ตอนที่ 4 เขามีลูกแล้ว

ต๭นที่ 4 เขามีลูกแล้ว “ฉันรู้แล้ว” เธอพูดเสียงเบา เสียงของเธอทำให้รู้สึกว่าผิดหวังเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันคำพูดก็เปลี่ยนทันทีที่จ้องมองเขา “แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้” “………” ดวงตาก็โตษินก็มองลง นี่มันมากกว่าสิ่งที่เขาคาดเอาไว้ จากท่าทางลักษณะของเขา เขาดูไม่ได้ตลกเลยสักนิดเดียวแต่เป็นท่าทางที่จริงจัง ในขณะนี้หัวใจของโตษินราวกับเหมือนโดนมีดแทง สายตาของผู้หญิงคนนี้ เดิมที่มีเพียงเขาที่สามารถยอมแพ้ได้อย่างง่ายดาย อุณหภูมิในห้องน้ำเย็นขึ้น ใบหน้าของโตษินก็ดูลำบาก ในขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกของชัญญาที่มาขัดจังหวะบรรยากาศตึงเครียด “พี่ทามินี พี่ทามินี พี่ทามินี” “…..” จังหวะการเต้นหัวใจของมาทินีเต้นอย่างรวดเร็วรับรู้ถึงที่คอและดวงตาและกลัวว่าชัญญาจะเปิดประตูเข้ามา เธอและโตษินในขณะเดียวกันก็หันไปมองลูกบิดประตูที่ขยับไปมา ชัญญายังจะเปิดประตูและไม่คิดจะหยุดพัก “พี่มาทินี ถ้าพี่อยู่ก็ส่งเสียงหน่อย” ทามินีรู้สึกโชคดีที่โตษิณล็อกประตูได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นถ้ามีคนมาเห็นเขาแบบนี้คงจะมีข่าวมั่วๆออกไปแน่ เธอและโตษินไม่ส่งเสียงใดๆ ชัญญาก็เคาะอีกครู่นึงและไม่ได้รับเสียงตอบรับ จากนั้นก็เดินไปและพึมพำกับตัวเองว่า “แปลกจัง พี่มาทินีไม่ได้บอกว่าจะเข้าห้องน้ำหรอกเหรอ แล้วทำไมไม่มีคนล่ะ ” และสิ่งที่แปลกอีกคือ ทนายโตษิน ก็หายไปด้วย เสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไป ทามินีถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอขยับแขนทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวว่าเธอกับโตษินยังคงเถียงกันอยู่ในท่าทางที่น่าอับอายและใบหน้าของชายหนุ่มยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง บังเอิญโทรศัพท์ของโตษินก็สั่นขึ้น คนที่ที่โทรมายังคงโทรอย่างต่อเนื่อง มาทินีพูดอย่างระวังว่า “คุณรับโทรศัพท์ก่อนมั้ย” โตษินดูเหมือนจะไม่ทน สายตายังคงจ้องมองเธอ จับโทรศัพท์ด้วยมือขวาและมองไปยังเบอร์ที่โทรเข้ามาและรับสายพร้อมพูดว่า “ไง” ทามินีเหลือบไปเห็น สายที่โทรเข้ามาคือ ‘เลศ’ทันใดนั้นก็งงงวยกว่าเดิม ดังนั้นเขาและเลศยาคบกันใช่มั้ย โตษินแนบโทรศัพท์ไว้กับหูและมีเสียงร้องของผู้หญิงดังออกมาจากไมโครโฟน “ษิน ษิน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน จู่ๆธามก็มีไข้สูง 陈妈 ก็ลาพักอีก ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ธามชักและร้องไห้ตลอด ฉัน..ฉัน” เสียงร้องไห้สะอื้นของเลศยาผสมกับเสียงร้องไห้ของเด็กชาย 4ปีแห่งความคิดและคาดหวังอย่างบ้าคลั่งที่ไม่เคยกล้าแสดงออกมา ในที่สุดก็กลายเป็นการประชดประชันหลังจากได้ยินเสียงเรียกเข้าสายนี้ ใบหน้าของโตษินก็ดูตึงเครียดทันที “ฉันรู้แล้ว เธอรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้” เมื่อกี้คือเสียงร้องของเด็กผู้ชายไม่ผิดแน่ เธอเห็นใบหน้าของษินแสดงถึงความกังวลและหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่ตัวเองแล้วจะเป็นใคร ? เขามีลูกแล้ว..มีลูกกับเลศยา ในเวลาเดียวกัน เขาดึงประตูออกไป เสียงประตูห้องน้ำปิดดัง “ปัง” เสียงกระหึ่มดังอยู่ในหูของทามินี วิธีการพูดกับผู้หญิงคนนั้นและกับเธอช่างแตกต่าง เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอเขามักจะขมวดคิ้วตลอด และไม่ค่อยมีความอดทน “คำพูดฉันพูดชัดเจนไปนานแล้ว คุณยืนยันอยู่เสมอว่ามันเปลืองเวลาของเราทั้งสอง คุณตัดสินด้วยตัวคุณเอง” “ไม่มีปัญหา ทนายโตษินรีบกลับเถอะที่บ้านมีธุระรออยู่” เดินกลับไปที่ห้อง ก็เห็นโตษินถือกระเป๋าเอกสารและพูดคุยกับชายวัยกลางคนอยู่ “ขอโทษด้วยพอดีที่บ้านมีธุระด่วนเล็กน้อย ต่อไปนี้ผู้ช่วยของผมจะเป็นคนรับผิดชอบในการประชุม” ฉันไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ที่ฟื้นตัวจากอาการช็อคและเจ็บปวดภายในใจ จัดแจงเสื้อผ้าและสูดหายใจลึกๆเพื่อให้ตัวเองรู้สึกไม่อึดอัดใจแต่ในใจกลับรู้สึกสะท้อนกลับ ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างสุภาพ โตษินก็ไม่เหลียวมองไปที่ทามินีที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูและเดินผ่านไปอย่างเฉยเมย หลังของเธอแนบชิดกับผนัง เล็บจิกไปในฝ่ามือ วางสายโทรศัพท์เขาก็เก็บกลับไปไว้ในกระเป๋าและเมื่ออยู่ต่อหน้ามาทินีเขาก็เย็นชาอีกครั้ง