บทที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉันสิ

บ๗ที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉันสิ ต่อรอง? ในสายตาของเขา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขามองชีวิตของลูกสาวเป็นเพื่อการต่อรองธุรกิจ “เซน คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” รสรินน้ำตาคลอ ท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น “คุณมันฆาตกร!” เซนเริ่มหมดความอดทน เขาไม่อยากแม้แต่มองหน้าเธอ “คำพูดของฉันมันยังไม่ชัดเจนพออีกหรอ ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับเธอแล้ว” เขาเลือกที่หันไปจับมือวิคณาขึ้นมาเล่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันให้เวลาเธอสามสิบวินาที รีบไสหัวออกไปแล้วอย่ากลับมาที่นี้อีก!” ถ้าเธอยอมไปในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเขาได้อีกเมื่อไหร่ บริษัทของพ่อแม่เธอ ไหนจะสุขภาพของลูกเธออีก เธอมีเวลาไม่มากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องทำให้เซนยอมรับปากที่จะช่วยให้ได้ “ฉันไม่ไป” รสรินตอบกลับก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เขา “เซน ถ้าหากวันนี้คุณยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไป ไม่ฉันก็คุณที่จะต้องพังกันไปข้างนึง!” เซนหลี่ตาจ้องมองไปทางรสรินด้วยท่าทางอันตราย “ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อนให้เธอเกินไปหรอกหรอ? เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะขู่ฉันได้หรอ?” “ฉันไม่สิทธิ์” รสรินก้าวเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางไว้บนโต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันมือของเธอก็สั่นพลอยทำให้ปลายมีดในมือสั่นไปด้วย “ฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นฉันที่ผิดเธอที่ไปหลงรักคนอย่างคุณ... จนทำให้ฉัน ครอบครัวฉัน มีสภาพร่อนเร่อยู่แบบนี้!” เธอหันทิศทางของปลายมีดไปทางเซน “เซน คุณเป็นคนบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียไปได้อีกแล้ว แต่กับคุณมันไม่เหมือนกัน” รสรินกัดปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลซึมจากแผลในปาก “ปล่อยฉันกับครอบครัวฉันไป ไม่อย่างนั้นวันนี้เราก็มาตายไปด้วยกัน!” เซนจ้องมองปลายมีดมันวาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับรสริน “ ดี! รสริน” เขาเดินเข้าไปหาปลายมือ “ถ้าเธอคิดว่าทำได้ก็แทงฉันเลยสิ” มือรสรินเริ่มสั่นอีกครั้ง ภายในใจเธอตัดสินใจไปแล้วที่จะลงมือกับเขา แต่พอถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง ๆ เธอกลับใจอ่อนไม่กล้าทำ มีดที่อยู่ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุด “ทำไม ไม่กล้าลงมือหรอ?” เซนจ้องมองเธอพลางเอ่ยอย่างประชดประชัน “รสริน การกระทำของเธอตอนนี้ ยิ่งดูยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสมเพช! คิดไม่ถึงว่าโลกใบนี้ยังจะมีผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธออยู่อีกหรอ?” รสรินกำมือแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างเงียบงัน “เซน ถ้าคุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน คุณจะต้องเสียใจแน่ที่ทำแบบนี้! คุณน่ะถูกวิคณาหลอกมานานแล้ว” เพราะรสรินมัวแต่พูดจนไม่ทันระวัง จู่ ๆ ก็มีคนก้าวเข้ามาหามีดในมือ “เซน ระวัง!” วิคณากรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหาเขา เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนรสรินก็ยังคงมึนงง ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไรจากเรื่องที่เกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ มีดในมือเธอแทงเข้าไปที่ไหล่ของวิคณาจนเลือดไหลซึมออกมาจากเสื้อ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เริ่มตกใจกลัวขึ้นมา... “รสริน” เซนตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล เขาปรี่เข้าไปผลักรสรินออก ร่างของเธอเซไปด้านหลัง ก่อนจะล้มลงไปจนหน้าผากของเธอไปฟาดเข้ากับมุมของตู้เข้า แผลปริแตกจนเลือดไหลออกมา “วิ!” เซนรีบปรี่เข้าไปดูอาการของวิคณาอย่างเป็นกังวล ใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วง “วิเป็นอย่างไรบ้าง” วิคณาขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซน “วิไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรมั้ยคะ วิคิดไม่ถึงเลยว่ารินเขาจะกล้าทำร้ายคุณ” ใบหน้าของวิคณาดูซีดเซียวทำให้เขารู้สึกกังวลเข้าไปอีก เขากอดเธอแน่น สายตาจ้องมองไปที่รสรินอย่างน่ากลัว “รสริน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำ” รสรินส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะตรงหน้าผากที่รู้สึกเจ็บ ก่อนจะพบว่ามีเลือดที่ไหลลงมาไม่หยุด เวียนหัวจัง.. หลังจากที่เธอคลอดลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่หายดี ไหนจะเรื่องลูก เรื่องพ่อกับแม่อีก ทำให้เธอต้องวิ่งเต้นทั้งวันไม่มีเวลาพักผ่อน สุขภาพของเธอเองก็แย่ลงเรื่อย ๆ ตอนนี้ยังบาดเจ็บจนเลือดไหลอีก ภาพตรงหน้าก็เหมือนจะมืดลงเรื่อย ๆ “รสริน!” แต่เรื่องที่น่ากลัวมากไปกว่านั้น คือตอนนี้เซนกำลังโกรธจัด