ตอนที่1 สี่ปีผ่านไปมากลับมาพบกันอีกครั้ง

ต๭นที่1 สี่ปีผ่านไปมากลับมาพบกันอีกครั้ง 00.30 นาที เครื่องบินโดยสารลำหนึ่งที่ได้บินออกมาจากปารีส บินมาเป็นเวลากว่าสิบชั่วโมงแล้ว ในที่สุดก็ลงจอดที่มณฑลเจียงเป่ย ทามินีไม่ได้นอนหลับบนเครื่องบินอย่างสงบ จนละเมอจะผลักกระเป๋าเดินทางออกจากล็อบบี้ “พี่ทามินี”！”พี่ทามินี“！ ชัญญาได้เห็นเขาจากทางไกล จึงเดินมาหาเธอเพื่อหิ้วกระเป๋าแทนเธอ “ในเมื่อคุณมาแล้ว รถก็จอดรออยู่ด้านนอกแล้ว เวลาที่เรานัดหมายกับลูกค้าเหลือแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่า ！พวกเราต้องรีบไปแล้ว！” ในตลอดการเดินทางโดนชัญญาลากดึงทั้งสาย จนกระทั่งในรถธุรกิจ ทามินียังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ คอก็เจ็บปางตาย เธอได้ลูบคอของเธอ และได้มองออกไปนอกหน้าต่าง สิ่งอำนวยความสะดวกและวิวทิวทัศน์ที่คุ้นเคย 4 ปีมาแล้ว เธอได้จากเมืองนี้ไป 4 ปี เต็ม ๆถ้าเกิดว่าไม่มีการย้ายเจ้าหน้าที่จากสำนักงานใหญ่ไป เธอก็ต้องไม่มีทางได้กลับมาอีกตลอดไปแน่ “ข้อมูลของบริษัทพามาครบแล้วหรือยัง?” รถจะจอดอยู่ที่ประตูโรงแรม ทามินีเตรียมชุดสูททำงานให้พร้อม เปิดปกเสื้อของคุณ และม้วนผมลงมา ชัญญากระโดดลงมาจากรถ หิ้วกระเป๋าเอกสารที่เตรียมไว้ให้เธอสิ “เอามาแล้ว เอามาแล้ว ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว” ทามินีพลิกเปิดไปหน้านึง ให้แน่ใจ และเปิดไปอีกหน้า ก้าวขึ้นบันได เงยหน้ามอง กลุ่มคนที่มากมายรออยู่ตรงหน้าประตูโรงแรม ทำไมผู้ชายวัยอายุประมาณยี่สิบเจ็ดแปดปี ใส่ชุดสูทสีดำกับเนกไทธรรมดา ๆ และด้านในใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนๆ กับสีขาว ส่วนสูง 180 กว่า ๆ จะทำให้ดูผอมลง ไกลออกไปจากตรงนี้ เขาก็ยังจะไม่ค่อยแน่ใจ แค่รู้สึกคุ้นเคยเฉย ๆแต่เขาก็ไม่ได้หันมาและรอบๆตัวเขาก็มีแต่คนมองดู “มาแล้วมาแล้ว ในที่สุดก็มาถึง” มีคนเจอทามินีแล้ว เหมือนว่าเขามาเป็นผู้ช่วยนักเจรจาในวันนี้ ไปคุยกับโตษินสิ “นี่มันอะไรกัน ไม่รู้จักรักษาเวลาเลย ในงานสำคัญก็ยังสายได้！” ได้ยินอย่างนี้แล้ว โตษินได้รีบหันกลับไป ในตอนที่ทามินีก้าวข้ามบันไดขั้นสุดท้าย สายตาทั้งสองแทบจะประชิดกัน ทามินีได้หยุดเดินอย่างฉับพลัน มันเหมือนคนถูกฟ้าผ่า และนิ่งงันอยู่นาน นึกถึงความทรงจําในอดีต ราวกับคลื่นซัดอยู่ในใจ เธอไม่นึกไม่ฝันเลย วันแรกที่เธอกลับประเทศ และได้พบกับเขา โตษิน！ “เฮ้ย……พี่ทามินี？”และชัญญาได้ผลักเธอออกไป ทันใดนั้นเธอได้ตื่นขึ้นมาในความมึนงง ชัญญาเป็นผู้จัดการแผนกของบริษัทอันยาง เมืองเจียงเป่ย ก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ ส่วนที่เหลือก็เป็นบริษัทอื่นๆ และยังมีทีมทนายของโตษิน ผู้คนจำนวนมากมายได้เข้ามาในโรงแรม ส่วนเรื่องที่นั่งชั้นพิเศษชัญญาได้จองไว้เรียบร้อยแล้ว ตามมาตรฐานของสองพันคน โตษินไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำ เขามัวแต่จ้องมองผู้หญิงที่เขารู้จัก ที่ใบหน้าของเอาอันบริสุทธิ์และอ่อนโยนจางหายไป และดูโต มีวุฒิภาวะขึ้น เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นในเวลาเดียวกัน ความทรงจำที่เก่าแล้วทำให้บรรยากาศเริ่มเย็นขึ้น ผู้หญิงคนนี้ชอบมาสาย และยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอก้าวออกมาเป็นนิสัย บังคับให้ตัวเองพยายามยิ้มออกมา และยื่นมือออกไป “สวัสดี ฉันเป็นผู้ช่วยนักเจรจาที่บริษัทอันยางส่งมา ทามินี” ทามินียื่นมือออกไป และรู้สึกอึดอัดใจ เพราะรอยยิ้มของโตษินชายวัยกลางคนได้อธิบายไปทุกอย่างแล้ว “ทีมคุณทนายโตษินได้ลงนามร่วมมือกลยุทธ์กับบริษัทของเรา และเขาก็เป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของบริษัทเรา เขาจะเป็นตัวแทนเต็มรูปแบบของบริษัทของเราเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับพวกคุณ！” ฟังเธอพูดอย่างเงียบ ๆ ก่อน ยิ่งรอบ ๆไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงกระซิบ  “…โอเค” บรรยากาศที่แสนยอดเยี่ยมภายในห้อง ทามินีนั่งอยู่ตรงข้ามกับโตษิน รอชัญญาเรียกคนมารับออเดอร์ เธอได้หยิบกระเป๋าเอกสารออกมา แสดงถึงการร่วมมือกันระหว่าง 2 บริษัท และใบเสนอราคาของวัสดุในโครงการ และเธอได้เงียบไป ในที่สุดก็มีเสียงขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าในพริบตาเดียวโตษินได้กลายเป็นทนายที่มีชื่อเสียงของเมืองเจียงเป่ย และได้ตั้งทีมทนายของเขาเอง