ตอนที่ 7 อุปสรรค

ต๭นที่ 7 อุปสรรค โตษินมือข้างหนึ่งถือนม และมืออีกข้างหนึ่งเปิดโทรศัพท์ในขณะที่เห็นข้อความสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาจนสามารถทำให้คนกลัวได้เลย คือเธอ ! แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่รหัสแปลกๆ แต่เขามั่นใจว่าคนที่ส่งข้อความมาคือเธอ เลศยาเห็นดวงตาที่เปลี่ยนไปของเขา เธอจึงมั่นใจเพิ่มขึ้นในการคาดเดาของเธอ เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย โตษินดื่มนมไปหนึ่งอึก และวางแก้วนมไว้บนโต๊ะ หยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมา และสายตามองไปที่ห้องของธามเหมือนยังมีเรื่องไม่สบายใจ “เลศ ให้ธามนอนพักเยอะๆ ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรโทรหาผม” “สบายใจได้ ฉันจะดูแลธามอย่างดี” เลศยายิ้มและพยักหน้า ส่งเขาขึ้นรถขับออกไป เลศยาล็อคประตูด้วยความร้อนรนและหวงเหมือนมือขนาดใหญ่ที่ค่อยๆกำหัวใจเธอไว้ หลายปีที่ผ่านมาข้างกายของโตษินไม่มีผู้หญิงคนไหน นอกจากเธอ เป็นเพราะธามเลยไม่มีใครกล้าเข้าหาเขา แต่ทามินีไม่ใช่ เธอเหมือนขวากหนามในหัวใจของโตษิน ไม่ทำลายมันก็จะเจ็บปวด ถ้าทำลายมันก็จะฆ่าคุณ ........... ทามินียืนอยู่หน้าร้านกาแฟ ข้อเท้าค่อยๆปวด แต่เธอกลับไม่กล้าเข้าไปนั่งในร้าน กลัวว่าจะทำใจไม่ได้หากเจอโตษิน คนที่เดินอยู่ตรงมุมถนนก็น้อยลงเรื่อยๆ เธอมองดูนาฬิกาของเธอก็พบว่าเลยเวลานัดมา1ชั่วโมงแล้ว แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของโตษิน ร้านกาแฟนี้เป็นร้านกาแฟที่เธอพบ ตั้งอยู่บนถนนสายหลักและใกล้กับสำนักงานกฎหมาย เป็นสิ่งที่จำเป็นต่อเขา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้นัดไว้ อย่างน้อยก็สามารถเจอเขาได้ “สาวน้อย เข้ามานั่งในร้านก่อนไหม ? ” พนักงานภายในร้านได้เชิญเธอไปนั่งในร้าน ทามินีกลับยิ้มและส่ายหัว “ขอบคุณ” บางทีเมื่อคืนเขาอาจจะทำธุระของลูกชายจนดึก วันนี้เลยมาทำงานสายหน่อย รออีกหน่อยเดี๋ยวก็คงมา รถของโตษินจอดอยู่ล่างตึกหน้าสำนักงานกฎหมาย แต่เขาไม่ได้รีบร้อนลงจากรถ จ้องมองนาฬิกาเปลี่ยนเวลาบนแผงคอลโทร เขาขมวดคิ้วจนยุ่ง โยนโทรศัพท์ไว้ข้างกาย เนื้อหาของข้อความนั้นเหมือนถูกแกะสลักไว้ในหัวของเขาไม่หายไป ไม่เจอไม่กลับ ทุกครั้งเวลาที่นัดกันเธอมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ แต่ทุกครั้งที่นัดกลับเป็นเธอที่สาย คนที่ทำไม่ได้คือเธอ ผู้ช่วยมาทำงาน พบว่าโตษินยังนั่งนิ่งอยู่ในรถ เขาจึงเคาะหน้าต่างและถามอย่างกังวล “ทนายโตษิน ทำไมคุณไม่ลงมา” “ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย คุณขึ้นไปก่อนเลย” การต่อสู้ภายในดูเหมือนจะสิ้นสุดลงอย่างกะทันหันโดยสิ่งรบเร้าจากภายนอก ความวุ่นวายภายในใจก็สงบลง เขาได้จับพวงมาลัยและมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟ “ขอโทษ ทนายโตษิน คุณคุยกับฉันได้ไหม” “ยังไงเหรอ” “คุณใช้โอกาสนี้เพื่อเป็นการต่อรองในการเจรจาเหรอ” ในที่สุด __________ “ไม่มีอะไรที่จะต้องพูด ข้อเสนอของบริษัทอันยาง ทางบริษัทเบนนิซิสไม่สามารถรับได้” ทนายโตษินกลับต้องหยุดและเตรียมที่จะหันหลังกลับไป เสียงที่แสนเย็นชานั่นคือเสียงของผู้ช่วยพิเศษของบริษัทอันยาง นี่กำลังข่มขู่เขา เสียงเบรกกะทันหันส่งเสียงไปทั่วทั้งถนน โตษินลงจากรถ บรรยากาศที่เย็นชาก็ตามมาด้วย ไม่มีที่พื้นที่ให้ย้อนกลับเลยสักนิด โตษินก็สรุปจบไปแล้ว ตอนนี้เพื่องานแม้แต่ชีวิตเธอก็ไม่ต้องการ แต่เมื่อ4ปีก่อนเธอกลับเลือกที่จะยอมแพ้ไม่ได้พยายามแม้แต่นิดเดียว เอ๊ะ！ หน้าต่างของมุมกระจกสะท้อนให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบบนใบหน้าของโตษิน เธอก็ไม่รู้ตัวเองว่าจะตื่นเต้นทำไม ถ้าใส่ส้นสูงมาเธอก็คงจะล้มไปแล้ว ยิ่งไม่ใช่หัวมุมถนนผู้ขับขี่ยิ่งมีการรับรู้และระวังน้อยลง เพื่อการเจรจาสำหรับบริษัทอันยาง ชีวิตก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ “ทำไมไม่สามารถรับได้ล่ะ การร่วมมือระหว่างบริษัทอันยางและบริษัทเบนนิซิส สำหรับบริษัทเบนนิซิสนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ประโยชน์ทั้งหมด จากที่ฉันรู้ เครดิตธนาคารของบริษัทเบนนิซิสใกล้ครบกำหนดแล้ว สถานการณ์เครดิตในปีหน้าอิงจากผลกำไรในปัจจุบันก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นี่ หากไม่มีการสนับสนุนจากธนาคาร บริษัทเบนนิซิสก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่หรอก” เมื่อได้สบตาที่เยือกเย็นของเขา ทามินีก็ไม่สามารถหยุดใจที่สั่นระรัวได้ สายตาก็ทามินีก็มองเห็นแลนด์โรเวอร์สีเงินคันหนึ่ง