บทที่ 27 เธอไม่รู้จักฉันแล้วหรอ

บ๗ที่ 27 เธอไม่รู้จักฉันแล้วหรอ แต่ชญานีกลับจ้องไปที่พวกเขาสองคนที่จับมือกันออกไป ภายในดวงตาเหมือนมีความเกลียดแค้นมากมาย ในตอนนั้นเอง เธอได้ยินอธิชาถามเธออย่างระมัดระวัง “คุณหมอ ลูกสาวฉันล่ะคะ” “ย้ายไปอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยแล้วล่ะ ไปหาเถอะค่ะ” ชญานีที่ใจร้อนเดินแกว่งมือไปมาแล้วจากไป แต่อธิชาที่มองชญานี ลูกตาเธอกลับไปกลับมา ก็ไม่รู้ว่ากำลังวางแผนอะไร แต่แล้วเธอก็คิดขึ้นได้ว่าลูกสาวของเธอกำลังนอนอยู่ที่เตียงผู้ป่วย และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งคิดอะไรแบบนี้ เธอเลยรีบหมุนตัวจากไป แต่รินรดาที่พึ่งรู้สึกตัวว่าโดนจับมือมาสักพักแล้วพบว่าตัวเองกำลังถูกเอาเปรียบ “ปล่อยมือนะ” เธอพูดด้วยเสียงตกตะลึง อยากจะเอามือของตัวเองดึงออกมา แต่คิดไม่ถึงว่าติณห์ จะยิ่งกำแน่นขึ้น รินรดาค่อยๆมองสีหน้าติณห์ อย่างระมัดระวัง พยายามวิเคราะห์สถานการณ์เมื่อกี้อย่างลึกซึ้ง แต่เธอมองติณห์อยู่นานสองนานก็เดาไม่ออก จึงต้องยอมแพ้ไปโดยปริยาย แล้วเลือกถามตรงๆแทน “คนที่อยู่โรงพยาบาลเมื่อกี้ เธอไม่รู้จักจริงๆหรอ” ติณห์พยักหน้า เขาไม่จำเป็นต้องโกหกกับเรื่องแบบนี้ “ แล้ว...ถ้าฉันบอกว่า...ฉันรู้จักล่ะ” รินรดาพูดออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอหลับตารอพายุโหมกระหน่ำที่จะมาถึง แต่รอตั้งนานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจึงลืมตาขึ้นอย่างแปลกใจ พอเธอลืมตาเธอกนึกเสียใจ เพราะติณห์กำลังจ้องเธออย่างไม่ขยับเขยื้อน “ฉัน” “เธอพูดเกริ่นมาเถอะ อย่างมากฉันก็ถือว่าเป็นนิทานเรื่องหนึ่งแล้วกัน” “ เธอเป็นรูมเมทของฉันสมัยมหาวิทยาลัย แก่ก็ฉันไม่กี่ปี ตอนนั้นเขาคละกันอยู่ ” รินรดาเบะปาก “ เธอค่อนข้างจะหยิ่งยโสพอตัวเลยล่ะ ฉันไม่เคยเห็นเธอทักใครก่อนเลย” นอกจากเธอ ติณห์ฟังแล้วขมวดคิ้ว “ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” รินรดามองเขาอย่างหมดคำพูด “ ฉันไม่ได้กำลังอธิบายหรอว่าฉันรู้จักเธอได้ยังไง ส่วนที่เธอรู้จักนายได้ยังไงนั้น...” รินรดาไตร่ตรองอย่างระมัดระวัง ตอนนั้นนายอาจจะป็อปปูล่ามากก็ได้ “ฉันไม่ได้อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ” “ฉันรู้ มหาลัยของเธอห่างจากมหาลัยของพวกฉันไม่ถึง5นาที ตอนนั้นเธออาจจะเลิกเรียนแล้วบังเอิญเจอนาย จากนั้นก็คิดถึงแต่นายจนลืมไม่ได้ก็ได้” ติณห์ถามตัวเองว่าสมัยเขาเรียนเขาอยู่อย่างเงียบๆมากเลยนะ จะเป็นไปได้ยังไงที่มีคนเห็นเขาแล้วตกหลุมรักเลย “หลังจากนั้น...” รินรดาจู่ๆก็พูดเย้าแหย่เขา “ที่ฉันพูดมา ฉันโกหกน่ะ” ฉันไม่ได้รู้จักรุ่นพี่อะไรนั่นหรอก ละก็ไม่ได้รู้จักไอคนที่เห็นนายเป็นรักแรกพบด้วย ติณห์ได้ยินก็รู้สึกโกรธขึ้นมาหน่อยๆที่ตัวเองเหมือนโดนหลอกลวง “เธอหลอกฉัน?” แต่งคำโกหกตั้งยืดยาวเพื่อมาหลอกฉันเนี่ยนะ “ไม่ไม่ไม่” รินรดาโบกมือ “ตอนนั้นเธอมีคนที่เธอชอบอยู่จริงๆ แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร จนมาถึงวันนี้ตอนที่เธอทักนาย ฉันเลยนึกขึ้นได้” ตอนนี้ติณห์ไม่รู้แล้วว่าคำพูดของเธออันไหนจริงอันไหนหลอก จึงได้แต่มองเธอแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มือก็ลูบคางของตัวเขาเอง “โถ่ ฉันอุตส่าห์เล่าให้ฟัง นายยังไม่เชื่ออีก” รินรดาจงใจทำเป็นปล่อยมืออย่างหดหู่ ติณห์จ้องไปที่เธอ “แล้วเธอจงใจพูดเรื่องนี้กับฉันเพื่ออะไร” รอนรดาพูดในใจ นี่ฉันไม่ได้จะแนะนำพวกนายให้รู้จักกันอยู่หรือไง แต่ความจริงแล้วเธอกลับได้แต่ยิ้มแหยๆ “ก็ฉันเห็นว่าคุณติณห์โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว ไม่เห็นจะมีผู้หญิงมาตามจีบ...นี่ก็เป็นการบอกนัยๆให้นายรีบคว้าโอกาสนะ” ติณห์มองเธอสักพัก ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักอย่าง ผ่านไปสักพัก เขาจึงทวนคำพูดของเธออีกครั้ง “รีบคว้าโอกาสหรอ” พูดแล้วเขาก็จับไหล่ของรินรดา เขาหลับตาแล้วก้มลงจะจูบเธอ แต่รินรดากลับอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนี้ ดวงตามองจ้องและไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ตอนนั้นเอง ด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้น “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!” ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน เธอก็คือชญานีที่เพิ่งเจอในโรงพยาบาลเมื่อกี้นี้เอง คิดไม่ถึงว่าเธอจะยังเดินตามมา ตอนนี้เองรินรดาถึงได้สติกลับคืนมา เธอผลักติณห์ออกไป ทำเหมือนว่าอะไรก็ไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อกี้เธอคงจะเสียสติไปแล้ว แต่ติณห์ที่ไม่ได้รับจูบอันหวานหอมจากสาวงาม แถมยังถูกคนที่ไม่สำคัญอะไรมารบกวน อารมณ์ก็เลยชักจะไม่ค่อยดี เขาหันตัวไปหาคนที่เรื่องเยอะคนนั้น “พวกเรากำลังทำอะไร เธอมองไม่เห็นหรอ” นิ้วมือของชญานีสั่นเกร็ง “ตรงนี้คือประตูทางเข้าโรงพยาบาลนะ” ติณห์ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทางเข้าโรงพยาบาลแล้วมันทำไม “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอหรอ” ทำเอาชญานีจุกไปเลยทีเดียว เธอรู้สึกเหมือนความโกรธใกล้จะระเบิดออกมาแล้ว