ตอนที่ 6 อนาคตที่สวยที่สุด

ต๭นที่ 6 อนาคตที่สวยที่สุด พวกเขาโกหก ! แม่พูดอธิบายให้เธอเข้าใจแล้วแค่เธอเลิกกับษิน เธอก็จะได้รับอนุญาตให้ไปคลอดลูกที่ต่างประเทศ จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอไปทำแท้ง “ลูกรัก ลูกเชื่อฟังเถอะ เอาเด็กออกนะ แม่กับพ่อจะไม่ยอมให้ลูกคบกับคนจนๆแบบนั้นหรอก” ไม่มีอุณหภูมิเข้าถึงเลย สักนิดก็ไม่มี จากนั้นเธอก็เห็นแม่ยืนมองอยู่ตรงห้องผ่าตัด เสียงร้องไห้ขอร้องดังออกมา “แม่ ฉันขอเถอะ ขอให้ฉันเก็บเด็กคนนี้ไว้” นี่คือลูกของเธอกับษิน พวกเขาเคยพูดไว้ว่าจะให้อนาคตที่ดีแก่เด็กคนนี้ “เธอจะเก็บเด็กไว้ ให้ฉันตายต่อหน้าเธอเถอะ” เมื่อเห็นว่าแม่หยิบมีดขึ้นมาจ่อที่คอ น้ำตาของทามินีก็หยุดลงทันที อารมณ์ของแม่ตอนนี้เธอรู้ว่าแม่พูดจริงทำจริง “ฉันกับพ่อเธอลำบากเลี้ยงเธอมาจนโตขนาดนี้ นี่คือสิ่งที่เธอตอบแทนกลับมาเหรอ” เธอร้องไห้จนตาแดงก่ำ หลังจาก1นาทีผ่านไปภายในห้องเงียบสงบและเธอก็ยอมแพ้จนในที่สุดเธอก็ปิดตาลงและนอนรอตรวจร่างกายอยู่บนเตียง เธอไม่สามารถทนดูแม่ของเธอทำร้ายตัวเองได้ “ษิน ลูก ขอโทษ เป็นเพราะฉันที่มีความกล้าหาญไม่เพียงพอ” ในบ้านพักตากอากาศภายในเมือง โตษิน กัดริมฝีปากและนั่งลงบนเตียงของธาม ภายในตามีเอ่อล้นไปด้วยคำพูดแสนเจ็บปวด แพทย์ประจำครอบครัวได้ปรับความเร็วของหยดน้ำเกลือ ดังนั้นเขาจึงโล่งใจขึ้น “คุณโตษิน ธามไม่มีอาการชักแล้ว น้ำเกลือสามารถเอาออกได้หากไข้ลดลง แต่อาการเจ็บป่วยของเด็กต้องรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด” ได้ยินเช่นนั้นแล้ว…… “ผมทราบแล้ว” โตษินพยักหน้า ลมหายใจที่เย็นชาทำให้แพทย์ประจำบ้านไม่พูดอะไรอีกและจัดเก็บของเตรียมจะกลับ อีกด้านหนึ่ง ใบหน้าของเลศยาได้ลดความตึงเครียดลงเพียงเล็กน้อยและฝืนยิ้มพูด “ครั้งนี้รบกวนมากจริงๆ ฉันจะไปส่งคุณกลับ” “ไม่เป็นไร หากเด็กมีอาการผิดปกติให้รีบนำส่งโรงพยาบาลทันที” “ทราบแล้ว ขอบคุณมาก”  ราวกับเป็นคุณผู้หญิงก็ไม่ปาน เลศยาส่งแพทย์ประจำบ้านกลับไปแล้ว จากนั้นก็เดินมาหาโตษิน ใบหน้าเต็มไปด้วยการขอโทษ “โตษิน ฉันขอโทษ ฉันตกใจมากไปยังดีที่ธามไม่เป็นอะไร ฉันไม่รู้จะมองหน้าคุณอย่างไรเลย” “ไม่เกี่ยวกับเธอ” คำตอบที่เย็นชาเหมือนไม่เต็มใจจะพูด ใบหน้าของเลศยาแสดงความอึดอัดเล็กน้อย มองดูธามที่ป่วยและพูดต่อ “กลางดึกธามต้องการการดูแล คุณต้องยุ่งแน่ๆ ให้ฉันอยู่คอยช่วยดูแลเข้าไหม ? ” โตษินเลิกคิ้วขึ้น โตษินขมวดคิ้วและเงียบไปสักครู่ เห็นด้วย “ได้ เธอไปพักที่ห้องรับแขก ถ้ามีอะไรฉันจะเรียก” 4 ปีที่ผ่านมา เธอคอยดูแลธามและทุกวันคอยอยู่ข้างๆโตษิน แต่เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเธอเลย จนกระทั่งวันนี้ เลศยามองหน้าจอที่ส่องสว่างอย่างไม่รู้ตัว เห็นถึงคำพูดที่ไม่สมบูรณ์แต่กลับทำให้เธอใจหายทันที ความคิดที่ยอดเยี่ยม แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นตามที่เลศยาหวังไว้ทั้งหมด ธามมีไข้และเป็นคืนที่วุ่นวาย โตษินก็ต้องดูแลเหมือนกัน เลศยายิ้มหัวเราะและพูดว่า “โอเค” โตษินพยักหน้าและนั่งลงและด้วยความเคยชินต้องนำโทรศัพท์ออกมาและพบว่าโทรศัพท์แบตหมดแล้ว เขาชาร์จโทรศัพท์และกดปุ่มเปิดเครื่อง โทรศัพท์เพิ่งจะเปิดเครื่องก็มีเสียงดังแจ้งเตือนข้อความเข้า เขาล้างหน้าและเดินลงไปชั้นล่าง พบว่าเลศยาได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว ใครกล้าเรียกเขาว่า ษิน “ษิน อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนดูแลเด็กทั้งคืนต้องเหนื่อยแน่ๆ รีบมากินข้าวเถอะ” เลศยาปกปิดความผิดหวังในดวงตาของเธอและรีบนำนมร้อนมาให้ ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้นอกจากเลศยาแล้วก็ไม่สามารถเดาถึงใครได้อีกเลย ใกล้จะเช้าแล้ว เด็กชายได้นอนหลับไป ความกังวลของโตษินก็ผ่อนคลายลง