ตอนที่ 9 ให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง

ต๭นที่ 9 ให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง โตษิน ใช้สายตาเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดสายตา และถามแพทย์ว่า “แผลต้องเย็บไหม” “ผมไม่แนะนำให้เย็บ ให้แผลหายเองเถอะ ถึงจะใช้เวลานานหน่อยแต่ก็มียาสำหรับทาแผลไม่น่าจะมีผลกระทบอะไรหรอก” หญิงสาวทั่วไปเมื่อได้ยินว่าจะเป็นแผลเป็นก็จะรับไม่ได้ แต่ทามินีกลับไม่รู้สึกอะไร ราวกับหากเป็นแผลเป็นก็ไม่ได้จะรังเกียจแผลเป็นเลย แผลเป็นไม่ได้เจ็บปวด มันคงดีกว่าความเจ็บปวดที่ไม่มีวันหาย หมอพันแผลเธอแล้วก็ออกจากห้องไป สีหน้าของเธอค่อยๆเปลี่ยนไป เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความกลัว และไม่กล้าที่จะมองตาเขา ทำได้เพียงแค่ถามคำถามด้วยเสียงเบา “คนเมื่อกี้คือใคร คุณและเขามีเรื่องไม่พอใจกันใช่มั้ย ?” นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ เขาถือมีดบนถนนนะ จำเลยของครอบครัวนี้เขายอมผิดในคดี และฉันคือคนจัดการเรื่องนี้ ท่าทางของโตษินไม่อยากจะพูดถึงทำให้เธอก้มหน้าลงอย่างละอาย เอานิ้วไปจับมุมผ้า และวนไปวนมา การกระทำเล็กๆนั่นรบกวนจิตใจเขา สิ่งที่อยู่ภายในใจอยากจะได้รับการปลดปล่อย และอีกครั้งที่เขาไม่สามารถควบคุมอาการรู้สึกผิดนี้ได้ “ทามินี” “หืม“ ตั้งแต่เมื่อวานที่ได้พบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ เธอเงยหน้ามองอย่างประหลาดใจ และสบตาเข้ากับเขาพอดี แต่กลับไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว “ไม่ว่าเมื่อกี้เธอจะตั้งใจหรือแกล้งเล่นละคร แต่ฉันจะให้โอกาสเธอสักครั้ง ให้โน้มน้าวบริษัทเบนนิซิสด้วยความสามารถของเธอเอง” คำพูดในวันนี้ของเธอเป็นเรื่องจริง แต่ว่าบริษัทเบนนิซิสจะยอมรับเหตุผลหรือไม่ก็เขาก็ไม่สามารถรับรองได้ “จริงเหรอ” ใบหน้าของทามินีแสดงถึงความประหลาดใจ ก่อนที่จะเลิกกัดปากตัวเอง เสียงของเขาก็พูดอย่างเย็นชา ”แต่ว่าฉันมีข้อตกลง 1 ข้อ” “อะไร” “หลังจากนี้ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เหมือนหัวใจตกลงจากที่สูงอย่างสุดแรง ร่างกายของทามินีเย็นจนตัวสั่น แต่กลับต้องพยายามควบคุมสติ ใบหน้าที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “โอเค ขอบคุณที่ให้โอกาสแก่บริษัทอันยาง” “ฉันไปทำบันทึกที่สถานีตำรวจก่อน“ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอ กลับทำให้ในใจของโตษินเต็มไปด้วยคำพูดที่หงุดหงิดแต่ไม่สามารถพูดได้ เขากระแทกประตูและเดินออกไป ยิ้มส่งให้เขาออกไป และในขณะที่ประตูปิด รอยยิ้มบนมุมปากของเธอก็หายค่อยๆหายไปจนกระทั่งไม่มีอีกเลย ใบหน้าสีขาวเริ่มสับสน เธอเอื้อมมือมาสัมผัสเบาๆ กลับพบว่าอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอ ไม่ควรปรากฏตัวต่อหน้าเขาตั้งแต่แรก ............. ผู้ช่วยถึงบริษัทเบนนิซิส เขาเตรียมจะปลดเบรกมือ และรีบบอกว่า “การเจรจาธุรกิจระหว่างบริษัทเบนนิซิสและบริษัทอันยางมีกำหนดการคือวันอังคารหน้า” “ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว เมื่อกี้ทางบริษัทเบนนิซิสโทรมาถามว่าคุณได้รับบาดเจ็บเหรอ” ตั้งแต่โตษินออกจากโรงพยาบาล เขาเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่ง เขาก็ขมวดคิ้วอยู่ตลอดและไม่มีท่าทีจะหยุด 4ปีแล้ว เขายังคงหลงใหลในใบหน้านั้น กลัวว่าเธอจะกังวลหวาดกลัว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ “ฉันไม่เป็นไร” ความรู้สึกนั้นช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว “แต่ว่าก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ปฏิเสธไปแล้วหรอกเหรอ” โตษินทั้งตอบคำถามและสตาร์ทรถไปพลาง ยังคงต้องไปสถานีตำรวจเพื่อลงบันทึกและเขาจะทำให้ดี ผู้ช่วยถามอย่างกระวนกระวาย ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้กับสำนักงานกฎหมาย เขาได้ยินข่าวเกิดเหตุการณ์ผู้ร้ายพกมีดมาจะฆ่าคน แต่คิดไม่ได้ถึงว่าเป้าหมายของคนร้ายคือเจ้านายเขา คนที่ออกไปก่อนไม่สมควรได้รับโอกาสปรากฏตัวอีกครั้ง บาดแผลที่แขนก็เจ็บขึ้นมากะทันหัน ทามินีนั่งกอดตัวเองและร้องไห้เงียบๆ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอได้สติ เห็นว่าคนที่โทรมาคือผู้ช่วย เธอจึงเลื่อนหน้าจอกดรับสาย มีบางเรื่องที่ผู้ช่วยยังไม่เข้าใจ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่จะต้องคุยเรื่องนี้อีกและยังทัศนคติของทนายโตษินชัดเจนที่สุด แล้วทำไมยังต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีก ……ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ “เจ้านาย ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอ”