บทที่ 6 เธอก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันไปตลอดชีวิต

บ๗ที่ 6 เธอก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันไปตลอดชีวิต “ถ้าตอนนี้เธอยอมคุกเข่าขอร้องฉันละก็นะ ฉันจะยอมพาเธอเข้าไปก็ได้” วิคณากอดอกมองเหยียด “ไม่อย่างนั้น ตลอดชีวิตนี้ของเธอก็อย่าหวังว่าจะได้พบเซนอีก!” รสรินกัดปากตัวเองแน่น ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา เธอมักจะตกหลุมพรางของวิคณาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะพลาดท่าอะไรอีกหรือเปล่า เธอจะไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก แต่ว่า... ลูกสาวของเธอยังจำเป็นต้องใช้เงินรักษา ไหนจะเรื่องบริษัทของพ่อเธออีก เธอรอไม่ได้แล้ว... เธอไม่มีเวลาแล้ว “ไม่เต็มใจหรอ งั้นก็เชิญรอต่อไปแล้วกันนะ” วิคณาพูดก่อนจะหมุนตัวหลับ “รอเดี๋ยว!” รสรินร้องเรียกเธอเอาไว้ พยายามข่มใจตัวเองอย่างขมขื่น “ฉันขอร้องละ พาฉันเข้าไปเถอะ” วิคณายิ้มเยาะอย่างพอใจ ก่อนจะยื่นรองเท้าคู่สวยออกไปข้างหน้า “ขอร้องอย่างนี้ดูไม่จริงใจเลยนะ คุกเข่าลง.. แล้วเช็ดรองเท้าฉันให้สะอาด หลังจากนั้นโขกหัวให้ฉันสามครั้ง แล้วฉันจะพาเธอเข้าไป” รสรินกำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อจนเลือดไหลซึม แต่เธอก็อับจนหนทางแล้วจริง ๆ “ยัยริน ความอดทนของฉันมันมีจำกัดนะ!” วิคณาประกาศกร้าว เพื่อลูก เพื่อบริษัทของพ่อ... รสรินข่มตาลงอย่างอดกลั้น ก่อนจะคุกเข่าลงอีกครั้ง พร้อมเอามือไปทำความสะอาดรองเท้าให้วิคณา หลังจากนั้นก็โขกหัวสามครั้งให้กับเธอ “ขอร้องละ พาฉันเข้าไปด้วย” วิคณายกรองเท้าส้นสูงของเธอขึ้น ก่อนจะเหยียบมันลงบนหัวของรสริน “รสริน เธอจำเอาไว้ให้ดี ตลอดชีวิตนี้เธอมันก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันเท่านั้นแหละ! อย่าได้คิดมาแกร่งแย่งกับฉัน เพราะแกมันไม่คู่ควร!” วิคณาเอ่ยถ้อยคำดูถูกออกมา “แม้แต่ของเหลือใช้จากฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์! รู้ใช่มั้ย?” รสรินกัดปากตัวเองแน่นอย่างคับแค้นใจจนเลือดไหลซึม “ฉันรู้” “หึ” วิคณายอมยกเท้าออก “ไปกันเถอะ ฉันจะเมตตาพาเธอเข้าไปเอง” เมตตางั้นหรอ? เธอไม่รู้มาวิคณามีสีหน้ายังไงตอนที่พูดคำนี้ออกมา รสรินเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเดินตามวิคณาเข้าคฤหาสน์ไป “เซน...” เธอเปิดเข้าไปในห้องสมุด ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ เซนเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า รสรินเห็นสีหน้าของเขาช่วงดูอบอุ่นและอ่อนโยน “วิ..” ก่อนสีหน้าเข้าจะเย็ยชาไปทันตาเมื่อมองมาเห็นรสรินที่อยู่ด้านหลังของวิคณา “รสริน เธอเข้ามาทำอะไร?” “วิเป็นคนพาเข้ามาเองค่ะ” วิคณาเดินเข้าไปยืนด้านหลังของเขา ก่อนจะเอามือลูบไหล่ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เธอบอกว่าเธอมาหาคุณเพื่อขอหย่า.. จริง ๆ แล้ววิก็ไม่ได้อยากพาเธอเข้ามารบกวนคุณหรอกนะคะ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะถึงกลับคุกเข่าขอร้องวิ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็จะหย่ากับคุณให้ได้” ดวงตาคมกริบของเซนหลี่ตามองไปทางรสรินอย่างไร้อารมณ์ “เธออยากจะหย่างั้นหรอ?” รสรินกำมือแน่นก่อนเอ่ยตอบ “ใช่ ฉันจะหย่ากับคุณแล้วจะไม่มาวุ่นวายเรื่องของคุณกับวิคณาอีก และฉันก็หวังว่าคุณจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันและครอบครัวฉันอีก ปล่อยให้พวกไปตามทางของพวกเราพอ” เซนยิ้มเยาะ สายตาที่มองมาดูอำมหิตอย่างกับปีศาจร้าย “หย่าก็ได้ ปล่อยเธอกับครอบครัวเธอไปก็ได้” เซนพูดทีละคำอย่างชัดเจน “แต่ชีวิตยัยเด็กที่เธอคลอดออกมา ฉันปล่อยไว้ไม่ได้!” รสรินตกตะลึงใจหายวาบ “ลูกสาวของฉัน เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ!” เซนตอบกลับมาอย่างไร้อารมณ์ “รสริน เธอยังจะให้ฉันต้องพูดอีกกี่รอบ? เด็กนั้นมันก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันรังเกียจ ฉันไม่มีวันยอมรับเป็นลูกฉันหรอกนะ!” รสรินไม่เข้าใจในเหตุผลของเขาแม้แต่น้อย เธอเพียงคาดไม่ถึงว่าเข้าจะเป็นคนโหดร้ายถึงเพียงนี้ “ถึงยังไงลูกก็ไม่ผิด คุณไม่ยอมรับเขาก็ไม่เป็นไร ฉันจะพาเขาไปแล้วไม่กลับมารบกวนคุณอีก..” “รสริน!” เซนตะโกนขัดจังหวะอย่างโมโห “เธอฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรอ? ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ต้องการยัยเด็กไร้ค่านั้น ต่อให้เด็กนั้นจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันก็ไม่ได้! เด็กนั้นต้องไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้!” รสรินตะลึงจนตัวชาวาบ ต้องไม่มีชีวิตอยู่... “ถ้าเธอจะขอร้องให้ช่วยบริษัทพ่อเธอ ก็เอาชีวิตเด็กนั้นแลก! แค่เธอยอมลงมือฆ่าเด็กเอง ไม่เพียงแต่ฉันจะปล่อยเธอไป แต่ยังรวมถึงบริษัทของครอบครัวเธอด้วย แล้วฉันยังจะให้เงินเธอไปอีกสิบล้าน! เป็นการต่อรองที่คุ้มค่าจะตาย!”