บทที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย

บ๗ที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย เซนเดินเข้าไปหารสรินก่อนจะกระชากไหล่เธอให้ลุกขึ้น “เธอคิดอยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่มั้ย?” สายตาเกรี้ยวกร้าดของเขาจับจองไปที่รสริน “เธอนี้มันเลวทรามจริง ๆ พอขู่ฉันไม่ได้ก็คิดจะเอาชีวิตฉันงั้นหรอ?” “ฉันเปล่า” รสรินเบิกตาโตด้วยความตกใจ ภาพตรงหน้าเริ่มดูพร่ามัวจากการเสียเลือดมาก “เมื่อกี้นเรื่องเข้าใจผิด...” “เข้าใจผิด?” เซนกระชากเธอให้หันไปดูวิคณาที่ตอนนี้เลือดยังคงไหลซึมออกม่จนเลอะเสื้อ “เธอกล้าทำขนาดนี้แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกหรอ? ถ้าไม่ใช้เพราะวิเขารับมีดแทนฉันไป เธอคงจะแทงเข้ามาที่หัวใจของฉันแล้วสินะ” “เป็นเธอที่เดินเข้ามาชนมันเอง!” รสรินตะโกนตอบกลับมา “เซน คุณตาบอดหรอ? ก่อนหน้านี้ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณมองไม่ออกจริง ๆ หรอ!” “รสริน จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะปากแข็งอีก” เซนรู้สึกรังเกียจเธออย่างถึงที่สุด ก่อนจะผลักเธอลง แล้วถอยห่างออกมาก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดด้านนอกเข้ามา หลังจากเห็นบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนเดินเข้ามา ทำให้รสรินรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “พวกคุณจะทำอะไร? เซน คุณคิดจะทำอะไรกับฉันอีก?” “มือขวาใช่มั้ยที่เธอถือมีด ฉันจะตีมันให้หัก” เซนพยุงวิคณาขึ้นมากอดไว้ วิคณากระชับตัวเข้าไปกอดร่างสูงแน่น ค่อยมองดูอยู่ไกล ๆ เป็นเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนม แต่มองกลับมาที่เธอ นั่งจนตรอกอยู่บนพื้นอย่างไร้หนทาง ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น “ไม่เอา..” รสรินส่ายหน้าพลางหาหนทางหนี แต่กลับถูกบอดี้การ์ดสองคนจับเอาไว้ หลังจากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็นำมือขวาของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ เวนเขาคิดที่จะทำร้ายมือของเธอจริง ๆ “เซน!” รสรินถึงกลับทรุดตัวลง น้ำตานองหน้า “คุณมันทั้งโหดร้ายและอำมหิต เป็นคุณยื้อเวลาจนทำให้ลูกของฉันป่วย เป็นคุณที่ทำร้ายครอบครัวฉัน ตอนนี้คุณยังคิดจะทำร้ายมือฉันอีกหรอ! ทำไมคุณถึงเลวได้ขนาดนี้?” รสรินร้องไห้โฮ น้ำตาไหลนองหน้าปะปนไปกับเลือดที่ไหลมาก่อนหน้านี้ “หลายปีมานี้ ฉันรักคุณมากขนาดไหนทำไมคุณไม่เคยมองเห็นมันเลย? แต่กลับโดยวิคณาหลอก คุณมันทั้งโหดร้ายทั้งโง่เง่า!” “พวกแกยังไม่ลงมืออีก จะรอให้ฉันลงมือเองหรือไง?” สีหน้าของเซนมืดครึ้มอย่างน่ากลัว เขาเมินเฉยต่อคำพูดของรสริน แล้วหันไปตะคอกใส่บอดี้การ์ดแทน บอดี้การ์ดชะงักไปครู่นึงก่อนจะ หยิบแท่งเหล็กขึ้นมาก่อนจะง้างขึ้นสูงแล้วฟาดมันลที่มือของรสริน แก๊ก.. เสียงกระดูกหักที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน “กรี๊ดดดด!” รสรินกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเต็มไปด้วยความสูญเสีย เจ็บปวดทรมาน ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป ร่างกายผอมแห้งล้มลงไปกับพื้นอย่างน่าเวทนา บอดี้การ์ดทั้งสองคนยอมปล่อยเธอในที่สุด ก่อนหันไปรายงานเซน เซนจ้องมองร้างผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น เขารู้สึกว่ามีอารมณ์รู้สึกผิดแปลก ๆ ก่อเกิดขึ้นมาในใจ “เซนคะ” เขาหันกลับไปหาวิคณาตามเสียงเรียก “วิเจ็บจังเลยค่ะ” น้ำตาเธอไหลนองหน้า ทำท่าทีช่างดูน่าสงสาร อารมณ์แปลก ๆ เมื่อสักครู่หายไปทันที เรื่องทั้หมดก็เป็นเพราะตัวของเธอเอง ใครใช้ให้เธอทำตัวร้ายกาจแบบนี้ ที่โดนไปมันก็สมควรแล้ว! “เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น!” เขาหันหลังแล้วเดินออกไปด้านนอก โดนไม่หันกลับไปมองรสรินอีก “ถ้าต่อไปเธอยังกล้าโผล่มาที่นี้อีก พวกแกก็จัดการตีเธอให้ขาหักซะ!” “รับทราบครับ” บอดี้การ์ดตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อนที่พวกเขาจะลากร่างของรสรินไปที่ประตูด้านนอกคฤหาสน์ แล้วโยนตัวเธอออกไปอย่างไร้ปราณี ด้านเซนเขาประคองวิคณาไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป เขามองเห็นรสรินที่นอนอยู่ข้างถนนแต่ก็ไม่ได้สนใจ แล้วขับรถห่างออกไป ทิ้งรสรินที่นอนหมดสติไว้ทั้งอย่างนั้น ไม่มีใครสนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย