ตอนที่ 11 นี่คือสิ่งที่เธอชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ

ต๭นที่ 11 นี่คือสิ่งที่เธอชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ ไอรีมองไปที่เขา ตอบอย่างสงบว่า “ไม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ฉันมันก็แค่ผู้หญิงชั่วช้าต่ำทราม นวัตว์ คุณเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ ฉันมันหน้าด้าน ผู้หญิงโสเภณี ชั่วช้าไม่มีที่จะเปรียบ ฉันชอบที่จะมีอะไรกับผู้ชายพวกนี้ ฉันมันก็ร่านไปทั่ว...” “เพี๊ยะ” ดาวลอยเต็มหน้าของไอริณ มุมปากบนใบหน้าเล็กๆของไอริณ ก็มีเลือดไหลออกมาทันที คนที่ตบเธอ ก็คือนวัตว์ ดวงตาเข้มที่แดงก่ำ “ไอริณ เธอมันชั่วช้า ขาดผู้ชายไม่ได้เลยใช่ไหม แค่เห็นว่าเป็นผู้ชาย เธอก็อยากไปหมด ไอริณเช็ดเลือดออกจากปาก หัวเราะแล้วพูดว่า ใช่แล้วนวัตว์ ฉันมันก็คือ... ทันทีที่พูดจบ นวัตว์ก็จับมือเธอ ลากเธอออกไป “นวัตว์ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ไอริณดิ้นขัดขืน ทั้งแขนและขา ทรุดตัวลงที่พื้นก็ถูกนวัตว์ลากขึ้นมา ดึงให้ไปต่อ ตลอดทางเป็นไปอย่าทุลักทุเล ไอริณชนเข้าไปกับของประดับตกแต่งที่อยู่ตามทางเดิน ขาแข้งเจ็บระบม นวัวตว์ไม่สนใจแม้แต่นิด ฉุดกระชากลากถูให้เดินต่อไป “นวัตว์ ตกลงคุณต้องการอะไร” ดารุรีบไล่ตามมาทัน “ใจเย็นหน่อย มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่นอน ให้พี่เขาได้อธิบายหน่อย” แต่ว่าครั้งนี้ แม้แต่คำพูดของดารุ นวัตว์ก็ไม่ฟัง เขาเดินไม่กี่ก้าวก็ลากไอริณเข้าไปในห้องพักผ่อน ปิดประตูเสียงดังลั่น “นวัตว์...”มือไอริณถูกเขาจับกดไว้ที่ผนัง เรือนร่างร้อนของชายหนุ่ม แนบชิดติดอยู่ด้านหลังของเธอ “คุณจะทำอะไร”ร่างกายของไอริณเกร็งไปหมด พยายามดิ้นรนขัดขืน “ไปให้พ้นจากฉันนะ” นวัตว์กดที่มือของเธอไว้ ร่างกายกดแนบชิด พูดที่หูของไอริณอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธออยากจะโดนผู้ชายเอาไม่ใช่เหรอ ฉันจะทำให้เธอพอใจเอง ไอริณ เธออยากจะทำยังไง ฉันจะทำให้เธอด้วยตัวเอง” “นวัตว์ ฉันไม่อยากให้คุณมาแตะต้องตัวฉัน” ไอริณขัดขืน เธอไม่อยากเป็นที่ระบายอารมณ์์ของเขา ไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวเธอ “ไปให้พ้นจากฉันนะ” “ฮ่าๆ” นวัตว์หัวเราะอย่าเย็นชา หลังจากนั้นก็ดึงผ้าห่มออก “คุณทำอะไร...เจ็บ” ก็เป็นเหมือนครั้งก่อนๆ การกระทำป่าเถื่อน เป้าหมายก็คือจะทำให้เธอเจ็บปวด “ไอริณ ก่อนหน้านี้เธอชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงแพศยาชั้นต่ำอย่างเธอ มันมั่วไม่เลือกอยู่แล้ว ทำไมไม่ยอมให้ฉันแตะต้องตัวเธอล่ะ” นวัตว์ต้องการให้เธอเจ็บปวดจนเข้ากระดูก มือข้างหนึ่งบีบไปที่คอ เหมือนสัตว์ที่กำลังปลดปล่อย บังคับกดดัน “เธอก็ยังชอบแบบนี้สินะ ที่ภายนอกดูเหมือนจะรุนแรง แต่ในใจสะใจจะตายไป แพศยา น่าสมเพช น่าขยะแขยง ไอริณสั่นไปทั้งร่าง พูดอะไรไม่ออก เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เธอมี ก็ใช้เพื่อหยุดความเจ็บปวดที่เขากระทำ ขาอ่อนไปหมด ไอริณยืนไม่อยู่ทรุดลงที่พื้น ก็ถูกเขาลากขึ้นมาอย่างโมโห กระหน่ำใส่อย่างแรง เธออดไม่ได้ ร้องครางออกมา ร่างสั่นสะท้าน “สบายล่ะเหรอ” หูของเธอได้ยินที่นวัตว์พูดจาประชด “ยืนไม่อยู่แล้ว ไอริณ เธอชอบจริงนะที่ถูกทำแบบนี้ แพศยา โสนนท์ทำได้ถูกใจเธออย่างนี้รึเปล่า ไอริณส่ายหัว ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกมา สีหน้าขาวซีด “นวัตว์ คุณทำอะไรอยู่ข้างใน” ดารุเร่งตามมาแล้ว เคาะประตูถาม “ทำไมต้องล็อคประตู ฉันเข้าไปไม่ได้เหรอ นวัตว์ คุณทำอะไรกันแน่” ไอริณทรุดลงกองที่พื้น ข้างประตู เธอได้ยินชัดถึงเสียงของดารุ ร่างทั้งร่างเกร็งไปหมด “เธอยังชอบแอบฟังอีกเหรอ นวัตว์กำลังประชดเธออีกครั้ง “ข้างนอกนั่นคือสุภาพสตรี ไม่ชั่วช้าเหมือนเธอหรอก เธอไม่มีแรงจะพูด และไม่กล้าพูด เธอไม่ได้ไร้ยางอายขนาดที่จะชอบแอบฟัง ดารุเคาะประตูต่อไปไม่หยุด แต่ว่านวัตว์ไม่ตอบ เพราะเขามัวแต่ทำให้เธอเจ็บ...อยู่ เสียงเคาะประตูค่อยๆเงียบลง เสียงดารุเดินจากไป เข้ามาแทน เธอหมุนตัวค่อยๆเดินออกไป หัวสมองตื้อไปหมด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ไอริณ นังแพศยา ขนาดนี้แล้ว ยังสามารถหว่านเสน่ห์ล่อนวัตว์ได้ นังแพศยา รอดูเถอะ ฉันจะทำลายเธอเอง