บทที่ 34 ผีเสื้อดอกไม้

บ๗ที่ 34 ผีเสื้อดอกไม้ “อา เข้า เข้าไปเถอะ” รินรดาพูดติดอ่าง เตรียมไปที่ที่นั่งด้านหลังเพื่อหยิบถุงเสื้อผ้าออกมา แต่เมื่อตอนที่เธอเพิ่งเปิดประตูรถ ก็ถูกติณห์หยิบเอาไปหมดแล้วจากประตูรถอีกข้าง นี่เธอกำลังดูถูกคนเตี้ยอยู่หรอ! รินรดาโกรธจนหน้าพอง วินาทีต่อมาก็เห็นติณห์เอนตัวมาหิ้วถุงเสื้อผ้าออกมา แล้วกำชับทันที “ตามมา” ในเวลานั้น รินรดารู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาเคาะที่หัวใจของเธอ รู้สึกเหมือนมือเท้าไม่มีแรง “เห้อ” เธอถอนหายใจออกมาแล้วรีบตามไป ติณห์ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาจากข้างหลัง มุมปากก็ยกขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ป้าอ้อยอยู่ที่คฤหาสน์รอทั้งสองคนตั้งนานกว่าจะกลับมา อีกนิดเดียวเธอก็ว่าจะแจ้งตำรวจแล้ว ตอนที่เธอกำลังจะโทรศัพท์นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูพอดี จึงรีบไปเปิดประตู “คุณชาย คุณรินรดา พวกคุณกลับมาแล้ว” ป้าอ้อยยิ้ม แล้วหันไปหารินรดากะพริบตาปริบๆ “ค่ะป้าอ้อย ให้ป้ารอนานเลย” ถึงแม้ว่าจะทำงานเสร็จแล้วพวกเขาก็ยังเคยชินที่จะกลับมากินข้าวที่นี่ เพราะที่รินรดาพูดไว้ ป้าอ้อยอยู่ที่นี่คนเดียวค่อนข้างจะเงียบเหงา ตอนนั้นติณห์มองที่ไกล สายตาเหม่อลอย ไม่รู้กำลังคิดอะไร จึงพยักหน้าตอบรับคำขอของรินรดาไป ตอนนั้นป้าอ้อยก็แปลกใจตอนที่รินรดาพูด เธอแปลกใจว่ารินรดาเหนือกว่าคนอื่นยังไงถึงสามารถพูดคุณชายของเธอได้ “ความลับ” ในใจของเธอเข้าใจแจ่มแจ้ง ถ้าไม่ใช่ตัวติณห์เอง คนอื่นก็ไม่มีทางมาเปลี่ยนความคิดเขาได้ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ป้าอ้อยก็ทำกับข้าวสามมื้อรอพวกเขากลับมา บางครั้งกลับมาช้า ก็จะนำกับข้าวไปอุ่นใหม่ ทุกคนกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้ป้าอ้อยก็เลยรอพวกเขากลับมากินข้าวด้วยกันตามปกติ แต่เธอคิดไม่ถึงก็คือ คุณชายที่ไม่เคยยินยอมถือของนึกไม่ถึงว่าวันนี้จะหอบถุงเสื้อผ้ากลับมา นี่ยิ่งทำให้เธอเลื่อมใสและแปลกใจในตัวรินรดามากขึ้น เธอรู้ว่ารินรดาคนนี้เป็นคนดี แต่เธอคิดไม่ถึงก็คือ เธอจะส่งผลกระทบกับติณห์มากขนาดนี้ “ป้าอ้อยคะ ให้หนูช่วยอุ่นอาหารมั้ยคะ” รินรดาพูดพลางม้วนแขนเสื้อเตรียมไปช่วย “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร คุณหนู คุณกับคุณชายขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าข้างบนด้วยกันเถอะค่ะ งานครัวนี้เดี๋ยวป้าทำคนเดียวก็พอแล้ว” รินรดากำลังจะพูดว่าอยากช่วย ติณห์ที่อยู่ข้างหลังเธอก็ส่งเสียง “รินรดา มาถือนี่ไป” รินรดาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรขึ้นมาอีก เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย แต่ว่าเธอเป็นแค่ผู้มาอาศัย ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เมื่อคุณหนูติณห์เรียกเธอให้เข้าไปหา เธอจึงยิ้มแบบประจบสอพลอ “ค่ะค่ะค่ะ ข้าน้อยถือเอง ปล่อยคุณผู้ชายเหนื่อยเสียนาน” ติณห์ถึงได้ทำเสียงเฮอะออกมา เขาแบ่งให้รินรดาถือครึ่งหนึ่ง “ตามขึ้นมา” ถึงแม้ว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้รินรดาเธอเตรียมใจมาพร้อมแล้ว แต่เมื่อถูกติณห์ยืนกดดันอยู่หน้าประตู เธอยอมรับเลยว่าคนขี้ขลาดอย่างเธอยังรับไม่ค่อยไหว โดยเฉพาะตอนที่ติณห์กดดันให้เธอเข้าไปในห้อง มืออีกข้างก็เอาหน้ากากนั้นออก รินรดาเห็นใบหน้าราวกับหยกของติณห์ในระยะใกล้ขนาดนี้ เธอพยายามอย่างมากที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอไปลูบๆคลำๆ เธอบอกตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำอีก คนที่อยู่ข้างหน้านี้ไม่ใช่คนที่จะยั่วได้นะ อย่าไปแหย่เชียว หน้าแดงๆจึงได้ถอยออกไป แต่ติณห์ไม่สนหรอกว่าเธอจะคิดยังไง เพราะเขาหิวมาทั้งวันแล้ว ถ้ายังไม่กินเธออีกเขาคงจะเป็นบ้าแน่ๆ เขาดึงฉุดเสื้อด้านนอกของรินรดาออก จูบไปที่ลำคอของเธอ จนติณห์ระบายอารมณ์ออกมาเป็นครั้งแรก เรี่ยวแรงแม้จะขยับแขนของรินรดาก็ไม่มีแล้ว นอนหอบแผ่วๆอยู่บนเตียงทั้งอย่างนี้ แต่ติณห์กลับหยุดแล้วจัดเสื้อผ้าที่ยับยุ่งของตัวเอง “ลุกขึ้นมา ป้าอ้อยคงรอนานแล้ว” รินรดาจ้องติณห์เขม็ง แล้วเปล่งเสียงออกมา “ฉัน ไม่มีแรงกินข้าวแล้ว นายลงไปกินเถอะ” กว่าจะพูดสามประโยคนี้ออกมาได้ช่างยากเย็นจริงๆ แต่พอพูดจบก็ถูกติณห์โอบเอวแล้วอุ้มเธอขึ้น “ฉันอุ้มเธอลงไปเอง” รินรดาคิดอยากจะสู้ แต่ถูกติณห์หยิกเอวไปทีหนึ่ง ตอนนั้นจึงพูดอะไรไม่ออก ยอมให้ติณห์อุ้มเธอลงไปแต่โดยดี ป้าอ้อยที่อยู่ข้างล่างได้ยินเสียงจากข้างบนมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าคุณชายอดกลั้นมานานเท่าไหร่ถึงได้ทรมาณคุณหนูขนาดนี้ คนผ่านร้อนผ่านหนาวมามากแบบป้าอ้อยได้ยินแล้วยังหน้าแดง เป็นเด็กนี่ดีจริงๆ ผ่านไปไม่เท่าไหร่ ป้าอ้อยที่ไปหลบอยู่ที่ห้องครัวก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากข้างบน จึงรีบเอากับข้าวที่อุ่นแล้วออกไปตั้ง วางไว้บนโต๊ะ จากนั้นเงยหน้ามองก็เห็นคุณรินรดาหน้าตาไร้เรี่ยวแรงถูกอุ้มไว้ในอ้อมกอดของติณห์ หน้าของเธอเป็นสีแดงฝาด ดูท่าคุณหนูคงจะเพลิดเพลินทีเดียว ป้าอ้อยก้มหัวอย่างพอใจ นี่ใกล้เป็นจริงตามคำขอของคุณนายขึ้นมาอีกขั้นหนึ่งแล้ว แต่พอคิดถึงคุณนาย ความมีชีวิตชีวาบนใบหน้าของป้าอ้อยก็หม่นหมองลง ถ้าคุณนายยังอยู่ล่ะก็ เห็นคุณรินรดาดีแบบนี้ล่ะก็ คงจะต้องดีใจมากแน่ๆ แต่ยังไงป้าอ้อยก็เป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากแล้ว เธอจึงรีบจัดการกับใจคอเหี่ยวแห้งของเธออย่างรวดเร็ว แล้วยิ้มให้รินรดา “คุณชายคุณหนู หิวกันแล้วใช่มั้ยคะ วันนี้ป้าทำไก่เปรี้ยวหวาน” “หอมมาก” หลังจากที่ติณห์อุ้มรินรดาลงมาถึงชั้นล่าง รินรดาก็ดิ้นเพื่อที่จะลงมา จากนั้นเธอก็กระโดดออกไปแล้วไปล้างมือ เธอนั่งลงแล้วหยิบตะเกียบ