอจะได้ยั่วโมโหคนที่ไม่ควรยั่ว ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาล สศิชาถูกพาไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ทำได้แต่รออยู่นอกห้องผ่าตัด อธิชาเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ เธอนั่งไม่ติดกับที่ แถมวันนี้เธอยังจงใจใส่รองเท้าที่มีส้นมาเป็นพิเศษ ทำให้ส้นเท้ากระแทกกับพื้นดัง ตึก ตึก ตึก “คุณนั่งลงก่อนได้มั้ย” รินรดารำคาญจนทนไม่ได้แล้วจริงๆเลยตะคอกใส่อธิชาไป อธิชาจึงถือโอกาสนี้ระเบิดออกมา