ตอนที่ 8 เธอไม่คิดว่าตลกเหรอ

ต๭นที่ 8 เธอไม่คิดว่าตลกเหรอ อิทธิพลของบริษัทอันยางมีมากแค่ไหน ทนายโตษินก็รู้อยู่ หากลงชื่อในข้อตกลงสำเร็จ ธนาคารก็จะสบายใจในเรื่องสินเชื่อและรับข้อเสนอต่างๆได้ ดังนั้นการร่วมมือครั้งนี้ บริษัทอันยางก็ต้องใช้เครดิตเพื่อปกป้องบริษัทเบนนิซิส ทามินีรับรู้ถึงอารมณ์ความโกรธของเขา แต่จะให้ไม่พูดอะไรออกมาก็ไม่ได้ นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอ ถ้าหากยังพูดโน้มน้าวโตษินไม่ได้เธอก็คงละอายใจต่อดนิษฐ์ที่ไว้วางใจในตัวเธอ “เครดิตเหรอ คนที่ไม่มีเครดิตเป็นตัวแทนของบริษัทมาคุยเรื่องเครดิตกับฉัน เธอไม่คิดว่ามันตลกเหรอ” เขายิ้มเยาะและพูดคำพูดประชดประชัน เธอรู้สึกปวดใจ “ทนายโตษิน ฉัน.. ความร่วมมือระหว่างบริษัทอันยางและบริษัทเบนนิซิสไม่เอามารวมกับเรื่องส่วนตัวได้ไหม ?” โตษินเลี่ยงที่จะแสดงความรู้สึก เบี่ยงหน้าหันไปอีกด้าน ภายในดวงตานั่นแสดงถึงความรู้สึกที่ลึกลงไปและเจ็บจนถึงกระดูก 4ปีก่อนหน้านี้ ผู้หญิงที่ไม่น่าไว้วางใจคนนี้ทิ้งเขาและลูกไป เหมือนคนขี้ขลาดที่หนีไปโดยไม่ลังเลอะไรเลย แต่ตอนนี้กลับจะไม่พูดถึงเรื่องส่วนตัว ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจของเธอไม่มีความรู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ! บรรยากาศเงียบลงจนน่ากลัว ทามินีก้มหน้าลง ในใจรู้สึกกังวลมาก เธออยากจะพูดคุยกับเขาให้ชัดเจน แสงแดดก็เริ่มแรงขึ้น ทำให้เงาคนใหญ่ขึ้น ทามินีเงยหน้าขึ้น แสงของดวงอาทิตย์ทำให้เธอต้องหลบตา เธอสูดลมหายใจเข้า อยากจะลองพูดอีกครั้ง “เราไม่สามารถทำให้จิตใจสงบหรือทำให้ทุกอย่างดีได้เลยเหรอ” ยังไม่ทันพูดจบ สายตาก็ทามินีก็เห็นชายอายุประมาณ30ปีถือมีดสั้นจะแทงเข้าที่หัวใจของโตษินจากทางด้านหลัง ในใจเธอไม่คิดกลัว ทันใดนั้นแขนทั้งสองข้างของเธอก็ดึงคอโตษินสุดแรง “ษิน ระวัง” มีดสั้นของชายคนนั้นไม่ได้แทงเข้าที่โตษิน แต่กลับโดนเข้าที่ข้อศอกของเธอ ใบมีดคมแทงเข้าที่ผิวหนังและลากรอยแผลยาวและเลือดก็เลอะแขนเสื้อ โตษินกอดเธอไว้และไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมาแต่หลังจากรู้สึกตัวก็ผลักเธอออกอย่างรวดเร็วและจะต่อยกับชายคนนั้น “โตษิน คุณทำลายครอบครัวผม ผมจะฆ่าคุณ” ท่าทางที่มุ่งร้ายของชายคนนั้นทำให้คนที่ผ่านไปมาตกใจ ทามินีเห็นโตษินแล้วกังวล สมองที่ไม่ทันคิดอะไรก็เพิ่งจะนึกได้ว่าควรแจ้งตำรวจ แขนที่เจ็บอยู่ก็กดโทรหา 110 “ฮัลโหล หน้าร้านกาแฟมีคนพกมีด“ โตษินดูคล่องแคล่วในการใช้หมัด ชุดสูทที่เขาใส่อยู่ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆเลยแต่กลับเพิ่มเสน่ห์ให้เขา เขาคว้ามีดไว้ได้และคว้าไหล่ชายคนนั้น ชายที่ร้องตะโกนว่าจะฆ่าเขาในตอนนี้กลายเป็นคนที่นอนร้องขออยู่บนพื้น รถตำรวจมาทันเวลา ชายคนนั้นก็ถูกนำตัวไปและโดนล็อคข้อมือไว้แต่ปากเขาก็ยังตะโกนราวคนบ้า “โตษิน ไม่ช้าก็เร็วคุณต้องได้รับการตอบแทนจากสิ่งที่คุณทำไว้” “คุณษิน ขอบคุณที่เป็นตัวแทนในการจับผู้ร้าย เราต้องการให้คุณและผู้หญิงที่แจ้งความไปสถานีตำรวจเพื่อทำการบันทึกประจำวัน” “ในโรงพยาบาล” “ไม่ต้องแล้ว ฉันไปเองได้“ ในฐานะนักกฎหมายเขารู้ดีถึงขั้นตอนของตำรวจแต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ซีดของหญิงสาวข้างๆ ใบหน้าและคิ้วนั่นแสดงถึงว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว จากอาการที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง ร่างกายของทามินีก็เริ่มสั่นและแผลที่เลือดไหลก็ทำให้ใบหน้าเธอซีดมากขึ้น “ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล” “ยังดีที่แผลไม่ลึกมาก ถ้าโดนจุดสำคัญก็จะวุ่นวายอีก“ แพทย์ได้ทำการฆ่าเชื้ออย่างเร่งด่วน ทามินีไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย เหงื่อที่ออกบนหน้าผากแสดงถึงความเจ็บปวดจากการฆ่าเชื้อ ทำให้ใบหน้าซีดเซียวเพิ่มความน่าสงสารมากยิ่งขึ้น โตษินก้มลง ดวงตาที่ซับซ้อนของเขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ไหน คำพูดเมื่อกี้ของษิน กอดและลมหายใจที่คุ้นเคยทั้งหมดทำให้เขารู้สึกว่าพวกเขาไม่เคยเลิกกันมาก่อน แต่ไม่มีแล้วความสุภาพเหมือนในอดีต เขาพูดเบาๆ “ไปโรงพยาบาลเสร็จ เราต้องไปสถานีตำรวจลงบันทึกประจำวันกันอีก” การปฏิเสธที่อ่อนโยนทำให้ระเหระหนทันใด ดวงตาที่ดำสนิทของเขา ก็ทำให้ความเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา และไม่พูดอะไรเลยสักคำก็จับเธออุ้มขึ้นไปนั่งด้านหลังรถและมุ่งหน้าออกจากโรงพยาบาล ตำรวจเห็นแขนที่เปื้อนเลือดของทามินีก็ไม่พูดอะไรอีก ทำได้เพียงแค่พาตัวผู้ชายไปเท่านั้น