บทที่ 13 ไม่เจอลูกแล้ว

#บḗที่ 13 ไม่เจอลูกแล้ว “ออกไป” เขายอมเอ่ยปากในที่สุด “รสริน ฉันให้เธอไสหัวออกไป!” รสรินส่ายหน้า ถ้าเธอออกไปจากที่นี่ตอนนี้ เซนเขาต้องหาวิธีทรมานครอบครัวเธอมากขึ้นแน่! “เซน เป็นฉันที่ผิดเองจริงๆ” ยิ่งเธอพยายามพูดมากเท่าไหร่สีหน้าของเซนก็ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ เขาเข้าไปกระชากผมเธอการจะลากออกไปทางประตูแล้วจับเธอโยนออกไป “เซน” เธอพยายามที่จะพูดอธิบาย แต่ด้านนอกประตูก็มีกลุ่มวัยรุ่นชายปรากฏตัวขึ้น พวกเขาต่างมองมาทางเธอที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ต ต่างผิวปากอย่างตื่นเต้น ก่อนพยายามจะเข้าไปสัมผัสตัวเธอ “ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” รสรินกระชับเสื้อผ้าไว้แน่น ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เธอรีบหนีออกมาจากคลับเฮ้าส์ เธอเดินไปตามถนน ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำใจให้สงบลงได้ ก่อนเธอจะเปิดห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย หลังจากนั้นก็ไปโรงพยาบาลดูแลลูกต่อ แต่ภายในห้องพักฟื้นกลับว่างเปล่า ไม่เจอใคร รสรินตกใจจนใบหน้าขาวซีด ก่อนจะรีบไปเคาน์เตอร์เพื่อสอบถามถึงสถานการณ์ “ลูกฉันละคะ! เขาอยู่ไหน” พยาบาลรีบตรวจเช็คข้อมูลให้ก่อนจะตอบว่า “ตอนเที่ยงของวันนี้ คุณแม่จองคุณมาทำเรื่องจัดการพาเด็กออกไปเรียบร้อยแล้วค่ะ” เป็นแม่ที่พาเขาไปงั้นหรอ? ทำไม? รสรินรีบต่อวายหาแม่ของเธอ แต่ไม่ว่าพยายามโทรไปเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่รับสาย เหงื่อเธอไหลเต็มหน้าไปหมดด้วยความวิตกกังวล ก่อนที่เธอจะนึกไปถึงเซน... ต้องเป็นเขา ที่ให้แม่เธอเอาลูกไป เพื่อแลกความปลอดภัยของครอบครัว คิดไม่ถึงเลยว่าแม่เธอจะทำแบบนี้.. ไม่ได้! รสรินนีบไปที่บ้านของเซนทันที เมื่อเธอมาถึงก็เจอเข้ากับพอดีที่ยูรายุกำลังอุ้มเด็กเข้าประตูคฤหาสน์ไป “แม่ อย่านะคะ!” รสรินรีบวิ่งเข้าไปร้องตะโกนห้าม “อย่าเอาลูกของหนูไป!” ยูรายุหันหลังกลับมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ “เอาลูกคืนมาให้หนู!” รสรินพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่ถูกบอดี้การ์ดทั้งสองคนขวางเอาไว้ “คุณรสรินครับ คุณเข้าไปไม่ได้!” “ปล่อยฉัน!” เมื่อนึกถึงลูกตัวเองที่อยู่ในน้ำมือคนโหดร้ายอย่างเซน เธอก็แบบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ตอนนี้ลูกเป็นสิ่งล้ำค่าสิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ เธอจะไม่ยอมเสียเขาไปอีกแล้ว! “ปล่อยฉัน!” รสรินดิ้นรนอย่าบ้าคลั่ง ผลักบอดี้การ์ดออกแม้ว่าแผลที่มือขวาจะมีเลือดออกแต่เธอก็ไม่สนใจ หลังจากสลัดทิ้งบอดี้การ์ดได้แล้วเธอก็รีบวิ่งเข้าคฤหาสน์ไป “เอาลูกคืนมาให้ฉัน!” เธอวิ่งเข้ามาที่ห้องรับแขกก่อนจะเจอเข้ากับเซน เขาเปลี่ยนชุดเป็นสูทดำทำให้ดูเท่มีเสน่ห์ นั่งรออยู่อย่างเฉยชา มือของยูรายุที่อุ้มเด็กอยู่ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเขา “คุณเซน ถ้าคุณต้องการชีวิตเด็กคนนี้ก็เอาไป! แล้วอย่ามายุ่งกับตระกูลกิติกรของพวกเราอีก!” เซนใช้สายตาที่เย็นชายั่นจ้องมองไปที่เด็ก ก่อนจะเอ่ย “นี้เป็นเด็กเฮงซวยที่รสรินคลอดออกมาหรอ? อัปลักษณ์จริง ๆ” “เอาลูกคืนมาให้ฉัน!” รสรินพยายามเข้าไปเพื่อคว้าลูกคืน ยูรายุรีบหลบอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักเธอออก บอดี้การ์ดทั้งสองคนรีบเข้ามาจับรสรินไว้อีกที ไม่ให้เธอเคลื่อนไหวอะไรได้อีก “ริน! เด็กป่วยแบบนี้ ปล่อยให้ตายไปก็ช่างเถอะ! แต่บริษัทของครอบครัวเราไม่สามารถปล่อยให้พังลงได้! ไหนจะพ่อของแก ไหน “ริน! เด็กป่วยแบบนี้ ปล่อยให้ตายไปก็ช่างเถอะ! แต่บริษัทของครอบครัวเราไม่สามารถปล่อยให้พังลงได้! ไหนจะพ่อของแก ไหนจะคุณปู่อีกคน!” “แต่ว่านั้นก็เป็นลูกของหนูนะ!” รสรินไม่เข้าใจทำไมแม่ของเธอถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ “บริษัทไม่มีแล้ว เรายังสร้างใหม่ได้ แต่นี้ชีวิตของลูกรินมันสร้างใหม่ไม่ได้แล้ว” “ทำไมจะมีอีกไม่ได้!” ยูรายุเถียงกลับ “ตอนนี้แกยังสาว แกจะคลอดลูกอีกกี่คนก็ได้!” “ ไม่! รินไม่ยอม!” รสรินร้องตะโกน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ยูรายุเมินเฉยต่อท่าทีของรสริน เธอหมุนตัวก่อนจะพาเด็กไปวางไว้บนโต๊ะชา “คุณเซน คุณอยากจะฆ่าเด็กนี้ไม่ใช่หรอ? ฉันจะลงมือเอง! ขอแค่คุณยอมปล่อยตระกูลกิติกรของพวกเราไป”