ตอนที่ 2 ความจริงใจ

ต๭นที่ 2 ความจริงใจ ทามินีรู้ว่าพวกเขากําลังพูดคุยกันเรื่องอะไร ราคาตามสัญญาค่อนข้างต่ำเกินจินตนาการของเธอ แต่มันสิ่งที่เหนือกว่าข้อตกลง เพราะเธอเป็นแค่ผู้ดูแลการประสานงาน "บริษัทอันยางเป็นองค์กรที่โด่งดัง ข้อเสนอดันดีกว่าราคาสินค้าต่ำกว่าเป็นสิบจุดไม่หยุดไม่หย่อน นี่ก็คือทามินี ‘ความจริงใจ’”โตษินปิดเอกสารในมือของคุณ และโยนมันกลับไปที่โต๊ะ ทามินีอดทนเน้นย้ำไว้ว่า“ถึงแม้ว่าราคาสินค้าของบริษัทอันยางจะต่ำ แต่ในสัญญาของเรามันมีผลประโยชน์ เรายินดีที่จะให้สามจุดกำไรเพื่อแลกเปลี่ยนกําไรกลับมา” “งั้นก็หมายความว่า ก่อนหน้านี้บริษัทเบนนิซิสสมทบเงินที่ขายหายไป บริษัทอันยางได้รับกำไรเพียงพอ ค่อยชดเชยเงินที่ขาดไปก่อนหน้านี้？ไม่ใช่เพียงแค่บริษัทอันยางที่จะได้รับความเสี่ยง พี่สาวนี่ถือว่าเป็นเงินก้อนโต โตษินได้เอาเล็บเคาะโต๊ะ ทามินีได้ถือถ้วยชาไว้ หัวใจเต้นแรง และเพื่อประโยชน์ของบริษัท เธอต้องดึงสติของตัวเองเข้าด้วยกัน “คุณทนายโตษิน ชื่อเสียงของบริษัทอันยางในเขตการค้า คุณก็ต้องได้ยินมาบ้างเหมือนกัน ถึงแม้ว่าบริษัทเบนนิซิสไม่สามารถทำกำไรได้ทันที แต่มันเป็นเพียงปัญหาของเรื่องเวลา……” โตษินจ้องเธอตลอดเวลา วิธีที่เธอพูด เขาได้กลับมาคิดดูอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำอะไรให้เขาหลาย ๆ อย่าง แสงในดวงตาของเขา โบกมือเพื่อตัดคำพูดของเธอด้วย “พี่ทามินี ฉันมาเป็นตัวแทนของบริษัทเบนนิซิสที่มาเจรจากับอันยาง และไม่ได้มาฟังคำพูดหวาน ๆจากพี่เลย มาอันยางนี้ไม่เห็นว่าจะมีความจริงใจต่อความร่วมมือให้กันเลย” จัดระเบียบบางอย่าง โตษินได้แต่ยิ้มมุมปาก “ในเมื่อ ในการเจรจาครั้งสำคัญ พี่ทามินียังมาสายได้” บรรยากาศรอบๆตัวเขาหนาวขึ้น หนาวจนคนรอบ ๆแทบจะหนาวตายตามกัน แม้แต่ทนายโตษินก็ยังค่อนข้างงงไปด้วย แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเห็นโตษินพูดก้าวร้าวในการเจรจาธุรกิจ โตษินเป็นทนายความที่มีชื่อเสียง แต่วันนี้ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ？ มันไม่ใช่วิทยาศาสตร์ “……”คิ้วของทามินีก็เลิกขึ้น เขารู้ว่าโตษินก็ที่ทำให้เธอลำบาก แต่เธอจำเป็นต้องร่วมมือ จะทำอย่างไรเพื่อโน้มน้าวโตษินล่ะ？ เธอคิดอย่างหนัก ชัญญาที่นั่งข้างเธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยเป็นมิตร ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “งั้น เราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ！ฉันจะให้พนักงานเสิร์ฟไว้ก่อน พอเรากินเสร็จแล้วเราก็จะคุยเรื่องนี้กันต่อ！” ทันใดนั้นชัญญาก็ส่งเสียง เพื่อขัดจังหวะไว้ ทำให้โตษินถอนสายตา เงียบไม่พูดไม่จา “ใช่ๆ กินข้าวกินข้าวเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว！！” ทุกคนเห็นด้วยกับชัญญา ชัญญาไม่รีรอ จึงโบกมือให้พนักงานเสิร์ฟ หลังจากนั้นไม่นานอาหารแสนอร่อยก็วางอยู่เต็มโต๊ะ ทุกคนที่นี่ก็คงจะหิวกันแย่หมดแล้ว เริ่มกินได้ บรรยากาศภายในห้องก็เริ่มผ่อนคลาย ทามินีเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าข้างๆโตษินเต็มไปด้วยผู้คน หยิบแก้วเหล้า และชนแก้วกับพวกเขา จิบไปหนึ่งอึก พูดคุยอย่างเป็นกันเองและยังพยักหน้าเป็นครั้งคราว หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้น หลังจากกินข้าวเสร็จ ทามินีได้ดื่มเหล้าเล็กๆน้อยๆ ท้องก็เริ่มป่วยทันที ทามินีก็ยังคิดอยู่ว่า ชัญญาได้แอบฉีกมุมของเสื้อผ้าของเธอ “อย่าดื้อ ฉันได้ยินมาว่าคุณทนายโตษินคนนี้ใจกว้าง คุณไม่มีธุระอะไรแล้วก็ไปขอโทษเรื่องที่คุณมาสายด้วยก็แล้วกัน บางทีความร่วมมือครั้งนี้อาจจะผ่านไปได้ด้วยดี！” เขาจำได้ว่าโตษินตอนมหาลัยไม่ดื่มเหล้า และวันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน และได้รับผลตอบแทนอย่างคุ้มค่า หลายปีแล้วนี่ ในที่สุดพวกเขาก็กลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน เขากินยาแก้ปวดท้องไปแล้วสองเม็ด แต่ก็ยังรู้สึกท้องอืดอยู่ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำและอาเจียนอยู่หลายครั้ง ระหว่างทางฉันได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน แม่ของทามินีบ่นว่าเมื่อเธอกลับมาบ้านเธอเอาแต่ทำงาน บ้านแทบไม่กลับเลย แย่จริง！ เธอเป็นหนี้โตษินด้วยคำว่าขอโทษ ทั้งยังมากกว่านี้อีก ทามินีไม่ได้ตอบกลับ เธอหยิบตะเกียบเงียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้ตักอาหาร