บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

บ๗ที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา “เซน ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันจะคลอดแล้วจริง ๆ ...” รสรินคุกเข่าลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ เธอพยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนชายคนหนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไร้ค่า “เด็กคนนี้เขาแปดเดือนเต็มแล้วอีกนิดเขาก็จะมีชีวิตขึ้นมา ได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วย” ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดอ้าออก แต่ทว่ากับไม่พบแม้แต่เงาของใครสักคน มีเพียงบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่ พวกเขาต่างจ้องมองรสริน ไม่ยอมให้เธอเข้าไปภายในคฤหาสน์ และก็ไม่ยอมให้เธอออกไปจากลานคฤหาสน์โดยพลการ หว่างขาของเธอรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น น้ำคร่ำที่แตกจากการจะคลอดเด็กทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถพยุงตัวได้อีกต่อไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้นหิมะ “เซน ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลเถอะนะ” เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนคอแหบแห้ง ปวดท้องจนแทบจะเป็นลม ก็ปรากฏให้เห็นเงาร่างชายหนุ่มเดินออกมา เขาอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอจากไกล ๆ ด้วยสายตารังเกียจ “เซน เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ ตอนนี้ก็ครบกำหนดคลอดแล้ว ได้โปรดเถอะพาฉันไปโรงพยาบาล คลิดเขาออกมา!” รสรินก้มมองท้องใหญ่ที่นูนออกมา ก่อนพยายามขยับคลานเข้าไปหาเซน เธอพยายามที่จะไปกอดขาขอร้องเขา แต่เขาก็ขยับหนีด้วยท่าทางรังเกียจ “รสริน งั้นเธอจะยอมหย่ากับฉันมั้ยล่ะ?” เธอตะลึงงันไป ก่อนจะพึมพำออกมา “ลูกของเรากำลังจะเกิดมานะ..” เซนชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด “สำหรับฉันมันก็เป็นแค่เรื่องเฮงซวยเท่านั้นแหละรสริน แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยต้องการเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ มันเพราะเธอนั้นแหละที่แอบอุ้มท้องเอง พอตอนนี้อยากจะคลอด มันเป็นเรื่องของเธอ เด็กคนนี้จะคลอด ไม่คลอดหรือจะตายไปก็เป็นเรื่องของเธอ” รสรินร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม “เซน ทำไมคุณมันเลวอย่างนี้ ไม่ว่ายังไง แต่เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้ของคุณนะ!” “แล้วเธอคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ” ท่าทีของเซนตอนนี้มันทั้งโหดร้ายและเย็นชา เขาเหมือนกับปีศาจร้ายที่โผล่ออกมาจากนรกยังไงยังงั้น “ตั้งแต่เธอท้อง มันก็ทำให้ฉันรังเกียจแล้ว เด็กคนนี้ฉันไม่ต้องการ อยากไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดมันออกมาหรอ ฝันไปเถอะ!” คำพูดนั้นของเขาแทบจะทำลายความหวังของรสรินจนหมดสิ้น ท้องฟ้าสีเทามีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน เกล็ดหิมะยังคลร่วงหล่นเกาะตามเส้นผมที่ยุ่งเหยิงและดำสนิท รวมทั้งขนตาที่โค้งงอนยาว ดูเป็นภาพที่สวยงามแล้วยังเป็นภาพที่ย่าสงสารจับใจ “ฉัน.. ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดเถอะนะ” ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากการดิ้นของเด็กในท้องอย่างต่อเนื่อง น้ำคร่ำตรงหว่างขาค่อย ๆ แห้งเหือดลง กลับแทนที่ด้วยเลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมา จนพื้นหิมะโดยรอบเปลี่ยนเป็นสีแดงค่อย ๆ ขยายวงกว้างขึ้น รสรินจ้องมองที่ท้องของเธอก่อนจะพยายามพยุงตัวเองขึ้นด้วยความลำบาก พยายามคำนับขอร้องเขาไม่หยุด “ขอร้องล่ะ ฉันคุกเข่าขอร้องคุณ” เธอใช้หน้าผากกระแทกลงไปแนบชิดกับความเย็นของหิมะบนพื้น “ให้ฉันได้คลอดเขาออกมาเถอะนะ ได้โปรด” เซนหรี่ตามองเธออย่างไร้อารมณ์ สายตาของเขาบ่งบอกได้ชัดถึงความเย็นชา “ต่ำตมจริง ๆ สายเลือดของฉันเหรอ แค่คิดว่ามันหลอมรวมกับคนอย่างเธอ ฉันก็รังเกียจจนอยากจะอ้วกแล้ว” รสรินทำได้เพียงจิกมือลงบนพื้นหิมะ และยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้นโดยที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด “ใช่! ฉันมันต่ำตม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณหรอก” รสรินหลับตาลง เธอเลือกที่จะอ่อนข้อให้กับเขา “พาฉันไปคลอดเถอะ ฉันจะยอมหย่าให้คุณแล้ว หย่าตอนนี้เลยก็ได้ ขอแค่ฉันพาฉันไปคลอดอย่างปลอดภัย” เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าเซนตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “หึ” เซนยิ้มเยาะอย่างชัดเจนก่อนจะเอ่ยถ้อยคำโหดร้ายออกมา “รสริน ถึงเธอจะมาเห็นด้วยกับการหย่าตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้ไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดไอ้เด็กมารหัวขนนี้ออกมาหรอก หรือว่าเธอจะคลอดมันออกมากลางหิมะตอนนี้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะปล่อยให้มันตายหรอก” หลังของรสรินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวังปนเศร้าโศกเสียใจ “เรื่องหย่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่เห็นด้วย แต่อนาคตฉันก็มีวิธีที่จะทำให้เธอยอมคุกเข่าขอหย่าเอง!” เขาทิ้งประโยคอันโหดร้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับ และปิดประตูคฤหาสน์ไป ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย บนพื้นหิมะ ก็ยังปรากฏให้เห็นท้องขนาดใหญ่ของเธอและเลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนไปกว่าครึ่งตัวของเธอ