ตอนที่ 5 ผู้ชายที่ดีที่สุด

ต๭นที่ 5 ผู้ชายที่ดีที่สุด “พี่มาทินี พี่ทำไมเพิ่งกลับมา ฉันหาพี่แทบจะทั้งวันแล้ว พี่ไปไหนมา? ” ในที่สุดชัญญาก็พบทามินี และรีบดึงมาทินีกลับไปนั่งที่นั่งของเธอทำให้เธอละสายตาจากชายร่างสูงที่ประตูคนนั้น “ฉันเพิ่งไปข้างนอกไปรับโทรศัพท์มา” “ฉันพูดเถอะ ไปหาพี่ที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ ทนายโตษินก็หาไม่เจอ ฉันล่ะคิดว่าพวกคุณ พี่มาทินี ทนายคนนี้น่ะเขาดีมากเลย เขาทำงานได้อย่างโดดเด่นและมีความสามารถและยังให้ความใส่ใจแก่ครอบครัว ที่สำคัญคือหล่อและหล่อ เป็นผู้ชายที่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ” ทามินีฟังแล้วก็หายใจสะดุดอีกครั้งและริมฝีปากก็ฝืนยิ้ม การเจรจาต่อเนื่องนานกว่าครึ่งชั่วโมงและในที่สุดก็ไม่มีข้อตกลงใดๆและเธอก็นั่งรถกลับโรงแรม ในขณะที่นั่งอยู่บนเตียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ดนิษฐ์ โทรมา “พี่ชาย” “ทำไมเสียงดูเหนื่อย เจรจากับบริษัทเบนนิซิสไม่ราบรื่นหรอ ?” เสียงของดนิษฐ์นั้นอ่อนโยนเหมือนเคย เธอรู้สึกผิด “อีกฝ่ายไม่ยอมรับข้อกำหนดของเรา พี่ชาย พี่คิดอีกหน่อยไหมแล้วค่อยเปลี่ยนคนมาเจรจาสัญญากับพวกเขา ฉัน..” การเจรจาข้อตกลงกับบริษัทเบนนิซิสค่อนข้างรุนแรงและยังมีเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและโตษินอีก มีความเป็นไปได้สูงที่จะล้มเหลว ประเด็นก็คือเธอไม่ต้องการทำให้ดนิษฐ์ผิดหวัง เขาให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก ทำไมยอมแพ้ไวขนาดนี้ นี่ใช่มาทินีที่พี่รู้จักใช่ไหม พี่เชื่อในตัวเธอ ลองอีกสักหน่อย นี่แค่เวลาสั้นๆ ลำบากเธอแล้ว น้ำเสียงที่เป็นกำลังใจทำให้เธอกลืนคำว่ายอมแพ้กลับเข้าไป “โอเค ฉันจะทำให้ดี วางสายแล้วนะ” “อืม เพิ่งลงจากเครื่องพักผ่อนให้เต็มที่ เรื่องเจรจาไม่ต้องรีบร้อน” วางสายโทรศัพท์ ทามินีจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่างเป็นเวลานาน จากนั้นเธอตัดสินใจโทรหาชัญญา “ชัญญา เธอมีเบอร์ติดต่อหรือที่อยู่ของคุณทนายโตษินไหม” “ที่อยู่ไม่มี แต่มีนามบัตรของเขา ทำไมเหรอพี่ทามินี คุณตกหลุมความหล่อทนายโตษินเหรอ อิอิ” ทามินีอดยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “อย่าวุ่นวาย ส่งมาให้ฉัน” “โอเค เดี๋ยวส่งไปให้” หลังจากนั้นไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็ได้รับข้อความจากชัญญา เป็นตัวเลขจำนวนหนึ่งแถว ทันใดนั้นนิ้วมือเธอก็สั่น เมื่อกี้เธอแค่อยากจะถามเพราะไม่เข้าในเหตุผล แต่ในตอนนี้ ในหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เลย ถอนหายใจ ทำไปแล้วหลายหน ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว เนื้อหาของข้อความที่เขียนถูกลบ สุดท้ายมีเพียงแค่ประโยคง่ายๆหนึ่งประโยค ทำแท้ง ? ทามินีกัดริมฝีปากและถอนหายใจเบาๆและค่อยๆม้วนตัวในผ้าห่ม ษิน พรุ่งนี้ 9 โมงเช้า ร้านกาแฟ ไม่เจอไม่กลับ “พวกคุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน ฉันแค่มาตรวจร่างกาย” มองที่ข้อความที่ถูกส่งออกไป ในใจกลับกังวลและลังเลว่าเขาจะตอบข้อความกลับว่าอย่างไร ในสายตาที่มีแต่ความเฉยเมย มันจะเต็มไปด้วยความรังเกียจและเยาะเย้ยฉันหรือเปล่า ? หญิงสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะกำลังนอนเอนกายอยู่บนเตียงตรวจร่างกาย หมอและพยาบาลกำลังจัดเตรียมเครื่องมือแพทย์ที่แสนน่ากลัวอยู่ด้านข้างและไม่สามารถที่จะหลบเลี่ยงเข็มฉีดยาได้ เดิมทีเวลาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่างจริงๆ เมื่อก่อนตอนที่อยู่หอพักจะมีข้อความบทสนทนาที่ไม่รู้จักจบอยู่เสมอ แต่หลังจาก4ปีผ่านไป แค่คำพูดทักทายง่ายๆเธอก็กลับพูดไม่ออก “พวกเรารับผิดชอบแค่การทำแท้ง ไม่รับผิดชอบการตรวจสุขภาพ” ร่างกายที่ไม่สบายต้องหลับไปด้วยความเจ็บปวด แม้แต่ในความฝัน ก็ยังมีภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น และรออย่างกระวนกระวาย 10นาที 1ชั่วโมง เธอจำไม่ได้ว่าใช้เวลาไปนานเท่าไหร่แต่หน้าจอสีดำของโทรศัพท์ก็ไม่เคยส่องสว่าง ทามินีสูดลมหายใจเข้าลึกๆนิ้วที่เรียวยาวก็พิมพ์คำพูดยาวๆไปหนึ่งประโยคแต่หลังจากนั้นก็กดปุ่มลบค้างไว้ ถอนหายใจและลบข้อความที่รอส่งจนหมด